Sneeuwperikelen

Het heeft heel hard gesneeuwd in België en de beelden op TV waren dan ook angstaanjagend.
En toch deed iedereen zijn best om te geraken waar hij moest geraken.
Als er hier in het zuidwesten twee sneeuwvlokken vallen is het paniek.
Onmiddellijk worden de schoolbussen op "stop" gezet.
Scholen gaan dicht, openbare diensten, post, openbaar vervoer....
Je kan je dat in België niet goed voorstellen, denk ik dan.

Hier rijden bijna geen bussen.
Er rijdt er één 's ochtends van Castelnau naar Cahors en 's avonds van Cahors naar Castelnau.
Als ik soms 's avonds van een vergadering rond 23 u of 24 uur van Cahors terugkom, en dat is zo'n 28 km tot bij mij thuis, dan kom ik amper een tegenligger tegen....geen levende ziel op de baan.
Maar in België staan er dan onmiddellijk honderden kilometers file.

En dan hoor je de meest hilarische verhalen van vrienden en familie.

Ik heb zo hard moeten lachen met hun miserie - Jan zegt trouwens dat ik om verkeerde reden lach, een beroepsafwijking van het beheren van zware lichamelijke letselschade vrees ik, net zoals chirurgen onbedaarlijk kunnen lachen terwijl ze een mens aan het opereren zijn, maar dit terzijde- dat ik het me niet kan laten het te vertellen.
Voor één keer is het dus geen lotgeval van een Vlaming in de Lot maar van twee Belgen in het Vaderland !

Een vriendin van mij uit het Gentse schreef :

Hier nog altijd sneeuw, Gent was de bevoorrechte die er nog gisteren nacht en deze voormiddag heeft gehad.

Dan is het een beetje beginnen smelten.

Par acquit de conscience heb ik om vier uur deze namiddag eens gemeten hoeveel cm er nog lag: twaalf!

Ik moet morgen naar de dokter, de auto lag volledig ondergesneeuwd -precies een piepschuimen modelleke.

Geen verschil tussen dak, voorruit en bumper.

De zachtste “trekker” genomen en beginnen duwen; de onderste laag was ijs, de sneeuw pak een goeie tien centimeter dik op de “dunne” plaatsen.

Met mijn vingers gekrabd, langs onder, weer met de trekker, enfin, over en weer, en juist gemaakt dat ik iets zag.

Ok: autosleutels uitgehaald, en het ding gestart (merci mon Dieu, de deursloten waren niet meer aangevrozen), en vollen bak de chauffage laten draaien op “Hi”, plus voorruit, achterruit.

Het idee gehad van een paar rondjes te rijden: slecht gedacht: één smurrie, en ijs, en dus spekglad

Drie keer rondgereden.

Ik wil hem terug op de oprit zetten: on -mo- ge -lijk: ik slierde achteruit dat het geen naam had en de wielen draaiden zot.

De buur is zelfs komen kijken: geen avance.

Hij staat nu aan de overkant van de baan.

Wijs: nu ben ik om te bleiten van rugpijn, pijn in mijn schouders, mijn heupen, mijn lies, mijn nek: la totale.

Hilarisch !!!

En tenslotte heeft Aude heeft me gisteren doen gieren van het lachen. Ze had dus vrij, zoals elke maandag.

Maurice blijft dan bij haar, Gust naar school en 's middags moest ze de tweeling van haar schoonzus afhalen, die was er niet en de tweeling van 2,5 jaar gaat nog maar 1/2 dag naar school....maar met die sneeuw konden de kinderen zo ver niet stappen ( 500 meter naar haar thuis).
Dus had ze gedacht, ik neem de fietskar, zet er de tweeling en Maurice in (2 jaar) en ik breng onmiddellijk Gust en Stan ( oudste broer van de tweeling, 4 jaar) ook mee en ik houd ze thuis dan moet ik geen twee keer door die hel met heel die bende ...

Verstandig hé ?

Zo gezegd zo gedaan, maar eens de tweeling en Maurice in die kar zaten, Gust begon te jammeren ( hij kan dan ook heel flauw zijn) dat zijn sjaal nat werd omdat hij over de sneeuw sleurde, Stan weende omdat hij zijn boekentas niet wou dragen (dezelfde kenmerken als Gust kwa moedgehalte ) , zij van links naar rechts door de sneeuw "gleed" om tenslotte op de straat die loodzware fietskar vooruit te duwen, zat ze plots strop....ze duwde en duwde , de twee grote  aan het huilen, de twee kleine  in de kar ook en dan hoorde ze " mama, mama"...Maurice was uit die fietskar geschoven, eronder gerezen, en zij reed daar over....

De enigste die niet weende en er nochtans alle reden toe had,  Maurice, het enigste wat hij zei toen ze er hem van onderuit haalde "nat" .....

Thuis gekomen geraakte ze niet op het trottoir en is een overbuurman haar komen helpen. Eens in de garage begon de tweeling te huilen dat ze eruit wilden en dan is zij ontploft, zodanig dat haar andere buur komen kijken is.
"Ik kan er niet meer tegen Ivo !!"

"Ik versta dat manneke, komt gij bij ons straks maar een taske koffie drinken"...

Dat is niet gelukt met 5 klein mannen, 

 

Nooit meer , riep ze me door de telefoon.

En net zoals de buurman Ivo zei ik " Ik versta dat manneke!, spijtig dat ge bij mij geen taske koffie kunt komen drinken hé!".