Ik wist niet wat ik hoorde.
Even keek ik in het ongewisse en daarna weer naar de man die me dit zinnetje toebedeelde.
Hij vond me dus niet assertief.
Hij had me dus zelfs nooit assertief geweten.
En hij verwonderde er zich zelfs over dat ik dat ooit geweest was.
En ik werd er verschrikkelijk weemoedig van.
Want ik vind mezelf assertief genoeg.
Maar misschien had dit woord een andere betekenis voor hem dan voor mij.
En als ik opzoekingen doe, dan lees ik in Mijn Woordenboek dat assertief betekent :
1) Aanmatigend 2) Heel zelfverzekerd 3) Voor zichzelf opkomend 4) Weerbaar 5) Zelfbewust 6) Zelfverzekerd
Gevonden op http://www.mijnwoordenboek.nl/
In het juridisch woordenboek - ik geef toe dat het voor mij in die betekenis klaar en duidelijk is, maar daar zal niemand van schrikken:
criminologie) `mondig; kordaat.`
Gevonden op http://jw.juridischwoordenboek.com/contentDefinition.asp?termRechtsgebiedId
Onlangs deed ik zo'n onnozele facebook test en daar werd mijn leven samengevat in één woord "radikaal".
Radikaal en kordaat, het gaat wel samen denk ik.
Waarom denkt die man toch dat ik niet assertief ben en heeft hij de indruk- uit wat ik hem vertel -dat ik dat vroeger best wel was?
En ik besef tot tranen toe bewogen dat ik misschien inderdaad assertief was vòòr het noodlot toesloeg.
Dat het soms één enkele gebeurtenis in je leven is die van je maakt wie je uiteindelijk wordt en hoe de mensen je zich zullen herinneren.
De tijd vòòr en de tijd na dat één enkele feit dat van mij een ander mens heeft gemaakt.
Want voor die tijd kon ik niet assertief genoeg zijn.
Ik kwam op voor mijn ideeën, durfde zelfs speeches houden uit naam van een ganse groep hoge kaderleden tegenover de CEO van een groot bedrijf en was niet bang, of althans ik wou zeker die indruk niet geven.'t Gedacht doet soms veel denk ik.
Maar na die tijd, betwijfelde ik of het wel goed was om zo assertief te zijn.
Kwetste ik er geen mensen mee? Was ik niet té hard? Kon ik zo kordaat blijven na wat er gebeurd was? Was mijn radikaal zijn geen zwarte plek geworden die ik nodig moest herbekijken.
Want als je te zeker bent twijfel je niet meer. En toch is dat wat ik steeds betracht : heb ik wel gelijk? En waarom ? Of waarom heb ik misschien ongelijk. ?
Ik ben niet volledig veranderd- al een geluk vind ik- maar wat er ooit gebeurde heeft me -in tegenstelling tot wat sommigen zouden kunnen denken- niet sterker gemaakt, maar juist zwakker.
Mijn zus Anne zou het zo verwoorden in haar laatste toneelstuk : "Triestig hé ?"
En toch laat ik het niet te zeer aan mijn hart komen, want dat ben ik na al die miserie toch gebleven : optimistisch en trouw aan mijn levensmotto : ' 't is nu zo, je kan er toch niks meer aan veranderen!'
