Vanmiddag hebben we lekker gelunched bij Nel .
Van 'Petronella'.
We dachten van' Cornelia', niet dus !
Wat een prachtig zicht vanuit haar huis in Vazerac, zo'n 8 km bij ons vandaan.
En zoals altijd in de Quercy zaten de vrouwen bij de vrouwen en de mannen bij de mannen.
Hoe we bij het onderwerp kwamen weet ik niet juist meer, de rijkelijk vloeiende kirr en rosé zullen er zeker iets mee te maken hebben.
Bref, soit, tot daar aan toe : we hadden het over onze moeders.
Jan verbaast er zich steeds over dat geen enkele van mijn zusters en broer spreekt over ' ons vader en ons moeder' maar over 'mijn vader en mijn moeder'.Net of mijn moeder niet de moeder van mijn zussen en broer was en hun moeder niet de mijne. Precies of mijn pa is niet hun pa en hun pa zeker niet de mijne.
Hij zegt dat vaak, Jan. Dat doet me dan nadenken over het waarom daarvan.
Mijn moeder is zeker anders in mijn herinnering dan de moeder van mijn zussen en broer. Ik woonde 17 jaar niet dag in dag uit met haar samen. En waarschijnlijk heb ik daardoor sommige dingen in mijn herinnering uitvergroot. Want soms herinner ik me zelfs iets beter dan mijn zussen en broer.
Maar ik heb natuurlijk maar gedeeltelijke herinneringen. Zij hebben gewoonweg alle herinneringen.
Het rare vanmiddag bij de lunch was, dat noch Zwany, noch Nel hun moeder misten. Zwany's moeder leeft nog, Nel's moeder niet meer, maar.Mijn moeder ( de mijne dus, maar wees gerust 'de onze ' in dit geval!)
is reeds 16 jaar dood. En ik mis ze heel dikwijls in mijn leven. Zij niet. Ik mis ze als ik iets leuks doe, als ik mooie dingen zie, als ik gelukkig ben, als ik verdrietig ben. Ik zou het zo leuk gevonden hebben als ze getuige was geweest van mijn leven hier in Frankrijk. Ik ben er zeker van dat ze het reuze zou gevonden hebben.
Dat ze hier heel vaak zou gelogeerd hebben. Dat we samen de krant zouden gelezen hebben en onze commentaar zouden gehad hebben op Hollande, Sarkozy en de rest. Over solidariteit in deze dagen van ten top gedreven individualisme. Over 'laïcité' , 'les lumières', de Franse revolutie, vrijheid , gelijkheid, broederlijkheid, over de zon, het mooie landschap, le Figaro en Le Monde, over de evolutie van het mensdom, over de kerk en het geloof, over mijn overtuiging en de werkjes die ik erover maak...
Ja, ik mis ze dikwijls in mijn leven.
Het onvoorwaardelijke ook. Iets dat Nel niet begreep, hoe een vrouw van 56 ( ik dus) nog een 'onvoorwaardelijk iemand' nodig heeft...
Nodig heb ik dat niet, inderdaad, maar soms doet het zo'n deugd van eens een onvoorwaardelijk iemand tegenover zich te hebben.
Dat is zo lang geleden.
Zestien jaar dus.
En dat is lang.
En onvoorwaardelijk betekent niet dat ze me altijd gelijk gaf ! Oh neen hoor !
Ze was het vaak oneens met mij.
Onvoorwaardelijk betekent dat, ongeacht of je gelijk of ongelijk hebt, of je juist of niet juist gehandeld hebt, dat er iemand op deze wereld is die je alle krediet geeft.
Dat is zeldzaam.
Mijn vader leeft nog.
Hem mis ik niet zo hard. Dat is gewoon zo. Te veel dingen zijn gebeurd opdat het anders zou zijn. En toch.
Het doet zo'n deugd als hij me troost op momenten dat ik het het minste verwacht.
Zelfs al zijn zijn argumenten niet juist. Zelfs al meent hij het niet.
Iemand die je herverwarmend zegt ' kop op jong, laat ze maar zeggen, komaan vooruit'.
Nel vindt van niet, Zwany ook niet.
Het zou onvolwassen zijn om zo te denken.
Want nu sta ik bovenaan de trap,nu ben ik degene die onvoorwaardelijk voor een ander partij trek.
Maar soms, eventjes maar, zou ik zo graag mijn oma of mijn moeder horen die me zegt ' Kom Geneke, trek het je niet aan! Morgen gaat de zon weer op'.
Eventjes maar.
Helaas.
