Madame Diczy heeft dan eindelijk gebeld naar de refuge canin de Cahors, het hondenasiel zeg maar.
Dat moet hier allemaal volgens administratieve filières gebeuren, je houdt het niet voor mogelijk.
De hond moet al een tijdje bij jou verblijven, je krijgt hem niet te pakken, of je kan niet nagaan of hij een tatouage heeft of een chip.
Je belt Danièle Diczy die komt kijken ( zonder dat jij dat ziet) en dichterbij komt met een toestelletje dat chips kan lezen.
Onze gasthond heeft geen chip, of ze wil niet dichterbij komen en dus kan Danièle de chip niet aflezen.
Danièle (tracht) de adjunct burgemeester te bereiken, dat is de man die zich hier in het dorp bezig houdt met verloren gelopen of weggelopen of verdwenen honden.
Die adjunct hangt een bericht op de deur van de mairie en aan de valvas op het marktplein dat er een hond is gevonden, ras, grootte etc, waar hij gevonden is etc,...
Als dat niets oplevert ( jij blijft ondertussen ongewild met die hond zitten hé) , dan mag Danièle de forrière ( zo heet dat) bellen en ik moet toegeven, ze belden ons vlug terug.
Dinsdagochtend rond een uur of 11 kwamen ze eraan.
"Oui, ben, c'est une canaille" , zei de jonge dame die me deed denken aan "the girl with the dragon tattoo" van Steve Larson.
Ze wou ze niet pakken met een soort lasso, want dat geeft de dieren te veel stress.
Ze probeerde met een koord, geen avance.
"Nous allons mettre une cage"
Ze zetten een soort grote val en het was een gans gedoe om aan te leren hoe we die moesten klaar zetten zodat de vondeling er heel gezellig in zou wandelen , om de lekkere hapjes die ik had verzameld te verorberen.
Maar niks hé, niks aan te doen, de hond is verschillende keren rond die bench gewandeld, maar ze wist wel beter! Slim beest, zeg dat wel.
-We gaan die bench hier laten staan, zei de jongedame. Vanavond geen eten geven en de val gereed zetten. Dit dik donsdeken over de bench leggen en het zal wel lukken.
Ondertussen waren Paul en Lynn, onze Engelse bovenburen toegekomen in hun vakantieverblijf en dat betekende dat Colin ook van de partij was. Colin is een Boarder Collie-achtige hond , braaf beest, daar niet van, maar ook een grote eter, zoals Spot en Cartouche.
Dus moest ik de bovenburen gaan verwittigen wat er aan de hand was en vooral , dat ze de épagneul niet mochten voederen. Want ik ken de bovenburen hun gulheid, ze zouden dat zeker doen !
Leuk weerzien, daar niet van, flesje wijn, wat nieuws en roddels vertellen over "our valley" en dan terug naar onze miserie.
Vanmorgen zat de épagneul doodleuk naast de bench.
Mét de glimlach.
"Ik ben braaf geweest en ben niet in de bench gegaan hé" , zo'n snoet had ze .
Gebeld om 8 uur naar het dierenasiel.
Tja, dan kwamen ze vandaag maar niet, we mochten geen eten geven (waarop Jan bijna flipte, "neen zei hij, ik zal dat beest laten verhongeren omdat jullie niet komen vandaag!" ) en vanavond hetzelfde proberen...
En ondertussen, wel ondertussen beginnen we ons natuurlijk aan dat beest te hechten.
Ze komt al een ietsiepietsie dichter, maar is zo wantrouwig !
En ik denk aan het verhaal van de vos in De Kleine Prins van ST Exupérie.
De hond is ons aan het verleiden, en ik ben hem aan het temmen, en dat gaat heel traag, maar dat gaat wel lukken;
en dan krimpt mijn hart ineen dat ik haar moet laten gaan .
En dat ze mijn valsheid ( ik geef haar mee met het asiel ) op haar hoopje wantrouwen zal leggen en waarschijnlijk geen enkel mens nog zal geloven.
Zucht.
"On ne voit bien qu'avec le coeur, l'essentiel est invisible pour les yeux...."
