Mama, ik heb ergens gelezen, dat eens je 60 bent je niet meer kan multitasken..., zei Aude, terwijl ik met één oog een doorloper 7 sterren aan het invullen was en nog nèt een ander woord voor een civetkat uit Madagaskar uit mijn hersens aan het persen was en met mijn oor en een ander deel van mijn hersens de belangrijke mededeling van dochterlief al meteen aan het ontleden was...
Wie, wat, waar? Hoe oud?
60 , mama en dat is zo hé, want kijk ik heb vandaag....en ze somde alle dingen op die ze klaar had. En dat was veel. En ik was onder de indruk.
Toen ik de hoorn weer neerlegde vond ik dat ze ongelijk had. Ik kon wel degelijk luisteren en denken en doen tegelijk en ik was toch maar lekker 61 ! Maar ik had noch bevestigd, noch ontkend. 61 is nu eenmaal oud als je 33 bent.
Tante Gene, weet je, het is niet gemakkelijk als je zoals jij en je zussen in de herfst van je leven bent en terugblikt op wat je dagdagelijks gewoon was van te doen en je te realiseren dat je nu niets meer te doen hebt, zei een lieve nicht , die bij Aude gezellig pistolekes aan het eten was, met één oog zoonlief in het oog houdend zodat hij geen zwaard in Mauriceke zijn oog zou steken en met een half oog ook naar mij kijkend op de Ipad tijdens het facetimen en tegelijk haar Iphone aan het bekijken, want misschien had haar man haar wel proberen te bereiken en als je vooraan in de 30 bent kan je dat allemaal tegelijk nietwaar, je kan nog multitasken als je in de lente van je leven bent....
Wat ze daarna allemaal zei ging aan mij voorbij. Ik was blijven hangen bij de herfst van mijn leven.
Wanneer ben je feitelijk in de winter van je leven, vroeg ik me af.
's Avonds had ik een vergadering in Cahors, allemaal vrouwen en een man of twee van dat sterke geslacht.
De dame die een voordracht gaf is 90 geworden in september vorig jaar.
Ze is nog heel kranig. Snedig, ad rem, helemaal "mee" met wat er vandaag de dag in de wereld gebeurt en militant als het op vrouwenrechten aankomt of andere ongelijkheden in de wereld.
Wat ze vertelde was een herhaling voor mij , ik had de spreekbeurt al eens gehoord, of ik kende het onderwerp zo goed dat ik maar halvelings moeite deed om het woord voor woord te beluisteren.
Mijn gedachten dwaalden af naar een vriendin die aan het vechten is voor haar leven. Zij is nog geen 60 , nog niet in de herfst van haar leven en zie, we duimen allemaal dat ze die herfst nog bereikt.
En Christiane die 90 is , in de winter denk ik maar, is in leeftijd 30 jaar van mij verwijderd. Haar dochter is ouder dan ik.
Tja, als ik nog 30 jaar te gaan heb,, dan kan ik Aude en mijn nichtje - eens zij 64 zijn dan, fijntjes herinneren aan de oudjes in de herfst van hun leven die niet meer kunnen multitasken....
Eens zien of zij dat zo fijn zullen vinden.
