Jan begrijpt het niet, zegt hij.
Hoe is dat mogelijk, denkt hij.
Hij bekijkt mij met een vraagtekenblik waaruit ik opmaak dat dit waarachtig het begin van Alzheimer is, en hem duidelijk ongerust maakt.
Want ik betrap er mezelf op dat ik op de vraag "Hoe oud ben jij?" soms heel vlug "58" antwoord om dat even later te beseffen dat dat niet het geval is namelijk...
Want dat ik 57 ben.
Maar dat ik soms ook "56" antwoord om dan even snel te beginnen rekenen, ( je bent van 56 en we zijn in 13, dus is dat 57 en geen 56) en me te realiseren dat ook die uitspraak niet klopt.
Zou dat alleen met mij gebeuren?
Zou het kunnen dat je op een gegeven moment echt niet meer stilstaat bij een jaartje meer of minder, daar waar het zo belangrijk is als je 15 bent dat je morgen eindelijk 16 zal zijn?
Ik herinner me dat ik als pas afgestudeerde begon te werken bij Royale Belge op de dienst Zware Schade en Beroepsaansprakelijkheid.
We moesten reserves maken om het schadebedrag zo zorgvuldig mogelijk te benaderen.
En op een dag ging ik een voorstel doen aan mijn "onderdiensthoofd", Juffrouw Guillaumie ( "comme Guillaume mais avec ie à la fin....dingen die je niet en nooit vergeet, maar je leeftijd dus soms wel...) .
Zodoende.
" De medische fout bestond erin dat de dame in kwestie geen kinderen meer zou kunnen hebben", "maar ja", voegde ik er snel aan toe, " zo erg is dat nu ook weer niet, want tenslotte is ze al 32!"
Mijn chef bekeek me met wijdopengesperde ogen, gevolgd door een bulderlach. Zij was toen 56, ik 23...En ik vond 32 gewoon oud.
Toen dus.
Zo ontmoette ik verleden week op een congres in Marmande een jonge dame die met mij aan tafel zat en zoals een bomma gewoon lief wil zijn met een jong mens vroeg ik haar heel lief " et toi Cathy, quel âge as-tu ?"
"49", antwoordde ze en ik was als van de hand Gods geslagen, want ik dacht heus dat ze amper 28 was...
Wat is er toch aan de hand met mij en leeftijden?
