Allemaal al eens meegemaakt?
Tja.
Toen Aude nog thuis woonde was dit wekelijkse kost.
Ik stelde me daar dikwijls vragen bij.
Waarschijnlijk lag de kous ergens onder haar bed, in de wasmand voor de witte was, in mijn wasmand, in de droogkast achtergebleven, bij ons Anne, omdat ze daar regelmatig bleef slapen.
Of er lag een onbekende kous in de was.
Van een vriendinnetje die blijven slapen was, of van Dorien misschien?
Toen ze een tiener was bleef die toestand verder duren.
Ik begreep dat niet.
Nu ik alleen ben met Jan is deze toestand volledig verleden tijd.
Maar nu is er een ander probleem ontstaan.
Ik verlies kousen.
Niet één van een paar, maar gewoon een paar kousen.
Waarom?
Heel eenvoudig: zodra Jan een paar zwarte, blauwe of grijze kousen ziet, denkt hij dat het de zijne zijn.
Gedurende een paar jaar loste ik dat op door kousen met motieven of kleuren te kopen.
Maar eerlijk gezegd vind ik dat dat niet meer bij mijn leeftijd past...
Dus Jan heeft twee lades met kousen en ik één.
En nu doe ik het anders: ik laad opnieuw de gestreken of geplooide was uit.
Oef, eindelijk weer kousen die mogen gezien worden.
