Dingen waar ik geen afscheid van kan nemen

Er zijn zo van die dingen waar ik geen afscheid kan van nemen.
En er zijn er andere die ik al 1000 x naar de verdommenis gewenst heb, maar die ik houd omdat Jan er geen afstand kan van doen...

Soms vraag ik me af waarom ik die dingen bijhoud?
Want soms hebben ze geen enkele waarde. Soms wel.

Maar telkens ik erbij stilsta of als ik ze afstof, dan denk ik aan die of die persoon die op een bepaald moment belangrijk was in mijn leven, en nu weer niet meer.
Of aan "iets" wat gebeurde toen ik het kreeg.
Of aan een liedje en het liedje aan een jaartal en het jaartal aan een gebeurtenis en een gebeurtenis aan een mens die nog ergens op aarde rondloopt of die er al zoveel jaren niet meer is.

Zo zijn er de "hummeltjes" van meme.
Elk jaar kwam nonkel Georges me halen met zijn mercedes om voor meme, zijn meter, een hummeltje te gaan kopen in de Molenstraat in Aalst.
En elk jaar weer, zei meme achterfa tegen mij "ik had wel eens liever iets anders gehad hé, weeral iets dat ik moet afstoffen en een plaats geven en het staat hier al overvol van alle "posturen" die de Molenstraat ( zijnde mijn groottantes en -ooms, haar zussen en broers die verwoede kunstverzamelaars waren) niet meer kan zetten."
Maar toch was ze blij als haar broer haar een bezoekje bracht, voor haar alleen, zij de oudste van de meisjes, hij de jongste van de 14 die er geweest waren en de 7 die in leven waren gebleven.
Ze was 14 toen hij geboren werd en ze mocht gelijk thuisblijven....
Zoveel spijt heeft ze daarvan gehad, ze was zo graag lerares geworden...
"Er gaat veel spijt in een zak" placht ze te zeggen als we  als kind verdriet hadden om iets .
Ze wist waarover ze sprak.

En toen ze in een rusthuis verbleef gaf ze telkens een hummeltje aan Aude toen die met nieuwjaar haar nieuwjaarsbrief voor meme kwam opzeggen.
Aude begreep het niet, maar ik des te meer.
Traditie, iets doorgeven en bewaren voor later.
Om het verhaal te kunnen vertellen van het spijt in de zak en de nutteloze cadeaus die we elkaar geven als we zoveel beter zouden zijn met iets anders....

Ik heb ze gehouden meme, de "hummelkes" zoals ze het zei , op zijn Aalsters.
En ik weet er ook geen weg mee, ze staan in mijn slaapkamer , en elke week, als ik het stof afdoe, denk ik aan jou...maar ik denk zo veel meer dan eens per week aan jou.
Ik vind je in alles terug.

Er gaat veel spijt in een zak...

Jean,Jeanne,Jeanette et les autres...

- Allo Jeanne?
- Non c'est Geneviève ,Jeannette
- Ah bon, Geneviève, vous êtes bien rentrés?
- Ja hoor, we waren goed thuis gekomen, is er een probleem?
- Wel ik vraag me af, maar misschien is het helemaal normaal hoor en zijn jullie een speciaal werkje aan het opknappen in de garage waar de tractor staat, ik weet niet hoe jullie dat noemen, de garage? De garage van de tractor?
- Eh, ja dat is het. Ik kon moeilijk uitleggen dat we dat op zijn Vlaams "het kot beneden" noemden....
- Tja het licht brandt daar al sinds gisteren en ik heb gisteren al gebeld naar Jeanne , maar er nam niemand op en toen zag ik dat je auto toch al een paar dagen weg was en daarom dacht ik, tja, ze zijn er misschien niet en daarom vraag ik je dus of jullie goed thuisgekomen zijn...
Ze hapt naar adem en ik zie mijn kans schoon om er tussen te vliegen:
- Ja ik was weg maar Jan was wel thuis hoor Jeannette en zie, hij komt juist binnen , ik zal hem eens doorgeven.
Ondertussen staat Jan, alias Jeanne voor Jeannette die "Jan" maar niet gezegd krijgt , al flink te wuiven en teken te doen dat hij echt zonder Jeannette zijn ochtend wil verderzetten....
Ik heb er mijn plezier in om hem te zeggen dat Jeannette wel degelijk naar Jeanne vraagt...
-Ah bon, zegt hij en hij komt aan de lijn.
Jeannette vertelt hetzelfde verhaal in het lang en het breed en tja, misschien is hij vergeten het licht uit te doen in zijn kot? Zou kunnen hé?
-Ik ga kijken ,zegt Jan en ondertussen krijg ik Jeannette weer aan de lijn.
- Of ik geen poulet fermier wil. Heel lekker, nog geen jaar oud, geen poule ofte soepkieken hé ?
- Bah ja waarom niet in feite.
- Dan zal ik ze voor je klaarmaken en wanneer kom je ze dan halen?
Met klaarmaken bedoelt ze pluimen, niet de kip in de pot gaarstoven.
Jan komt terug van zijn kot en ja hoor, hij had het licht laten branden.
Dat kan dus met iedereen gebeuren hé van het licht te laten branden....Neen, Jan is niet volmaakt.
                         

                                   

De volgende dag wil Jan vertrekken naar Cahors als hij 50 m voorbij ons huis, tussen het huis van onze twee buren in, domweg stilvalt met de jeep.
Onmiddellijk komt Patrick er aan.
- Doe de motorkap eens open Jan.
Zo gezegd zo gedaan.
- Ik zie het al, doe ze maar weer dicht en bel naar de garage. Muizen hebben de peer die de toevoer naar de mazouttank verzorgt doorgeknabbeld.
Ze maken die peren tegenwoordig uit een maisextract , gevolg, muizen zijn er gek op!
                                     

Een paar dagen tevoren was zijn débroussailleur stilgevallen.
Hopsakee en daar stond Thibault, Jeannette's kleinzoon die bij Patrick de bermen aan het proper maken is en ze van alle bramen, doornen en buskus verlost.
-Kan ik je helpen Jan, even kijken en voilà zie , ook geregeld, hij zou de volgende dag een nieuw stukje meebrengen van op zijn werk-professioneel verkoopt hij tuingerei- en je moet dat smeren hé Jan, dààr !
En Jan kon verder de berm proper maken, en daarna het gras opnieuw afrijden met de tractor tussen de pruimelaars...het was 27 graden in de zon en het gras, dat blijft maar groeien.
Ja we hebben veel plezier gehad aan onze buren deze week .
En een goede buur is hier inderdaad levensbelangrijker  dan een verre vriend.

En een goede buur die soms een verre buur is, zoals Paul en Lynne zijn zelfs op verplaatsing naar Cuba waardevol. Want wat stak er in onze brievenbus ? Een heuse enveloppe uit Cuba met twee sigaren: een Partagas en een Romeo en Julia, als dat niet fantastisch is !
Met dank !

De buren zien hier alles, houden alles in het oog, horen alles, kunnen alles ...
Of we niet te afgelegen wonen, vragen jullie zich af?
Soms wou ik dat het waar was !

Noël au balcon

                                                           

Onwaarschijnlijke temperaturen in Europa maken van de kerst dit jaar een beetje een tropische gewaarwording. We tekenden 24 °C op en dat is niet niks.

We genoten van lekker eten en om Paul Goris trachten te evenaren, zal ik voor een keer ook eens mijn menuutje uit de doeken doen.

Terwijl ik in België bij Aude sta te strijken geniet ik van NJAM TV. Neen, ik kan die zender hier niet vinden. Ondanks Vlaanderen TV. Het is een gebrek, ik weet het.
Niks zo leuk als strijken terwijl je vanalles leert over koken.

Soit. Er was een gerechtje dat me er niet te moeilijk uitzag, dus daar ging ik voor : sint jacobsschelpen met witte pens.
En gij nu?
Ik had sint jacobsvruchten bij de visboer in Castelnau besteld .
Woensdag mocht ik ze ophalen.
                                                       

Toen we dinsdag een dagje uit gepland hadden in Toulouse om me naar jaarlijkse traditie mijn kerstgeschenk: parfum van dyptique  aan te schaffen, gingen we ook volledig volgens onze gebruiken eten in de Hallen Victor Hugo, in restaurant Le Louchebem . Heerlijk, maar veel te veel. Soit.
Eerst de hallen rondwandelen, je kon er op de koppen lopen.
Maar duur, duur dat alles was, ongelofelijk.
Ik keek even naar de sint jacobsschelpen : 68,90 EURO per kilo.
Ik schrok me een hoedje. Wablief?
Amai, ik zou er wel voor zorgen dat ik de dag erop alleen naar de visboer zou trekken, want als Jan dat zou horen....


Zo gezegd zo gedaan .
- Ik ga mee naar Castelnau, zei Jan
Grr....

En daar stond ik dan, voor de sint jacobsschelpen.
11,80 EURO de kilo...
Ik wou op slag 6 kilo, dan zou het nog zo duur niet zijn als 1 kilo in Toulouse.
Kunnen jullie dat nu geloven, dat prijsverschil ?!

Neen, ik hield het op zes stuks natuurlijk.
Ik moest ze in de ijskast zetten, met een gewicht op, zodat ze vers bleven.
Pensen had ik wel in de hallen gekocht, pensen met truffel, le terroir waardig uiteraard.

En lekker dat dat was, ik heb er geen woorden voor.
Zo eenvoudig en zo lekker.
En dat met een fles witte wijn, Condrieu .
Amai nog nie !

Als Gustje gaat slapen moet je hem een verhaaltje voorlezen.

- Dit boek ,mamie, dat ken je nog niet hé?

Inderdaad, een boek over een beer waarbij je zelf je verbeelding moet gebruiken om het verhaal verder aan te vullen.

En na het verhaaltje moet je zingen, een liedje van Poesje Mauw.
Spijtig genoeg kent de oude mamie dat liedje niet.
Zijn oogjes , vol ongeloof, precies of ik doe het erom van nu net dat lievelingsliedje niet te kennen...

Maar ik ken een ander liedje.
-Ok dan !

- In het bos daar staat een huisje ,keek eens door het vensterraam, kwam een haasje aangelopen...met gebaren en al hé sta ik daar dan wat onnozel te doen aan het bed van de grote broer.

En vandaar, haas als hoofdgerecht.

De hulp van de bewoners van het huisje in het bos heeft niet gebaat, Jan schoot meneer de haas dood boven op het plateau van Vers. No mercy !

                                                        

uiteraard met Helie's serviesje !

Gisteren aten we hazenrug.

Met peperroomsaus.

Zalig!

Geen woorden voor en het was op voor ik er een foto van heb kunnen nemen.

Met zelfgemaakte kroketten.
En omdat ik niet zeker was van die kroketten, het was immers de eerste keer dat ik er maakte, had ik ook knolselder-aardappelpurée gemaakt. Ik heb ze niet vandoen gehad, de kroketten waren Top !

Met een hemels wijntje : 

En na al die godendrank en heerlijke gerechten konden we geen kaas meer eten .
Na een uurtje kon er nog een bordje dessert bij, Far Breton, een soort pudding  met pruimen op pruimen eau de vie. Neen dat kunnen jullie niet maken zoals ik, kwestie van de pruimen en de zelfgemaakte eau de vie natuurlijk. Zelf Paul Goris kan dat niet, 't is maar dat ik het gezegd heb zie !

Er was er echter één die kerstmis zo niet zag zitten : Cartouche !

                                                            Zalig kerstfeest iedereen.

sinterklaas, kerst en nieuwjaar

-En ga je dan voor de feestdagen naar België?
-Neen, ik ga even daarvoor , zoals elk jaar, om "mijn" dokters te bezoeken , hopelijk gezond verklaard terug huiswaarts te keren en tot zeker 100 jaar te blijven leven, dit laatste op verzoek van mijn dochter.

Het stelt haar gerust dat ik ervan uitga dat ik 100 word...en mij maakt het ongerust dat ze een leven zonder mij niet zo ziet zitten.
Niet dat het mij ongelukkig maakt, verre van. Een leven zonder haar zou voor mij ook onleefbaar zijn, uiteraard.
Maar tja, zoiets moet je toch altijd in je achterhoofd houden, het kan nu eenmaal binnen de paar seconden gedaan zijn.

Maar neen, dus, kerstmis en nieuwjaar vieren we elk in ons eigen land, in ons eigen huis.

En daarom genieten we de week dat ik in België ben rond sinterklaas dubbel en dik van elkaar.

Ik had het grootste cadeau ooit in mijn valies meegesleurd naar Boechout.
Hoe dom kan je zijn?
De mooie speelgoedwinkel in Cahors geeft er de brui aan en er stond een affiche op het raam "liquidation totale".
Hein? De enige echte speelgoedwinkel?
Aude en Stienus gingen er jaarlijks eens binnen en ook ik bekeek graag de pluchen dieren, de mooie spelletjes . Je kon gerust vragen welk spelletje interessant was voor een jongetje van 2 of van 3 of wat ouder, het was prima kwaliteit...maar aan alles komt een eind.
- Tellement dommage ! Waarom stoppen jullie ermee?
- De concurrentie van de grote magazijnen is dodelijk, antwoordde de eigenares....

Snif.

Ik keek rond en zag een mooie tipi staan.
Dat zou misschien wel iets voor Gustje kunnen zijn, dacht ik.
Zonder nadenken kocht ik de tent.
Maar ze geraakte nogal moeilijk in mijn koffer.
-Slim hoor, zei Jan
En hij verwoordde hardop wat ik stilletjes gevreesd had.
Maar het lukte.
En ja, Gust was er blij mee .

We gingen op familiebezoek bij Anne en reisden met Bernadette . We zagen Olga en Dorien.
En Leonnetje .

En Ingrid en Kris en de moemoe.

Maar we waren vooral intensief bezig met Maurice en Gustje.
Want als er één constante is met kinderen, dan is het dat je niets kan plannen.

We wilden met z'n tweetjes naar de stad, maar Gust én Maurice waren ziek en konden dus niet naar school/opvang.
Neen, dan maar een uitstapje naar de dokter.
Thuisblijven, want zwaar verkouden.
Hangerig.

Rode dikke kaken.

Snotneus.

Hoest.
Slecht slapen.

Maar de volgende dag als bij mirakel helemaal beter.

Maandagavond zag ik Gerda en Sonja , Denise en Jeanine en Ghis en Annemie en ons Dette.

En Nelly en Nicole .En Harry en Anne die daar ook iets aan de bar stonden te drinken.

En het was zo gezellig van nog eens samen in Antwerpen te zijn.

Het was al met al zalig en veel te vlug voorbij.

Maar toch ben ik blij van weer op mijn berg te zitten.
Jan is gaan jagen.

De honden liggen in de zetel.

De stoof brandt.

Eén vuur laat ik uitdoven, wegens té warm ....in december.

Een dagje Eindhoven

-En ik heb een dagje vrij, zei mijn zus, zullen we eens iets leuks doen samen, ook met mijn petekind Aude ?
-Eindhoven, riep de dochter, dat is de moeite, ik ben er onlangs met Ingrid geweest en echt, dat moeten we doen.
Bah ja, waarom niet in feite. Afgezien van het Evoluon , dé verplichte schooluitstap jaren geleden, de Philips fabrieken  en de luchthaven weet ik zo goed als niets van Eindhoven.
-Ik rijd, zei Bernadette die kon pronken met haar gloednieuwe mercedes. En voor mij is alleen mercedes een echte auto . Ik weet het, het is een guilty pleasure, maar zo is het.
Zowel Bernadette als ikzelf keken vlug op internet wat er zoals te zien is in die stad en op de website ontdekten zowel zij als ik dat er een mooie kerstmarkt was, met ijsbaan en al , en mooi verlicht.
http://www.kerstmarkt.com/
"Echt gezellig" zoals de Hollanders het zouden zeggen.
-Eindhoven dan? vroeg ik aan Bernadette.
-Het wordt Eindhoven : ik pik jullie op rond 9.30u in Boechout.

Gust ging naar school, Maurice, dat braaf manneke, mocht met ons mee.

We vertrokken rond een uur of 10 en bereikten Eindhoven rond 11.15h.
Goed te doen.
Het weer was minder. Van die motregen die van langs alle kanten komt en "mine de rien" je helemaal nat maakt in een mum van tijd. Je zet je regenhoed niet op, of je slaat je paraplu niet open, want je hebt de indruk dat het helemaal niet hard regent...en voor je het weet ben je doorweekt. Ken je dat?
Zo dus !

Eerst naar de Bijenkorf. De Innovation van het noorden zou je dat kunnen noemen. Mooie dingen, ook een mooie etenshoek waar we een cappuccino dronken en Mauriceke genoot van zijn papje.
Zo braaf, ik heb er geen woorden voor.
Aude vond dat ik heel verliefd naar Maurice keek. En dat is ook zo. Hij is zo lief en braaf dat je hem zou vergeten. En als hij al eens weent, dan vlieg je naar zijn wiegje, want je kan ervan op aan dat er echt "iets" is , gaande van een natte luier, tot het verlies van zijn tutje, de etenstijd die je uit het oog verloren bent enz...Een schatje.

Dan wat winkels in en uit gewandeld.
Om naar een Indonesisch restaurant te trekken ,Bali , hoe kan het ook anders , want daar had ik mijn zinnen opgezet. En als ik mijn zinnen op iets zet...
Bali was dicht.
De kerstmarkt begon om 15 uur, volgens de website.
We gaan binnen in een gezellig koffiehuis...alleen vond ik het helemaal niet gezellig. Ik was nog altijd slecht gezind omdat Bali gesloten bleek. We aten iets klein, een onwaarschijnlijke combinatie van munt ,pesto en kaas op een boterham, gezellig toch?, met een ginger ale, want geen alcohol, allez het viel al bij al nogal mee.
Voor ons vertrek vroegen we aan de eigenaar of hij ons kon uitleggen hoe we naar de kerstmarkt moesten geraken.
-Kerstmarkt ?( langgerekt uitspreken zoals Paul de Leeuw : kerstmaaaaaaaaaaaaaaeeeeerkt????), en zijn kop verraadde dat we toch wel echt domme Belgen waren, want wie komt er nu in 's Hemelsnaam in de maand december op het idee om naar een kerstmarkt te willen gaan?
- Ja op de website van Eindhoven staat dat wel degelijk aangeduid, op het Trudoplein of zo, is dat ver van hier ?, kwam Bernadette vlug ter zake, nadat ze aan mijn kop had gezien dat ik duidelijk niet opgezet was met de ironische blik van de boterhammententuitbater .
-Nou we zullen er eventjes een plannetje bijnemen, zei hij op belerende toon.
Hij wist zelfs niet waar het Trudoplein was, dacht ik bij mezelf, maar neen, wees gerust Bernadette, ik zal er geen opmerking over maken....we lachen allebei, zo goed kennen we elkaar wel.
-Zo'n 25 minuutjes wandelen , het is in een buitenwijk...
We vertrekken en beslissen om dan maar naar de VVV te gaan , aan het centraal station.
Een vriendelijke medewerker staat ons te woord.
-Kerstmarkt? ( zoals Paul de Leeuw : kerstmaaaaaaaaaaaaeeeeeerkt?) met een levensgroot vraagtekengezicht kijkt hij ons aan.
Ik dacht op een bepaald ogenblik dat we ons van maand vergist hadden, echt waar.
Hij zoekt het op op de website : https://www.facebook.com/Kerstmarkttrudopleineindhoven
De kerstmarkt blijkt "uitgesteld", nu weten we dat ook weer....
-Kan U ons iets anders aanraden, vraagt Bernadette op haar meest beminnelijke toon.
- Jaaaaaa-aaaaaaaaaaaaa, er is Strijp.
-Strijp ?
-Ja, Strijp en hij toont ons op een plannetje waar we moeten zijn.
- Is dat ver weg ?
-Nou zo'n 15 minuutjes wandelen van hier...
- En is dat de moeite?
-Jaaaaaaaaaa-aaaaaaaaaaaaaaaaa, zeker weten, boetiekjes, nieuw, echt leuk, gezellig.

En ik ga er niet verder over uitwijden, en laat jullie de mail lezen die Bernadette de volgende dag naar de VVV gestuurd heeft.
Bij deze :

"slecht beraden" zou zeker de titel kunnen worden van mijn blog. Gisteren waren mijn zus (60), haar dochter 30, haar baby in koets (2 maanden) en ikzelf 58 voor wat een leuk dagje Eindhoven moest worden. Shopping, Kerstmarkt Trudoplein waarvan opening op hun website was aangekondigd voor 11 december om 15 uur en natuurlijk een leuk restaurant. Alles voorbereid, enkel het weer, dat konden alleen de weergoden goed maken en daar hadden ze blijkbaar geen zin in. Rond twee uur, na de meeste malls te hebben gedaan, richting VVV om uit te zoeken hoe we naar het Trudoplein konden gaan. De persoon die ons te woord stond was blijkbaar niet goed op de hoogte, zocht wat op internet en zei tenslotte dat er daar niets te doen was. Ja, wat kan u ons dan aanraden. Ja, Strijp.... Kennen we niet. Leuke boetiekjes zei hij verder nog. Is dat te doen te voet? Ja hoor (en hij zag dat het regende en dat we wat ouder waren en een kinderwagen mee hadden). Welke richting? Die kant op. We kregen nog een map mee en dus, op stap. Het was een abominatie ! niks leuks, ver, misschien leuk als de zon schijnt, maar zeker niet als het pletst. Bovendien... leuke boetiekjes? Moeten we een tekening maken? Afschuwelijk, onherbergzaam, daar kan u wat jonge joepies naar toe sturen, maar toch ons stel niet? Daar op zoek naar een koffiehuis om de baby te voeden: gevonden... maar slechts drie zitplaatsen en die waren bezet, en op terras zitten was geen optie. Uiteindelijk toch iets gevonden. Dan met de BUS dit keer..... terug richting stad. Buschauffeur stopt, doet voor- en achterdeur open. Ik stap vooraan op en vraag of nichtje met kinderwagen achteraan mag instappen. Hij antwoordt op norse toon: waarom doe ik hem anders open!  (ja, bij ons mag instappen alleen vooraan, ik was dus wel beleefd). 3 kaartjes = 3 x 3,50 = 10, 50 om ons uit Niemandsland te halen, uit drie uur hopeloos en kletsnat op zoek naar 'leuke boetiekjes".... . Horror. Dus, goede tip: even bijscholen die medewerker van U? en neen, we komen niet terug. mvg

En zoals het Nederlanders siert kreeg ze de volgende dag meteen bericht ( in Frankrijk zou je een week of drie kunnen wachten, of misschien zelfs kunnen blijven wachten op een antwoord):
Beste mevrouw Meunier, het spijt ons te horen dat u geen leuke dag in Eindhoven heeft gehad. En ook zeker dat u niet goed geïnformeerd bent. Wij gaan hier intern mee aan de slag. Nogmaals excuses. Met vriendelijke groet, Carline Sterk Eindhoven Brandstore/ VVV

Neen, je krijgt geen cadeaubon of een gratis poffertje cadeau ...maar ze hebben geantwoord en dat is al iets.

Ik geef jullie de fotoreportage mee van deze onherbergzame streek in het noorden , neen niet doen, zou ik zeggen.
We sloten de avond af met een Indonesisch restaurant.
Het was heel lekker en het maakte veel goed.
Volgend jaar gaan we naar Hasselt of zo...naar de kerstmarkt.
Zeker weten...

onderweg , gezellige buurt hé?

maar ze zien het (nog) zitten!

mooi !

gezellig !

kleinste koffiehuis, drie man kan er binnen

eerlijk zijn ze wel....

wat een gezellige koffietent !!!

de enige "popup winkel" van Eindhoven !

Al een chance dat Mauriceke zo braaf was !

En ik bleef maar "Strijps" zeggen.......maar het is "Strijp" en daar heb je verschillende al even leuke gezellige buurten, Strijp -S, Strijp -T, Strijp-B (stel dat jullie toch willen gaan kijken ....ons kom je er in elk geval niet meer tegen)

Het is zeker vijf jaar geleden

( laatste roos in de tuin , de geur kan ik spijtig genoeg niet meedelen, sorry !)

Het is zeker vijf jaar geleden dat ik nog eens echt alleen was. Alleen thuis, hier in Frankrijk.
Jan is voor een heen-en terug trip naar België.
Heen en terug.
Dat is dus heel kort.
Maar we hebben één keer gepast voor de begrafenis van een vriendin en ik ben daar nog van over mijn toeren als ik eraan denk dat ik daar niet bij was, dat we besloten hebben dat niet meer te laten gebeuren. Als je zin hebt om erbij te zijn, dan doe je dat, no matter what.

Maar goed, Jan is één brok zenuwen als hij op reis vertrekt.
Dat is onvoorstelbaar.
En ik wacht, ik wacht tot hij eindelijk vertrokken is en ik opnieuw gerust kan ademen.

En het duurde waarschijnlijk zo goed als even lang voor hij klaar was met zijn ticket, de bevestiging van zijn ticket, zijn wijziging aan zijn ticket, het huren van een auto, het afdrukken van de eerste versie, de tweede versie, de auto, bellen naar LVL voor toelating om de CPAP mee te nemen in het vliegtuig, niet in het ruim, want het kan niet tegen die ultra-lage temperaturen, de valies, de kleine valies, de grotere valies, welk kostuum, dat kostuum, een ander kostuum, welke schoenen, welke das, mijn pantoffels, Aude heeft toch pantoffels ?, "mama ik heb die weggegooid, daar kon je niet meer op lopen", toch  pantoffels, van de uitleg voor de TV, de WIFI, want Aude en C° zijn naar zee dit weekend, de sleutel, de andere sleutel, de papieren, de GPS , Blagnac luchthaven en de hindernis dat de GPS een adres vroeg van de luchthaven, terwijl ik buiten in de kou stond te wachten tot manlief EINDELIJK zou vertrekken....
Let wel, alle administratieve rompslomp hierboven waren voor Gene's rekening....en HIJ werd zenuwachtig...

Maar zie, hij is vertrokken.
Oef.

En op slag heb ik me een glas rosé ingeschonken, gegeten en nu staat TV op France 2 , voor een spelprogramma en ik heb besloten nu eens een half weekendje te doen waar ik alleen zin in heb zonder dat er commentaar is en ik rekening moet houden met...

Maar mijn schuldgevoel steekt nu al de kop op.
Ik zal mijn huis maar poetsen zeker, zeker nu ik dinsdagnacht ( ik heb verkeerdelijk een ticket geboekt waarbij mijn vliegtuig om 6.50u vertrekt, wat betekent dat ik rond 3.45 u zal opstaan na een vergadering die ik voorzit maandagavond en die tot een uur of 12 's nachts kan duren, zucht !) naar België vertrek, op mijn beurt dan, maar waarbij ik geen 9 dagen rust zal kennen, spijtig genoeg.

Maar er is toch licht op het einde van de tunnel. We kregen vandaag bericht van onze Belgische notaris en op slag heb ik haar gebeld, om te vragen of zij nu eens die volmacht niet zou opstellen voor mij alsook een andere volmacht ivm de nalatenschap en weet je wat ze zei ?
" Maar natuurlijk mevrouw en ik bevraag mij meteen of ik het in het Spaans mag doen!"

En gij nu ?
Woensdag om  11 uur zie, ik zal een copietje naar het Spaanse Consulaat in Toulouse sturen, stel dat ze op hun gedacht terugkomen en opnieuw volmachten verlijden....hebben ze gelijk een modelletje !

Ik kan al niet wachten tot Jan terug is om het hem gelijk te vertellen....

Hij is nog maar weg en ik heb hem alweer nodig.
Kan je dat nu geloven?

La suite ( mais malheureusement pas la fin !)

Maar neen gij, 't is nog niet in orde.
Señora Jimenez was afwezig tot vanmorgen, en dus heb ik tot dan gewacht om te zien of misschien beter gezegd te horen te krijgen dat er alsnog een oplossing zou zijn voor de "poder" ofte volmacht waar blijkbaar niemand zich over wil ontfermen....

Ik heb een keer of vier gebeld, zonder succes,  maar ze zal wel heel veel te doen hebben zeker na een halve week afwezigheid op het Consulaat Generaal in Toulouse dat kampt met een nijpend personeelstekort. Is dat trouwens in gans Europa niet het geval?

De vijfde keer heb ik meer geluk :
- Digame ? ( de angst sloeg me al om het lijf dat het mevrouw Alonzo, de Spaanse vriendelijkheid in persoon ,zou zijn )
- Señora Jimenez ?
- si, digame ?

- Dat het mevrouw Meunier is, die haar reeds verschillende mails heeft gestuurd en of ze me verder kan helpen.

Volgt een gans boek van excuses omtrent het hopeloos onvriendelijke gedrag van señora Alonzo, dat het toch een eenvoudige vraag is waar ze een eenvoudig antwoord zou moeten kunnen op geven, maar tja, dat ze mij niet goed kan helpen, want dat zij geen volmachten doet , maar dat ze madame La Chancelière zelf ( "'t huufd zelve" dus van het Consulaat en het is een vrouw ) aangesproken heeft en mijn twee mails heeft afgedrukt en dat ze madame La Chancelière zal proberen door te verbinden....

Ik wijs er haar op dat ik ondertussen al contact had met een Franse notaris én met een Spaanse notaris en dat geen één van de twee begreep waarom ze mij niet konden helpen op het consulaat....
Dat zij die mail nog niet gelezen heeft, maar dat ze haar computer zal opstarten ( ter info , het is ondertussen 10.45 u , moet ik er een tekening bij maken ?) en ja, dat ze de mail ziet en dat ze hem zal uitprinten en ook aan madame La Chancelière geven en dat ze me zal doorverbinden, maar dat het niet lukt en dat er nu net iemand binnen gegaan is in het bureau van madame La Chancelière, maar dat dat niet lang zal duren en of ik even wil wachten....

En of het niet beter zou zijn dat zij me terugbelt ?
- Zucht....Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa !

En zie, madame La Chancelière zelf belt terug naar de onderdanige Belg.

- Señora Meunier , tja, hoe zal ik het zeggen, ik verontschuldig mij voor de moeilijkheden die u ondervindt voor de procuratie, maar señora Sanchez ( waar halen ze het ?) is vanaf vandaag met pensioen en dus heb ik geen vervangster "ahora".
- En wanneer komt de vervangster mevrouw ?
- In april

...

- Dus ofwel gaat u naar Spanje en neemt u daar een notaris ofwel neemt u in Frankrijk een notaris en dan moet u de tekst laten vertalen ( kunnen jullie geloven dat ik ook al zover was ondertussen, eigenaardig hé ?)

Niks aan te doen dus.
Het ziet er dus zo uit : de tekst die notaris Marin opmaakte kreeg ik gescand van mijn zus. Die tekst moet ik terugsturen naar notaris Marin. Met mijn naam en adres,
Daarna  zal ze die tekst laten vertalen door een beëdigd vertaler. Dan zal ze dat naar mijn notaris hier sturen. Die zal een afspraak maken en me dat papier doen tekenen en betalen natuurlijk...Dan zal hij dat opsturen naar notaris Marin in Marbella. Notaris Marin zal dan dat document laten vertalen in het Spaans ( ah ja !) en dan zijn we er.
Voilà, klaar is kees.
Zo eenvoudig als wat tenslotte.
Je zou er zelf niet kunnen  opkomen hé ?

Moedeloos ga ik naar mijn bureautje om de papieren samen te leggen als mijn oog valt op een nieuwe mail van señora Jimenez:
- dat ze de NIE documenten ontvangen heeft ( allez gij? ) maar dat mijn handtekening ontbreekt en of ik haar een nieuw ondertekend document wil toezenden, want ze heeft een origineel nodig?

Ik bekijk de fotocopie van het NIE document dat ik haar toezond en zie mijn handtekening daar op staan...

Ik bel terug naar señora Jimenez.
- Digame?
Ik leg het uit.
Ze bekijkt het.
- Ah claro que si! het is ondertekend, maar niet gedateerd...
- Of zij daar dan de datum niet kan opzetten aub?
- No, no puede, dat mag ze niet ....

Het is ondertussen 11.45 u.
Mijn strijkplank staat er nog en mijn strijkijzer heb ik drie keer af en aan gezet.
Opnieuw het NIE document ophalen en printen en invullen, opnieuw een briefje erbij , opnieuw naar het postkantoor ( NEEN IK WIL DAAR NIET OVER BEGINNEN NEEN !) ...

Wordt vervolgd !

L'auberge Espagnole

Ik dacht dat er niets erger bestond dan de Franse administratie - jaren geleden dacht ik dat er niets erger bestond dan de Belgische administratie, quod non.
Maar neen, ik heb me vergist.
Er bestaat nòg erger dan de Franse fonctionnaires.
Met name, de Spaanse.

Een voorbeeld.

Mijn vader stierf een maand gelden en vermits hij in Spanje woonde valt zijn nalatenschap daar open. De Spaanse wetgeving ratificeerde de Europese richtlijnen sinds 17 augustus 2015...bijzonder recent dus.
En op slag weet je niets , je weet niet meer waar je moet zijn, bij wie je moet zijn, ginder of in België, om nog maar te zwijgen van mij, hier in Frankrijk.

De diaspora, zo noemt mijn zus onze familie, volledig uitgezaaid naar alle hoeken van Europa. En inderdaad, dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op.

Twee zussen waren in Spanje afgelopen maand en vroegen aan het Consulaat wat ze moesten doen. De Consul wees hen een notaris aan om een volmacht te geven aan onze broer , kwestie van gemakkelijk en vlug te kunnen handelen.
Eerst moesten ze een NIE nummer aanvragen, Numero de Indentidad de Etranjero.
We zijn inderdaad "vreemdelingen" in Spanje.
Zou je denken dat als er dan iets Europees geratificeerd wordt, dat het dan tenminste het begrip "vreemdeling" zou doen vervagen. Een vergissing dus.
Enfin, mijn 2 zussen waren er van af.

Maar ik niet.
De Spaanse notaris had hen gezegd dat mijn andere zus en ik best naar het Spaanse consulaat in het land waar we woonden konden gaan om het NIE nummer aan te vragen en om dan de volmacht , idem dito als degene die zij had opgesteld, te laten opmaken door het Consulaat en daar te ondertekenen.

Zo gezegd zo gedaan.
Opzoeken op internet Consulaat.
Gevonden, in Toulouse.
Mail naar de dienst met mijn dubbele vraag , NIE en "poder" ofte volmacht.

En hier mag ik niet klagen, na een dag of drie krijg ik nieuws van het Consulaat Generaal in Toulouse, met een (slechte) scan van de aanvraag van het NIE nummer maar spijtig genoeg geen antwoord op mijn vraag voor de volmacht.

Niet getreurd, en toch al half content, bel ik naar señora Jimenez .
"Digame?"
Ik leg het probleem uit.
En dan, in een waterval van Franse zinnen maar met een Spaans debiet vertelt ze me dat ze net een mail aan het schrijven is naar een andere medewerker van het consulaat met betrekking tot de "poder" en dat ik die persoon op nummer X mag bellen, vanaf de volgende morgen en dat zij me wel zal kunnen antwoorden.
Amai dat moet een groot Consulaat zijn, dacht ik, dat ze naar elkaar moeten mailen om te weten hoe de vork juist in de steel zit...

De volgende morgen bel ik naar het nummer X : noppes !
Vier , vijf keer geprobeerd, nada !

De ochtend daarop bel ik terug en heb ik meer geluk, alhoewel .
"Digame?"
Ik zeg wie ik ben en dat mevrouw Jimenez me naar haar doorverwezen heeft voor de "poder"....en meer heb ik niet kunnen zeggen, want die dame had nog een hoger debiet dan mevrouw Jimenez.
"Mevrouw, señora Jimenez weet heel goed dat we hier geen volmachten meer opstellen, we hebben daar geen personeel voor en dat weet ze heel goed, maar ze wil het niet begrijpen, want ze blijft mails sturen en dat is al  sinds juli zo en toch blijft ze dat doen en ik zeg.....;"
Eindelijk heb ik het woord terwijl zij even adem neemt ...
"Mevrouw, als U het dan gedaan hebt tot in juli, dan weet U toch wel wie dat dan nu voor mij in orde kan brengen?"
" Ah neen mevrouw, dat weet ik niet, echt." en het lachje dat erbij hoort vond ik totaal ongepast.
"Ik kan U niet bedanken voor dit gesprek mevrouw" zei ik en ik haakte letterlijk en figuurlijk af.

Ik bel naar de Franse notaris in mijn dorp.
"Pouvez-vous m'envoyer tout ça par mail, madame ?"
Bah ja.

De volgende dag antwoord van de Franse notaris :
-Ik kan u niet helpen want de volmacht is in het Spaans opgesteld en ik weet niet wat daar in staat en dus kan ik u ook niet aanraden van dat te ondertekenen, maar het Consulaat moet u helpen
Deu-heu !

Ik bel terug naar het Spaanse consulaat, vraag naar mevrouw Jimenez , die afwezig is en ik hoor dat het haar vriendelijke collega is die me reeds de volle laag gegeven had de dag tevoren.
"Señora, we kunnen u niet helpen;ik raad u aan een Spaanse notaris te nemen, hier over de grens..."
"Mevrouw, waarvoor dient een Consulaat eigenlijk?"
"Om Spaanse burgers te beschermen, mevrouw en U bent geen Spaanse burger"

Voilà, ik ben gesteld, voelde me hulpeloos, een klein beetje en een paar seconden lang een mens zonder papieren die niet zal geholpen worden door mijn buurland Spanje.

Ik bel naar de Spaanse notaris die de volmacht opgemaakt heeft. Na drie keer bellen en mijn beste Spaans boven gehaald te hebben , krijg ik eindelijk Señora Marin aan de lijn.
In uitstekend Frans verbaast ze zich eerst en vooral over de houding van het Consulaat in Toulouse en dan legt ze me geduldig uit wat we praktisch kunnen doen : ik stuur haar de volmacht op, ze laat ze vertalen in het Frans, ze stuurt ze mij op ,  ik laat ze in bijzijn van een Franse notaris valideren, ik stuur ze haar op, ze laat ze opnieuw vertalen in het Spaans en klaar is kees !

Of dat geen goed nieuws is?
Allez, moeilijk gaat ook.
En ik denk aan Kamiel Spiessens en neurie al de ganse dag "het is niet moeilijk, het is gemakkelijk...."

"Ik wil dansschoenen"

Aude was op stap met Stienus en Gust en Maurice.
Eindelijk shoppen op een zaterdag.
Voor velen misschien volledig evident, maar niet voor dit gezinnetje.
Aude werkt op zaterdag en Stienus heeft de laatste weken zoveel georganiseerd voor het werk of voor de familie dat er geen tijd was om er eens samen op uit te trekken.
Maar zie, gisteren eindelijk, shopping day.

- Er was bijna niemand in " 't Stad  ", zei Aude.
't Stad zijnde voor iemand van buiten 't Stad zoals ik , Antwerpen.
Voor hen is er maar één stad. De hunne.
Soit.
- Er was bijna niemand en natuurlijk heeft dat te maken met alarmfase niveau 4. Maar
we dachten, we zijn allemaal samen en als we dan toch moeten sterven, liefst allemaal tegelijk. We zijn niet naar huis teruggekeerd.

Gustje had nieuwe baskets nodig.
Telkens Aude er hem een paar aanwees zei hij "neen, die zijn niet "cool"! Ik wil "dansschoenen".
Kan je dat nu geloven van een manneke van 3 jaar ?
Ze zijn niet "cool".
Vroeger zouden we "tof" gezegd hebben.
Nu is het "cool".
Maar we passen ons natuurlijk aan.
"Cool" is ook "tof".
Meer Amerikaans en minder Joods...
En dansschoenen, Aude noch Stienus wisten wat hij daar nu juist mee bedoelde.

Ze had het bijna gehad met de kleine kadee die maar niet tevreden was met de x aantal mooie ,comfortabele , heel hippe schoenen die zijn ouders voor hem uitzochten.
En toen kwamen ze bij een bekende winkel ( ik vertik het om het merk te noemen) en daar, daar stonden ze, de "coole" dansbasketsloefkes.
- Die mama, die wil ik, want die heb ik nog nooit niet gehad.
Als Gust iets niet heeft, dan geeft hij dat gemis een dramatische wending " dat heb ik nog nooit niet gehad".
- Een raket, heb ik nog nooit niet gehad.
- Een racewagen , heb ik nog nooit niet gehad, enzovoort, etcetera ,enzovoort, tot in de oneindigheid.

- Ja ,zei Aude, maar dan moeten we ze wel eerst aantrekken, om te zien of ze je passen hé Gustje

Hij stak er zijn teen in en riep " ze passen!"

En Aude en Stienus moesten zo hard lachen,d at ze me onmiddellijk een foto doorstuurden van de "eindelijk gekregen coole dansbasketsloffen"...

Ze geven lichtjes als je met je voeten stampt...
Echte dansschoenen.
En ik herinner me Aude en Dorien, die in Amerika ook zulke schoenen hadden gekregen van ons...alles komt terug.

Hij weet wat hij wil, dat manneke !

Frelons asiatiques

- Kom eens kijken, zegt Jan.
We gaan samen naar het huis van de Franse buurman.
Hij wijst naar een wit bolletje, een ballonnetje boven rechts op het dak.
- Weet je wat dat is ?
- euh, wespen?
- Neen, frelons asiatiques !

Vieze beesten, veel groter dan wespen, Aziatische hoornaars. Grr !
 
 Terwijl ik. met de honden ging wandelen, ging ik wat dichterbij , kwestie van een fotootje te maken .
Groot dat dat is dat nest, dikker dan een rugbybal.

Echt indrukwekkend.
Er vlogen horzels in en uit dat nest.


De volgende morgen , opnieuw tijdens de ochtendwandeling, hoorde ik twee mannenstemmen achter het huis van de buurman.
Het waren Adams, de zoon van de buur en een andere oudere meneer met een blauw pak aan, hij had een hoed op met een flap die zijn ogen bedekte , zoiets als een boerka voor mannen, ik kan het niet anders uitleggen en hij had ook precies een soort brandblusapparaat in zijn handen, maar dan in het geel. Telkens hij ermee pompte kwam er rook uit. Zoiets als een imker die een pijp rookt terwijl hij de raten uit de korven neemt, kwestie van de frelons te verdoven , denk ik tenminste .
Ondertussen was Adams bezig de tak aan het afzagen waar  de bal aanhing.

En toen ik terugkwam was het nest ribbedebie.
Godzijdank.
Je mag er niet aan denken dat die beesten hier zouden rondvliegen !



Allez, weeral een gevaar geweken.

Vrijdag, de dertiende

Voor veel mensen betekent vrijdag ,de dertiende een gelukscombinatie.
Ik geef toe dat ik één van die mensen ben.

Ik ben getrouwd op een vrijdag, de dertiende.
Vrijdag, 13 juli 1979 .
Dat is ondertussen 36 jaar geleden.

Was dat een geluksgetal?
Heel dikwijls- in feite meestal- denk ik van wel.

Mijn vader had de beste dag voor het huwelijk in de sterren onderzocht en kwam uit op 13 juli 1979.
-Ja maar , dat is op een vrijdag papa !
-Ja maar dat is de enige dag rond die periode die deugt. Je moet niet trouwen hé Gene, maar als je het doet, doe het dan op die dag.

Wat doe je dan?
Ik heb zussen die dan onmiddellijk reageren in de zin van:
- Ik trouw lekker op zaterdag de 14e, zeg, wat denkt hij wel!

Ik heb zussen die op slag in augustus zouden trouwen.

Ik ben degene die dus op vrijdag de dertiende getrouwd is.

En dat ging goed, zo goed in die zin dat ik me zelfs nooit afvroeg of het goed ging.
We hadden een mooie liefelijke dochter, een prachtig huis in een leuk dorp, een fijne job .
En dan kwam er een einde aan dat alles toen ik 40 was.

Toen ging ik alleen met Aude verder.

Maar zelfs dan, had ik meestal het gevoel dat vrijdag de dertiende een voltreffer was.

Ik betrap er me op dat ik op zo'n speciale trekkingsdag van de lotto zeker  het lottoformuliertje zal binnenbrengen bij de verschrikkelijk onhebbelijke krantenmadame van Castelnau.
Niet dat ik al iets gewonnen heb op zo'n geluksdag, neen dat niet, maar 't gedacht doet veel , enfin , dat zei mijn grootmoeder toch.

De 13e november 2015 viel ook op een vrijdag.
De dag begon in dichte mist, zoals het trouwens reeds de ganse week het geval was .
Zo'n dichte mist, dat we zelfs de GPS moesten aanzetten om naar vriendinnen te rijden die ons hadden uitgenodigd om een lekkere maaltijd te delen en die slechts op een paar kilometer bij ons vandaan wonen.
Zo'n mist.
Ooit kwam ik terug van Brussel, 's nachts, in zo'n vette mist dat ik met mijn hoofd uit mijn zijruit de A12 ben afgesukkeld. Zie je het vòòr je ?

Rond  een uur of vijf kwam mijn hartsvriendin Elyane aangereden vanuit Sarlat, ze had er meer dan 2 uur over gedaan en dan spreek ik over zo'n 110 km.
We rekenen hier niet in kilometers maar in tijd, je kan je zo hard vergissen !
We hadden zo'n leuke babbelavond, haalden herinneringen op uit de oude doos, Jan werd er horendol van , van ons gelach, ons gedeeld afgrijzen, ons niet-aflatend geheugen , de twinkeling in onze ogen als we over die of die anekdotes oprakelden...

Ik had stoofvlees met frietjes en zelfgemaakte mayonaise gemaakt en Elyane had foie gras meegebracht, de avond was  vlugger voorbij dan we hadden kunnen vermoeden.
En we zeiden elkaar met spijt welterusten, we moesten immers de volgende ochtend om 6 uur uit bed om tijdig in Toulouse te zijn op ons congres.

Toen we wakker werden stond Jan voor het TV scherm...
- weer een aanslag in Parijs, meer dan 32 doden...vele gewonden, op verschillende plaatsen, rue Charonne, daar waar we meestal een hotelletje nemen, waar "chez Paul" gevestigd is, onze stam-brasserie, waar de meeste vergaderlokalen van onze vereniging zich bevinden.
Sprakeloos keken we naar de beelden.
Opnieuw, niet nog eens, Parijs, waar gaat dat eindigen.

- Zie maar dat je voorzichtig bent, zegt Jan, zou je wel vertrekken, Toulouse is een grote stad ?.

Maar als de angst ons te pakken krijgt hebben "ze" gewonnen , dachten zowel Elyane als ikzelf.
Neen, we zijn "majeures et vaccinées " , ons krijgen ze niet klein, zeiden we dapper.
Maar gans de weg naar Toulouse waren we nogal stilletjes, de twee vriendinnen uit het noorden.

We moeten waakzaam blijven, overal schuilt het gevaar dat onze democratische waarden met de grond worden gelijkgemaakt.
Waar gaat dat naar toe ?
Waar gaat dat eindigen?
Hoe lossen we dat op?
Bestaat er een oplossing?

Rue de Seine ,Paris

Wie volgt wie hier eigenlijk?

Gisteren sprak ik over Rik Torfs en een lezeres ( is dat niet GEWELDIG ? Ik heb een lezeres !!! ) schreef me dat ze dikwijls Rik Torfs zag passeren in de Tiensestraat in Leuven...
Dat vond ik al fantastisch.
Mijn voetstappen in de zijne en omgekeerd.
Ik begon er waarempel over te dagdromen.

Vandaag , zoals wekelijks op maandag, lees ik de column van de universiteitsrector in De Standaard en de titel slaat me met verstomming : Rue de Seine, 61 ...
Rue de Seine? gonst het door mijn hoofd.
Ik vraag me zelfs niet af waar, want ik weet waar dat is, dat is in Parijs...
Hij is in een hotel Rue de Seine in Parijs.

En ik ben een paar keer met mijn mama naar Parijs geweest en toen verbleven we in hotel Welcome, Rue de Seine in Parijs.
Ook met universiteitsvrienden , "de harde kern" genaamd maakten we er ooit een weekendje Parijs van en sliepen we in dat specifieke hotel.

Welcome Hotel  
Site Web
Itinéraire
4,241 avis de Google
Hôtel deux étoiles
Hôtel sobre offrant des chambres moquettées au mobilier en bois patiné et une terrasse pour le petit-déjeuner.
Adresse : 66 Rue de Seine, 75006 Paris
Téléphone :01 46 34 24 80

Op nummer 66.
En die man zit aan de overkant.
Op nummer 61.
Nu.
Het zal wel een chiquer hotel zijn, een universiteitsrector waardig, maar bon.
Kan je dat nu geloven?
En telkens als ik naar Parijs ga , ga ik terug naar die straat om te kijken of dat hotelletje nog bestaat.
En om eens aan de knop van de voordeur te wrijven, als ware om de tastbare herinnering te voelen van wat eens zo belangrijk was maar niet meer is.

En ik zal nog eens iets zeggen hé : Torfs is van 56.
Moet ik het nogmaals herhalen dat er geen beter jaar bestaat?
Een grand cru, 56 , geloof mij.
Maar alleen Elvis blijft bestaan, spijtig genoeg.
Zeg het maar niet tegen Aude !


Link naar het artikel "Rue de Seine,61 " van Rik Torfs


http://www.standaard.be/socialshare/article/twp-db0360f23d7e71b83316557cff6cb926a38a50df473402bea8c4057db5bbc12eeeefad2b0c06cbdcb3d0e608b7f040a8

Mijn eerste herinnering

Gisteren keek ik naar "Alleen Elvis blijft bestaan".
Ik vind dat een zalig programma en Thomas doet dat kei-goed, voor zo'n jonge gast, dat belooft.
En Rik Torfs was aan zet.
En ik ben fan van Rik Torfs.
Ik, de goddeloze.
De VUB-er in hart en nieren.
Awel ja, ik hoor die mens graag bezig.
Misschien hou ik van zijn intelligentie.
Misschien is het zijn jezuïetachtige gedachtegang die hem toelaat ongelofelijk veel moeilijke poëtische woorden achter elkaar te zeggen zonder veel te zeggen waarna je de indruk hebt het essentiële gemist te hebben.

In elk geval, ik heb ervan genoten.

Op een bepaald moment stonden we- ja 'we' want ik dacht mee natuurlijk- stil bij wat een mens zich herinnert van zijn jeugd. Bij de impact die jeugdige ervaringen op ons hebben. Bij de allereerste herinnering die je hebt.

Mijn allereerste herinnering- en dat is zo vreemd vind ik, rekening houdend met het onwezenlijke dat ik later zal uitleggen- wel dat is in Leuven, in de Tiensetraat nummer 32 .
Daar woonden mijn grootouders langs moederskant.
Mijn grootvader was kinderarts in Leuven.

En ja die heette Peeters en ja die was Franstalig.

Dat is weer een ander verhaal, maar bon.

Aude's schoonmoeder heeft ook Peeters.

De wereld is soms bijzonder klein.

Maar nu gaat het om de eerste herinnering.

Mijn eerste herinnering.
In Leuven.

Ik moet een jaar of twee geweest zijn.

 

En ik bracht een bezoek aan mijn grootmoeder die in de keuken aardappelen aan het schillen was.

Hoe banaal is dat?

Maar ik mocht de geschilde aardappels in het water gooien en het water spatte over de pan heen.
En mijn allereerste herinnering was haar lach.

Haar lach.

En draai of keer het zoals je wil, ik vind het fantastisch dat die lach mijn eerste herinnering in het leven is.

Het rare is dat toen ik dat ooit aan mijn veel te jong gestorven moeder vertelde , dat ze sprakeloos was.

Want ze vertelde ons niet gauw over haar moeder.
Wel over haar vader.

Mijn tweede herinnering moet een jaar later geweest zijn en dat was op dezelfde plek maar in andere omstandigheden.
De lach had plaatsgemaakt voor een ziekenbed.
Mijn grootmoeder was stervende.
In mijn herinnering vergezelde ik opnieuw mijn mama en we gingen naar de slaapkamer waar een non en een priester luidop aan het bidden waren , de gordijnen waren dichtgetrokken en er brandden kaarsen rond het bed.

Misschien was het alleen een non.

Of alleen een priester.

Misschien was er maar één kaars, wie zal het zeggen?
Maar in elk geval , het was er donker en ze waren luidop aan het praten.

Het moet toch iets bijzonders geweest zijn dat ik samen met mijn moeder naar haar ouders ging.
Dat was uiterst zeldzaam.

Zowel voor haar als voor mij.

En toch ben ik blij met die herinneringen, want die heeft niemand anders.

Die zijn alleen van mij.
En daarom koester ik ze.

En daarom zijn ze van belang.

Als mijn vader dus placht te zeggen ' Jij moet met alles lachen gij !' en hij bedoelde dat niet zo positief eerlijk gezegd, dan weet ik hoe dat komt.
Omdat een dag zonder lach geen dag is vind ik.

Omdat een lach bijzonder belangrijk is, voor mij althans.

Winterklaar

                                                     

Gilbert belde rond een uur of 8 deze morgen.
Hij zat al op zijn tractor en zou een afgeladen volle platte wagen hout komen leveren.
Of dat goed was?
Bah ja, dat zou zelfs heel goed zijn.

En dus, rond half negen waren Jan en hij volop bezig het hout af te laden en op een grote stapel te leggen.
Daarna een koffietje en meer moet dat niet zijn.

Vanmiddag hebben Jan en ik er de bâche opgelegd.

Een reetje lag heel stil te genieten van de novemberzon.
-Kom stilletjes kijken, zei Jan
Hij nam de verrekijker en zo stonden we minuten lang quasi onbeweeglijk naar dat reetje te kijken.
Zo maar. Kijken.
En glimlachen om haar geluk.


Het is hier onwaarschijnlijk warm voor de tijd van het jaar en het blijft nog enige tijd duren zegt Paul-Frédérique Casset. Overdag is het zo'n 23 graden, uit de zon wel te verstaan....
Als ik 's morgens ga wandelen met de honden - dan spreek ik zo van rond half negen ten laatste- zie ik 15 graden en meer op de barometer staan.
Té warm voor een fleece, maar je bent er zo op ingesteld dat het ondertussen al 5 november is dat je de winterkleren al een maand hangen hebt....
Half in de bocht mag ik die warme lichte jas al uittrekken en verder puffen terwijl ik tegen de zon inkijk.
Als ik terugkom werpen lange schaduwen zich op de pas vernieuwde tarmac.

De elfjes zijn aan het werk geweest gisteren en vandaag om de baan naar ons huis enigszins berijdbaarder te maken, het scheelt.

Spot begint te blaffen met een octaaf hoger dan normaal.
Dat betekent dat hij iets gevangen heeft of op het punt staat iets 'geweldigs' te doen.
Of baasje komt kijken?
Natuurlijk!

Een muisje, zo'n heel klein muisje.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij ferm ....

Cartouche ligt op iets te knagen op de hoger gelegen berm.
Ik ga kijken.
Een hoorntje van een ree.
Vers afgevallen.
Dat is vroeg voor de tijd van het jaar.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij met zijn kort staartje van een épargneul breton.

Ik heb er ondertussen een serieuze verzameling van.
Mooi vind ik dat.

Het is een prachtig najaar.
En dat is weeral mooi meegenomen.
In België regent het, zegt Aude die een paar dagen aan zee was.
Niet zo leuk, maar toch deugddoend.

Ze mag ook naar hier komen heb ik gezegd....
-Dat weet ik antwoordt ze.
-En mama, ik zou willen dat je nooit meer zegt dat jij nu de eerste op de lijst staat, of ik bel je niet meer, begrepen?
Oh, ze meent het.
-Natuurlijk meent ze het, zegt Jan, jij kan nogal crue dingen zeggen hoor, waar haal je het in je hoofd!.

Ik krijg onder mijn voeten omdat ik over mijn sterfelijkheid praat.
Ik zal die macabere gedachten in de toekomst voor mij houden, beloofd.

Het zal de zon en mijn eigen schaduw zijn die me die nuchterheid ingeven.