( laatste roos in de tuin , de geur kan ik spijtig genoeg niet meedelen, sorry !)
Het is zeker vijf jaar geleden dat ik nog eens echt alleen was. Alleen thuis, hier in Frankrijk.
Jan is voor een heen-en terug trip naar België.
Heen en terug.
Dat is dus heel kort.
Maar we hebben één keer gepast voor de begrafenis van een vriendin en ik ben daar nog van over mijn toeren als ik eraan denk dat ik daar niet bij was, dat we besloten hebben dat niet meer te laten gebeuren. Als je zin hebt om erbij te zijn, dan doe je dat, no matter what.
Maar goed, Jan is één brok zenuwen als hij op reis vertrekt.
Dat is onvoorstelbaar.
En ik wacht, ik wacht tot hij eindelijk vertrokken is en ik opnieuw gerust kan ademen.
En het duurde waarschijnlijk zo goed als even lang voor hij klaar was met zijn ticket, de bevestiging van zijn ticket, zijn wijziging aan zijn ticket, het huren van een auto, het afdrukken van de eerste versie, de tweede versie, de auto, bellen naar LVL voor toelating om de CPAP mee te nemen in het vliegtuig, niet in het ruim, want het kan niet tegen die ultra-lage temperaturen, de valies, de kleine valies, de grotere valies, welk kostuum, dat kostuum, een ander kostuum, welke schoenen, welke das, mijn pantoffels, Aude heeft toch pantoffels ?, "mama ik heb die weggegooid, daar kon je niet meer op lopen", toch pantoffels, van de uitleg voor de TV, de WIFI, want Aude en C° zijn naar zee dit weekend, de sleutel, de andere sleutel, de papieren, de GPS , Blagnac luchthaven en de hindernis dat de GPS een adres vroeg van de luchthaven, terwijl ik buiten in de kou stond te wachten tot manlief EINDELIJK zou vertrekken....
Let wel, alle administratieve rompslomp hierboven waren voor Gene's rekening....en HIJ werd zenuwachtig...
Maar zie, hij is vertrokken.
Oef.
En op slag heb ik me een glas rosé ingeschonken, gegeten en nu staat TV op France 2 , voor een spelprogramma en ik heb besloten nu eens een half weekendje te doen waar ik alleen zin in heb zonder dat er commentaar is en ik rekening moet houden met...
Maar mijn schuldgevoel steekt nu al de kop op.
Ik zal mijn huis maar poetsen zeker, zeker nu ik dinsdagnacht ( ik heb verkeerdelijk een ticket geboekt waarbij mijn vliegtuig om 6.50u vertrekt, wat betekent dat ik rond 3.45 u zal opstaan na een vergadering die ik voorzit maandagavond en die tot een uur of 12 's nachts kan duren, zucht !) naar België vertrek, op mijn beurt dan, maar waarbij ik geen 9 dagen rust zal kennen, spijtig genoeg.
Maar er is toch licht op het einde van de tunnel. We kregen vandaag bericht van onze Belgische notaris en op slag heb ik haar gebeld, om te vragen of zij nu eens die volmacht niet zou opstellen voor mij alsook een andere volmacht ivm de nalatenschap en weet je wat ze zei ?
" Maar natuurlijk mevrouw en ik bevraag mij meteen of ik het in het Spaans mag doen!"
En gij nu ?
Woensdag om 11 uur zie, ik zal een copietje naar het Spaanse Consulaat in Toulouse sturen, stel dat ze op hun gedacht terugkomen en opnieuw volmachten verlijden....hebben ze gelijk een modelletje !
Ik kan al niet wachten tot Jan terug is om het hem gelijk te vertellen....
Hij is nog maar weg en ik heb hem alweer nodig.
Kan je dat nu geloven?
