traduire

donderdag 14 november 2013

FA MI LIE , lalala , FA MI LIE

Als je meer dan 6 jaar in het buitenland woont en toch vlug zo'n 1000 km verwijderd bent van al degenen die je je hele leven hebt gekend, zowel noordwaarts als zuidwaarts, tja dan vervreemd je op de ene of de andere manier toch van elkaar vind ik.
Dat merk je op als je 1000 km noordwaarts rijdt of ook als je je 1000 km zuidwaarts begeeft.

Mijn zussen beklagen zich erover dat ons vader zijn kleinkinderen nauwelijks kent. En dat is waar natuurlijk.
De kleinkinderen luisteren wel naar onze verhalen van toen we klein waren , maar toch valt het ze moeilijk om hun opa echt aan te voelen.
Ik stond vroeger dan weer te dicht bij mijn meme, aangezien ik bij haar inwoonde tot ik 17 jaar oud was.
Ik kende haar bij wijze van spreken beter dan mijn ouders en omgekeerd.

Ikzelf woon nu 1000 km dichter bij mijn vader dan mijn zussen.
Maar dat betekent nog altijd niet dat onze band nauwer is.
Neen, dat is hij niet.

Vrienden van "vòòr" Frankrijk vervreemden nog meer dan familie, want met mijn zussen en nichtjes spreek ik regelmatig langs de telefoon, of we sturen berichtjes of wisselen foto's uit via blackberry messenger.

Of we skypen met elkaar Aude, Gustje en ik, Stienus ook soms.

En dan zien we elkaar zo :


Toen ik zo'n twee maanden geleden bij Aude aankwam bekeek Gustje mij heel lang, zo met een gezichtje van " Maar waar ken ik die toch van?", en neen hij was helemaal niet vervreemd van mij.
Al een geluk, want dat zou ik pas eng vinden.
Dat hij verschrikkelijk zou beginnen wenen of zo.
Dat schuldgevoel, begrijp je wat ik bedoel? Ik zou er moeilijk kunnen mee leven, denk ik.
Maar neen hoor, hij lachte en onze band voelde heel natuurlijk aan.


De nieuwe vrienden die je maakt in het gastland worden ook zo goed als familie ...dat je je moeilijk kan inbeelden dat ze geen deel uitmaken van je biotoop als je iets te vieren hebt, als je iets met iemand wil delen, als je je zorgen maakt, als je van plan bent iets leuks te gaan doen...en dat je dan niet zo een gevoel hebt van "ik ga eens met een vriendin eten", maar eerder "ik zal het eens aan mijn zus vragen".

Dat is heel raar, maar dat is echt wel zo. En als ik dan mijn vrienden vraag of dat ook voor hen zo is , dan knikken ze heel gedecideerd van "jaaaaaaaaaaaa".


En dan zien we elkaar zo :


Spijtig dat jullie er niet bij zijn hé?