Snipverkouden op één van de warmste dagen van het jaar.
"Les cigales s'éclatent", roepen ze door de radio, "le soleil brûle de ses mille feux !"
Maar ik zit stilletjes binnen een kruiswoordraadsel op te lossen terwijl ik piep en hoest en vooral veel nies en snuit.
De lege zakdoekdozen stapelen zich op.
De vuilnisbak wordt om het uur volgeladen met net wolkjes tissue.
Hij zal niet zwaar zijn deze keer de vuilniszak.
Hier moet je zelf je zakken naar de containers brengen.
En de plastic in de daartoe voorziene bakken gieten.Dat moet dus niet in zakken steken.
Ten ware je in het dorp woont, dan komt de vuilkar langs.
Maar hier niet, té ver van het dorp.
Ook niet erg.
Ik voel de koortsmomenten komen en gaan.
De ene keer 38 °C, de volgende keer 36,8°C...
Zweten en rillen.
En slapen.
En niet zwemmen.
Terwijl Jan vandaag wel drie keer baantjes getrokken heeft.
Maar vanavond is het beter.
Mijn neus is al een paar uur droog gebleven.
Ik hoest nog af en toe.
De koorts is ook weg.
Morgen naar de dokter.
En dan denk ik bij mezelf, in feite overbodig.
Maar gezegd is gezegd en dus zal ik me er maar heen slepen.
Ohhh, vervelend op deze o zo mooie nazomerdag.
Les cigales s'éclatent, de krekeltjes verkreukelen zich.
En ons huisje heet 'Le cigalou', Occitaans voor het "krekeltje".
Morgen beter.
