 |
| Santon |
- Zeg Jan, is Gene haar blog verdwenen of scheelt er iets aan mijn computer ?
- Zeg Gene , dat is daar zo stil in de midi! Alles OK in het Zuidwesten?
- Jan , Gene haar blog , bestaat dat nog? Of hoe zit dat?
- Er is toch niets ernstigs aan de hand hé Gene? We horen niks meer van jou!
Wel, in zo'n geval zeg je best "het is een samenloop van omstandigheden" . Tenminste dat zei Mijnheer Stoffels van de Antwerpse recherche me in 1996.
Maar ik heb erover nagedacht en ik heb wel mijn bedenkingen bij de samenloop. Echt waar.
Ik zal het eens haarfijn uit de doeken doen, zie !
Het begon allemaal verward te worden begin december 2019. We zouden naar Parijs gaan op congres en om een verjaardag degelijk te vieren zouden we naar de Da Vinci tentoonstelling gaan en dat was me een stress van jewelste door de treinstakingen in Frankrijk. Niets kon nog en je moest voor alles een plan B bedenken.
Daarna, zouden we tien dagen later dus naar België vertrekken, zoals gewoonlijk om met kinderen en kleinkinderen de kerstdagen door te brengen. Ditmaal met het vliegtuig . En dat was ook stress tot de middag van ons vertrek, want de luchtverkeersleiders gaven er ook de brui aan en het was absoluut niet zeker dat we Belgenland zouden kunnen bereiken.
Wie denkt te ontsnappen aan de stakingen van het openbaar vervoer in het algemeen is eraan voor de moeite. We zouden een dagje met ons tweeën met de trein naar Antwerpen reizen en een laatste shopping beleven. Aansluitend nog eens bij Mario gaan eten, ons lievelingsrestaurantje sinds JAREN ...we waren gerust, we waren tenslotte in België en we zagen geen gele hesjes.
We stonden op het perron ,maar de trein die wij moesten nemen naar Aarschot was niet aangeduid. We vragen de stationschef waar we moeten zijn "de trein naar Aarschot is afgelast mevrouw, staking, wist U dat niet?"
We renden het station uit, namen een taxi en 50 EURO later stonden we aan de Jan Frans Willemsschool waar Gustje en Maurice op ons stonden te wachten. ..Moet er nog zand zijn?
Terug in Frankenland zou Jan onderzoeken bij de cardioloog ondergaan....niks erg, hij wou alleen weten of hij mocht stoppen met het nemen van cardio-aspirine of integendeel, dat hij het beter zou blijven nemen.....maar dat was buiten de bijzonder knappe ,jonge cardioloog van Montauban gerekend. Een antwoord kreeg hij niet, verschillende onderzoeken moesten eerst plaatsvinden vooraleer mijnheer doktoor daarop zou kunnen antwoorden.
Stresstest op de fiets.
De verpleegster komt terug met een Ipad en laat ons een filmpje zien....een kleine ingreep, iets van niets hoor, een coronographie of een angiographie, wie zal het zeggen ....?
Dus de week na nieuwjaar twee dagen kliniek . ballonnetje en klaar is Kees, of Jan, het is maar hoe je het ziet.
Ja, hij mag aspirinekes blijven nemen, waarom niet?
Twee dagen nadien terug naar Parijs, zonder Jan ditmaal, met twee vriendinnen deze keer , geen tentoonstelling, geen taxi, geen staking van de TGV, wel van de metro.
Allez vooruit. Geen metro aan de gare de Montparnasse, geen aan de gare de l'Est.
Gesleur met je valies van hot naar heir.
Doodop na twee dagen congres. Een kop zoals een pompoen vol informatie.
En weet je, dan verlang je maar één ding: RUST.
En Rust, die vind ik 's morgens op wandeling met Pipa, samen de berg op. Het is het ogenblik waarbij ik de dag ervoor bekijk en de dag die gaat komen overweeg. Ik ben alleen met mijn gedachten, in 't diepst van mijn gedachten, ik adem vrij en kom tot rust.
Maar vermits Jan gestresseerd was door de coronaire onderzoeken die in het vooruitzicht waren , was hij bang om te fietsen of om ingrijpend werk in de boomgaard te doen. Het regende ook vaak en hard, wat hem nadien belette te fietsen in de namiddag en dus had hij besloten me te vergezellen op mijn ochtendwandeling.
En omdat ik zijn angst begreep liet ik hem begaan.
Maar het viel me moeilijk.
Want ik vond geen rust.
Jan praat graag als hij de berg opgaat.
Ik praat altijd graag en veel, maar nooit als ik de berg op ga.
Verleden week heb ik hem gevraag alstublieft eens twee minuten te zwijgen.
Vreemd hé?
Zo verlangen naar de stilte en tegelijkertijd zoveel houden van muziek en van taal in al zijn vormen.
Dus dit is al één van de redenen waarom het hier zo stil was.
Morgen licht ik een andere tip van de sluier op , zodanig dat de samenloop van de omstandigheden duidelijker en duidelijker wordt....
