Pif poef paf

                                                             

Pif poef paf en gij zijt af

Tot zover het kinderrijmpje dat in mijn hoofd sloop toen ik met de honden op ochtendwandeling langs het plateau liep.
Ik zag precies iets van tussen de bomen springen.
En net toen ik dat dacht, sprong Cartouche gezwind over een omgevallen eik en rende hij zoals een zot het bosje in.
Spot kwam terug gerend en stopte bijna met remsporen....
Cartouche kwam terug, met vòòr hem een jonge haas die zijn benen van onder zijn lijf liep.
Spot kwam langs de zijflank-totaal onverwachts voor de haas- naar hen toegerend, de haas remde af van het verschieten, en ...jaaaaaa, Cartouche had hem beet bij zijn nekvel.
Ik stond te roepen van laat los, Cartouche laat dat konijn los, niks te lossen, hij liep ermee verder het andere bosje in en dan hoorde ik een ijselijke jammerkreet...nekslag en boem patat , gedaan.
RIP de haas.

Ik bewoog voorzichtig naar het struikgewas toe, nam de haas bij de poot, maar Cartouche rechtte zijn rug en liep ermee verder.
Niks aan te doen.
Spot droop teleurgesteld af.
Samen met baasje terug naar huis.
Snif.

Na een tijdje kwam Cartouche thuis, zonder haas.


Deze namiddag ging Jan met de jongens wandelen.
De zon scheen hard tussen de hardnekkige regenbuien door.

Ik voelde de warmte van haar stralen en was blij dat de lente op komst is, dat ik dat kon voelen op mijn huid.
En toen zag ik Cartouche tussen de pruimen aan iets knabbelen .
Was hij al terug van de wandeling?
Wat had hij vast?
Ik ging er dichterbij staan....
De haas van vanmorgen.
Die was hij met krot en mot aan het oppeuzelen.
Walgelijk.
Echt degoûtant.
Zal die zich straks misselijk voelen.
                                                     

Een uur of twee later zie ik inderdaad een "hoop" van iets op de vloer liggen...de haas in stukken vaneen .
Ik nam krant en keukenrol , daarna water met azijn en dreft ( neen dreft hebben ze hier niet, ik breng dat mee van Belgenland) en er is niets meer van te zien.
Jij kan straks je eten vergeten, maat !
Zeg dat toch niet,zegt Jan,dat beest verstaat dat niet.

Alhoewel.
Spotje kreeg lekkere brokken rond halfvijf.
Cartouche keek me met lede ogen aan.
Niks, Rien, Nada,Nichts!
Begrepen?

Hij ligt nu ongelukkig met zijn kop op Jan's schoot. Misschien smelt die zijn hart wel en krijgt hij toch nog wat lekkers?

De jacht loopt zondag af.
Zaterdag kan Jan nog aanschuiven op de jaarlijkse slotBBQ van de jachtclub, in de cabane.
Geroosterd everzwijn.

Maar je ziet, ook zonder jagers en geweren wordt er gejaagd.
Pif poef paf en gij zijt af.

Een nieuw begin

In feite is het de afgelopen maanden nooit echt koud geweest.
Getuige daarvan is mijn winterjas die ik slechts één maal heb aangedaan.
Reden : té warm, de jas.

Vanmorgen ben ik in mijn nachthemd, of nachtjapon als je dat liever hoort of eerder gewoon bent, of liquette zoals men hier zegt, de luiken gaan openen. En wat lees ik op de buitenthermometer ? Jawel 10,8 graden.
En februari is hier de koudste maand van het jaar.
Zondag konden we buiten eten.
En volgende week zondag zal ik zeker mijn terras schoonvegen zodat we met de gasten buiten kunnen aperitieven.

De précoce-pruimelaars beginnen bloesems te tonen.
De irissen zetten zich rechtop. Als het ware om ons te zeggen : opgelet, we zijn er bijna klaar voor!

De narcissen zullen met Pasen reeds uitgebloeid zijn en dat is natuurlijk wel spijtig.
De krokusjes staan gereed om hun lila en roze bloemen te laten openbarsten en hun heerlijk bedwelmende geuren te verspreiden.
             

Als kind kocht ik voor mijn meter, Tante Louise, een krokusje.
Dat koste toen 20 frank, zo'n klein bloempotje met een drietal krokusjes.
Maar 20 frank was mijn zakgeld voor de week. Dus voor mij betekende dat mijn ganse bezit.
Nonkel Paul, haar broer, keek angstig uit naar mijn komst. ik zou de krokusjes toch niet vergeten zijn? En hoe blij was hij toen hij me zag aandraven met het onnozele potje lila of roze bloempjes.
Of hoe een bloem je aan iemand doet denken?

En dat alles maakt me als een kind zo blij.
Blij om niks.
Blij om de almachtige natuur en de kracht en de hoop dat alles goedkomt na de stille en dit jaar zachte winterslaap.

Zo mooi.
Om stil van te worden.


                                 

Le bouilleur de cru

                                                                         

"Wat doe je met al die pruimen?" , vraagt men me dikwijls.
Behalve confituur, drogen, op alcohol opleggen, invriezen, opeten, laten verrotten...verzamelen we sommige jaren- niet elk jaar, want wat zou je met zo'n hoop alcohol aanvangen- heel rijpe pruimen.
Reine-Claudes als er  zijn , want ook dat is niet jaarlijks gewaarborgd : de oogst  kan nogal tegenvallen  en Président pruimen, van die dikke grote blauwe pruimen, die waaraan je onmiddellijk denkt als je het gedichtje "Jantje zag eens pruimen hangen" hoort.
We vullen tonnetjes aan . Tonnetjes die zo'n anderhalve meter hoog zijn. En eens ze vol zijn voegen we er suiker bij en zetten we er een deksel op.
En dat goedje staat daar maar te staan .
Tot Gilbert op een dag komt zeggen " Jan, c'est le moment, le bouilleur a le temps demain" en hopsafaldera, je mag onmiddellijk al je plannen voor de volgende dag laten varen, want je moet daar al rond een uur of 9 aanwezig zijn en je kan niet vertrekken vòòr 18 uur 's avonds, want de douane zou kunnen langskomen.

Die bouilleurs zijn verenigd in heuse vakverenigingen en werken volledig legaal.
Ze zijn ambulant. En gaan van dorp naar dorp.
Vroeger gingen de kinderen van de dorpsscholen langs als de bouilleur in de streek was. Maar nu mag dat niet meer. Je zet geen kinderen bij alcohol.
Je zal zien, die rondreizende alambique zal binnen korte tijd verdwijnen.

Dit jaar kon Gilbert niet mee, dat betekende dat "the lady of the house" mee moest doen, althans voor een deel van de dag.
Wat werd er van mij verwacht ?
- Oh, ne te fatigue pas, Geneviève, un petit repas ....ça suffira. Robson viendra aussi, donc vous ne serez que 4 !
Altijd optimistisch die Gilbert.

Bah ja, dat is zeker niet erg, maar wat moest ik me daarbij voorstellen?
De afgelopen jaren was dat steeds een grote happening voor Jan & Friends, ze grilden vlees op de BBQ , hadden stokbrood bij en kaas en vooral veel wijn en bovendien werd er regelmatig eens van het brouwsel geproefd, want dat moet , en dat kan ik heel goed begrijpen.
Maar het regende en zou blijven regenen, vertelde Paul Frédérique Cassez op de meteo.
Zucht, kreun.
En ik dacht, waarom geen choucroute? Dat zal die stoker niet gauw op zijn bord krijgen van zijn hulpstokers.
Stond daar een vuurtje? Een tafel? Glazen?
Ik nam alles mee , net roodkapje die naar het bos vertrok. Ik had zeker mijn beste kleren niet aangetrokken en daar heb ik goed aan gedaan, want we hebben serieus mogen helpen bij het afvoeren van de natte hooi naar een soort beerput wat verderop.

Ik had dus zuurkool, worst ( marteau ) , knackworst, spek, aardappelen in de Creuset thuis al warm gemaakt.
Plastic wijnglazen. Wegwerpbekertjes voor water en water.Check!
Servetten.Check!
Bestek. Check!
Wijn. Check!
Stokbrood . Check!
EN nog gauw bij Fredo langsgegaan om een groot stuk kaas.

In feite was het in St Paul de Loubressac, een deelgemeente van Castelnau. Echt niet ver.
De bouilleur had een soort tent gemaakt met zeildoek en golfplaten.
Alles dampte en rookte.
Er stonden een tafel en een paar stoelen, hout, veel brandhout om te stoken.
Flessen wijn en ratafia " Je vous en sers un petit verre madame?" , lachte hij me toe.
En de ratafia was echt heerlijk.
Straf maar lekker.
De geur in die half open tent was bedwelmend.

-On aura fini dans une demie heure ,madame .
Want eerst moesten we de vaten leegmaken.
En Jan en ik hielden een kruiwagen vast waarin het smerig residu na het stoken werd gegoten en dan
moesten we het storten in een soort vijvertje.
Daarna werd alles nogmaals gereed gezet voor de tweede stook van de dag. De ovens vullen met hout dat je zelf moet meebrengen. En dan de tent weer tochtvrij maken.

Ondertussen had ik mijn zuurkool op een minuscuul elektrisch vuurtje gezet.
- Of de bouilleur zuurkool lustte?
- J'adore!, dat was alvast een geruststelling.

Robson kwam eraan. Die is deeltijds brandweerman. En de brandweer staat hier in voor de ambulance. Niet alleen voor brand dus.
-Het was een overdosis van een jonge junk, zei Robson, een Braziliaan, getrouwd met een Française die met ons Nederlands praat, " want ik heb in Mons gestudeerd!" voegt hij er trots aan toe.....wat voor ons een beetje onbegrijpelijk is, niet dat hij in Mons gestudeerd heeft, maar dat hij daardoor goed Nederlands praat.

We dronken nog een aperitiefje.
En dan de zuurkool.
Alles was op.
Ook niet mis.

En dan ben ik met mijn lege potten en pannen naar huis vertrokken.

Jan kwam thuis rond 18.30 h met zijn tonnetjes.
Fier.
Blij.
Voldaan.

En ik ook, alhoewel ik geen eau- de- vie drink.

Een afgeladen volle week

Ik weet niet of die woorden bestaan.Alhoewel, "afgeladen vol" heb ik al eens ergens gehoord.
Maar kom, ik kan het in feite moeilijk anders uitdrukken.

Het deed me zo'n beetje denken aan het rijmpje: Ik ging naar de markt en ik nam mee: een ei, een beer, een...en telkens moest je dan de ganse litanie in de juiste volgorde herhalen...

Wel ik ging naar België en ik deed:....
                                                           

Zaterdag net aangekomen in Boechout dorp en ik  babysit die avond op Gustje die-jawel- heel blij was van zijn mamie weer te zien. Schattig hoe dat ventje me enthousiast de deur opent en roept "Mamie!!!!!!!!!!!!!!!!!!!".
En Mauriceke die vredig in zijn relaxje ligt te bengelen , wip wip met zijn beentjes terwijl hij heel hoge notenbalken afschettert. Té gek.

Mijn zus belde en vroeg of ik geen zin had om mee uit eten te gaan met een gezamenlijke vriendin van ons...maar neen dus, want oppaskorvee.
-Maar dan doen we het anders hé Gene. Anneke en ik zullen eten maken en jij zet de tafel.
Zo gezegd zo gedaan en het was best gezellig. Laat op de avond kwam onze andere zus ons vervoegen en de bubbels werden gretig verdeeld...alhoewel, ik hield er wijselijk maat in, ik moest Mauriceke nog pap geven en met gezwinde tred af en toe eens opstaan om zijn tutje te geven of om Gustje gerust te stellen dat er geen Gruffalo's bestaan...

Zondag was ik ver uitgeteld en terwijl Gustje en Stienus de Leyers'familie naar de zoo vergezelden bleven Aude en ik lekker thuis , voor TV, met de strijk en met urenlange babbels van dingen die we elkaar nog niet hadden verteld tijdens onze dagelijkse telefoons.
Je houdt het niet voor mogelijk maar toch is het zo.
Maurice at zijn eerste groentepapje en dat viel reuze mee. Wat is het toch een schatje.
's Avonds vierden we nog eens met de familie mijn verjaardag , waar maar geen eind aan schijnt te komen.

Maandagmorgen stond ik al om 9 uur bij de tandarts, Kristien, mijn jeugdvriendin.
-AH Gene, goeie morgen, maar eh, we hadden afspraak om twee uur toch? Of niet?
Zij zal zich zeker niet vergist hebben, ik daarentegen vervloekte mezelf en nog niet zo'n klein beetje. Want 's middags zou ik meegaan naar Kapitein Winokio en Gustje zag dat helemaal zitten...Niet dus.
Terug naar huis en de ganse middag bij Kristien in de tandartsstoel gezeten.
Ik wist bijna niet meer hoe ik mijn kaken weer op elkaar moest krijgen.

Dinsdag zou ik Mia bezoeken, na Gustje bij de Wigwam afgezet te hebben en voor de eerste keer de crèche van Maurice ontdekt te hebben. Zo wist ik meteen wat ik vanaf dan dagelijks zou moeten doen.
-Je gaat toch met de trein , zei Jan.
En ja dat was inderdaad wijzer geweest. Want ik vertrok om 14.45 u uit St. Denys Westrem ( Gent ) en arriveerde om 17.45 u bij Maurice en daarna heb ik Gustje opgehaald....
Bref, ik was samen met Aude thuis.
Drie uur alstublieft.
Ik ben die drukte , dat verkeer, die verkeersellende gewoon verleerd. Ik kon me dat bijna niet meer voorstellen.Maar nu weet ik het wel weer. Het is verschrikkelijk.
Als je dat dagelijks moet doen, heen en terug naar Gent, of omgekeerd, dan hou je het na een tijdje zeker voor bekeken.

Burnout. Stante pede.
Echt.

Woensdag babysit dag, de ganse dag.
Het regende pijpenstelen. En toch ben ik een ommetje gaan maken met kinderkoets en al en Gustje reed dapper mee op zijn loopfietsje.
Wat was ik blij toen Aude thuiskwam. Ik was bekaf en had de indruk niets gedaan te hebben .
Dat is het in feite , je hebt een zee van tijd, maar je hebt geen tijd.
-Mamie ik heb honger.
-Mamie ik heb nog honger.
-Mamie mag ik een snoepje?
-Mamie ik heb nog honger......grr.

We gingen ook naar Kind en Gezin.
Gewogen en goed bevonden. 70 cm en 9.120 gr....5 cm gegroeid op één maand tijd.
Het wordt een reus,Maurice !

Donderdag tandartsdag.....en dan naar schoonzus en schoonbroer.
Neen dat is niet ver Booischot, het is maar één uur rijden van Boechout .Ik waande me in het zuid westen. Niet qua wegenpark, maar qua duurtijd om 30 km te overbruggen. Stilstaand verkeer. Echt. op de ring rond Lier ditmaal.

Gustje ne Maurice ophalen, tafel dekken, eten maken....en hopsa bekaf in bed gevallen. Het zal aan mijn leeftijd liggen zeker ?

Vrijdag eindelijk een vrije dag voor mezelf.
Ik ga naar de stad.
Welke stad? is een foute vraag.
Er is maar één stad voor mensen die in de provincie Antwerpen wonen. Dat is Antwerpen.
Bij Désiré de Lisle een croque monsieur gaan eten en dan -heel onverwachts- Thessa gaan bezoeken, een vriendin die 12 jaar met mij naar en van school kwam.
Elke dag, 's morgens , 's middags en 's avonds ging ik meestal nog eens bij haar langs.
Dju hé, dat ik daar nu geen foto van genomen heb!
En dan weer vlug om Gustje en Maurice, tafel dekken , eten maken en wachten op de "kinders"...

Zaterdag naar Brussel bij Bernadette om samen naar een activiteit in Luik te gaan waar we zoveel vrienden terugzagen. Graaf.
En 's avonds zaten we gezellig bij elkaar.
Maar mijn voorlopige tand viel uit en bijgevolg ging ik op zondagmorgen in paniek terug naar Kristien die mij gelukkiglijk genoeg kon verder helpen.
België is toch een topland voor medische verzorging hé. Je kan daar in het zuid westen enkel van dromen. Of van wakker liggen, 't is maar hoe je het bekijkt....

Ik was rond 10.30 u terug in Brussel en we flaneerden langs de grote markt en de Dansardstraat en gingen bijzonder lekker eten bij "Au pré salé"...Een aanrader.
Niertjes met mosterdsaus. verrukkelijk!!!!
On revient. Zeker weten.

Was dat een gevulde week? Het was een overladen volle week. Maar ze vloog voorbij en nu zit ik uitgeteld achter mijn computer en ga met de kippen op stok.
Uitrusten van mijn vakantie.
't Zal nodig zijn.

Marmelade d'oranges amères de Corse

Alstublieft!
Een mond vol!
En een werk !
Amai nog niet, om Mia Doornaert horendol te maken.

Ik wou verleden jaar appelsienenconfituur maken maar dat was serieus tegengevallen.
Rita daarentegen had geweldige confituur gemaakt samen met Catherine, een ervaringsdeskundige autochtoon....een Française dus.
Een Parisienne die hier net zoals wij komen wonen is en een tijdje een chambres d'hôtes heeft uitgebaat. Maar de meeste mensen die ik ken die een chambres d'hôtes beginnen, stoppen er ook wel degelijk mee na een aantal jaren.
Wat me eraan doet denken dat indien jullie nog voor een laatste keer ( pour une fois !) willen genieten van LOUSTALOU in Flaugnac, dat jullie jullie moeten spoeien, want Rita stopt ermee na 10 jaar, wat zeker een eervolle vermelding in het Guinessboek waard is.http://www.loustalou.com/
Je moet ervoor in de wieg gelegd zijn , niet iedereen heeft zoveel geduld...ik in het minst, over Jan spreek ik niet als het over de materie geduld gaat.

Bref.
Rita had me dus afgelopen jaar zo'n potje ambrozijn cadeau gedaan en aangezien ik de enige liefhebber ben van het goedje heb ik hem helemaal alleen verorberd en mezelf gezworen dat ook zelf ooit eens te kunnen maken.
André was niet thuis, Rita was alleen, en zoals we dan meestal de gewoonte hebben onder Belgen en Nederlanders, onder het moto "nodig eens een eenzame uit" , was Rita bij ons te gast.
De appelsienenmarmelade kwam ter sprake en ja, Rita zou welgeteld deze week de confituur maken samen met Catherine.
Martine wou ook meedoen.
En van het één kwam het ander.
Gisteren stonden we met 4 in Rita's keuken de voorbereidingen te treffen van de oranje Corsicaanse sinaasappels.

Catherine had de appelsienen in de Hallen van Cahors gekocht. Niet iedereen verkoopt immers dat goedje. Ze zijn oneetbaar,zo bitter. Maar voor de marmelade zijn ze top! We gebruiken alles. De schil, het vruchtvlees en de pitten. Eerst moeten we wel alles scheiden en flinterdun snijden. De pitjes houden we apart en binden we in een netje om ze mee te laten marineren en later mee op te koken.

Dat duurt een tijdje, maar in feite vind ikd at plezierig werk en als er ondertussen ook een glaasje cava gedronken wordt, is het een heus feest!

Het is wel een plakkerige bedoening. Alles plakt. Je handen, het
werkblad, je mes, je voorschoot, de brilglazen want het kan spatten...

We laten het niet aan ons hart komen.

Dan doen we alles in een kom en gieten er 2 liter plat water bij uit flessen. Ik ben vergeten vragen waarom dat nu persé flessenwater moest zijn, maar vermits we verleden week een bacterie in het drinkwater hadden, zal ik er deze keer vragen bij stellen....









En dan moet dat brouwsel een ganse nacht "trekken".





De volgende dag, zijnde vandaag, kook ik alles gedurende 2 uur in mijn ketel.

En dan voeg ik er twee en een halve kilo suiker bij....Ik vond dat te veel en vermits ik de enige eter ben van het goedje, heb ik beslist slechts 2 kilo suiker bij te voegen.
Nog eens een half uurtje laten koken, kijken of de confituur dik genoeg is, anders agar agar bijvoegen en dan in potten doen.

Zeven potten een half. Iets minder dan wat Rita in gedachten had, maar toch de moeite.
En nu kunnen wachten om er een boterham mee te smeren.
Moeilijk, echt moeilijk of is het "Lekker, echt lekker"? zoals de Beemsterkaas...

The best birthday ever ....

                                                 

Rond een uur of twee, zaterdag middag hield ik het zo goed als niet meer uit...
Wat stond er te gebeuren?

Op reis gingen we dus niet.

Er kwam bezoek.
Maar wie?

Aude had me rond half acht al gelukkige verjaardag gewenst.
Dorien facetimede om samen met Wout en een zieke Leon "lang zal ze leven" te zingen en al schaterend te opperen dat "het waarschijnlijk één van Jan's saaie vrienden zou zijn die langskwam"...Niks aan te doen, Jan bleef onverbiddelijk doofstom.

Maar zie, kwart na twee reed er een auto op de oprit. Een fiatje 500 , mijn allereerste autootje, mijn droomauto ( ik weet het, het is erover, maar toch, ik zie dat zitten)...en wie kwam er al lachend ,ontroerd en glunderend binnengewandeld ten huize Cigalou?

Aude.

En mijn zussen Bernadette en Anne.

Zomaar.
Alle drie het vliegtuig genomen, auto gehuurd en naar le sud-ouest afgedaald .

Ik geef toe, het was mijn eigen droomscenario.

Vanaf dat moment kon het niet meer stuk.

Jan had alles voorzien voor 's avonds.

We zouden onder de auvent het aperitief nuttigen, dan konden de zussen roken...echt, nog altijd verstokte rooksters, terwijl Jan op de BBQ een ribstukje van zo'n kilo of twee stond te grillen.

Hij had frieten gesneden en voorgebakken.
Aude had de tafel mooi gedekt, beter dan bij "komen eten", de couverts lagen juist, de decoratie was liefelijk, precies zoals ik het zou doen en ik dacht dat ik die traditie toch maar netjes heb meegegeven aan mijn oogappel.

Ik moest"enkel" zorgen voor de béarnaisesaus...en met de thermomix is dat toch geen probleem...

Jan was bij de bakker de enige echte St Honoré gaan bestellen en het was kortom zalig.

de zussen hebben niet zo goed geslapen, maar daar zal de overvloedige heerlijke Bergerac wijn van La Famille Conti wel voor gezorgd hebben. Of zou het aan de vieille prune liggen of aan de poire ?

Niet getreurd, we moesten voor niemand opstaan , we hadden een gans weekend voor ons.

De volgende dag nodigde Jan ons uit bij Lou Bordié, naar jaarlijkse gewoonte.

En natuurlijk ontsnapte ik niet aan de grote hoed met kaarsen, een belachelijk zicht, maar ik liet het me allemaal welgevallen, zelfs toen Monique uit volle borst " Heureux anniversaire" kwam zingen...

                                                        

Met hoed en al ...

Thuisgekomen is iedereen bezweken voor de siësta en daarna : rebelotte....

Voor 's avonds had ik een foie gras voorzien en meer moest dat ook weeral niet zijn.

We legden een kaartje, en Jan was blij dat hij daar tenminste aan ontsnapt was.
Hij bekeek verder zijn -volgens mij- verschrikkelijke reeks op netflix "Pablo Escobar". Niet om te pruimen ! 

 En zo kabbelde de zondag weg.

Aude en Bernadette wilden persé hun vliegtuigticket afdrukken voor de volgende dag, maar ze kregen maar geen bevestiging van Brussels Airlines.
-Dat is toch voor niets nodig, zei Anne, je hebt alle gegevens op je GSM.
Ze bekijkt haar GSM...en ziet tot haar ontstentenis dat ze terugreist op 2 februari in plaats van op 1 februari zoals de anderen...

Gebeld naar Brussels Airlines, éen of andere Engelstalige medewerker die uitlegt dat het systeem "plat ligt"...geen mogelijkheid tot ruil....ze vinden zelfs Anne's ticket niet terug.

Maandagochtend begint ons Anne haar Brussels Airlines' lijdensweg...

Een Nederlandse medewerkster legt uit dat de wissel van datum 375 EURO zal kosten omdat er geen "flex" plaatsen meer voorhanden zijn...

En nochtans waren de 5 flex zitplaatsen naast Aude en Bernadette vrij...begrijpe wie kan.

Niets aan te doen, Anne zou een dag langer in Castelnau blijven...

Maandagmorgen reden we naar Cahors.
Aude zou een cars autootje voor Gustje kopen en we deden de winkels...

's Middags toverde ik een cèpes-omelette op tafel en na vele "oh"'s en "ah"'s was het tijd om afscheid te nemen van het tweetal.

Hoe leuk was het toch allemaal wel geweest bleven we maar herhalen en herhalen, hoeveel hebben we gelachen met de stomste dingen, precies of we waren weer student en ik had in elk geval niet door dat ik nu 60 was.

's Avonds had ik vergadering en Jan en Anne gingen uit eten en vandaag reisden Anne en ik naar Montauban. Eerst nog even gefacetimed met Pascal , onze broer, die zo'n spijt had dat hij er niet bij was geweest...

's Middags lekkere pannenkoeken verorberd en nogmaals de bedenking gemaakt dat het allemaal "geweldig" was.

En dan de trein op, naar Toulouse. De navette zou Anne wel tijdig naar de vlieghaven brengen.

Thuisgekomen had ik al enkele berichten en mails om te vragen hoe het geweest was en wanneer ik nu eindelijk verslag zou uitbrengen van mijn verrassingsverjaardagscadeau....

Nu dus.
Het was onvergetelijk.
Het was "super" zoals mijn nichtjes zeggen.

Het was iets om nog lang aan terug te denken.

Met onmetelijke dank aan Aude , de organisator in het buitenland en Jan de organisator ter plaatse.

Ik had het nooit durven hopen.

En ik kan er nog niet bij hoe ze dat 4 maand kunnen voor zich houden hebben.

Bedankt !