Toen we hier zo'n dertien jaar geelden kwamen wonen dachten we dat onze eerste plicht erin bestond naar de "mairie" te gaan van het dorp waar we ons gesetteld hadden .
Zo'n beetje zoals je steeds weer ontdekt als je naar het Nederlandse programma "Ik vertrek" kijkt. De Nederlandse emigranten gaan er meestal prat op dat ze al een mondje Frans praten en trekken naar de burgemeester thuis . De burgervader opent de deur, ziet twee wildvreemden voor zijn deur staan , een cameraploeg, en weet gewoonweg niet wat hem overkomt.
Dan zegt het Nederlands koppel steevast : " Bonzour mosjeu, nous ici, de Hollande, habiter ici, bonzour" Als het al zo duidelijk is. De Vlamingen van mijn generatie zijn de tweede landstaal best machtig. Tegenwoordig is dat niet meer zo evident. Dus dat is al een beetje garantie dat monsieur le maire zal begrijpen wat we op zijn gemeentehuis komen doen.
En toch verliep dat niet gans volgens de verwachtingen.
De gemeente bediende achter het bureau bekeek ons met grote ogen toen we haar vertelden dat we ons kwamen "inschrijven" in Castelnau-Montratier...
- Que voulez-vous dire? , vroeg ze ons vriendelijk.
Wel we komen ons inschrijven omdat we hier op permanente basis komen wonen.
- euh....
Om een wettelijke domicilie te hebben, weet U wel?
- euh non....vous avez de l'eau, du gaz, de l'électricité?
Ja, natuurlijk ( misschien was dat niet zo vanzelfsprekend, wie weet? )
- eh bien, votre facture de la Saur ou de l'EDF ou d'Orange pour le téléphone sont la preuve que vous habitez bien ici...
De uitdrukking op ons gezicht kunnen jullie zich best indenken, veronderstel ik...
- Mais peut-être désirez-vous vous inscrire sur la liste électorale ? Cela je peux le faire !
Ja, op de kiezerslijst.
Dat was er nog één uit de oude doos.
Mijn grootoom Paul bezat de kiezerslijsten van de Stad Aalst.
Vaak waren er reusachtig felle discussies over wie waar wanneer geboren was, met X of Y getrouwd was, weduwe was, misschien zelfs wel, o wee, gescheiden was....en dan maakten de ongetrouwde zussen en broers zo'n ruzie....tot mijn grootoom "de kiezerslijsten" erbij haalde .
Met zijn vergrootglas - dat ik trouwens nog steeds bezit- zocht hij de naam op en las hij met plechtige stem voor om wie het nu in feite echt ging, hoe oud die vrouw wel was ( "echt waar ?, allez dat zou je nu toch niet gezegd hebben hé? En ik had altijd gedacht dat die van mijn jaar was ! ...) en dat de discussie hierbij definitief afgesloten was.
Het boek van de waarheid.
Echt waar.
Dus ja, we wilden gerust ingeschreven worden op de kiezerslijsten en maanden nadien kregen we dan ook onze "kiezerskaart, la carte électorale , een beetje een "beurtenkaart", want je kan ze 12 maal gebruiken.
Vandaar gingen we naar Cahors , naar Orange, de Franse Proximus als het ware.
Zo zou ik me een Franse GSM aanschaffen en een GSM nummer krijgen, de vaste lijn, "le fixe" genaamd, in één keer regelen, internet aanvragen, kortom " de grote klus" waarvan je je kan voorstellen dat je in Frankrijk bent en dat dat niet in één ,twee drie zal geregeld zijn...
Er stond een rij wachtenden voor ons. En net voor ons stond een ouder koppel. Een dame met een blonde "chignon" die me heel bijzonder leek. Ze was het druk aan het uitleggen aan haar man. Ik bekeek de twee lang. Waarom, geen idee. Maar ik was gefascineerd naar hen aan het kijken.
Een paar dagen later bezocht ik voor de eerste keer de vereniging waar ik nu al even veel jaren later nog altijd lid van ben, en wie was de secretaris? Juist. De dame met de chignon.
Sprakeloos. Echt.
Sindsdien zijn we hecht bevriend geraakt. En ook Jan kan goed overweg met Renée en Bernard. Ik aanzie ze zowat als mijn tweede moeder. Tenslotte schelen we 20 jaar. Ze zou dus best mijn moeder kunnen zijn.
Renée heeft zo haar eigen miraculeuse middeltjes om wonden te verzorgen, het gejeuk van insectenbeten te verzachten , om aften uit de wereld te helpen, noem het op en ze weet raad....
Als apothekersdochter heb ik er vaak mijn bedenkingen bij, maar ach als het niet baat , dan schaadt het waarschijnlijk ook niet, denk ik dan.
Ze liet me wel "le vinaigre des 4 voleurs" ontdekken.
La légende de l'invention du vinaigre des quatre voleurs met en scène plusieurs brigands qui détroussent des cadavres pendant une épidémie de peste, sans être eux-mêmes contaminés. ... Le vinaigre des quatre voleurs fut inscrit au codex en 1748 et vendu en pharmacie comme antiseptique.
Zo zie je maar dat epidemieën van alle tijden zijn....
En ik heb zo'n flesje hé ; hola !
Renée slikt elke dag een kruidnagel om zich te beschermen tegen de corona virus.
En toch is ze een hoogst rationele vrouw. Ze draagt de wetenschap hoog in haar vaandel.Maar ze komt uit la France profonde, de Aveyron en volgt nog steeds de oude remedies die ze leerde van haar moeder, haar grootmoeder, haar overgrootmoeder.
Ach waarom niet.
Maar nu heb ik me boos gemaakt op haar.
Ze belde en zei dat ze een dik oog had en rode plakken op haar voorhoofd.
-Ik ben gaan wandelen en waarschijnlijk komt dat van processierupsen of zo....ik heb er kamille opgelegd en.....
Ik luisterde al niet meer. Want dat is het nu net. Ze is zo bang om naar de spoed te moeten gaan of bij de dokter binnen te stappen uit vrees het virus op te scharrelen,d at ze ALLES maar dan ook ALLES zou doen om dat niet te hoeven doen.
Steven Van Gucht indachtig die er telkens weer op wijst dat de dokters bang zijn dat patiënten juist daarom geen arts raadplegen in geval ze een andere kwaal oplopen, was ik nogal streng met haar, zij die zoveel ouder is dan ik.
- Renée, je belt NU naar de dokter, OK? Misschien heb je een zona. Je moet dat laten verzorgen.
Ik bespaar U de jammerklachten aan de andere kant van de lijn...ze zou het doen, beloofd, promis.
's Avonds belde ze me nog eens. Ja ze had de dokter gebeld en ja ze zou maandagmorgen op visite gaan.
En deze morgen rond 9.30u belde ze me van op de parking bij de dokter:
- Het is een zona, waarschijnlijk van me te veel zorgen te maken. We hebben samen naar de oogarts gebeld. Indien nodig mag ik ook bij hem langsgaan. ondertussen heb ik medicijnen en hou ik me rustig een paar dagen.
Oef.
Een lang verhaal om jullie de moraal van het verhaal mee te geven : Oudere mensen zijn bang om in deze periode naar de huisarts of naar de spoed te gaan.....het is zeker begrijpelijk, nu er steeds de nadruk op gelegd wordt dat zij ( maar ik ook!) de grootste risicogroep vormen ...
Eind goed al goed zou ik zeggen.
Lang leve Renée !
