Onze Engelse buurman is vanmiddag samen met zijn moeder en zijn vijf kinderen terug naar Engeland vertrokken.
Hij bleef maar twee weken dit jaar, zijn bijna ex- echtgenote meet zich inderdaad sinds het begin van de echtscheidingsprocedure een echt moederinstinct aan. Ze mist zowaar "de kinders" en ze mogen niet meer 6 maar slechts 2 weken naar Frankrijk komen, ze kan niet meer zonder.
Er waren andere tijden.
Dat de buurman alleen met zijn kroost gaande van een tweeling van drie maanden tot de oudste van 6 voor 6 weken naar Castelnau kwam.
Redelijk onverantwoord in feite, stel dat er iets gebeurt, dan moet je ze alle 5 in de wagen laden , want ze zijn nog te klein om alleen te blijven.
Hij zuchtte toen hij me vertelde dat de vakantie kort zou zijn, te kort.
En zie, vanmiddag waren ze al weg. Ik heb ze nauwelijks gezien.
Maar zo gaat dat tijdens de vakanties, de familie gaat voor.
Rond 18.30 u kregen we telefoon .
Het was de Engelse buurman.
Hij had autopech, de radiator was stuk en het zou een een week duren voor de wagen hersteld was...
Of ik misschien wist of er een taxi in Castelnau was die hen kon komen ophalen, dan zou hij morgen met het vliegtuig vanuit Toulouse terug naar Londen vliegen ?. Hij kreeg geen vervangwagen, want er was er geen.
Geen huurauto , want er was er geen.
Daar stond hij dan in een garage, 160 km van hier, in het hol van Pluto.
Hij belde terug, taxi Andrieu van Castelnau was op een trouwfeest....
Jan en ik bekeken elkaar:
- Als je ze wil gaan halen moet je je wel nu decideren...
Ik bel naar de buurman: we komen jullie halen.
- Ja maar Gene, we zijn met 7 !
-We komen met twee auto's , what else ?
En nu, 4 uur later zit ik dit postje te schrijven.
Ze liggen al in hun bed hiernaast.
Het was een vermoeiende dag.
Paul, de andere Engelse buurman heeft hem al laten weten dat hij ze allemaal naar de luchthaven zal brengen morgen.
Soms is een goede buur beter dan een verre vriend...
De buurman sms-te :" thank you, above and beyond the call of duty!"
Al-oef, zou Aude zeggen.
