Een voorgevoel

                                                                     

Misschien was het een voorgevoel.
Een aanvoelen van iets wat dreigend was.
Ik voelde me de ganse dag bij het minste ontroerd, de tranen kwamen als vanzelf bij één of andere gedachte en ik voelde me eenzaam.
Eenzaam in het zuidwesten is nu niet bepaald iets dat je wil nastreven.

Vannacht droomde ik al even onrustwekkend over een ontvoering.
Eerst kwam ik aan de beurt, maar uiteindelijk kon ik ontsnappen en was het een vriendin van mij die ontvoerd werd door een gewapende man, wiens lichaam vol tattoos stond.
Ik kon me alles herinneren toen ik aan de telefoon ( nummer 112 waarbij ik me zelfs de bedenking maakte dat zo'n eenvoudig internationaal nummer toch praktisch is )  aan de politie mijn getuigenis vertelde : mijn vriendin Maïté, het busje, de zwarte kleur , de man met de tattoos en de grote tattoo , een driehoek met een oog in, zoals het boze oog jawel, volledig omgeven door alle kleuren van de regenboog.

En toch was ik bang.
Onrustig toen ik opstond vanmorgen.

Ik facetimede wat met mijn zus Anne , daarna met Aude .
Ik ruimde op, dweilde de benedenverdieping , maar kon de droom maar niet plaatsten.

Rond 13 uur belde mijn zus Anne op mijn GSM, wat ze haast nooit doet :
"Gene, Renée belde zonet naar Pascal, papa is vanmorgen overleden".

En daarna werd het stil, zowel hier als bij haar.
Mijn zus Anne heeft de laatste maanden alles en meer gedaan om Renée en papa te ondersteunen. Ze was in totaal 12 weken bij hen.
En dat was een zware opdracht.
Ik ging maar één keer en kwam volledig gehavend terug van de strijd.

Had ik toen al afscheid genomen?
Waarschijnlijk.

Papa heeft steeds enorm veel impact gehad op ons denken.
We vonden hem wijs.
De combinatie van de wetenschapper en filosoof was bijzonder.
Het realistische en het irrationele .
De medicijnen en de astrologie.

Het maakte van ons eigenaardige denkers.

En daar ben ik dankbaar voor.

Vaar wel, papa.

                                                     

Het noorden kwijt

Het zal natuurlijk te maken hebben met het feit dat we een beetje (veel) overbelast zijn dezer dagen.
En dat zal nog duren tot 15 november.
Daarna wordt het hectische tempo wat getemperd.
Maar momenteel is het alle hens aan dek.

Onze beider vergaderingen in het verenigingsleven beginnen hun tol te eisen.
Dat gaat gepaard met mensen die heel kien zijn om een postje in de vereniging te bemachtigen ,maar eens ze daar dan geïnstalleerd zijn het laten afweten, voor niets nog tijd hebben, de essentie vergeten en raad vragen over zaken waar niemand in feite raad moet over geven en geen hulp vragen daar waar ze het uiteraard veel beter hadden gedaan.

Het is ook speciaal als je -voorzitster zijnde- het verwijt krijgt té meegaand te zijn en als je dan al eens je gedacht zegt en aan vervelende hoogoplopende "mise au points" zegt dat het debat gesloten is als kritiek meekrijgt dat je "het plotseling hoog in je bol hebt nu je voorzitster bent"...waar ligt de gulden middenweg ?.

Het valt me op dat Fransen dikwijls het hoge woord voeren. Ze hebben heel grote waardenormen. L'ère des Lumières, weet je wel? Voltaire en de Encyclopedisten.
Pas op, dat situeert zich in de 18e eeuw en daar zijn ze nog over bezig .
Daar komt geen eind aan.
En vermits ze dus aan de oorsprong liggen van ons Europees denken, moeten ze niets meer bewijzen, zo blijkt.
Veel woorden, geweldig veel woorden.
En de simpele Belg vraagt dan " bon , soit, bref, mais qu'est ce qu'on fait entretemps?" ( bon, goed, tot daaraan toe, maar wat doen we ondertussen?) ...en daar komt geen antwoord op.
Nooit.

Er is ook een generatiekloof.
Degenen die wel invullen wat de vereniging vraagt en waar je altijd op kan rekenen.
Maar nu is er een generatie "prinsessen".
En die prinsessen hebben nooit in hun leven ook maar iets moeten doen.
Ze moeten niet werken.
Hun kinderen hebben nannies. In het Frans " des nounous".
Ze hebben een huishoudster.
Een werkvrouw. In Frankrijk mag je een poetsvrouw geen werkvrouw noemen ( femme de ménage ) , c'est une auxilière de domicile . Een huishoudhulp.
Heel socialist. Maar niet zoals wij socialisten zien.
Een socialist kan hier stinkend rijk zijn. Aucun problème, no problem at all.
Socialist is links denken.

Ik denk links.

Rechts is mis. Volledig verkeerd.
Le Figaro, Sarkozy of een of andere nul die ook denkt dat hij zelf aan de basis ligt van l'ère des Lumières...
Maar eerder liberaal en dat ben ik dan weer wel.

En dus weet ik niet of ik links of rechts moet tekenen in dit land en inderdaad dan denk ik soms dat dat in België dan weer eenvoudiger is voor mij.

Hmm.
Niet gemakkelijk allemaal.

Neen, ik moet tot bezinning komen.
Het is hier niet beter of slechter dan in homeland.
Maat soms - als je de weg kwijt bent - is het even aanlokkelijk om te denken dat het "thuis, bij ons" beter is.
Quod non.
De jurist in mij doet me tot inkeer komen.

Dat gaat gepaard met twijfel.Tegelijkertijd denk ik dat zolang ik twijfel het nog goedkomt met mij.
Het zijn die zekerheden van anderen die me nu de das om doen.

Dus even de weg kwijt.
Maar ik zoek hem en hoop hem gauw terug te vinden.