Will Tura: 't Is vandaag de eerste schooldag.....

Een echt moederke. Ja, een echt moederke is ze.
Mijn Audeke, wie had dat ooit gedacht?
Vandaag ging ze voor de eerste keer na 4 maanden opnieuw aan het werk bij Le Chapeau in Antwerpen.
Ze werkt er graag. Zoveel is duidelijk. Ze werkt er hard, zoveel is ons ondertussen ook duidelijk geworden.
Maar zie, nu was ze vier maanden thuis en dat was 9 jaar geleden, want Aude werkt al van haar 19e.
En nu heeft ze dus Gustje om voor te zorgen.
En dat doet ze goed.
Bij elke kik, elke kuch, elke zucht, elke aanstoot tot wenen, elke aandrang tot schreeuwen, elke beweging, hoe klein ook, ze heeft het gezien, ze staat recht en begeeft zich naar wieg ,park, buggy, koets, relaxzeteltje, en ze geeft die tut nog maar eens, ze vraagt zich af of hij dorst heeft, of slaap nodig heeft, of een natte pamper, of hij wel goed ligt, of niet, of hij het vooral naar zijn zin heeft of niet en ze doet dat met een engelengeduld . Zowaar.
Gisteren stond het wenen haar nader dan het lachen, want vandaag zou ze Gust de ganse dag moeten missen. En morgen ook en volgende week ook. En dat vond ze heel erg.
Verdwaasd keek ik naar de hoorn van de telefoon. Ik kon me moeilijk inbeelden waar ze het over had. Was ik ook zo geweest? Had ik het vroeger, 28 jaar gelden ook erg gevonden toen Aude voor het eerst naar de pleegmoeder ging? Dat was Martine, een nicht van Philippe die in Opwijk woonde. Ze is er twee en een half jaar geweest en dat was een engel op zich!
Neen, ik betrap me erop dat ik anders was. Ik was zo blij dat ik weer aan de slag kon. Mijn wereld met Aude was niet vol genoeg, ik had meer afwisseling nodig. Zowaar.
Mijn zus Anne die later thuisgebleven is omwille van de kinderen, die begrijpt dat gevoel heel goed. Onmiddellijk gaf ze me aan dat ze begreep hoe moeilijk het was het kind achter te laten bij de pleegmoeder en niet elke stap te kunnen volgen van de kleine man.
Ik herinner me plots een beeld dat in mijn geheugen gegrift staat : het was in Boechout, Ella moet zo'n jaar geweest zijn, in de Heuvelstraat, ik ga naar boven, en daar zit Anne op de leuning van de zetel in vieux rose, te kijken naar Ella die rondpeddelt en over aankomt waar ze beter af zou blijven. En Anne die telkens weer zegt : " Neen, Ella, afblijven!".
Ik heb een ganse tijd staan kijken door de deuropening naar dat tafereeltje, ik vond dat zo mooi.
Heel lang heb ik me niet kunnen inleven in het feit dat mijn zus, of iemand anders, thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Nu, zoveel jaren later zie ik de vruchten die mijn zus plukt door juist thuis te blijven. Natuurlijk heeft zij dan weer andere dingen gemist, maar omgekeerd is niet minder waar.

Maar iedereen heeft zijn eigen drive. Bij mij was dat het werk. Zelfstandig zijn, op mijn eigen benen staan, want het leven zou eens kunnen tegenvallen.
Het is tegengevallen soms en dan was ik dankbaar dat ik werk had en gedreven bezig was.
Maar nu kan ik wel begrijpen waarom iemand ook graag thuis is en blijft , bij de kinderen , om ze te zien opgroeien.
Aude houdt van haar werk, maar ze houdt meer van Gust. Zover is duidelijk.
De ganse dag liep ik rond met dat refreintje van het liedje van Will Tura in mijn hoofd : 't Is vandaag de eerste schooldag , lalallala....!

De huisvrouw hier in het zuiden zal haar schorseneren eens opzetten zie en dan eens bellen met dochterlief om te horen of ze het overleefd heeft, en Gust ook !