Naar aanleiding van mijn "Black Friday" post kreeg ik volgende reactie van
Bruno Mestdag Vreemd maar boeiend, hoe onze hersenen verbindingen leggen.
Het is juist om te beseffen dat onze 'tegenslagen' aan intensiteit verliezen bij de serieuze haperingen in het leven en hoe muziek zoveel emoties kan dragen.
Bruno heeft gelijk.
Het gebeurde weer tijdens het beluisteren van het nieuws op de VRT gisteren.
Ik zag Raymonda , een vriendin, die blij was met het feit dat ze ons kon aankondigen dat kinderen op school ook hun moedertaal mogen spreken. Hun "thuistaal" noemt ze het.
Een mooi woord.
Ik liep 11,5 jaar school op het Koninklijk Lyceum, Pontstraat,52 in Aalst.
Geen 12 jaar.
Neen, want mijn moeder die altijd bij de nonnetjes naar school was geweest, vond dat het tijd was om naar een betere school te gaan, met name de Dames van Maria in datzelfde Aalst.
Waarom ze dat een betere school vond en hoe ze er juist opgekomen zijn, weet ik niet. Mijn grootmoeder bezocht dezelfde school , dus ze kon er moeilijk neen op zeggen.
Waarom ze me dan eerst naar het Lyceum stuurden?
Omdat, zoals ze me vertelden, ik 5 jaar was en dus een jaar te vroeg om het eerste leerjaar te vervoegen en bij de Dames kon dat niet, in het Lyceum wel...
Bref.
Ik was dus ingeschreven bij de Dames op 1/9/1067, eerst jaar Latijn.
Op de eerste schooldag werden we netjes en braafjes afgeleverd in een groene uniform in de turnzaal en de directrice , Mère Pia ,haar naam vergeet ik nooit, riep de namen af zodat we ons in rijen konden zetten, twee aan twee.
Ik zat in Klas A. En toen werd een andere Geneviève afgeroepen voor klas B, Geneviève Goffaert.
Ik was al opgelaten, maar nu ik voor de eerste keer een kind van mijn leeftijd met die naam hoorde afroepen, klopte mijn hart nog sneller. Ik wou en zou dat meisje tijdens de speeltijd opzoeken.
En zo gebeurde.
Ik liep op haar af en zij zocht ook mij.
Hallo ! We hebben dezelfde naam ! riep ik enthousiast.
Je ne te comprends pas, je parle français...
Pas de problème, antwoordde ik, moi aussi !
We waren onafscheidelijk dat eerste trimester en we hebben er veel erge dingen meegemaakt.
Eerst en vooral werden we na drie weken bij één of andere toezichthoudster geroepen die ons nadrukkelijk en dreigend verbood om nog langer tegen elkaar Frans te spreken tijdens de speeltijd. Dat hadden ze immers gehoord en dat hoorde niet op een Vlaamse school.
1967 hé!
We liepen langs dezelfde weg naar huis en spraken Frans met elkaar. Niet dat dat nu mijn thuistaal was, maar bon, ik vond het zo erg dat ze niets begreep van wat er in de klas werd gezegd dat ik het niet over mijn hart zou gekregen hebben om Nederlands met haar te praten. Ik vond het bijna onverantwoord van haar ouders om haar van de ene op de andere dag op een Vlaamse school te zetten , wetende welke problemen dat zou veroorzaken.
Nog wat later stond in kei-grote letters op het bord "LEUVEN VLAAMS" geschreven en de non die muziekles gaf vond dat schitterend.
Ik wist absoluut niet waar dat over ging,maar er zaten uiteraard leerlingen in de klas wiens zussen of broers reeds op de universiteit zaten...Ik woonde alleen bij mijn grootouders.
En die muziek-non vroeg plots ( alsof het helemaal "terloops" was en ze er hoegenaamd niet aan zou gedacht hebben ware het nu net niet dat die twee woorden en uitgerekend die twee woorden- dat zullen jullie seffens begrijpen waarom - op het het groene bord stonden)
Zijn er hier kindjes die thuis Frans spreken?
Niemand stak zijn vinger op.
Maar de leerling naast mij, zo'n onnozel ding met twee blonde vlechten, wees naar mij.
Zij zuster !
Geneviève Meunier ( kan het Vlaamser? ) ! Sta even recht naast je bank.
Doe ik.
Dus jij spreekt Frans thuis?
- Neen zuster, ik spreek thuis geen Frans.
Maar je spreekt heel goed Frans !
- Zuster, mijn moeder is Franstalig, maar ik woon bij mijn grootouders....
( en nu komt het onvoorbereide gedeelte van de inquisitie van zuster muzieklerares:)
En van waar is je moeder ,Geneviève ?
- Van Leuven
( Zijn jullie mee????)
Ik ben zo onbedaarlijk uitgelachen door gans die klas, het was de allerbeste mop allertijden ooit meegemaakt.
Ondertussen werd de andere Geneviève gedurig aan gepest door bijna alle leraressen en kinderen van haar klas. Het is té onmenselijk om in deze blog te beschrijven , ik wil haar niet nogmaals vernederen, maar het kan tellen, dat geef ik U op een briefje.
En dat , omdat we een andere taal machtig waren.
de macht van de taal moet je niet onderschatten.
Die nonnen kunnen toch wreed zijn, denk ik dan.
Er zullen er waarschijnlijk ook goede tussen zitten, maar in feite vind ik dat niet kunnen. Het zouden allemaal "goeie" moeten zijn, niet? Het ware en enige geloof verkondigend....
Mijn grootmoeder deed haar loden aan, nam haar paraplu onder haar arm en is Mère Pia gaan uitschelden voor al wat lelijk was, gaande van de collaboratie en de gevolgen daarvan tot de weerstand waar gans haar familie in betrokken was...
Terug thuis vroeg ik maar één ding voor kerst : Mag ik alstublieft terug naar het Lyceum?
En dat mocht.
Ik heb heel lang contact gehouden met Geneviève Goffaert, kleindochter uit de bekende chirurgenfamilie in Aalst.
Ze trouwde in hetzelfde jaar als ik , ook met een Philippe zoals ik en ik werd uitgenodigd op haar huwelijk...met ene burggraaf, alstublieft !
J'ai envoyé un faire -part à Mère Pia , schertste ze aan de telefoon !
Wie laatst lacht hé!
Ze zou in Frankrijk gaan wonen, was het in Moulins ? , ik ben het vergeten, want we zijn elkaar uit het oog verloren.
Ik zou haar zo graag terugvinden, om nog even terug te komen op die Philomena -light-achtige toestanden bij de nonnen en haar te vertellen dat zij het lichtje in de duisternis was tijdens die drie maanden school en dat ik nu ook in Frankrijk woon.
Dus , indien iemand haar kent of weet waar ze is...niet twijfelen, reageren!
PARSCAU du PLESSIX
Le vicomte et la vicomtesse
o Philippe de PARSCAU du PLESSIX & Geneviève GOFFAERT. 
