Aude ging met Gustje naar onze geliefde huisarts in Edegem.
Hij kent Aude van toen ze zo'n jaar of 3 was .
We gingen toen in Boechout wonen en m'n zus had me de "Jawa" aangeraden, een supermarkt in Edegem.
En toen ik mijn boodschappen had gedaan dacht ik bij mezelf: " het eerste huis dat ik voorbijloop met een plaatje "huisarts", wel dat wordt onze huisarts".
Naast de Jawa stond zo'n huis.
En juist toen ik dat zo bekeek, ging de deur van die praktijk open en werd een dame binnengelaten.
En ik volgde haar, want ik wilde kennismaken met die huisdokter.
En de man die de deur openhield was een redelijk gehandicapte man.
Daar schrik je van.
Omdat je je moeilijk een gehandicapte arts kan voorstellen.
En ik ging de wachtkamer binnen en moet tot mijn schaamte bekennen dat ik volledig onthutst zat na te denken of ik zou blijven zitten of niet.
Er kwam een medisch vertegenwoordiger de wachtzaal binnen, een heel opgewekte man , die me vroeg "of de dokter al begonnen was aan zijn spreekuur?"
"Ik weet het niet", zei ik. Want misschien was het niet de dokter die ik gezien had, maar zijn broer, of zijn vader, of weet ik veel.
En toen de deur van de spreekkamer openging en ik dezelfde man ,maar nu met een doktersjas in de deuropening zag staan, keek ik eerst naar de medisch vertegenwoordiger en die zijn mond viel open.
Ik vond het zo erg, ik vond waarschijnlijk mijn eigen reactie beschamend, dat ik heel gedecideerd ( daar ben ik nogal voor gekend) de spreekkamer binnenstapte en kennismaakte met iemand die ondertussen al 30 jaar deel uitmaakt van mijn biotoop.
De eerste keer dat ik Aude meenam naar de dokter, was niet lang daarna.
Ik was bang dat ze iets zou zeggen over de handicap, met kinderen weet je immers nooit.
Maar Aude "zag" niks en toonde haar naakte pop aan de dokter , die haar op de onderzoekstafel had gezet ,samen met haar pop om eerst die te onderzoeken.
Ik herinner me heel goed dat hij haar aanraadde haar pop beter aan te kleden, want dat ze anders een verkoudheid zou oplopen.
En zo bleef hij onze dokter.
Hij was er onmiddllijk toen Philippe overleed .
En een jaar na diens dood stond hij aan mijn deur: "het is vandaag waarschijnlijk een moeilijke dag voor jou, ik kom eens kijken hoe het met je gaat"...
Waar vind je nog zulken dokters.
Aude was zo'n jaar of 8 , toen de dokter op huisbezoek kwam.
We zaten in het kleine salonnetje en plots bekeek Aude de dokter op een andere manier.
Ik dacht "oh neen, niet na al die jaren, ze gaat daar toch niets over zeggen".
"Doet dat pijn dokter?" ,vroeg ze.
"Soms Aude" zei hij .
Hoe kinderen je soms een les leren.
En gisteren ging Aude dus met Gustje naar de dokter. Want ook zij heeft alle vertrouwen in hem.
Hij zat op haar schoot en wees naar speelgoedjes op zijn bureau.
"Auto", zei Gust.
En de dokter zei: "Aude, die heeft "auto" gezegd!!!".
"Ja ", zei Aude, " en hij zegt ook kikker, warm, cacao,melk,koek,papa, mama,vava,mamie,koe,paard..."
"Dat is vroeg hoor, Aude" zei de dokter.
En fier dat ze was, zo fier.
"We doen ons best hé ,mama" zei ze vandaag aan de telefoon en ik "voelde" ze glunderen.
Wijs kind die Aude met haar Gustje.
