Thibault stond om 9 uur op een zondagmorgen aan onze voordeur.
We staan altijd vroeg op.
't Is te zeggen, Jan staat altijd eerst op en ik zo'n half uur later.
Dan ontbijten we en dan ga ik met de "jongens" wandelen, de berg op.
Die wandeling is iets waar ik naar uit kijk, weer of geen weer, warm of koud, droog of nat.
Ik overpeins hoe ik gereageerd heb op dingen en mensen, hoe de respons daarop was, waarom ik dit gedaan heb en niet dat, of ik nog altijd hetzelfde standpunt heb of juist veranderd ben van mening en vooral waarom, of iets de moeite is of net niet ..
En steeds kom ik tevreden en voldaan de berg weer af na een half uurtje , een frisse neus en zoveel energie te over om de dag door te komen.
Dat was allemaal reeds achter de rug toen Thibault, de kleinzoon van Jeanette aanbelde, daar niet van, maar 9 uur is toch een redelijk vroeg uur om bij iemand gewoon langs te gaan, bedacht ik toen ik hem gebaarde langs achter te komen- wat hier in het zuiden meestal het geval is. En vermits hij langs voor kwam, wist hij maar al te goed dat het héél vroeg was voor een zondagmorgen...
Bref.
Daar stond hij dan.
Zeeën van tijd heeft die jongeman.
Hij moet zo'n 22, 23 jaar zijn en komt elk weekend bij zijn mamie Jeanette logeren.
Hij doet haar gras af, de haag, snoeit bomen, verzorgt de dieren, ja, hij is dol op het kasteeltje waar ze woont en van de ganse natuurlijke omgeving.
En hij gelijkt heel hard op zijn mamie.
Qua uiterlijk, niet qua kledingkeuze die voor Jeanette reeds sinds jaar en dag bestaat uit drie, vier versleten schorten over elkaar, zodat je de indruk hebt dat er toch nog stof zit onder de uitgerafelde draden, korte sokken met redelijk wat gaten, aan de tenen en aan de hiel, in tot op de binnenzool versleten galoches , handen, armen en benen zo donker alsof ze net met een grote schop kolen uit een mijn naar boven gehaald heeft.
Mamie demande si vous avez envie d'une canette ?
Of we soms een eendje willen?
Hij laat me het degelijk geplukt diertje zien en tja, waarom niet feitelijk?
15 euros, mais si vous ne la voulez pas, aucun soucis...
We blijven even goede vrienden als ik ze niet moet hebben.
Neen, neen, ik neem ze wel.
Het vervelende met Thibault is dat "je er niet vanaf geraakt".
Je denkt dat hij gewoon dat eendje komt leveren.
Mis.
Hij komt binnen, natuurlijk wil hij wel koffie, of als het tegen de middag is een ricard of drie, of een glas wijn of een glas water, het doet er niet toe, maar zitten zal hij en blijven ook.
En dat vind ik erg.
Ik weet het, ik zou geduldiger moeten zijn en begrijpen dat hij zich ook steendood verveelt bij zijn oma, maar toch, ik kan het niet helpen dat mijn gezicht soms boekdelen spreekt van ergernis...
Mamie vult zo'n eend met veel looktenen en uien. En boter. En aardappelen erbij en klaar is kees...het is buitengewoon lekker.
Ik knik, geloof hem op zijn woord en zou daar straks eens werk van maken zie.
Eens hij vertrokken is bekijk ik het eendje, alhoewel het woord eend eerder gepast zou zijn.
Ze ziet er voortreffelijk uit. Vers. Proper. Ruikt zelfs lekker .
Ik vul ze met look en kruiden, ga tussen het borstvlees en het vlies boter en kruiden steken, begin veel ui te bakken, leg de eend erin en zet ze in de oven.
Zo'n anderhalf uur.
Van zodra de eend begint te braden liggen de 2 honden naast de oven geduldig te wachten tot deze fantastische schotel op tafel zal staan. Ik krijg ze niet uit mijn keuken.
Ondertussen begint het ganse huis zich te vullen met een zalige geur van knapperig gebraad.
En als die uit de oven komt is het feest .
La canette de Jeanette, ze mag er wezen !
Dit is echt voor herhaling vatbaar.
Ik heb nog nooit zo'n lekker beest gegeten....
