Maggy fonkelt als een sterretje hierboven

Vanmiddag zat ik op facebook. Soms schep ik er plezier in om oude kenissen op te zoeken, en meestal is dat vruchteloos, maar soms heb ik succes. Vanmiddag dacht ik helemaal per toeval aan Maggy, Anne Wallaert, maar we noemden haar Maggy. Vraag me niet waarom. Zomaar. Ik vond dat het wel heel lang geleden was dat ik nog iets van haar had gehoord. Dus, ik bezocht haar facebook pagina. Er stond een bericht van haar zus Pascale : 'Maggy heeft ons gisteren om 22.30 u stilletjes verlaten en ze fonkelt nu als een sterretje hierboven...'. Ik was sprakeloos. Onmiddellijk heb ik gereageerd, om te zeggen dat ik het niet kon geloven en ik gaf mijn email adres op. De melding 'vind ik leuk' is hier op zijn minst ongepast.Er zouden andere mogelijkheden moeten bestaan op zo'n moment. Pascale antwoordde prompt, ze kende me ook nog, en vertelde dat Magytje sinds augustus vorig jaar streed tegen kanker en de strijd verloren had. Ongelofelijk. Drie jaar geleden hadden we elkaar terug gezien. In Antwerpen, op Aude's appartementje. We zijn samen gaan eten bij de Italiaan en spraken af dat het nu zolang niet mocht duren. Echte vrienden zijn diegenen waar je onmiddellijk weer de draad kan mee opnemen, zelfs na ettelijke jaren. Hier was het niet anders. We hadden beiden zoveel meegemaakt samen en apart, tijdens onze studies en erna. Maggy vrijdde met Fred en Fred was Philippe's beste vriend. Vandaar dat we boezemvrienden werden. Maggy werd advokaat, Fred notaris, Philippe magistraat en ik verzekeringsjuriste ( neen dat is geen roeping, maar daarover zal,ik het later wel eens hebben). Maggy wou absoluut advokaat worden, voor minder ging ze niet. Met of zonder clienteel, ze wou en ze zou slagen in de advokatuur. Ze wou geen kinderen, dat weet ik ook nog. Te veel afgezien vroeger. Neen, carrière wou ze maken. Fred sloop 's nachts uit de ouderlijke woonst in Brussel en nam de laatste tram naar Maggy's kot en hij kwam met de eerste tram terug naar huis. Zoveel liefde, zo graag gezien. Fred was Philippe's getuige op onze trouw. Ook daarna zagen we elkaar nog vaak. En toen gingen onze wegen wat uit elkaar. Ze was gek op paarden en honden en op zeilen. Onze eerste hond, een bobtail,ook Fred genaamd-hilarisch toch?-kochten we via Maggy. We verhuisden, kregen een kind, zagen elkaar minder. Op mijn zus haar 40e verjaardag had ik ze beiden uitgenodigd. Maggy greep me bij de arm,en zei : 'Fred wil van me scheiden!' Ik kon het niet geloven, en toch is het gebeurd. Het was onbegrijpelijk. Een aantal jaren geleden zocht een ex collega van mij een persoon die conversatielessen zou willen geven aan haar dochter en ik dacht aan Maggy..ze heeft die lessen gegeven en werd bevriend met de collega . Neen, ik heb enkel goede herinneringen aan Maggy, en dat kan je niet vaak zeggen van iemand. Ik ben droef vandaag, droef omdat ik te laat aan haar heb gedacht. Ik had haar nog graag gezegd dat ze het verschil gemaakt heeft in mijn leven op een bepaald moment. Dag Maggytje, vaar wel over die grote oceaan. Misschien zie jij Philippe al weer ? Ik mis je nu al.

Een hernia

Na al dat gezwoeg met de pruimentakken is het dan ook niet te verwonderen dat daar ongelukken moesten van komen. Ongelukken, in het meervoud, inderdaad : Jan zaagde in zijn vinger in plaats van in de pruimentak en ik liep een hernia op door al de takken te willen verbranden op een paar dagen tijd. Afgezien zoals een beest. Ik heb er gewoon geen woorden voor, die pijn kan ik met niets maar dan ook met niets vergelijken. Veertien dagen heb ik hier plat gelegen, te beroerd om ook maar iets te schrijven en zelfs om na te denken, zodanig dat mijn geest vol was van het omgaan met de pijn. Een 'cruralgie en sciatique' in het rechterbeen, pijn van in de lies tot in de voetzool. Eerst thuis grobeerd met geneesmiddelen allerhande ,met pijnstillers gaande tot morfine. Om tenslotte toch in het hospitaal terecht te komen. Eerst twee dagen op de spoed, want er was plaatstekort op reumatologie. Ijskoud (in mijn perceptie uiteraard), 16 graden, zoals in het operatiekwartier. 'Hebt u dan misschien een extra deken?' vroeg ik. 'Neen mevrouw en of u zo vriendelijk zou willen zijn om bij uw ontslag uit het ziekenhuis een brief te willen schrijven naar de directeur, want wij vinden het ook ongehoord!'. Pijn tot en met, baxters met pijnstillers die je twee uur nadien tot wanhoop brengen omdat de pijn gewoon niet afneemt, om tenslotte toch te durven op de bel drukken , om te zeggen dat je nog zo'n pijn hebt, om dan heel lakoniek te horen antwoorden: ' oei, niet verwonderlijk, de baxter stond niet aan!'. Op een bepaald moment heb ik me afgevraagd of een mens nog meer pijn kan verdragen, of er grenzen zijn aan pijn ,of dat normaal is dat je in een ziekenhuis toch nog zoveel kan afzien? Wel ja, dat kan. Eenmaal op reumatologie werd ik ernstiger onder handen genomen en na een dag of drie was de zwaarste pijn achter de rug. Nu ben ik terug thuis en is het moeilijk om mijn spieren terug soepel te maken. Maar het lukt. Bovendien heb ik heel aangenaam gezelschap: mijn zus Anne is hier eindelijk-na vijf jaar- gearriveerd. Spijtig voor haar dat ik nog geen toffe uitsapjes kan maken, die tripjes zaten allemaal zo duidelijk en welomlijnd in mijn hoofd...spijtig maar helaas. Niet getreurd, we worden bijna dagelijks ergens bij onze dierbare vrienden hier uitgenodigd zodat we niet moeten koken en kunnen genieten van elkaar . Het ziekenhuis was dus geen goede ervaring, op alle gebied: het eten was oneetbaar, het personeel is alles behalve empathisch, je weet bijna met moeite wat er juist aan je scheelt. Toen ik me bekloeg bij de specialist dat ik nog altijd geen scan had gehad zodat we eindelijk zouden weten wat ik had, antwoordde hij me : ' maar mevrouw, wij weten heel goed wat het probleem is, wij zijn er om na te denken , u hoeft dat voor ons niet te doen'. Dus is het een hernia, een cruralgie en sciatique. Denk ik, want ze hebben er niet veel woorden aan vuil gemaakt. Maar waar die hernia precies is, no idea. Indien ik ooit moet geopereerd worden zal ik niet twijfelen : back home ! Niet dat er hier geen onderlegde specialisten zijn, maar het totaalpakket is zo anders, dat we echt in een paradijs wonen in Belgïe op gebied van ziekenzorg. Ik ga stoppen met erover zagen en zeuren, ik heb het gehad. Pruimentakken zijn niet meer aan mij besteed, hout laden en lossen ook niet, en nog zoveel meer karweitjes waar ik me in de toekomst l van afmaken! Wees gerust, ik zal er alles aan doen om dit nooit meer te moeten meemaken.

Ziek zijn in het gastland

Ziek zijn in het gastland is soms geen pretje. Belgen zijn heeeeeel veel gewoon op gebied van gezondheidszorg. Laten we maar stellen dat Belgen in een paradijs wonen op gebied van medische hulpverlening. Alle Belgische vrienden en kenissen hebben wel hun verhalen over het grote verschil van aanpak van patiënten en hun pathologiëen. Een arts is hier nog altijd iemand die op een hoge pied de stalle staat. Zoals bij ons vele jaren geleden ' mijnheer doktoor' . Je komt daar dus zomaar niet binnen. Een grote administratie ook , secretaresses die je best goed behandelt want anders geraak je helemaal niet tot bij de dokter. Ze schrijven je brieven om te zeggen dat ze je telefonisch niet konden bereiken, daar waar je geen enkel onbeantwoord bericht hebt in het geheugen van je telefoon...vreemd. Als je ze daarop wijst zijn ze verschrikkelijk op hun teen getrapt: je zal ze toch geen lesje willen leren zeker ? Zij die zolang gestudeerd hebben. Het is zelfs zo erg dat ik hier een kennis specialiste ken die me heel ernstig zei dat de dokters in Belgïe slechts een opleiding van 5 jaar hebben daar waar ze in Frankrijk wel 7 jaar moeten studeren! Ik was zo sprakeloos dat ik geeneens de moeite deed erop te antwoorden. Een afspraak bij een specialist duurt een maand of drie. Ik spreek over longarts, huidarts, gynecoloog en noem maar op. De huisarts gaat vlugger, maar die mag dan niet doen wat een huisarts bij ons doet. Of die wil het misschien gewoon niet doen. Bloedafname, dat is voor een verpleegster . Het aannemen van een urinestaaltje: daar bevuilt mijnheer doktoor zijn vingers niet aan, dat moet je afgeven aan de verpleegster beneden. Behalve griepvaccins , ken ik weinig huisartsen die inspuitingen geven. En dat is spijtig. En dat zijn momenten waarop je denkt : was ik maar in Belgenland. Ik kan me daar vreselijk aan ergeren. Want je voelt je machteloos hé. Je kan moeilijk even over en weer naar het vaderland voor een pikuurtje. Dus moet je je beheen 'avec les moyens du bord' . Pilletjes en nog eens pilletjes. Uiteraard zijn er (gelukkiglijk genoeg) altijd uitzonderingen op de regel en ook in Frankrijk zijn er heel bekwame dokters . Al-oef zou Aude gezegd hebben toen ze klein was. En er zijn nog positieve kanten: het is hier goedkoper. Dus voor wat hoort wat! Je betaalt de dokter 1 euro , de rest wordt automatisch geregeld door de sociale zekerheid en de private verzekering die je hier onderschrijft. De geneesmiddelen op voorschrift zijn zo goed als gratis. Maar je ziet langer af.... Wat heb ik dan het liefste ? Een dokter die inzit met zijn patïenten , die luistert naar hun pijn en die niet zegt 'madame je ne peux pas gérer votre mal, vous devez aller aux urgences'zoals Rita eens voorhad. Al een geluk dat je op de spoeddienst goed geholpen wordt. Maar zie, eens mijn pijn onder controle zal zijn, zal ik er weerom kunnen mee lachen tijdens de zondagse aperitief in de Bardouquet. Ondertussen zien we af.

31 °C en eerlijk gezegd, meer moet dat niet zijn.

Eindelijk is de zon er. Wat was dat een lange, koude winter. Vele planten zijn bevroren, de oleanders, de olijvenbomen, de citroenboom. Dus hebben we vandaag een nieuwe lading bloemen gekocht. Als er nu iets heel duur is hier in het zuiden, of laat ons zeggen veel duurder dan in Belgïe ,dan zijn dat bloemen .Maar ja, we gaan te laat naar Belgïe om er van daar mee te kunnen brengen dit jaar. Dus van ons hart een steen gemaakt en geraniums gekocht en ook begonia's, petunia's, lavendel, gele margrieten voor in de jardinière , een soort geel bloempje voor bij een paar geraniums in een omgekeerd half wijnvat, en nog één en ander. Ik ken niks van planten, van bloemen ,van groenten. Vraag me niet wat er op een veld staat want ik bak er niet veel van. Maar vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven meegeholpen met het planten van de aangekochte loemen. Dit jaar heb ik veel dingen voor het eerst in mijn leven gedaan :takken gesnoeid, takken opgebrand, kruiwagens naar boven gezeuld, hout binnen gehaald, met de tractor gereden,betonzand van plaats x naar plaats y gebracht zodat ik het gevoel had dat mijn vingers mijn tenen kon aanraken en dat allemaal omdat manlief met de kettingzaag in zijn vinger gezaagd heeft in plaats van in de pruimenboom. Gevolg : operatie, pees geraakt en tja, wat doe je dan? Helpen dus. Maar goed, ik kon het en ik vond dat het vlotjes ging ook. En zie, nu is de zon er en staat alles netjes in bakken. De buurman-landbouwer is vandaag de moestuin komen frezen en morgen gaat Jan er tegen aan. Ik niet, ik heb een afspraak met monsieur Alonso van de belastingen. We zijn hier officieel gedomicilieerd sinds 1 december en dus hebben we voor de eerste keer speciale papieren nodig om onze aangifte in te vullen. Ik ben razend benieuwd hoe dat hier verloopt. Administratie is hier een redelijk groot monster. Vlaanderen 10 jaar terug, of meer zelfs. Fransen gaan ervan uit dat ze een heel modern ,vooruitsrevend, vernieuwend en vooral intelligent volk zijn . Niet dus. Maar dat mag je ze vooral niet zeggen. Dat is moeilijk soms, zeker met mijn karakter flap ik er soms nogal iets uit wat ik beter zou gezwegen hebben, maar goed. Hier vindt men mij vooral 'praktisch'. In de zin van 'écoutons Geneviève, l'esprît pratique' ! Zolang ze maar niet vinden dat ik geen respect heb voor mijn collega's, mijn medewerkers en mijn bazen kan ik alles verdragen.

Jakkes, reacties ! Vandaar....

Ahhhhhh, tja , ik heb mijn twee zussen gezegd dat ik er maar aan begonnen ben ( waaraan ik begonnen ben heb ik niet gezegd)  en het adres van de blog ingetikt...benieuwd wat ze ervan vonden.
Gevolg : ze reageerden alletwee zoals ze zijn: de oudste onmiddellijk, de tweede niet, maar dat komt nog. Ze bekijkt haar mails niet altijd en ze zal jammeren en mopperen wat ze met dat blogspot adres zal moeten doen, hoe ze daar nu in 's hemelsnaam moet ingeraken in die blog ...maar goed ik wacht af.
En toch heeft het veel met haar te maken dat ik aan het schrijven geslagen ben.
Ik had een droom, droomde dat ik in een boekenwinkel stond en aan de man achter de balie vroeg of hij het laatste boek van Connie Palmen had ? Jazeker zei hij, hij verdween in een achterkamertje en kwam terug met bergen zwarte kartonnen dozen. Ik viel uit de lucht, ik dacht aan één boek, maar niet aan zoveel boeken.
Toen ik de droom aan mijn zus Anne vertelde antwoordde ze me : " Je zal je eigen Connie Palmen moeten schrijven' .
Vandaar.
Niet dat ik kan tippen aan Connie Palmen , verre van, ik zou zelfs niet weten hoe ik aan ziets als een boek zou moeten beginnen. Maar ik schrijf graag , dat is waar. En ik moet zo dikwijls hetzelfde verhaal vertellen aan mensen rondom mij, dat het misschien leuk is het één keer te vertellen en te zien welke de reacties zijn. Bovendien denk ik ( zoals ik meestal zeg 'persoonlijk hé, helemaal persoonlijk...' ) persoonlijk dus, dat je andere reacties krijgt als die geschreven en dus beter overwogen of overlezen of nagelezen zijn dan als je onmiddellijk een antwoord krijgt aan de telefoon of in een gesprek.
Vandaar.
Dus Bernadette, de andere zus , reageerde onmiddellijk, voegde er al onmiddellijk haar eigen input aan toe ' je moet in je adres de @ weglaten en er een punt in de plaats zetten, dan lukt het ' ( daar waar ik gewoon het adres met @ intik en er ook in slaag), de reactie intikt vanop haar GSM ( dat moet je aan ons Anne zelfs niet vragen om te doen, een telefoon dient om te bellen ....) en vanzelfsprekend andere vriendinnen inlicht over het bestaan van de blog ( want Jan, Annemies'partner heeft ook 'plots'  gereageerd ) ...
Hoe verschillend we zijn, is iets wat me altijd geboeid heeft.
Vandaar.
Jullie maken me heel gelukkig , vandaar....

Ladys'lunch :brainstorming met de meiden

Nicole zegt dat ze binnen een jaar of twee definitief naar Frankrijk komt maar dat ze dan wel nog iets om handen wil hebben. Ze is psychotherapeute. Tja,... Zwaan gaat daar onmiddellijk op in : moeten we toch eens brainstormen , ik organiseer een ladys'lunch in the barn , of buiten als het weer meevalt, en dan zien we wel waar we uitkomen ! Dus, Nicole was weer in 't land en de meidenlucnh ging door. We waren met zijn zessen. Heerlijke lunch, zoals steeds, uitzonderlijk decor, rijkelijk vloeiende rosé ( of wit, of rood, of bier, of....je zegt het maar, we zijn hier tenslotte bij een atypische 'Hollander' , die heeeeel gul is in alles wat ze doet) en de meiden stonden scherp. We zouden seminaries organiseren, mensen halen en brengen, logistiek in orde houden, boekhouding gepland, catering geregeld, onderwerpen besproken...om uit te komen waar vijf onder ons al waren uitgekomen : ' moet dat nou allemaal? Mag je ook gewoon niks doen en van het leven genieten? ' Want dat is iets wat Nicole nog helemaal zelf moet ontdekken: niets doen betekent hier vanalles doen en uren en dagen te kort komen. Niets doen betekent twaalf dingen tegelijk doen, maar ook onverwachte zalige momenten beleven omdat er 'plots' iemand aan je achterdeur staat om je even goeiedag te komen zeggen, of om iets te komen drinken, of om je een bak tomaten te brengen die dringend moeten 'verwerkt' worden , waardoor je alles moet laten staan en onmiddellijk 15 bokalen moet steriliseren , of bakjes aardbeien, of krieken of kersen of perziken of abrikozen waar je dan confituur gaat van maken. Of je wordt gebeld met de vraag of je zin hebt om te komen aperitieven, of of je komt eten binnen een uur of twee, of dat je takken gaat opstoken omdat manlief nu 'eindelijk eens het gras wil afrijden met de tractor omdat het niet meer regent', of, of, of... Maar je hebt het gevoel niks te doen, waarschijnlijk omdat niks moet. En misschien was dat we de belangrijkste redenen waarom ik hier wou komen wonen: vroeger 'moest' ik vanalles, nu 'moet' niks meer en dat doet deugd.

Een nieuwe president !

Gisteren waren het verkiezingen in gastland Frankrijk. We vonden het spannend en sms-ten naarstig de eerste uitslagen die we op het Belgische nieuws als eersten zagen naar onze Franse vrienden. Toch waren ze nog niet overtuigd van de overwinning, ze moesten het eerst met eigen ogen zien. En dat hebben ze , een uurtje later weliswaar. Ben ik blij met die uitslag? Hoe ik er ook over nadenk, ik ben (nog) geen Française en ik ben het niet gewoon links of rechts te stemmen. Als liberaal zou ik dus geneigd moeten zijn Sarkozy te stemmen en toch voel ik me daar niet zo goed bij. Veel van zijn ideeën zijn de mijne niet. Heel dikwijls voel ik me dichter bij wat de socialisten hier zeggen en verkondigen. En toch voel ik me geen socialist. Persoonlijk moet ik me kunnen identificeren met een partij, ja knikken als ik Karel De Gucht bezig hoor bijvoorbeeld, die steeds voor zijn mening uitkomt, zelfs al wordt hem dat niet gauw in dank afgenomen. Akkoord gaan met een standpunt en een maatregel. Sarkozy nam verschrikkelijke standpunten in die me meer deden denken aan uiterst rechts en dat wil ik absoluut niet. Denk maar aan wat hij bij de paus wist te vertellen, precies of hij sprak in naam van het ganse Franse volk : een leraar kan nooit een priester vervangen ! Of de achteruitgang op gebied van euthanasie, abortus, homohuwelijk. Maar vooral zijn besparingen op gebied van onderwijs, stellend dat als je wil verder studeren je privé onderwijs moet kiezen en geen gratis onderwijs voor de gemeenschap. Dat deed bij mij de deur dicht. Niet dat je nu plots 60 000 banen in het onderwijs moet bijcreëren , er zijn hier veel te veel ambtenaren, maar je kan en mag niet achteruitgaan op gebied van gratis onderwijs, dat is het begin van het einde voor mij. Een jonge vriendin van mij kon me het beste overtuigen om eventueel links te stemmen, lees links te beginnen denken : al kan Hollande niet veel veranderen, er zal toch de eerste twee jaar een versoepeling komen om jongeren werk te verschaffen en dat opent de weg om weer rechtvaardiger om te springen met geld van de gemeenschap , in plaats van alleen voor de rijken te zorgen. Dus zou ik laf geweest zijn indien ik Française was geweest : Bayrou zou mijn voorkeur gehad hebben en dat is centrum rechts maar zeker niet uiterst rechts. En ook Bayrou riep op de valreep op om Hollande te stemmen, dus mijn keuze was misschien volledig terecht en toch niet zo laf als ik dacht. Nu wordt het afwachten of deze aardverschuiving in Frankrijk ook vlug een impact zal hebben op Europa. Het wordt heel moeilijk , alles verdort, alles verrechtst, alles gaat kapot aan haat, angst, armoede, werkloosheid. ik geloof erin, ik ben blij dat er weer zoiets als hoop is, eerder dan het negatieve plaatje dat Sarkozy altijd pleegt te draaien. Zelfs al moeten we besparen, zelfs al zal iedereen opnieuw moeten inleveren, het zal niet gebeuren op gebied van onderwijs voor iedereen, arm of rijk en daar ben ik heel blij om.

Jantje zag eens pruimen hangen

Toen we hier vijf jaar geleden kwamen wonen keken we uit op 45 ha landbouwgrond, wisselbouw, dus het ene jaar graan, of koolzaad of zonnebloemen en het andere jaar mais of sorgho of gierst of meloenen of courgetten en omgekeerd uiteraard. Die 45 ha behoorden toe aan de zoon van de dame uit een kasteeltje rechtover ons huis. Die twee komen helemaal niet overeen, erfeniskwestie, maar is dat niet op vele plaatsen het geval? Beneden ons huis kijken we uit op 2 ha pruimenbomen, drie variëteiten : précoces of japonaises, présidents of pruneau d'Agen en reines-claudes. Eind juni, begin juli was er veel activiteit in de vallei , Philippe en Chantal en hun kinderen en familieleden kwamen pruimen plukken. Jan bekeek het en begon mee pruimen te plukken en voor ik het wist stond ik ook met een emmer in mijn hand en hielpen we dagelijks met deze vermoeiende maar heel leuke activiteit. Het is vermoeiend want je rekt je constant uit naar takken die net een beetje té ver hangen om toch nog die mooie pruim te bemachtigen, vermoeiend omdat je je emmer te lang omhoog houdt in plaats van hem uit te kieperen in de mandjes en bakjes die daarvoor voorzien zijn, ook al omdat je bij je boom in de schaduw wil blijven staan en niet in de bloedhete zon rondzeulen met 10 kilo aan je arm, en leuk omdat je het samen doet, dat je vooruitgang ziet in je werk, dat je vooral beseft dat het niet voor eeuwig is, want die pruimenpluk duurt hooguit anderhalve maand. En zo groeide ons respect voor elkaar en onze vriendschap. We inviteerden de familie, wij gingen al eens bij hen iets drinken, werden ook gevraagd om te komen eten, we voelden ons integreren, leerden de mensen kennen op een andere manier. We werden vrienden, zo zou je wel kunnen stellen. Het vertrouwen was groot. Ik hield van de twee meisjes , bracht of haalde hen al eens van school, hielp met hun huiswerk of examens, kocht al eens een T shirt of zo , kortom goede maten. Jan had een afkeer van alles wat met jacht te maken had vòòr we hier naartoe kwamen. Philippe was echter een groot jager. Iedereen is hier bijna jacht-fan. Bijna elke landbouwer jaagt in de winter. Philippe is echter niet zomaar een jager, Philippe is een jacht-verslaafde. Dat wisten we niet uiteraard. Stilletjes aan werd Jan's interesse gewekt en was hij helemaal akkoord om de jagers van Castelnau te volgen tjdens het seizoen 2007-2008 met de camera, om er een filmpje van te maken. Hij zag de jacht en vooral de jagers met andere ogen, waardeerde het respect van de meesten onder hen ( er zijn overal uitzonderingen op de regels) voor de dieren, drachtige reeën, kleine everzwijnbiggetjes, zoeken van aangeschoten wild , en het jaar daarop schreef hij zich in voor het 'permis de chasse'. Niet eenvoudig voor Jan die de Franse taal niet zo machtig is als ik. Maar hij deed het en lukte van de eerste keer. De jagers hadden daar enorm bewondering voor, want ze lieten nooit na op één of ander feest waarop het filmpje naderhand getoond werd heel luid te verkondigen ' Jan a réussi son permis, donc chers amis Anglais, n'hésitez pas et inscrivez-vous!'. En sindsdien ben ik tijdens het jachtseizoen - lopens van 15 augustus tot eind februari-wat men noemt een 'jachtweduwe'.

Vijf jaar later...

We zijn nu vijf jaar later en er gebeuren oneindig veel dingen in mijn leven , zodanig veel dat ik het me in feite niet kan permitteren constant achterom te kijken en te analyseren, zonder ook over mijn huidige status te vertellen. Het ene maakt het andere duidelijk, of duidelijker, dus vanaf nu zullen herinneringen en actuele gebeurtenissen door elkaar heen lopen, springend van de hak op de tak, van recent verleden naar heden, naar verder vervlogen tijden, naar beroepsherinneringen, carrière bedenkingen ( als er ooit sprake kan geweest zijn van 'carrière', wat ik betwijfel tegenwoordig), naar jeugdherinneringen, universiteitsleven, schoolleven, ouders en grootouders, broer en zussen, tantes en ooms, groottantes en grootooms, vrienden en vriendinnen, kameraden, kennisen, gelegenheidskenissen, leuke en minder leuke mensen, dromen en wensen, verwensingen en hoop, mislukkingen en successen, veel verkeerde beslissingen en veel goede wendingen, in één woord: het gaat om een leven in het algemeen en het mijne in het bijzonder. Vanmiddag ga ik naar het creatieve atelier, Appel d'art, waar Karine Veyres ons creatief leert reageren op onderwerpen die ze met ons bespreekt. Ik maak sinds een drietal jaar deel uit van dat groepje vrouwen bij Appel d'art, Rita, mijn allereerste vriendin hier in Frankrijk vergezelt me tijdens een maand of zes per jaar, de overige maanden is ze te druk bezig met haar Chambres d'hôtes LOUSTALOU in Flaugnac. Het gaat er hem niet zozeer om goed te leren schilderen of tekenen, dan wel alle materialen te leren gebruiken , en dat op een heel persoonlijke manier : iedereen doet waar hij of zij zin in heeft, als het maar origineel en inspirerend is. Niet iedereen houdt van zo'n aanpak. Zwany , een andere maar dan Nederlandse vriendin, die heeft liever privé les tekenen en schilderen. Voor mij is de creativiteit belangrijker. Ik vind er niks aan om Picasso of Degas na te schilderen , ik ben een heel slechte tekenaarster, ik kan dat gewoonweg niet, ik heb daar geen talent voor en het zegt me niks om dan dat nagemaakte slechte schilderij bij mij aan de muur te hangen. Neen, ik maak liever iets persoonlijks, iets dat niemand anders heeft. En dat durf ik dan wel al eens aan de muur te hangen of weg te geven. Zoals mijn schoonzoon Stienus zegt : ' wij hebben een echte Meunier in huis hangen!' Het is dus puur genieten op dinsdagnamiddag, maar vandaag is de les op woensdag, want gisteren was het één mei, en dan wordt er niet gewerkt. Behalve ten huize Le Cigalou, wij hebben de ganse dag hout opgebrand, pruimenbomentakken die hier al twee maanden op stapeltjes en hoopjes liggen te wachten tot ze worden versleept om op te branden. Maar het was hier zo koud in februari en zo nat in april dat dat er niet van gekomen is. Maar eindelijk is de zon weer van de partij en nu gaat het nogal een gang.

Mais il est où le soleil?

Het stortregende toen we hier de 13e februari 2007 aankwamen. Het huis was ijskoud, precies of de muren de vochtige kou hadden opgezogen ,niet wat je een 'verwelkoming' zou kunnen noemen. We maakten het bed op dat er stond, want sommige meubeltjes hadden we overgekocht van de vorige eigenaars en waren werkelijk zo goed als nieuw. Dekbed , deken erop, zodat we tenminste warm hadden 's nachts. Haard aansteken, want de kachel moest nog worden geplaatst door de verhuizers. De haard was volledig geïnstalleerd zoals gevraagd. Het is een heel speciaal geval: Behrmann model. Dat houdt in dat je een open haard kan aansteken en dan moet je het luik openzetten, maar dat je ook de brandende blokken kan laten vallen in een soort kachel , waarna je het luik moet toedoen. Er wordt frisse lucht aangezogen en er komt warme lucht uit. Maar om zo'n oud stenen huis van 1788 warm te krijgen nadat het jaren niet verwarmd geweest is, heb je toch gemakkelijk een weekje nodig . En als het buiten onafgebroken regent, ja dan duurt dat nog even langer. We kochten een electrisch vuurtje voor in de badkamer en daar zou ik de dag erop Spotje, onze jack russel, installeren na hem een pilletje te hebben gegeven zodat hij zou slapen en zo weinig mogelijk zou gestoord worden door de verhuizers. De keuken was precies zoals ik ze wou. Heel sober. Maar de loodgieter had goed werk geleverd en onze nieuwe Belgische vriendin en ex-collega had mooie tegeltjes uitgezocht, lavendel blauw zoals ze aan de telefoon had voorgesteld en zowaar ik had een echte keuken. Het zag er goed uit. We wachtten in spanning op de verhuizers. De volgende dag was het zover: de regen bleef in bakken uit de lucht vallen , maar we waren er op voorbereid. Spot was warm ingepakt in de badkamer , we hoorden de camion. Nu hadden we tevoren uitgelegd waar en hoe we bereikbaar waren, we denken zelfs dat monsieur Soulhiol komen kijken was, dat de camion tot op het plateau zou rijden en dat alles dan zou overgeladen worden op een kleinere vrachtwagen om tot voor het huis te geraken. Vergissing: degene die de vrachtwagen bestuurde was overmoedig en dacht dat hij wel tot voor het huis zou kunnen rijden ! Niet dus!! Gevolg, de vrachtwagen reed zich vast in de smalle kronkelige bocht en het heeft de ganse dag ( jaja, herlees het maar : de ganse dag) geduurd vooraleer die vrachtwagen los kwam te sitaan. Plaatselijke boeren kwamen langs met tractors, de ene al groter dan de andere. De buurvrouw, een jonge moeder van 19 jaar kwam poeslief zeggen dat ze niet buiten kon ,bomen werden afgehakt ,de camion werd gestut, Jan nam foto's ant het was echt ongelofelijk, op een bepaald moment dacht ik dat de camion met meubels en al op zijn zij zou gaan liggen, mijn schadeverzekeringsverleden in mind zag ik er al verhuizers onder liggen ! , de verhuizers waren doorweekt en begonnen toch in de namiddag de eerste zaken met een kruiagen naar binnen te brengen. Het was een nachtmerrie. We spraken af dat ze de volgende dag terug zouden komen , en dat we er met volle moed zouden tegen aan gaan. Spot zou ik niet meer 'verdoven' want als het toch niet zou lukken was het arme dier weeral niet meer van de wereld en wie weet hoe lang het allemaal nog zou duren. De kachelinstallateur werd afgebeld, en we kropen weer doopdop van alle emoties in ons ijskoude bed. De volgende morgen begon het echte werk. En toen alles rond een uur op zes 's avonds binnen in het huis stond waren we doodmoe, maar blij dat die eerste hindernis genomen was. De dagen erna begonnen we alles op zijn plaats te zetten. Ik had voor het eerst kloven in mijn vingers en handen van het veelvuldig afwassen van van alles en nog wat, van de vochtigheid, van de kou. Maar toen dat allemaal achter de rug was en de kachel brandde en de haard het deed en we de warmte begonnen te voelen rond en in ons, bekeken we alles van een andere kant en waren we kortom 'gelukkig'.