Weermannen en weervrouwen

Vanochtend begon de weerman, Paul-Frédérick Casé van radio 100 %, zijn weerpraatje met een verontschuldiging: hij had ons onweer voorspeld, hevig onweer en we moesten er maar best op voorbereid zijn !
We zijn altijd voorbereid op onweer. We zien het bij wijze van spreken aankomen : Spotje, onze Jack-Russel begint dan ongeduldig heen en weer te lopen, zoekt angstig een onderkomen onder Jans'bureau, begint te bibberen en te hijgen, kortom, net zoals de haan op de kerktoren de komst van de messias voorspelt, zo voorspelt onze bloedeigenste Spotje het onweer. Overal, hij maakt geen onderscheid, zowel in Belgïe als on zijn nieuw thuisland Frankrijk.
Nu niet dus, hij heeft de ganse dag rustig liggen slapen op zijn kussen, in de tuinstoel.
Geen onweer, dus geen akoeling.
Al een week of drie genieten we hier van 'la canicule' , dat betekent dagelijks temperaturen die oplopen tot boven de 35 graden. Met pieken van 42 graden .
In de Belgische krant las ik boven de weerkaart : ' tropische temperaturen, 32 graden!!!:.
Ik dacht bij mezelf , hoe zouden ze dan 42 graden en meer omschrijven?.
Maar goed, de weerman verontschuldigde zich en eindigde zijn babbeltje met de idee dat het toch beter uitgevallen is dan hij voorspeld had.
En dan denk ik telkens aan een idee dat ik heb indien er toch zoiets als 'wedergeboorte' bestaat: dan word ik steevast weervrouw.
Ik heb daar mijn eigen idee over namelijk. Ik zou aan al mijn vrienden en kenissen medewerking vragen, mits een kleine vergoeding. Elk van ons gaat om 5 uur buiten naar de weersgesteldheid kijken en belt mij dan op. Dat zal dus gaan over : ' betrokken en koud, zo'n 8 graden in Oostende; overtrokken en fris , zo'n 10 graden in Gent ; en hetzelfde in Boechout ; sneeuw in Bertrix en 0 graden op de grond; 15 graden in Castelnau en zonnig; 23 graden en warm in Marbella '.
Mijn weerbericht zou bovendien internationaal zijn, Canada, New York, Mexico, Scandinavïe, Italïe, noem het op, je zal weten hoe het op je reisbestemming zit. Ook iets dat volledig verdwenen is uit de Vlaamse weersvoorspellingen : je weet niets meer over het buitenland, met moeite weet je iets over het zuidelijk landsgedeelte. Als ik dan aan Armand Pien denk die er een punt van maakte alle hoofdsteden en hun weer op te noemen, dan is dat gewoon een grote achteruitgang.
Precies of we hebben daar niks mee te maken met de 'weersproblemen' van Wallonïe, in een land dat een speldeprik groot is , verkleinen ze hun voorspellingsgebied nog eens , zodat ze er bijna ALTIJD naast zitten.
Een gemakkelijke en leuke job vind ik dat.
Er zijn er nog een paar die in dezelfde lijn liggen en die me ook wel zouden liggen.
Zo denk ik aan de helpdesk van een computerfirma : ' zet uw PC eens af en aan en start opnieuw op!' . Wel, in 85 % van de gevallen werkt dat.
Of  een helpdesk van de electriciteitsmaatschappij ( ook echt gebeurd bij mijn zus Anne ) : ' doe alle zekeringen uit en aan ' . Spijtig genoeg was het een algemene panne op het net, dat had die mevrouw ( ondanks het feit dat we haar meegegeven hadden dat alle straatlampen het evenmin deden ! ) niet gezien. Integendeel, mijn zus kreeg nog de boodschap mee dat indien er iemand moest komen kijken , haar dat 125 euro zou kosten indien de panne haar eigen schuld was....ook niet dus.
Kortom , medewerkers die met een heel eenvoudige opleiding toch veel mensen kunnen helpen. En waarschijnlijk een premie bovenop krijgen omdat ze 's nachts werken. Vermoeiend.
Maar heel voldoeninggevend. Je helpt . Toch?

Duracell mannen en feeën

Nicole schrijft af en toe 'impressiekes' zoals ze dat noemt. Het heerlijke aan haar stukjes is dat ze professionele belevenissen ook steeds toepast op haar eigen zijn, wat een houding, een uitspraak, een gedachte van een patïent(e) met haar doet en welke conclusie ze er vooralsnog uit trekt.
Dat is misschien wat ons bindt, iets wat maakt dat we elkaar met weinig woorden begrijpen.
Zo schreef ze deze week een stukje over een Marokkaanse man die haar telkens hij op consultatie komt dezelfde vraag stelt : 'mag ik U eens iets vragen? ' , 'jazeker ' antwoordt zij steevast.
' Kan U mij hieruit helpen ?' . ' Ik kan U zeker helpen om uzelf te helpen ', antwoordt zij telkens weer, waarop de man bijna ontploft, heen en weer begint te lopen, of op zijn stoel zit te wippen van links naar rechts en op en neer, vandaar : Duracell man .
Ik heb ondertussen een Marokkaanse huishoudhulp. Sanaé . Té onderdanig naar mijn zin. Wel een prima hulp, daar niet van.
Maar telkens weer stelt ze mij dezelfde vraag : ' Mevrouw ( onmogelijk om dat uit haar hoofd te praten en gewoon Geneviève te zeggen, het blijft Madame ) , kunnen wij niet samen een contract van onbepaalde duur afsluiten, want anders verliest mijn man een deel van zijn arbeidsongevallenuitkering ...?' .
En telkens weer antwoord ik haar ' dat ze onder contract staat van Quercy Contact en dat ik met deze tussenpersoon ook een contract heb afgesloten; dat ik er niet aan denk om dat te veranderen, want dat dit niks verandert aan het feit dat haar man meer of minder trekt van de verzekering. Het is als ze 'zonder contract' zou werken dat geen enkele instantie er iets zou van weten, maar wil ze dat wel echt? . Want als ze daar toch zouden achterkomen verliest hij niet alleen een deel , maar alles wegens fraude ?' .
Tja, Sanaé heeft het ongeluk bij een ex-fraudebeheerder terechtgekomen te zijn. Wat wil je dan.
Maar ze stelt me telkens weer dezelfde vraag.
Ik heb haar reeds gezegd dat ze toch beter af is, zijzelf, om in het wit te werken , dan heeft ze later pensioen , of zelfs recht op werkloosheidsuitkering , enz enz...kortom dan zal ze later kunnen genieten van alle sociale voordelen die er zijn...niks gekort zeggen ze in Boechout, ze antwoordt me altijd met : 'Madame, moi pas comprendre, moi pas d'ici..'
Ik denk dan van wel, en het bezorgt me ergernis dat geef ik toe, want ik vind het vervelend me telkens te moeten verrechtvaardigen , dat ze wel heel goed weet wat het betekent want dat ze het anders niet zou vragen.
Maar door dat stukje impressie van Nicole te lezen, besefte ik plots dat het telkens weer dezelfde vraag stellen waarschijnlijk cultuurgebonden is . Dat dit een soort strategie is om op de lange duur toch voldoening te krijgen, alleen al om van het gezaag vanaf te zijn.
In elk geval, ik hou voet bij stuk. Indien ze ooit haar man  zou verlaten, dan zal ze vet zijn met haar zwartwerk . Ik mag er niet aan denken.
En Nicole die zal ook altijd hetzelfde blijven antwoorden. Ze kan moeilijk de gevangenisdeur voor de duracell man open laten staan als ze vertrekt na consultatie...
Maar zie, soms zijn er ook positieve dingen . Zo noemde een patiënte-slachtoffertje  Nicole een fee. Een echte, met alles erop en eraan. Iemand die haar helpt in donkere tijden . Niks zwart, alles wit, of tenminste al een beetje grijs om wit te worden. Houden zo Nicole , je bent  altijd iemands'fee. En dat maakt het zo waard om (soms) te blijven vasthouden aan bepaalde principes.

Reageren? ----) geen opmerkingen

Soms vraagt men mij : 'hoe kunnen we nu reageren op je blog, het lukt me niet!'. Ik heb zelfs een Franse vriendin ( een kranige oranjeharige dame van 84 jaar , die zich nauw met mij verbonden voelt, omdat ze uit het noorden van Frankrijk komt , een ch'ti dus, Françoise heet ze) die wèl vond hoe ze mijn blog in het Frans kon lezen, maar niet hoe ze erop kon reageren...
Dus heb ik het zelf geprobeerd en bij mij lukt het indien ik klik onderaan het stukje tekst op ' geen opmerkingen' en dan , nadat ik een opmerking schrijf, klikken op 'publiceren'.
Zo werkt het denk ik.
En ik zou heel graag reacties krijgen, in alle talen, om te weten wat jullie voelen, vinden, beleven, om mijn gevoelens te toetsen aan die van anderen, om van gedacht te kunnen veranderen, om het eens van een andere kant te zien, te willen zien. Zoals je een diamant in je handen kan draaien en duizenden facetten ziet van eenzelfde steen. Zo zit het leven immers in elkaar.
Of om onderwerpen aangereikt te krijgen , of om me te herinneren aan wat ik ooit beleefde, alleen of samen met jullie. Doen dus, zou ik zo zeggen.

Geen reacties ? Wil je reageren? Erop klikken , antwoorden en publiceren.
Jan Vandenheuvel
 weet wèl hoe hij het moet doen. Dus, Jan ( mijn leven is doorweven van Jannemannen)  , als ik het verkeerd voor heb, kan jij ons licht zijn in de blog-duisternis ?

dieren en nesten

Zwany heeft een nieuwe hond, een golden retriever pup. Hij heet Duke.
We voelden het al een paar maanden aankomen dat ze een nieuwe hond zou nemen.
Rick dacht er anders over , in 2013 zei hij....
Maar kijk, hij is er al.

En het is goed zo , zegt Rick.

Ik kon niet wachten om hem te gaan bekijken en hij is inderdaad wondermooi en berelief.
's Avonds is Jan een bench gaan brengen die wij nog op zolder staan hadden en dus heeft hij Duke ook al gezien.

De volgende dag schreef Zwany ons dat de nacht moeilijk was geweest; ze had haar matras naar beneden gesleurd en naast de pup in zijn bench geslapen...om tegen de ochtend zachtjes weg te glippen en in haar bed nog een uurtje liggen bekomen.

Toen moest ik uiteraard terugdenken aan de dag , 5 jaar geleden nu, dat we Cartouche gaan halen zijn bij een landbouwer in St Paul de Loubressac. Hij was wondermooi. Wij waren er niet op voorzien.
Maar ik moest en zou die pup hebben. Jan zag het ook anders- net als Rick dus.
We konden toch nog wat wachten ? Neen ! Ik wou hem nu.
Jan maakte een afsluiting in de keuken. een tiental minuutjes later zat Cartouche al in de living.
Jan maakte ene hogere afsluiting van de living naar het salon.
Tien minuten later zat Cartouche in het salon..
Jan bracht de bench onder de auvent, Cartouche weende de ganse nacht, bevuilde zijn eigen nest, probeerde zich door de tralies te wringen. EN hij heeft dat bijna twee weken volgehouden. En hij kon het nog langer uithouden, langer dan ik , want ik had er mooi genoeg van , én van Cartouche zijn gehuil de ganse nacht en van de woedende blikken en jammerklagen van Jan.
Dus zette ik hem midden van de nacht in onze slaapkamer op een honden kussen en zie , ik hoorde een geweldige zucht en Cartoucheke die zich neerlegde om pas uren later weer wakker te worden.
Sindsdien slaapt hij dus op onze kamer.
Ik weet het, het wordt afgeraden, zoals er zoveel wordt afgeraden.

Aude heeft nu Gust en als ik hoor wat iedereen daar over te zeggen heeft, wat ze wel of niet zouden doen, hoe zij het anders deden, beter deden, onmiddelijk wisten wat ze deden , dan begrijp ik soms de ontreddering van dochterlief , die dan zegt dat ze me mist. Ik ben één van de weinigen die haar zegt dat ze moet doen wat ze denkt dat het beste is .
Bij haar op de kamer, in een andere kamer, in de wieg, in de relax, in het park, in het bed, bij haar in bed, op de zetel, op de stoel , rond haar borst gedraaid, overdag, 's nachts , tussendoor...het kan allemaal.
Want noch bij baby's , noch bij pupies zit een handleiding bij.
Dat moet je nu eenmaal zelf uitzoeken.
En dat gaat na een tijdje allemaal vanzelf.

Komkommertijd

Sinds kort hebben we een moestuin.
Voor mij is dat iets onwezenlijks, een moestuin. Ik zou immers niet weten hoe je daaraan begint. Nu weet ik het ondertussen wel!
Een landbouwer van de vallei was zo vriendelijk om een stuk van onze pruimenboomgaard om te ploegen, daarna ( je moet geduld hebben in het zuidwesten, daarna impliceert geenszins 'nadien, juist erna, de dag nadien, de week erop, veertien dagen later...het kan zeker een
Aand duren, plus het feit dat je het verschillende keren langs je neus weg moet vragen, waarop er steeds even vriendelijk wordt beloofd, dat van zodra er tijd is en het weer meezit, ze zullen langskomen. Maar ze doen wat ze beloofd hebben, altijd. Dus : daarna ...) werd het fijn gefreesd en dan kon Jan aan de slag. Als daar zijn : boontjes ( hier groeien die tegen de grond en bij ons op staken) , erwtjes, ajuin, sjalot, prei, aardappelen ( zo lekker dat Zwany ook een moestuin wil),courgetten ( daar slaan ze mee om je oren hier, dat groeit zodanig vlug !), aubergine's (die dan weer heel traag groeien), paprika en lange pepers, kersttomaatjes en coeur de boeuf tomaten.dat zal het zowat zijn.
Ik ben daar dus echt een nul in, herken geen ui van prei, ben helemaal verbaasd als Nel me zegt dat mijn groene pepertjes ook wel rood zullen worden als ik ze wat langer laat hangen(?!), stap niet in de voren maar dikwijls op wat geplant is, tot grote ergernis van Jan.
En toch zeg ik heel kordaat dat 'wij' een moestuin hebben en niet dat enkel Jan de eigenaar van de moestuin is.
Want wat hij plant moet ik verwerken.
En dat houdt veel in.
Vandaag waren dat komkommers. Wat doe je daar mee?
We gingen naar Caussade naar de markt deze morgen (een aanrader, hele grote groentenmarkt, de kraampjes staan netjes naast elkaar in de kronkelende straatjes langs de grote kerk) en ik wou persé mosterdzaad, aangezien ik in een recept van Peter Goossens gelezen had dat dit onontbeerlijk was om augurken op te leggen. Dus, naar het kraam van de dame met de kruien en met haar hele lieve zoon die olijven en gedroogde vruchten verkoopt.
We moesten een tijdje geduld hebben(weeral), want er brak een onweer los en het kraam was niet overdekt.
'wat ga je met die mosterdzaadjes doen? ', vroeg ze me. ' ga je komkommers inmaken?'.
Ik was van de kaart. Hoe kan je nu weten wat ik ga doen met die mosterdzaadjes?
Maar bon, ze had gelijk. Dus ik knikte heel schuchter van 'ja!'.
Dan heb je ook korianderzaad nodig, witte en zwarte peperbolletjes.
Korianderzaad had ik niet. Ok, ook een zakje meenemen uiteraard.
'hoe ga je dat gereedmaken?', vraagt de kruidenmevrouw.
Ik leg haar uit dat ik de komkommers in zout ga onderzetten, (ze knikt instemmend), dan afwassen gedurende 10 minuten ,(ze schudt met haar hoofd van links naar rechts) : 'ah neen, mevrouw, dat mag je niet doen! Afdrogen is de boodschap! En dan in je bokaal een halve koffielepel mosterdzaad, een koffielepel korianderzaad, 5 zwarte en 5 witte peperbolletjes en daar kokende azijn over. Bokaal toe en een paar weken wachten '
Ah bon! 'en moet ik die bokalen dan steriliseren? '
'Maar neen mevrouw, de azijn steriliseert de komkommer, dat is een bewaarmiddel. Maar waarschijnlijk bevat jouw recept ( dat van Peter Goossens dus) een mengeling van water en azijn, en tja dan moet je het stereliseren hé!.
Voilà, voor 4 Euro had ik de twee soorten zaadjes en het recept en de goede raadgevingen.
Het was de moeite waard om te wachten tot het kraam was afgeschermd tegen het onweer.
Komkommertijd dus...maar niet voor mij, want ik ben ondertussen de ganse middag bezig geweest met de boontjes , de meloenen, de courgetten, de komkommers....
Ah ja, we hebben immers een moestuin !
Zou ik aan Peter Goossens een briefje schrijven dat ik een ander recept heb?

Terug naar huis...waar is dat?

Zo, na 10 dagen Belgïe zijn we terug thuis.
Het is steeds een beetje een discussie tussen Jan en mij : 'terug naar huis!'.
Naar huis betekent voor hem duidelijk, zonder dat hij er ook maar hoeft bij na te denken, 'Castelnau-Montratier'. Voor André ( André van Rita, zoals ik hem altijd pleeg te noemen) ook.
Geen vergissing mogelijk, er is maar één thuis, ons huis in Frankrijk.
Voor mij is dat ook wel zo, maar ik betrap er me op dat ik vaak aan Aude of aan mijn zussen zeg: 'volgende maand ,als ik terug naar huis kom'.en dan bedoel ik daar Belgïe mee.
Zelden denk ik aan Frankrijk als ik 'terug naar huis 'bedoel. En toch ben ik altijd weer heel blij als ik in Frankrijk terug ben.
Voelt men zich toch meer thuis in het thuisland waar men geboren is? Is het gewoon een uitdrukking, een gewoonte, een begrip, een geplogenheid, een automatisme? Of menen we echt dat we enkel in het geboorteland thuis kunnen zijn, dat we alleen daar dat gevoel van verbondenheid kunnen hebben?
Nu is dat met Belgïe eigenaardig gesteld, want als je in het noorden woont en je gaat naar het zuiden , weten ze onmiddellijk dat je Vlaming bent...en omgekeerd. En toch zullen we niet gauw aan een Waal die Vlaams probeert te praten zeggen: 'vous avez un accent!'. Neen, we zijn al blij dat hij zich in het Nederlands wil uitdrukken. Ik heb het echt anders geweten toen ik in Brussel werkte. Frans was er de voertaal en de meeste bazen bij het toenmalige Royale Belge waren franstalig. Geen haar op mijn gekrolde hoofd die er aan dacht om Nederlands te praten tegen de directeur , of de adjunct-directeur generaal, laat staan tegen de directeur - generaal! Neen, dat deed je niet, of je was een flamingant, een landsverrader, dat ging heel ver en dat was soms heel pijnlijk. Dat is allemaal zo zeer veranderd, en in het goede. Maar over 'accenten' spraken we niet. Neen, dat was een brug te ver.
In Frankrijk is dat enigszins anders. Ik kan geen zin zeggen of men zegt me ' vous avez un accent'.
Dat gaat zeer ver, want hier in de midi heeft haast iedereen ' un aksang'. Zij zien dat anders.
Toen ik in de kliniek was in de maand mei, kwam een prachtige zwarte arts (volledig in Afrikaanse klederdracht, met bibi) me onderzoeken. Ze sprak met een heel mooi afrikaans accent, ze sprak traag, zoals dat op de eilanden hoort. En ook zij zei tegen mij ' vous avez un accent!'. Ik moest daar zo om lachen en antwoordde haar : 'vous aussi'!. Zij kon daar absoluut niet mee lachen.
Sommige Franse vrienden troosten ons dan door ons te zeggen dat er duidzenden dialecten zijn in Frankrijk en dat elke streek wel zijn eigen accent heeft, toch geeft het je dikwijls duidelijk het gevoel dat je niet van hier bent en dat nooit zal zijn, want je accent verraad je.
Ik denk dat dat soort 'racisme' eigen is aan de mensen, je wil tot een groep behoren en je voelt je sterker als je deel uitmaakt van die groep.
Het feit dat ik in Belgïe geen accent heb, alleen een Belgisch accent, een Vlaams accent, een tongval van Aalst die nooit is veranderd ondanks het feit dat ik 25 jaar in het Antwerpse heb gewoond, maakt dat ik er me misschien meer 'thuis' voel dan hier in Frankrijk.
Alleen om dat gevoel weer te vinden, ga ik dan ook graag terug naar huis, op tijd en stond. Om deel uit te maken van een geheel.