La suite ( mais malheureusement pas la fin !)

Maar neen gij, 't is nog niet in orde.
Señora Jimenez was afwezig tot vanmorgen, en dus heb ik tot dan gewacht om te zien of misschien beter gezegd te horen te krijgen dat er alsnog een oplossing zou zijn voor de "poder" ofte volmacht waar blijkbaar niemand zich over wil ontfermen....

Ik heb een keer of vier gebeld, zonder succes,  maar ze zal wel heel veel te doen hebben zeker na een halve week afwezigheid op het Consulaat Generaal in Toulouse dat kampt met een nijpend personeelstekort. Is dat trouwens in gans Europa niet het geval?

De vijfde keer heb ik meer geluk :
- Digame ? ( de angst sloeg me al om het lijf dat het mevrouw Alonzo, de Spaanse vriendelijkheid in persoon ,zou zijn )
- Señora Jimenez ?
- si, digame ?

- Dat het mevrouw Meunier is, die haar reeds verschillende mails heeft gestuurd en of ze me verder kan helpen.

Volgt een gans boek van excuses omtrent het hopeloos onvriendelijke gedrag van señora Alonzo, dat het toch een eenvoudige vraag is waar ze een eenvoudig antwoord zou moeten kunnen op geven, maar tja, dat ze mij niet goed kan helpen, want dat zij geen volmachten doet , maar dat ze madame La Chancelière zelf ( "'t huufd zelve" dus van het Consulaat en het is een vrouw ) aangesproken heeft en mijn twee mails heeft afgedrukt en dat ze madame La Chancelière zal proberen door te verbinden....

Ik wijs er haar op dat ik ondertussen al contact had met een Franse notaris én met een Spaanse notaris en dat geen één van de twee begreep waarom ze mij niet konden helpen op het consulaat....
Dat zij die mail nog niet gelezen heeft, maar dat ze haar computer zal opstarten ( ter info , het is ondertussen 10.45 u , moet ik er een tekening bij maken ?) en ja, dat ze de mail ziet en dat ze hem zal uitprinten en ook aan madame La Chancelière geven en dat ze me zal doorverbinden, maar dat het niet lukt en dat er nu net iemand binnen gegaan is in het bureau van madame La Chancelière, maar dat dat niet lang zal duren en of ik even wil wachten....

En of het niet beter zou zijn dat zij me terugbelt ?
- Zucht....Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa !

En zie, madame La Chancelière zelf belt terug naar de onderdanige Belg.

- Señora Meunier , tja, hoe zal ik het zeggen, ik verontschuldig mij voor de moeilijkheden die u ondervindt voor de procuratie, maar señora Sanchez ( waar halen ze het ?) is vanaf vandaag met pensioen en dus heb ik geen vervangster "ahora".
- En wanneer komt de vervangster mevrouw ?
- In april

...

- Dus ofwel gaat u naar Spanje en neemt u daar een notaris ofwel neemt u in Frankrijk een notaris en dan moet u de tekst laten vertalen ( kunnen jullie geloven dat ik ook al zover was ondertussen, eigenaardig hé ?)

Niks aan te doen dus.
Het ziet er dus zo uit : de tekst die notaris Marin opmaakte kreeg ik gescand van mijn zus. Die tekst moet ik terugsturen naar notaris Marin. Met mijn naam en adres,
Daarna  zal ze die tekst laten vertalen door een beëdigd vertaler. Dan zal ze dat naar mijn notaris hier sturen. Die zal een afspraak maken en me dat papier doen tekenen en betalen natuurlijk...Dan zal hij dat opsturen naar notaris Marin in Marbella. Notaris Marin zal dan dat document laten vertalen in het Spaans ( ah ja !) en dan zijn we er.
Voilà, klaar is kees.
Zo eenvoudig als wat tenslotte.
Je zou er zelf niet kunnen  opkomen hé ?

Moedeloos ga ik naar mijn bureautje om de papieren samen te leggen als mijn oog valt op een nieuwe mail van señora Jimenez:
- dat ze de NIE documenten ontvangen heeft ( allez gij? ) maar dat mijn handtekening ontbreekt en of ik haar een nieuw ondertekend document wil toezenden, want ze heeft een origineel nodig?

Ik bekijk de fotocopie van het NIE document dat ik haar toezond en zie mijn handtekening daar op staan...

Ik bel terug naar señora Jimenez.
- Digame?
Ik leg het uit.
Ze bekijkt het.
- Ah claro que si! het is ondertekend, maar niet gedateerd...
- Of zij daar dan de datum niet kan opzetten aub?
- No, no puede, dat mag ze niet ....

Het is ondertussen 11.45 u.
Mijn strijkplank staat er nog en mijn strijkijzer heb ik drie keer af en aan gezet.
Opnieuw het NIE document ophalen en printen en invullen, opnieuw een briefje erbij , opnieuw naar het postkantoor ( NEEN IK WIL DAAR NIET OVER BEGINNEN NEEN !) ...

Wordt vervolgd !

L'auberge Espagnole

Ik dacht dat er niets erger bestond dan de Franse administratie - jaren geleden dacht ik dat er niets erger bestond dan de Belgische administratie, quod non.
Maar neen, ik heb me vergist.
Er bestaat nòg erger dan de Franse fonctionnaires.
Met name, de Spaanse.

Een voorbeeld.

Mijn vader stierf een maand gelden en vermits hij in Spanje woonde valt zijn nalatenschap daar open. De Spaanse wetgeving ratificeerde de Europese richtlijnen sinds 17 augustus 2015...bijzonder recent dus.
En op slag weet je niets , je weet niet meer waar je moet zijn, bij wie je moet zijn, ginder of in België, om nog maar te zwijgen van mij, hier in Frankrijk.

De diaspora, zo noemt mijn zus onze familie, volledig uitgezaaid naar alle hoeken van Europa. En inderdaad, dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op.

Twee zussen waren in Spanje afgelopen maand en vroegen aan het Consulaat wat ze moesten doen. De Consul wees hen een notaris aan om een volmacht te geven aan onze broer , kwestie van gemakkelijk en vlug te kunnen handelen.
Eerst moesten ze een NIE nummer aanvragen, Numero de Indentidad de Etranjero.
We zijn inderdaad "vreemdelingen" in Spanje.
Zou je denken dat als er dan iets Europees geratificeerd wordt, dat het dan tenminste het begrip "vreemdeling" zou doen vervagen. Een vergissing dus.
Enfin, mijn 2 zussen waren er van af.

Maar ik niet.
De Spaanse notaris had hen gezegd dat mijn andere zus en ik best naar het Spaanse consulaat in het land waar we woonden konden gaan om het NIE nummer aan te vragen en om dan de volmacht , idem dito als degene die zij had opgesteld, te laten opmaken door het Consulaat en daar te ondertekenen.

Zo gezegd zo gedaan.
Opzoeken op internet Consulaat.
Gevonden, in Toulouse.
Mail naar de dienst met mijn dubbele vraag , NIE en "poder" ofte volmacht.

En hier mag ik niet klagen, na een dag of drie krijg ik nieuws van het Consulaat Generaal in Toulouse, met een (slechte) scan van de aanvraag van het NIE nummer maar spijtig genoeg geen antwoord op mijn vraag voor de volmacht.

Niet getreurd, en toch al half content, bel ik naar señora Jimenez .
"Digame?"
Ik leg het probleem uit.
En dan, in een waterval van Franse zinnen maar met een Spaans debiet vertelt ze me dat ze net een mail aan het schrijven is naar een andere medewerker van het consulaat met betrekking tot de "poder" en dat ik die persoon op nummer X mag bellen, vanaf de volgende morgen en dat zij me wel zal kunnen antwoorden.
Amai dat moet een groot Consulaat zijn, dacht ik, dat ze naar elkaar moeten mailen om te weten hoe de vork juist in de steel zit...

De volgende morgen bel ik naar het nummer X : noppes !
Vier , vijf keer geprobeerd, nada !

De ochtend daarop bel ik terug en heb ik meer geluk, alhoewel .
"Digame?"
Ik zeg wie ik ben en dat mevrouw Jimenez me naar haar doorverwezen heeft voor de "poder"....en meer heb ik niet kunnen zeggen, want die dame had nog een hoger debiet dan mevrouw Jimenez.
"Mevrouw, señora Jimenez weet heel goed dat we hier geen volmachten meer opstellen, we hebben daar geen personeel voor en dat weet ze heel goed, maar ze wil het niet begrijpen, want ze blijft mails sturen en dat is al  sinds juli zo en toch blijft ze dat doen en ik zeg.....;"
Eindelijk heb ik het woord terwijl zij even adem neemt ...
"Mevrouw, als U het dan gedaan hebt tot in juli, dan weet U toch wel wie dat dan nu voor mij in orde kan brengen?"
" Ah neen mevrouw, dat weet ik niet, echt." en het lachje dat erbij hoort vond ik totaal ongepast.
"Ik kan U niet bedanken voor dit gesprek mevrouw" zei ik en ik haakte letterlijk en figuurlijk af.

Ik bel naar de Franse notaris in mijn dorp.
"Pouvez-vous m'envoyer tout ça par mail, madame ?"
Bah ja.

De volgende dag antwoord van de Franse notaris :
-Ik kan u niet helpen want de volmacht is in het Spaans opgesteld en ik weet niet wat daar in staat en dus kan ik u ook niet aanraden van dat te ondertekenen, maar het Consulaat moet u helpen
Deu-heu !

Ik bel terug naar het Spaanse consulaat, vraag naar mevrouw Jimenez , die afwezig is en ik hoor dat het haar vriendelijke collega is die me reeds de volle laag gegeven had de dag tevoren.
"Señora, we kunnen u niet helpen;ik raad u aan een Spaanse notaris te nemen, hier over de grens..."
"Mevrouw, waarvoor dient een Consulaat eigenlijk?"
"Om Spaanse burgers te beschermen, mevrouw en U bent geen Spaanse burger"

Voilà, ik ben gesteld, voelde me hulpeloos, een klein beetje en een paar seconden lang een mens zonder papieren die niet zal geholpen worden door mijn buurland Spanje.

Ik bel naar de Spaanse notaris die de volmacht opgemaakt heeft. Na drie keer bellen en mijn beste Spaans boven gehaald te hebben , krijg ik eindelijk Señora Marin aan de lijn.
In uitstekend Frans verbaast ze zich eerst en vooral over de houding van het Consulaat in Toulouse en dan legt ze me geduldig uit wat we praktisch kunnen doen : ik stuur haar de volmacht op, ze laat ze vertalen in het Frans, ze stuurt ze mij op ,  ik laat ze in bijzijn van een Franse notaris valideren, ik stuur ze haar op, ze laat ze opnieuw vertalen in het Spaans en klaar is kees !

Of dat geen goed nieuws is?
Allez, moeilijk gaat ook.
En ik denk aan Kamiel Spiessens en neurie al de ganse dag "het is niet moeilijk, het is gemakkelijk...."

"Ik wil dansschoenen"

Aude was op stap met Stienus en Gust en Maurice.
Eindelijk shoppen op een zaterdag.
Voor velen misschien volledig evident, maar niet voor dit gezinnetje.
Aude werkt op zaterdag en Stienus heeft de laatste weken zoveel georganiseerd voor het werk of voor de familie dat er geen tijd was om er eens samen op uit te trekken.
Maar zie, gisteren eindelijk, shopping day.

- Er was bijna niemand in " 't Stad  ", zei Aude.
't Stad zijnde voor iemand van buiten 't Stad zoals ik , Antwerpen.
Voor hen is er maar één stad. De hunne.
Soit.
- Er was bijna niemand en natuurlijk heeft dat te maken met alarmfase niveau 4. Maar
we dachten, we zijn allemaal samen en als we dan toch moeten sterven, liefst allemaal tegelijk. We zijn niet naar huis teruggekeerd.

Gustje had nieuwe baskets nodig.
Telkens Aude er hem een paar aanwees zei hij "neen, die zijn niet "cool"! Ik wil "dansschoenen".
Kan je dat nu geloven van een manneke van 3 jaar ?
Ze zijn niet "cool".
Vroeger zouden we "tof" gezegd hebben.
Nu is het "cool".
Maar we passen ons natuurlijk aan.
"Cool" is ook "tof".
Meer Amerikaans en minder Joods...
En dansschoenen, Aude noch Stienus wisten wat hij daar nu juist mee bedoelde.

Ze had het bijna gehad met de kleine kadee die maar niet tevreden was met de x aantal mooie ,comfortabele , heel hippe schoenen die zijn ouders voor hem uitzochten.
En toen kwamen ze bij een bekende winkel ( ik vertik het om het merk te noemen) en daar, daar stonden ze, de "coole" dansbasketsloefkes.
- Die mama, die wil ik, want die heb ik nog nooit niet gehad.
Als Gust iets niet heeft, dan geeft hij dat gemis een dramatische wending " dat heb ik nog nooit niet gehad".
- Een raket, heb ik nog nooit niet gehad.
- Een racewagen , heb ik nog nooit niet gehad, enzovoort, etcetera ,enzovoort, tot in de oneindigheid.

- Ja ,zei Aude, maar dan moeten we ze wel eerst aantrekken, om te zien of ze je passen hé Gustje

Hij stak er zijn teen in en riep " ze passen!"

En Aude en Stienus moesten zo hard lachen,d at ze me onmiddellijk een foto doorstuurden van de "eindelijk gekregen coole dansbasketsloffen"...

Ze geven lichtjes als je met je voeten stampt...
Echte dansschoenen.
En ik herinner me Aude en Dorien, die in Amerika ook zulke schoenen hadden gekregen van ons...alles komt terug.

Hij weet wat hij wil, dat manneke !

Frelons asiatiques

- Kom eens kijken, zegt Jan.
We gaan samen naar het huis van de Franse buurman.
Hij wijst naar een wit bolletje, een ballonnetje boven rechts op het dak.
- Weet je wat dat is ?
- euh, wespen?
- Neen, frelons asiatiques !

Vieze beesten, veel groter dan wespen, Aziatische hoornaars. Grr !
 
 Terwijl ik. met de honden ging wandelen, ging ik wat dichterbij , kwestie van een fotootje te maken .
Groot dat dat is dat nest, dikker dan een rugbybal.

Echt indrukwekkend.
Er vlogen horzels in en uit dat nest.


De volgende morgen , opnieuw tijdens de ochtendwandeling, hoorde ik twee mannenstemmen achter het huis van de buurman.
Het waren Adams, de zoon van de buur en een andere oudere meneer met een blauw pak aan, hij had een hoed op met een flap die zijn ogen bedekte , zoiets als een boerka voor mannen, ik kan het niet anders uitleggen en hij had ook precies een soort brandblusapparaat in zijn handen, maar dan in het geel. Telkens hij ermee pompte kwam er rook uit. Zoiets als een imker die een pijp rookt terwijl hij de raten uit de korven neemt, kwestie van de frelons te verdoven , denk ik tenminste .
Ondertussen was Adams bezig de tak aan het afzagen waar  de bal aanhing.

En toen ik terugkwam was het nest ribbedebie.
Godzijdank.
Je mag er niet aan denken dat die beesten hier zouden rondvliegen !



Allez, weeral een gevaar geweken.

Vrijdag, de dertiende

Voor veel mensen betekent vrijdag ,de dertiende een gelukscombinatie.
Ik geef toe dat ik één van die mensen ben.

Ik ben getrouwd op een vrijdag, de dertiende.
Vrijdag, 13 juli 1979 .
Dat is ondertussen 36 jaar geleden.

Was dat een geluksgetal?
Heel dikwijls- in feite meestal- denk ik van wel.

Mijn vader had de beste dag voor het huwelijk in de sterren onderzocht en kwam uit op 13 juli 1979.
-Ja maar , dat is op een vrijdag papa !
-Ja maar dat is de enige dag rond die periode die deugt. Je moet niet trouwen hé Gene, maar als je het doet, doe het dan op die dag.

Wat doe je dan?
Ik heb zussen die dan onmiddellijk reageren in de zin van:
- Ik trouw lekker op zaterdag de 14e, zeg, wat denkt hij wel!

Ik heb zussen die op slag in augustus zouden trouwen.

Ik ben degene die dus op vrijdag de dertiende getrouwd is.

En dat ging goed, zo goed in die zin dat ik me zelfs nooit afvroeg of het goed ging.
We hadden een mooie liefelijke dochter, een prachtig huis in een leuk dorp, een fijne job .
En dan kwam er een einde aan dat alles toen ik 40 was.

Toen ging ik alleen met Aude verder.

Maar zelfs dan, had ik meestal het gevoel dat vrijdag de dertiende een voltreffer was.

Ik betrap er me op dat ik op zo'n speciale trekkingsdag van de lotto zeker  het lottoformuliertje zal binnenbrengen bij de verschrikkelijk onhebbelijke krantenmadame van Castelnau.
Niet dat ik al iets gewonnen heb op zo'n geluksdag, neen dat niet, maar 't gedacht doet veel , enfin , dat zei mijn grootmoeder toch.

De 13e november 2015 viel ook op een vrijdag.
De dag begon in dichte mist, zoals het trouwens reeds de ganse week het geval was .
Zo'n dichte mist, dat we zelfs de GPS moesten aanzetten om naar vriendinnen te rijden die ons hadden uitgenodigd om een lekkere maaltijd te delen en die slechts op een paar kilometer bij ons vandaan wonen.
Zo'n mist.
Ooit kwam ik terug van Brussel, 's nachts, in zo'n vette mist dat ik met mijn hoofd uit mijn zijruit de A12 ben afgesukkeld. Zie je het vòòr je ?

Rond  een uur of vijf kwam mijn hartsvriendin Elyane aangereden vanuit Sarlat, ze had er meer dan 2 uur over gedaan en dan spreek ik over zo'n 110 km.
We rekenen hier niet in kilometers maar in tijd, je kan je zo hard vergissen !
We hadden zo'n leuke babbelavond, haalden herinneringen op uit de oude doos, Jan werd er horendol van , van ons gelach, ons gedeeld afgrijzen, ons niet-aflatend geheugen , de twinkeling in onze ogen als we over die of die anekdotes oprakelden...

Ik had stoofvlees met frietjes en zelfgemaakte mayonaise gemaakt en Elyane had foie gras meegebracht, de avond was  vlugger voorbij dan we hadden kunnen vermoeden.
En we zeiden elkaar met spijt welterusten, we moesten immers de volgende ochtend om 6 uur uit bed om tijdig in Toulouse te zijn op ons congres.

Toen we wakker werden stond Jan voor het TV scherm...
- weer een aanslag in Parijs, meer dan 32 doden...vele gewonden, op verschillende plaatsen, rue Charonne, daar waar we meestal een hotelletje nemen, waar "chez Paul" gevestigd is, onze stam-brasserie, waar de meeste vergaderlokalen van onze vereniging zich bevinden.
Sprakeloos keken we naar de beelden.
Opnieuw, niet nog eens, Parijs, waar gaat dat eindigen.

- Zie maar dat je voorzichtig bent, zegt Jan, zou je wel vertrekken, Toulouse is een grote stad ?.

Maar als de angst ons te pakken krijgt hebben "ze" gewonnen , dachten zowel Elyane als ikzelf.
Neen, we zijn "majeures et vaccinées " , ons krijgen ze niet klein, zeiden we dapper.
Maar gans de weg naar Toulouse waren we nogal stilletjes, de twee vriendinnen uit het noorden.

We moeten waakzaam blijven, overal schuilt het gevaar dat onze democratische waarden met de grond worden gelijkgemaakt.
Waar gaat dat naar toe ?
Waar gaat dat eindigen?
Hoe lossen we dat op?
Bestaat er een oplossing?

Rue de Seine ,Paris

Wie volgt wie hier eigenlijk?

Gisteren sprak ik over Rik Torfs en een lezeres ( is dat niet GEWELDIG ? Ik heb een lezeres !!! ) schreef me dat ze dikwijls Rik Torfs zag passeren in de Tiensestraat in Leuven...
Dat vond ik al fantastisch.
Mijn voetstappen in de zijne en omgekeerd.
Ik begon er waarempel over te dagdromen.

Vandaag , zoals wekelijks op maandag, lees ik de column van de universiteitsrector in De Standaard en de titel slaat me met verstomming : Rue de Seine, 61 ...
Rue de Seine? gonst het door mijn hoofd.
Ik vraag me zelfs niet af waar, want ik weet waar dat is, dat is in Parijs...
Hij is in een hotel Rue de Seine in Parijs.

En ik ben een paar keer met mijn mama naar Parijs geweest en toen verbleven we in hotel Welcome, Rue de Seine in Parijs.
Ook met universiteitsvrienden , "de harde kern" genaamd maakten we er ooit een weekendje Parijs van en sliepen we in dat specifieke hotel.

Welcome Hotel  
Site Web
Itinéraire
4,241 avis de Google
Hôtel deux étoiles
Hôtel sobre offrant des chambres moquettées au mobilier en bois patiné et une terrasse pour le petit-déjeuner.
Adresse : 66 Rue de Seine, 75006 Paris
Téléphone :01 46 34 24 80

Op nummer 66.
En die man zit aan de overkant.
Op nummer 61.
Nu.
Het zal wel een chiquer hotel zijn, een universiteitsrector waardig, maar bon.
Kan je dat nu geloven?
En telkens als ik naar Parijs ga , ga ik terug naar die straat om te kijken of dat hotelletje nog bestaat.
En om eens aan de knop van de voordeur te wrijven, als ware om de tastbare herinnering te voelen van wat eens zo belangrijk was maar niet meer is.

En ik zal nog eens iets zeggen hé : Torfs is van 56.
Moet ik het nogmaals herhalen dat er geen beter jaar bestaat?
Een grand cru, 56 , geloof mij.
Maar alleen Elvis blijft bestaan, spijtig genoeg.
Zeg het maar niet tegen Aude !


Link naar het artikel "Rue de Seine,61 " van Rik Torfs


http://www.standaard.be/socialshare/article/twp-db0360f23d7e71b83316557cff6cb926a38a50df473402bea8c4057db5bbc12eeeefad2b0c06cbdcb3d0e608b7f040a8

Mijn eerste herinnering

Gisteren keek ik naar "Alleen Elvis blijft bestaan".
Ik vind dat een zalig programma en Thomas doet dat kei-goed, voor zo'n jonge gast, dat belooft.
En Rik Torfs was aan zet.
En ik ben fan van Rik Torfs.
Ik, de goddeloze.
De VUB-er in hart en nieren.
Awel ja, ik hoor die mens graag bezig.
Misschien hou ik van zijn intelligentie.
Misschien is het zijn jezuïetachtige gedachtegang die hem toelaat ongelofelijk veel moeilijke poëtische woorden achter elkaar te zeggen zonder veel te zeggen waarna je de indruk hebt het essentiële gemist te hebben.

In elk geval, ik heb ervan genoten.

Op een bepaald moment stonden we- ja 'we' want ik dacht mee natuurlijk- stil bij wat een mens zich herinnert van zijn jeugd. Bij de impact die jeugdige ervaringen op ons hebben. Bij de allereerste herinnering die je hebt.

Mijn allereerste herinnering- en dat is zo vreemd vind ik, rekening houdend met het onwezenlijke dat ik later zal uitleggen- wel dat is in Leuven, in de Tiensetraat nummer 32 .
Daar woonden mijn grootouders langs moederskant.
Mijn grootvader was kinderarts in Leuven.

En ja die heette Peeters en ja die was Franstalig.

Dat is weer een ander verhaal, maar bon.

Aude's schoonmoeder heeft ook Peeters.

De wereld is soms bijzonder klein.

Maar nu gaat het om de eerste herinnering.

Mijn eerste herinnering.
In Leuven.

Ik moet een jaar of twee geweest zijn.

 

En ik bracht een bezoek aan mijn grootmoeder die in de keuken aardappelen aan het schillen was.

Hoe banaal is dat?

Maar ik mocht de geschilde aardappels in het water gooien en het water spatte over de pan heen.
En mijn allereerste herinnering was haar lach.

Haar lach.

En draai of keer het zoals je wil, ik vind het fantastisch dat die lach mijn eerste herinnering in het leven is.

Het rare is dat toen ik dat ooit aan mijn veel te jong gestorven moeder vertelde , dat ze sprakeloos was.

Want ze vertelde ons niet gauw over haar moeder.
Wel over haar vader.

Mijn tweede herinnering moet een jaar later geweest zijn en dat was op dezelfde plek maar in andere omstandigheden.
De lach had plaatsgemaakt voor een ziekenbed.
Mijn grootmoeder was stervende.
In mijn herinnering vergezelde ik opnieuw mijn mama en we gingen naar de slaapkamer waar een non en een priester luidop aan het bidden waren , de gordijnen waren dichtgetrokken en er brandden kaarsen rond het bed.

Misschien was het alleen een non.

Of alleen een priester.

Misschien was er maar één kaars, wie zal het zeggen?
Maar in elk geval , het was er donker en ze waren luidop aan het praten.

Het moet toch iets bijzonders geweest zijn dat ik samen met mijn moeder naar haar ouders ging.
Dat was uiterst zeldzaam.

Zowel voor haar als voor mij.

En toch ben ik blij met die herinneringen, want die heeft niemand anders.

Die zijn alleen van mij.
En daarom koester ik ze.

En daarom zijn ze van belang.

Als mijn vader dus placht te zeggen ' Jij moet met alles lachen gij !' en hij bedoelde dat niet zo positief eerlijk gezegd, dan weet ik hoe dat komt.
Omdat een dag zonder lach geen dag is vind ik.

Omdat een lach bijzonder belangrijk is, voor mij althans.

Winterklaar

                                                     

Gilbert belde rond een uur of 8 deze morgen.
Hij zat al op zijn tractor en zou een afgeladen volle platte wagen hout komen leveren.
Of dat goed was?
Bah ja, dat zou zelfs heel goed zijn.

En dus, rond half negen waren Jan en hij volop bezig het hout af te laden en op een grote stapel te leggen.
Daarna een koffietje en meer moet dat niet zijn.

Vanmiddag hebben Jan en ik er de bâche opgelegd.

Een reetje lag heel stil te genieten van de novemberzon.
-Kom stilletjes kijken, zei Jan
Hij nam de verrekijker en zo stonden we minuten lang quasi onbeweeglijk naar dat reetje te kijken.
Zo maar. Kijken.
En glimlachen om haar geluk.


Het is hier onwaarschijnlijk warm voor de tijd van het jaar en het blijft nog enige tijd duren zegt Paul-Frédérique Casset. Overdag is het zo'n 23 graden, uit de zon wel te verstaan....
Als ik 's morgens ga wandelen met de honden - dan spreek ik zo van rond half negen ten laatste- zie ik 15 graden en meer op de barometer staan.
Té warm voor een fleece, maar je bent er zo op ingesteld dat het ondertussen al 5 november is dat je de winterkleren al een maand hangen hebt....
Half in de bocht mag ik die warme lichte jas al uittrekken en verder puffen terwijl ik tegen de zon inkijk.
Als ik terugkom werpen lange schaduwen zich op de pas vernieuwde tarmac.

De elfjes zijn aan het werk geweest gisteren en vandaag om de baan naar ons huis enigszins berijdbaarder te maken, het scheelt.

Spot begint te blaffen met een octaaf hoger dan normaal.
Dat betekent dat hij iets gevangen heeft of op het punt staat iets 'geweldigs' te doen.
Of baasje komt kijken?
Natuurlijk!

Een muisje, zo'n heel klein muisje.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij ferm ....

Cartouche ligt op iets te knagen op de hoger gelegen berm.
Ik ga kijken.
Een hoorntje van een ree.
Vers afgevallen.
Dat is vroeg voor de tijd van het jaar.
En ik mag het hebben, omdat ik het ben, kwispelt hij met zijn kort staartje van een épargneul breton.

Ik heb er ondertussen een serieuze verzameling van.
Mooi vind ik dat.

Het is een prachtig najaar.
En dat is weeral mooi meegenomen.
In België regent het, zegt Aude die een paar dagen aan zee was.
Niet zo leuk, maar toch deugddoend.

Ze mag ook naar hier komen heb ik gezegd....
-Dat weet ik antwoordt ze.
-En mama, ik zou willen dat je nooit meer zegt dat jij nu de eerste op de lijst staat, of ik bel je niet meer, begrepen?
Oh, ze meent het.
-Natuurlijk meent ze het, zegt Jan, jij kan nogal crue dingen zeggen hoor, waar haal je het in je hoofd!.

Ik krijg onder mijn voeten omdat ik over mijn sterfelijkheid praat.
Ik zal die macabere gedachten in de toekomst voor mij houden, beloofd.

Het zal de zon en mijn eigen schaduw zijn die me die nuchterheid ingeven.

1 november

Het is één november en 27,8 graden buiten.
Bijna onwaarschijnlijk warm.
We profiteerden ervan om het zwembad winterklaar te maken.
Ik wou per se de hogedrukreiniger gebruiken om al het mos dat tussen de voegen van het rolluik kruipt weg te spuiten.
Jan vond dat overbodig.
Ik niet.
En vermits ik krijg wat ik vraag eens ik het in mijn kop heb, is alles spik en span proper en konden we er de groene plastic winterbache opleggen die we onlangs in Cahors hadden laten aanpassen aan ons zwembad . In Cahors is er inderdaad een man die niets anders doet dan baches voorzien van gaten, ringen, ijzers, hij stikt die prachtig in de bache . Voor boten, zwembaden en wat weet ik allemaal . En dus voor ons.

Terwijl ik aan het schoonspuiten was spoot ik alle nare herinneringen van me af , maar natuurlijk bleef er her en der wel wat mos of een blad hangen. En zo is het niet anders in het leven, bedacht ik.
Je tracht enkel de goede herinneringen vast te houden, maar soms blijft er een spijtig gebeuren plakken op de achtergrond . De hogedrukreiniger helpt daarbij. Gewoon krabben en vegen niet.
Ik wist wel waarom ik hem vandaag wou gebruiken, zover is duidelijk.

Ik zit dan ook eigenaardig in elkaar.
Ik kan me onmogelijk alleen het goede van iemand herinneren.
Van niemand.
Ik zie altijd de twee kanten.
Er zijn goede en slechte kanten.
Bij de ene helt de goede meer naar rechts of naar links al naar gelang, maar enkel goede - ik ken er nochtans wel enkele , serieus ! - zijn uiterst zeldzaam.

Er zijn vrienden van mij die zich enkel het goede van iemand herinneren, eens die er niet meer is.
Dat kan ik niet.

Maar doordat ik dat noch bij leven noch bij dood kan, - me dus alleen het goede herinneren- wil dat ook zeggen dat ik steeds het goede in een minder goed mens kan zien en omgekeerd.
En dat geeft de indruk heel nuchter te zijn.
Realistisch soms.

Misschien heeft het ook te maken met de vele doden die mijn vader zijn voorafgegaan.
Want ik heb al wat dierbaren begraven.
En nu ben ik de eerste in de rij.
De oudste van ons allemaal.
De eerste om te gaan.
Zoals mijn kozijn Hugo me schreef : "stilaan schuiven wij op richting vuurlinie".
Dat is zo.
Niet meer niet minder.
En dat hij niet bang is.
Ik ook niet.
Maar dat is nog niet lang zo.

Vroeger was ik ook doodsbang in de dagen na iemands'overlijden.
Ik kon dan bijna de slaap niet vatten.
Angst.
Angst van die dode mensen.
Of van wat anders ?

En nu, nu ik terugdenk aan die angsten, nu papa er niet meer is en ik de eerste naam op de lijst ben, zou je denken dat ik doodsbenauwd zou zijn.
En niets is minder waar.
Ik ben ongewoon rustig.
Onaards sereen.

En ik denk dat dat veel te maken heeft met een boek van Irwin Yalom dat ik onlangs las, op aanraden van mijn zus Anne - we zijn beiden grote fans van alles wat hij geschreven heeft- "tegen de zon inkijken".
De psychanalist Yalom leert ons vanuit praktijkgevallen om om te gaan met de dood. De onze en die van mensen die ons nauw aan het hart liggen.
De "rimpelingen" die hij beschrijft, rimpelingen die een kei maakt als je hem op het water wegwerpt, zijn de afdrukken die je achterlaat eens je dood bent. De rimpels deinen uit en worden vager en vager , maar de impact is belangrijk.
Het hielp me ook bijzonder dat je niet bang hoeft te zijn van de dood, want als de dood er is ben jij er niet.En zoals meme altijd zei : " Geneken, er is nog nooit iemand teruggekomen om het ons te vertellen hé!" en gelijk heeft ze weeral eens.

Een bijzonder boek van een bijzonder psychiater die ook filosoof is en die bijzondere combinatie gebruikt om anderen te helpen.

Morgen gaat de zon weer op .