Beste wensen

                                   Moge 2015 voor ons allen een zacht en vredevol jaar worden.


Hartelijk dank aan alle trouwe fans van Gene's Blog. Volgend jaar ga ik er weer tegenaan. Ik hoop ook weer op jullie te kunnen rekenen , op jullie leuke reacties en commentaren, ideeën en verhalen.



                                                 Mijn allerbeste wensen vanuit de Lot



                                                         

Onbereikbaar ...?

Gisteren, kwart voor twee 's middags, telefoon.
Het uur waarop de meesten die niet meer hoeven te werken aan het siësten zijn.
Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om de telefoon te gaan opnemen beneden.
De telefoon stopt.
De GSM gaat.
Grr! Ik neem op.
"Madame Meunier?"
Ik aarzel.
Als de telefoon rinkelt op het middaguur en er wordt naar je gevraagd , dan gaat het 9 op de 10 keer om publiciteit.
"We worden gevraagd door de mairie om contact met U op te nemen omtrent saneringswerken", "we voorzien in ecologische energie", " we hebben een bijzonder verwarmingssysteem ", etc etc etc...
Verschrikkelijk.
Je kan er moeilijk van af geraken.
Er zijn verschillende sites waarop je kan intekenen opdat je geen ongewenste telefoontjes krijgt , maar je kan niet verhinderen dat de partners van energie of watervoorzienigsbedrijven je bellen met de meest ongelofelijke voorstellen en /of ideeën.
Ten ware dat je X EURO per maand aan Orange ( onze Belgacom, nu Proximus) betaalt en dat vind ik erover ,eerlijk gezegd, betalen aan een telefoonmaatschappij opdat je niet zou gebeld worden, waar gaan we naartoe ?

"Madame Meunier? C'est la factrice!"
Dat is gans andere koek.
De postbode.
Ja....?
"Mevrouw ik geraak niet tot bij U met de post. Er liggen te veel bladeren op de weg die naar uw huis leidt en aangezien het gevroren heeft geraak ik bijna niet meer boven. Kan u een plastic doos bij uw bovenbuur zetten bijvoorbeeld, dan steek ik daar de brieven in?"
Ik stond even met mijn mond vol tanden.
Ok, het draait stevig naar ons huis toe, maar beweren dat je daar niet op- of afgeraakt , ik kan er niet bij.
Rita vindt onze weg maar niks, Rick vindt het niet gemakkelijk , zelfs met zijn jeep. Inderdaad de weg draait.
Ik rijd daar op met één hand aan het stuur.
Maar ik reed dan ook naar Zwitserland met één hand aan het stuur en de andere die een papfles aanreikte aan Aude op de achterbank, nietwaar, daar weet Jan me op tijd en stond al lachend aan te herinneren....

Maar bon.
Wat doe ik nu met die post?
De factrice geeft me een telefoonnummer door en met de postmeester moet ik maar verder overeenkomen, meent ze.
Vanmorgen ben ik naar het postkantoor gereden, de situatie uitgelegd, gezegd dat het om "ronde 121"gaat en er werd me gevraagd even te wachten.
De brave man komt terug.
"Mevrouw U moet uw post krijgen ,zover is duidelijk.
Bel naar dit nummer, de baas van de distributie in Cahors en leg het hem uit"

Terug thuis, langs de vreselijke weg, maar zonder enig probleem, bel ik naar de postmeester.
"Ah ja, de factrice had er mij over gesproken. Nu is het wel zo mevrouw dat het gisteren gevroren heeft, er liggen veel bladeren, het had tevoren geregend en dus zijn er drie wagens met de achterwielen in de berm blijven steken."
Ok, maar wat spreken we dan af?
"We hebben ook naar de mairie gebeld, maar men heeft ons gezegd dat alle ruimdiensten die eventueel de bladeren zouden kunnen wegblazen gesloten zijn wegens de eindejaarsperiode."
Ik wist het, want de verantwoordelijke voor de wegen is Maurice en die jaagt samen met Jan.
Die had ondertussen ook al weet van hoe onberijdbaar onze weg wel is !

Na wat over en weer gepalaber waarbij en hij en ik onze goede wil toonden, zal ze morgen nog maar eens proberen en als het niet lukt belt hij mij weer op.

Dat is dan afgesproken.
Vervelend, maar anderzijds zal onze weg eindelijk misschien onderhanden genomen worden.
Momenteel zijn we dus niet bereikbaar wegens niet berijdbaar.