Marie-Claude stuurde me een ansichtkaart uit Venetië.
Mooi.
Ik was er blij mee.
Ik lees altijd eerst de geschreven tekst, uiteraard, de woorden die aan mij gericht zijn vanuit één of ander afgelegen land.
Mijn moeder had een ganse verzameling postkaarten. Toen ze stierf rommelde ik wat in die doos en vond er postkaarten in terug die ik haar jaren tevoren had toegezonden uit Griekenland of Zwitserland of uit Denemarken en Amerika. En het was zo fijn om te lezen wat ik toen belangrijk vond om haar mee te delen op zo'n kleine schrijfoppervlakte.
Het was grappig om te moeten vaststellen ook hoe mijn handschrift door de jaren heen veranderde.
Hoe ik dus jaar na jaar, dag na dag anders was.
Nadat ik de lieve woorden van Marie-Claude tot de mijne had gemaakt ,draaide ik het kaartje uit Venetië om.
En ik begreep er niets van.
Ik was nochtans gedurende jaaaaaaren naar Venetië gereisd met mijn groottante en grootooms. Maar ik kon me niet inbeelden op welke plaats die foto genomen was.
Was het één of andere begraafplaats waar mensen met lange blauwe gewaden bloemen aan het planten waren? Waar ze de aarde op de tombe aan het harken waren om het van onkruid te ontdoen?
Was het eerder een opname van een archeologische vindplaats?
Was het misschien Pompeii in plaats van Venetië ?
Ik draaide de kaart terug naar de tekstkant, neen, het was wel degelijk Venetië.
Tot ik besefte dat ik de kaart gewoon verkeerd vast had....
Het was een gondel op één van de vele kanaaltjes die de stad rijk is.
Moet er nog zand zijn?
't Is maar hoe je de dingen soms bekijkt. Hoe verkeerd je uitgangspunt kan zijn.
En hoe anders alles eruit ziet als je de zaken vanuit een andere hoek bekijkt.
Maar misschien is het gewoon lomp zijn hoor, dat kan ook natuurlijk.
