knip- en snoeiwerken

Maandenlang sprak hij erover , wekenlang volgde hij angstvallig het weerbericht en ging hij af en toe eens buurten bij Denis en Jean-Claude, twee geroutineerde, gepensionneerde snoeiers, dagenlang keek hij ernaar uit, verwachtte hij een telefoontje dat maar niet kwam...tot eindelijk de verlossende bel ging :
" Et alors, Jan ( Jeanne uitgesproken) , on va attaquer les pruniers?"
"Oui, volontiers, je change de vêtements"

En zie, de snoeiwerken zijn ei zo na begonnen .



"300 pruimelaars, dat kan tellen" ,zeg ik.
" Het zijn er geen 300, stop met altijd 300 te zeggen, er zijn er al veel weg", zegt Jan.
" 298 dan allez" , antwoord ik.



"La plume", die vroeger een eendenkwekerij had voor de veren, vandaar , had 4 hectaren pruimelaars, zei hij me vanmorgen bij de bakker.
Dus, 300 ( of 298 al naargelang) , "mais c'est rien , ça !" zegt La Plume.

Denis was de eerste. Champetter geweest in Castelnau en in zijn jonge jaren snoeier.
Jean Claude belde 's middags.
"Jan ( Jeanne uitgesproken) est là? "
"Non , il est aux pruniers!"
"Tant mieux, j'arrive".

En zodoende zijn ze dus met drie man in de weer om - dit jaar- fijner snoeiwerk te verrichten, dan verleden jaar waar de karwei zo verschrikkelijk zwaar was, dat Jan in zijn vinger gezaagd had in plaats van in de tak en ik drie hernia's had opgedaan, van takken te verzamelen en op te rapen( op een verkeerde manier naar 't schijnt)...

Ze beginnen rond een uur of half negen.
Ik doe dan de ochtendwandeling met de "jongens".
Rond 11.45u stoppen ze en komen ze aperitieven.


Whiskytje, Fénélontje ( Cahors wijn, notenwijn en armagnac samen , typich aperitief hier, gelijkt op porto maar ...straffer, inderdaad) , biertje en wit wijntje.
Wat olijven, wat saucisson, wat chips. En de snoeiwerken worden gecommentarieerd.

" C'est plus commode que l'année passée"
" Ah oui, mais bon , Philippe n'avait rien fichu du tout. Quel bordel !Non mais, je te dis pas, non mais attend ( attang uitgesproken), ça ne va pas non ! Ce n'est pas comme ça qu'on gagne son pain ( paing uitgesproken) !!!Non mais , le fénéant !!!"

Het onderwerp verandert en er wordt ook druk doende over rugby gesproken.

" T'as vu le match hier du Top 14 Jean Claude?"
" Oh lala, quelle histoire ! "

Etc etc

" Bon , si je ne m'en vais pas maintenant , je n'aurais plus rien( rièng uitegsproken) à manger "

En weg zijn ze .

" A toute à l'heure"

We eten, Jan doet een siesta.

Rond twee uur herbeginnen ze.



Tot een uur of zes.

Doodop.



Waarna er weerom geaperitiefd wordt.
Langer.

En morgen komen ze terug.

Maar het gaat vooruit en dat is het belangrijkste. En ze zijn van hun woord. Ze komen . En ze komen gratis en voor niks.
Gewoon, omdat we buren zijn , of jachtvrienden, of, of...omdat de pruimen moeten geknipt en gesnoeid worden. Gewoonweg knip-en snoeiwerk.

Met man en macht

Jan, Rick,André,Alain,Marcel,Pierre,Bernard en Aurélien zijn gisteren bij Marc Penche geweest .
Tja, wie is Marc Penche?


Een "distilleur", jawel, van de "Distillerie Penche".
Verleden jaar hebben ze immers allen samen 800 kg poire Williams gekocht, getrokken, gekregen enzovoort om er dan likeur van te (laten) maken.

De peren worden verzameld, ontsteeld, in stukken gesneden, gemengd met suiker en een aantal maanden gebeurt er niks anders dan goed in roeren van tijd tot tijd. Als je er eens aan denkt, dan roer je erin.

Op een dag belt André dan ( die zelf gebeld wordt door Marcel, die op zijn beurt gebeld geweest is door Marc Penche,etc,etc... ) om te zeggen " Mannen, het is zo ver, maandag gaan we naar de brouilleur".

Bij mannen is dat heel omslachtig.
Ze bellen om te zeggen dat het zo ver is en ze verkneukelen zich al over het feit dat ze een leuke ( tegen ons, vrouwen, zeggen ze "maar zware") dag gaan beleven.
Ze bellen terug om te zeggen dat er eerst zal moeten opgeladen worden. De dag ervoor. Om 15 uur.
Daarmee bedoelen ze dat de grote plastic tonnen in een camionette moeten worden gehesen om daarna naar de brouilleur te brengen.Marc Penche dus.
Ze bellen terug dat ze samenkomen om 9 uur bij Marcel, maandagochtend.Picknick niet vergeten en bestek en wat hout voor de brouilleur.
Ze bellen terug om te zeggen dat ze dat toch niet gaan doen en pas zullen overhevelen de ochtend zelf en dat ze dus wat vroeger zullen samenkomen,'t is te zeggen om 8.30u bij Marcel.
Ze bellen terug om te zeggen dat ze toch al overgeheveld hebben en dat ze dus wat later, 't is te zeggen om 9.30u, samenkomen bij Marcel en neen dat ze geen eten moeten meebrengen( men leze en begrijpe dus: enkel drank !!!!) want dat ze in Caussade worst en brood gaan halen om ter plekke te BBQ-en!! Fun, fun, fun.

Als jullie na deze belpartij nog van mening zijn dat vrouwen té veel bellen om niks te zeggen.....of niet georganiseerd zijn...

Soit.
Le jour "J" arrive !
Het regent dat het giet en niemand heeft goesting om te gaan distilleren.
Er wordt nog wat over en weer gebeld om af te spreken wie wie gaat halen en wanneer.
Het is in semi openlucht, koud, nat, modderig....rubberlaarzen niet vergeten.
Kortom,een jongenszaak.



Het duurt de ganse dag en je mag niet vertrekken voor 18.00h. Waarom? Omdat de douane en accijnzen kunnen langskomen om te kijken of alles volgens de regels verloopt.


André, de kok van dienst braadt worst !


Op een paar stukken hout en wat houtskool van de distillateur...


's Middags eet je dan een stukje.



Gezellig toch, in de kou en de rook....Leuk toch?

Moe , onderkoeld, doornat maar...tevreden, jawel, want elk had 8 liter poire Williams zeker , met de nadreuk op "zekerst"!.

Tot volgend jaar. Pruimen waarschijnlijk, geen peren.

Mannenwerk hé, ik blijf eraf van dat soort drank, te straf.
Spijtig maar helaas.

Echternach: het Franse systeem

Net als je denkt, nu gaat het vooruit zie!.
We hebben drie vergaderingen achter de rug. Vergaderingen tijdens dewelke we vruchtbaar werk hebben verricht omtrent de inhoud van een gala-viering ter ere van het dertig jarig bestaan van een vereniging.
De tekst is geschreven door één vrouw, op een paar schoonheidsfoutjes na- verbeteringen zijn altijd welkom - , maar er komen geen verbeteringen.
Het scenario is geschreven door een andere vrouw, op een paar schoonheidsfoutjes na - creatief inzicht is altijd welkom-, maar er komt geen ander idee.
De uitnodigingen door diezelfde vrouw geschilderd, op een paar schoonheidsfoutjes na - les goûts et les couleurs n'est-ce pas ?-, maar niemand had een ander voorstel.

Het budget is gemaakt door dezelfde vrouw, op een paar onverwachte uitgaven na- soms weet je niet de prijs van 50 maar wel van 100 stuks, maar er is niemand die haar daarbij geholpen heeft.
De vergadering is al weken gepland door weer een andere vrouw en eindelijk wordt alles concreet.
En zie.
Van het ene op het andere moment ontvang je wel mails van her en der. Dat je toch nog een cadeau zou moeten voorzien voor X die zoveel gedaan heeft voor de vereniging.
Dat je toch misschien beter een bloemetje zou voorzien voor iedereen.
Dat je toch misschien iets ' blijvends' zou moeten aanbieden en niet bijvoorbeeld het eten zou betalen voor de genodigden die van ver komen.
Bref, om het in het Frans te zeggen, dat de vergadering veeeeeeeeeeeel te vroeg gepland is en dat we er beter nog eens over spreken.
Met andere woorden "uitstel".

Zie dat maakt me kregel.
Ik kan daar niet tegen.
Niets inbrengen en vooral veel kritiek hebben.
Alles verzetten naar "demain" . Spreek dat uit als "demaing" met nadruk op de "g" achteraan en je spreekt de taal du Sud Ouest.
Vooral niets doen is de boodschap.
Alles laten betijen.

Vooral het feit ook dat een kleine groep alles aan het voorbereiden is en dat de grote ledengroep niet weet wat hen te wachten staat, baart ongerustheid bij de Françaises die ik ontmoet.
Ze kunnen heel moeilijk delegeren.
Ze kunnen ook helemaal niet tegen het feit dat enkelen maar zullen gaan lopen met de pluimen. Ze willen allemaal een pluim op hun hoed steken en allemaal hun zegje doen over wat er vooral niet in thuishoort, wat er vooral niet mag gebeuren, wat er vooral niet mag vergeten worden en wie er vooral in de bloemen moet gezet worden. Maar meewerken, of zeg zelfs gewoon "werken", ho maar, dat is een ander paar mouwen.

Dat is echt anders in Belgenland.
Daar is de grote groep maar al te blij als een kleine groep met een verrassing wil uitpakken.
Daar heerst vertrouwen dat het zo goedkoop mogelijk zal zijn, zo mooi mogelijk en dat we ons met zijn allen in drieën gaan plooien om alles op tijd rond te krijgen.

Ontgoocheling maakt zich van mij meester .
Pff.
Echternach : drie stappen vooruit en twee achteruit.
Ik zal maar vertrouwen op mijn gedrevenheid en inzet , alles komt goed, uitstel betekent immers geen afstel!

Keuzes

Ik heb mijn eerste ebook gekocht.
Het boek " Wat blijft" van Patricia de Martelaere.
Eén van onze grootste vrouwelijke filosofen ,stond er in de Standaard.
Vandaar dus .

En van bij de eerste zin was het al raak.
Ik citeer :

Ik behoor tot dat soort van mensen die van jongs af aan met de stelligste zekerheid wisten wat ze later wilden worden, en die dan uiteindelijk toch iets helemaal anders werden

Bij mij was het net zo. Ik was de beste en meest gedreven studente Frans , kreeg de prijs van de Lycée Français , wegens 6 jaar de beste in Frans, en zou zeker Romaanse studeren.

Toen ik dus op het einde van de rethorica door mijn ouders aan de tand gevoeld werd wat ik zou gaan studeren ( en ik zie al mijn zussen en broer en mijn ouders nog in de keuken zitten aan de grote witte lange tafel) , dan antwoordde ik prompt, uiteraard : " Romaanse!".
Algemene hilariteit!!!!
Ja, dat was iets voor mij , zei mijn pa.
Echt, lerares, dat moest ik vooral doen !
Mij staan afsloven voor een klas ettertjes , met "mijn Frans" waar ze zeker geen boodschap aan zouden hebben!

Ik was daar zo van verschoten, dat ik onmiddellijk ( je leest het goed "onmiddellijk" ) antwoordde : " Rechten dan ?".
"Dat is wat anders, Rechten, dat is iets voor jou sè!"

Allez dan, Rechten.

Ik sta nu nog altijd verstomd van mijn houding op dat ogenblik. Ik kan er nog altijd niet bij dat ik in een mum van tijd een droom van jaren achter mij liet en iets anders koos.
Ik begrijp mezelf daarin niet.Nog altijd niet.

Wou ik mijn ouders plezier doen? Was ik niet zeker van mijn stuk? Zag ik mezelf niet als lerares?
Want in feite was het dat: ik wou Romaanse studeren maar had er nooit bij stil gestaan dat ik dan voor een klas zou komen te staan. Neen, ik wou Romaanse studeren om Romaanse te studeren. Of druk ik mij verkeerd uit?
En toch ben ik niet boos op mijn ouders omdat ze me doen vernaderen hebben van gedacht. Ik ben tameijk zeker van mijn stuk als ik zeg dat ik zeker Romaanse had moegen studeren , indien ik voet bij stuk had gehouden.
Maar dat deed ik niet.
Vandaar.

En waarom interesseerde dat Frans me zo ?
Waarschijnlijk omdat mijn moeder Franstalig was en ik even goed Frans wou kunnen spreken als mijn zussen en broer die thuis werden opgevoed.
Dat ging ver.

Ik heb 12 jaar Lyceum gelopen, maar drie maanden zat ik op " De dames van Maria". Namelijk in het eerste middelbaar. Een betere school, vond mijn moeder. Vandaar.
De schok was enorm.
Je kan dat langs geen kanten vergelijken met een Lyceum.
Het was in 1967. Leuven Vlaams.
In de les Godsdienst hadden leerlingen op het bord in koeien van letters " Leuven Vlaams " geschreven. Ik wist zelfs niet waarover het ging. Ik was 11 jaar .Op een nieuwe school, met allemaal vreemde mensen om me heen.
De non , het was een non, kwam al lachend de klas binnen en was blij om over het grote nieuws te kunnen spreken.
" En zijn er hier meisjes in de klas die Franstalig zijn?", haar handen overeen wrijvend als verkneukelde ze zich reeds om het antwoord dat ging gegeven worden...
" Ja zuster, Geneviève !", wijsvinger naar mij gericht.
"Sta eens recht Geneviève ".
Doe ik.
"En wie spreekt er Frans thuis? Mama of papa?"
" Mijn mama, zuster"
" En van waar is je mama afkomstig?"
" Van Leuven!"

Ik weet niet hoe lang ik daar uitgelachen geweest ben, maar het was echt traumatisch.

En het ergste van al, ik woonde bij mijn grootouders in Aalst en die waren niet Franstalig. Ik sprak helemaal geen Frans thuis.
Hoe je je identificeert met een droom, met iets waar je onbewust naar verlangt.

Soit, toen ik thuis kwam bij mijn meme, al wenend uiteraard, was die zo ontzet over die onrechtvaardigheid- want laat ons serieus wezen, die non had dat uitgezocht nietwaar-, dat ze haar jas aandeed, haar paraplu meenam en bij Moeder Overste, mère Pia , haar beklag ging doen over de Flaminganten bij de Dames en dat haar familie in de weerstand had gezeten en niet daarvoor zijn leven geriskeerd had etc etc, je passe les détails!!!

Met Nieuwjaar vroegen mijn ouders wat ik graag zou gehad hebben.
"Terug naar het Lyceum" , was mijn enigste wens.
En dat gebeurde.
Ik ben er nog altijd blij mee.
Want als er iets zeker is, dan is het dat zoiets NOOIT zou voorgevallen zijn op het Lyceum. Zeker weten.

Vera,Wendy,Danièle en de anderen....

Het fijne aan facebook is ook dat je er heel oude bekenden mee kan terugvinden.
Gisteren gebeurde het weer. Plots popte er een vriendschapsverzoek op 'Wendy wil vrienden met je worden'.
Wendy? Waar ken ik Wendy van? Wie was Wendy? Wendy! Ja, die Wendy. Ja ,die heette inderdaad zo. Of heb ik het mis? Is het een andere Wendy? Ik bekeek de pasfoto, tja inderdaad ik zag een Wendy die ik ooit had gekend, vrij goed gekend zelfs. Wendy studeerde rechten samen met mij en vanaf dag 1 waren we kameraden, samen met onze lieven. Na vijf jaar noemden we onszelf zelfs 'de harde kern'.
Nou van die harde kern schieten er niet veel meer over.
We waren met 8.
Vier koppels, allemaal rechtenmannen en vrouwen, behalve Wendy's lief, die was burgerlijk ingenieur.
We waren allemaal redelijk actief in de studentenbewegingen VRG,Limburgia en Genie.
We zagen elkaar dagelijks en ook 's nachts, uiteraard. Het zijn lange dagen op de faculteit.
Na de unief gingen we ook samen op reis: Parijs en Jersey. Fantastische herinneringen.
Wendy trouwde met haar ingenieur, maar scheidde ook en hertrouwde met een vriend ingenieur.
Ja ik herinner me hem heel goed.
Eén koppel verhuisde naar 'de' Limburg en zagen we nog nauwelijks. Advokaten en senatoren. Tja dan heb je weinig tijd voor vriendschappen.
Wendy en haar man waren gescheiden en we hielden geen contact.
Anneke en haar man die zagen Philippe en ik zeker wekelijks. We gingen ook samen op reis.
Jaren hebben we dat gedaan, tot Philippe stierf en ik nog steeds niet weet waarom er nauwelijks contact bleef. Spijtig.
Anneke's man is zo'n 7 jaar geleden gestorven en sindsdien hebben zij en ik weer contact. Ze kwam hier zelfs op bezoek.
Zo zie je maar, van de 8 zijn er al twee gestorven.
En Wendy, ja waar was Wendy?
Tot gisteren dus: 'wil je (weer) vriend met me worden?.
Ik antwoordde positief en vroeg : ' Ben jij Wendy die met mij studeerde op de VUB?'
Een paar uur later kwam het bevrijdende antwoord : ' ja hoor dat ben ik en jij bent nog niks veranderd! Ik woon met Mijn man en twee kinderen in Nieuw Zeeland sinds 17 jaar...'
Dat kan tellen, Nieuw Zeeland' kan je verder gaan wonen, denk ik er meteen bij.
Er kwam over en weer gemail en zie, we zijn weer bevriend!

Vera vond ik terug op Facebook terwijl we het 40 jarig jubileum aan het voorbereiden waren . Dezelfde vraag, maar ditmaal was ik dé 'vrager' : ' Ben jij die Vera die met mij op het Lyceum zat?'
Antwoord : 'Ja hoor, dat ben ik en ik heb een biofarm in Rome'

Amai, waar zijn wij allemaal beland?
Hadden we dat ooit kunnnen geloven veertig en dertig jaar geleden?
Zouden we het overdoen?

Vrouwenverwendag

Als verjaardagsgeschenk kregen Rita en ik een wellness verrassingspakket aangeboden.
Rita is gek op sauna...ik niet.
Zwany is gek op massages...ik niet.
Ik ben gek op jacuzzi...zij minder.
Dus: voor elk wat wils.
Ik was er niet echt gerust in. Zo een ganse dag iemand aan je dikke lijf laten wrijven, packagen ( of hoe zeg je dat?), insmeren, douchen, binnen, buiten, weer binnen en dat allemaal terwijl het aan het sneeuwen was en van de ene op de andere dag tot - 5 °graden vroor. Want toen we gisteren wakker werden was de vallei weer in een sneeuwtapijt gehuld.
Zwany belde : " wat gaan we doen? Jeetje, wie had dat nou toch gedacht?"
Rita belde: " Geraak jij tot boven de bocht?"

Ja hoor, zo'n erg was het nu ook weer niet. De weg was vrij en het zou regenen, dus geen gezeur, we gaan ervoor.

Terwijl de vrouwen zouden wellnessen, zouden de mannen het ook niet aan hun hart laten komen en samen eten bij "La table du Cardinal".

We vertrekken. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten;Zwany en Rita waren des te uitgelatener...

Aangekomen ( terwijl het nog altijd sneeuwde) in een prachthotel in Lauzerte, zo'n 20 km hier vandaan. Een onwaarschijnlijk mooi zicht op een in nevel gehulde vallei. Zo'n beetje een Toscane gevoel.
Een zwembad dat "overliep" , net of je in de vallei zou terechtkomen als je de horizon bereikt.


Adembenemend.

We gingen een houten kamer in en we hoorden meditatiemuziek, een vriendelijke dame kwam ons tegemoet.
Ze legde ons uit wat er ons allemaal te wachten stond; keuze zat. Een gezichtsmassage en body massage, een massage en een "packing" in algen, of zeewier, of citrusvruchten of relaxerende welriekende stoffen of misschien een theebad om af te slanken. Beide dames bekeken me, dat was misschien wel iets voor mij, gezien mijn ronde vormen?
Neen, bedankt. Op 45 minuten zag ik me echt geen 3 cm smaller worden, bedankt. Neen, nee, voor mij volledige relaxatie.
Ze toonde ons de kleedkamertjes en ik volgde als eerste de massagedame.
Het voelde eerlijk gezegd lekker aan. Ze deed dat heel goed, al kan ik niet vergelijken. Ze deed het vooral zorgvuldig. Vergat geen enkel plekje.
Daarna packing in iets korrelig en warm, waarna je "ingepakt " wordt in een soort folie dat je warm houdt.
Daarna een warme douche en afdrogen.
Zwany en Rita wachtten me al op, zo rood als kreeften van de sauna. Alhoewel die enigszins tegenviel omdat hij niet warm genoeg was. Pff.




Tijdschriften gelezen, geen blad open gehad van mijn Jo Nesbo boek, want teveel te vertellen aan Rita, die de sauna echt te koud vond.
Dan maar met ons twee in de jacuzzi?

Moet je je voorstellen dat het sneeuwde en dat we dus gewoon in ons badpak en op blote voeten in de sneeuw die jacuzzi open trokken , maar eens erin, ZALIG ! 40 graden en dat is voor mij de max. Zozeer ik koud water haat, zozeer houd ik van de warmte van een jacuzzi.



Zwany kwam terug, ze liep op wolkjes " wat is die goed zeg!".
Ik was al blij dat ik ook dat gevoel had gehad dat de massage behoorlijk was...Maar ja, ik heb er geen ervaring mee en ben benieuwd naar wat de anderen daarover te zeggen hebben. Ze zijn kenners, toch?

Rita kwam terug en ja hoor, ook zij beaamde de massagelady.

Omkleden en lekkere lunch.



Overheerlijk en keuvelen, en bijpraten en akkoord zijn en geweldig niet akkoord zijn en verbaasd zijn en lachen maar en wenen en verontwaardigd zijn en het weer eens zijn en heeeeeeeeeeeeeel goedgezind weer naar de massagemadame gaan voor het vervolg van de namiddag.



Allez, ik zal de sauna toch maar eens proberen, als ik maar niet in dat zwembad buiten moet springen of onder een koude douche moet gaan staan, want daar kan ik niet tegen.

Neen, neen, dat doen we ook niet joh !



Dus mee in de sauna en echt het viel best mee. Daarna nog een rondje jacuzzi met z"n allen en de dag was ten einde.

Kunnen jullie geloven dat ik bekaf en doodop was van dat niksen ? Dat ik heel vroeg ben gaan slapen?

Rijke mensen die dit elke dag doen moeten inderdaad moe zijn ' van niks'.

Een mens zou dat te vlug gewoon worden.

Met dank aan de gulle weldoenster die dit mogelijk maakte.

Dode mensen

Ik belde met mijn nichtje.
Haar groottante was gestorven en ze was met haar papa een laatste groet gaan brengen.
Ze was er echt van aangedaan.
En ik begreep dat maar al te goed.

Ondertussen heb ik al menig mens weten sterven. Maar ik kan maar geen laatste groet brengen.
Sinds er ooit iets gebeurde toen ik een jaar of 8 was.

Het was in Opstal, waar mijn ouders woonden.
In een landbouwersgezin waar we veel gingen spelen was de groottante overleden, tante Dil.
Ik had haar gekend, een lange bonenstaak, heel wit/geel van vel. Heel oud, of althans zoals en kind van 8 zich dat inbeeldt.

Ik ging bij de dochters spelen. Maar eerst moest ik van de oma, zelf al een oud mens, naar Tante Dil gaan kijken. Ze ging een gang in waar ik nog nooit geweest was en we stonden voor een donkerbruine deur.
De deur ging langzaam open en de kamer was volledig donker, zwart, in het midden een catafalque, met daarop Tante Dil, in het zwart gekleed. Rond de dode, 4 grote hoge kaarsen die brandden.
Ik verschoot zo hard dat ik me omdraaide om terug buiten te gaan, maar de oma duwde me naar binnen en deed de deur achter mij toe. Daar stond ik dan,helemaal alleen, te trillen en te beven bij de eerste dode die ik ooit zag. Bij iemand die ik amper kende , die mij vrees aanjoeg.Hoe lang dat geduurd heeft ,weet ik niet, maar het scheen eindeloos.
Als ik eraan terugdenk, dan voel ik nog als het ware die paniek.

En sindsdien ben ik bang van dode mensen.

Toen mijn grootoom stierf, was ik 14. Hem kende ik bijzonder goed. Hij was mijn peter en één van de dierbaarste mensen die ik kende. De dag dat hij gestorven is moest ik met mijn andere grootoom mee naar het sterfhuis. Ik wou niet, maar ik had geen keus , ik moest en zou meegaan.
's Nachts lag ik badend in het zweet , volledig geterroriseerd.
Mijn meme kwam bij me op de kamer, zette zich op mijn bed en sprak heel zacht op me in : " Hij zag me zo graag en ik hem toch ook? Hoe kon ik dan denken dat hij me iets zou komen aandoen?"
Ik kalmeerde, maar was er niet gerust in.

Sindsdien kan ik het gewoon niet opbrengen om een dode een laatste fysieke groet te brengen.
Het is raar, ik weet het, maar ik kan het niet.

En ik bewonder degenen die het wel kunnen.

Maar ik denk bij mezelf : "forceer nooit iemand ". Want de gevolgen kunnen blijvend zijn.

Burn out

Een oud collega van mij schreef me een korte mail om me gelukkige verjaardag te wensen. Ze excuseerde zich dat het ditmaal geen kaart was, maar een mail en dat zij hem zelf niet verstuurde maar dat haar man dat deed in haar plaats. En of ik dat toch niet erg vond.
Ze heeft oorsuizingen en kan niet lezen momenteel.Dat ze sinds begin november tot 4 april thuis was.
Tot daar de mail.
Uiteraard was ik verbijsterd naar die mail aan het staren.
Wat gebeurde er nou toch met haar? Wat kon er toch gebeurd zijn?
Ik was er echt niet goed van.
Wenste haar veel beterschap.Tot daar mijn mail.
Alsof ik te veel schroom had om er verder en dieper op in te gaan.
Een maand later schreef ik weer een mailtje, om te vragen hoe het met haar ging? Of de oorsuizingen opgelost waren en of ze al kon lezen.
Haar man antwoordde me weer : Neen, geen beterschap.
Tot daar de mail.
Deze keer schreef ik rechtstreeks naar hem, die ik ook gekend heb, daar niet van.

"Wat is er toch aan de hand? Wat is er toch gebeurd?"

Hij antwoordde vrij onmiddellijk : Ze heeft een burn out. Te veel druk op haar werk.
Ze zal geen managementsfunctie meer aankunnen , wordt 60 volgend jaar.
Ze zou 80 % gaan werken.
Hij hoopt dat het dan beter met haar zal gaan.


Een jonge vriendin van mij weent aan de telefoon.
Ze kan het werk niet meer aan. Ze wordt misselijk als ze ook maar bedenkt dat ze morgen om 8 uur op haar werk moet zijn. Ze heeft het gevoel niets meer goed te doen. Ze wordt buitengepest,zegt ze.
Ze slaapt nog nauwelijks, heeft voortdurend maagpijn, en ze deed dat werk zo graag;al 10 jaar.
Ze gaat naar de dokter en eens ze daar is en over haar toestand wil spreken, lacht ze honend. Als wil ze de problemen wegmoffelen en aldus geeft ze een verkeerd signaal en zegt de dokter

"Neem een motilium gedurende een week en dan zie we wel verder"

"Hoe komt het toch dat ik het nu niet meer zie zitten, nu ik alles heb om gelukkig te zijn? Stel ik mij aan? Zie ik het verkeerd?"

Ze wil sterk blijven en tonen dat ze kan doorbijten, maar is dat gezond?


Ooit, heel lang geleden, heb ik dergelijk moment gekend.
Heel dikwijls heb ik moeilijke momenten gekend op het werk, maar nooit had ik het gevoel dat ik het niet meer aankon, tot op die ene dag. Die ene dag waarop 1 opmerking voldoende was om me volledig door het lint te doen gaan.
Net of de veerkracht uit je elastiek is. Net of iedereen de pot op kan en dat het deze keer genoeg is geweest.
Hoe komt het toch dat het altijd die ene druppel te veel is?

Maar hoe je het draait of keert, als je in dat geval de omstandigheden niet verandert, als je blijft doorgaan zoals je bezig bent, dan geraak je er niet uit.
Je moet in dat geval , volgens mij, je omkeren en een andere richting uitgaan.
En dan ben je vlug genezen.

Dus, toen ik de beslissing nam naar Frankrijk te gaan en een ander leven te gaan leiden, was er plots een heel zware last van mijn schouders gevallen.
Alles zag er plots anders uit. De kleuren, de geuren. NIets was nog als de dag voordien.

Het had ook anders kunnen uitdraaien. Ik had ander werk kunnen zoeken.
Ik had in België kunnen blijven en ook andere geuren en kleuren kunne ontdekken.
Maar op geen enkel moment heb ik me die beslissing beklaagd.

"Je steekt geen zee over door gewoon naar het water te staren"

, zei Rabindranath Tagore.
En gelijk had hij, die wijze man.

De media

Het valt me des te meer op nu ik hier woon, dat we in België geselecteerde berichtgeving krijgen.
Dat heeft een zodanige impact op ons denken dat België inderdaad niet meer is wat het was en nooit meer zal worden wat het was.
Wat bedoel ik daarmee?
Hoeveel jaren is het gelden dat de VRT of VTM ons nieuws weergaven vanuit Wallonië?
Toen er het gaslek was in Gellingen?
Na de ontploffing in Luik?
Na een "wreed" accident op de snelweg naar Luxemburg?
Het assisenproces van Dutroux ?
Wat is dat voor nieuws ? Ramptoerisme.
Maar ander nieuws?
Nieuws over carnaval in Binche, de Doudou in Mons, de volledig vernieuwde stadskern in Luik,de wandtapijten in Doornik?
Ooit al van gehoord?
Over nieuwe bedrijven, nieuwe technologieën, handelsbeurzen.
Over Baraque Fraitur, over de skipistes, over Laroche in de zomer, over de Ourthe, over Dinant .

Het gaat zelfs zover dat het sinds Armand Pien geleden is dat we zelfs nog maar het weer te zien krijgen in Wallonië!
Ik herinner me zelfs dat Pien ons zei welk weer het was in Andorra, in Milaan, in Athene . Zelfs dat niet meer.
Kunnen jullie zich inbeelden dat Frank Deboosere heel zijn leven bezig is met het "voorspellen of trachten te voorspellen van het weer van een speldenkop op aard ????

Valt daar dan helemaal niks over te zeggen?
Negeren we daarmee gewoon niet de helft van ons land?
Doen we niet aan gewilde brainwash door enkel "Vlaanderen, mijn land" te tonen?
En is dat niet één van de oorzaken dat we stilletjes aan de idee hebben dat Vlaanderen een land is ?
Dat Wallonië de ver van mijn bedshow is?
Dat dat gewoonweg een ander land is ?
Kortom, dat we daar niks mee te maken hebben?

Ik vind dat erg en ik kan mij daar mateloos over ergeren.

Nu omgekeerd is het niet beter.

Hier in Frankrijk is het nieuws uitgebreider. Het gaat over alle streken en gewesten. Apart heb je ook nog regionaal nieuws, voor
het nieuws of na het nieuws.
Ook telkens een meer uitgebreid item over één of ander probleem, een acteur die een nieuwe film voorstelt, een auteur die een boek bespreekt, een oscarwinnaar als het festival van Cannes aan de gang is , een modeontwerper als er modeweek is in Parijs, een
debat tussen twee politici als er onenigheid is over een onderwerp of voorstel.

Ik word waarschijnlijk te Frans.

Maar in plaats van zo te keer te gaan tegen de NV A zouden de media in eigen borst moeten kijken en daar iets aan doen.
Als 't U blieft ?
Misschien dat als ik het schoon vraag dat er iets aan verandert?

Vaderdag

Papa wordt 83 vandaag. Dat kan tellen.
Hij is in heeeeel goede gezondheid, al vindt hij dat in hem alle kwalen van de wereld verenigd zijn.
Ik stuurde hem een kaart met zonnenbloemen en wenste hem een goede gezondheid.
In feite had ik een gans andere kaart voor hem gekocht, maar uit schroom durfde ik ze hem niet opsturen.

"Bonne Nouvelle : selon Google : vous n'avez RIEN!


Hij denkt altijd dat hij gaat sterven, eerder vandaag dan morgen en dat is zo al heel zijn leven geweest.
Lig je in de kliniek en word je geopereerd, net bekomen van de anesthaesie, dan belt hij je op en vraagt niet "Hoe gaat het?", neen, dan zegt hij "Ik heb juist hetzelfde voor ! Pijn dat ik heb !".

Heb je iets voor en wil je er over praten dan heeft hij krek hetzelfde voor, maar véééééééél erger.

Val je en breek je iets,dan is dat bijlange zo erg niet als hij die van de tram valt en een schram op zijn kuit heeft, met de 100 naar de spoed moet, om met een tensoplast terug te komen, "ik was bijna dood! Ik neem nooit meer de tram!".
De ganse avond zal hij ook "ah" en "oh" kermen en demonstratief zijn pantalon opstropen tot onder zijn knie opdat je niet zou vergeten dat de man gewond was vandaag en bijna dood...

Hij verloor zijn vader toen hij drie was en wij beiden hadden dezelfde moeder : de zijne.
Door het feit dat ze zo vroeg weduwe was geworden was ze overbezorgd als het over gezondheid ging.
Noch mijn vader, noch ik mochten naar de kermis, naar een fuif, naar feestjes ,niet met de fiets rijdenetc.
We mochten niks. Er zou maar eens iets kunnen gebeuren !

Ondertussen zijn we veel ouder dan de vader of grootvader in kwestie, maar toch is het iets fundamenteels dat ons getekend heeft, hem en mij.

Bovendien werd hij apotheker. Pillen zat !
Zijn ganse keuken is omgeschapen in een heuse apotheek. Vol homeopathie en antibiotica. Ja, als het ene niet helpt, het andere dan maar...

Hij begint dingen te vergeten en veel te herhalen.
Maar hij is helemaal ad rem als het over geneesmiddelen gaat.
Aude wou voor Gustje anijssiroop laten maken en ik vond dat het niet dezelfde consistentie had als wat ik placht te gebruiken toen zij baby was.
Ik belde en hij zei onmiddellijk : "Ja, anijs 4 %".
Op de fles stond 3 %...vandaar. Wonder hoe hij zich dat allemaal nog zo goed kan herinneren.
Nochthans was de apotheek niet zijn gedroomde job.
Hij was zo veel liever advokaat geworden.

Dus op zijn 40e hervatte hij zijn studies om filosofie te studeren . En dat lukte hem met brio.
Psychanalyse was zijn ultieme droom.
Als we 's morgens opstonden was het eerste wat hij vroeg "wat heb je vannacht gedroomd?"
Hij leerde ons dromen te onthouden en uit te leggen.
Hij leerde ons dat het niet is omdat je iets niet kan waarnemen dat het niet bestaat.
Dat er achter elke waarheid misschien wel een andere zit.
Dat je niets zomaar moet aannemen.
Dat je moet nadenken.

Door zijn intuïtieve gave is hij een bekend astroloog in binnen -en buitenland.
Hij kent de menselijke psyche goed.
Hij weet hoe mensen in elkaar zitten.

Alleen weet hij niet zo goed hoe hijzelf in elkaar zit. En dat wringt soms.
Dat wringt dikwijls.

Is dat niet 'des mensen' ?
Is zelfkennis niet de moeilijkste te bereiken kennis ?

Niemand die mijn zussen en broer meer bewonderen als onze pa.
Niemand met wie mijn zussen en broer meer ruzie gemaakt hebben dan met dezelfde pa.
Niemand met wie we het meest ruzies bijgelegd hebben als met papa.

Dus toen ik hem vanmorgen belde om hem een gelukkige verjaardag te wensen en vroeg hoe hij zich voelde ,zei hij " het is een goede dag. Ons X heeft gebeld ! Dus dat is goed nieuws!"
Hij was zo opgetogen dat het me ontroerde.

Gelukkige dag nog papa.

le vent d'Autan

We kennen hier geen Mistral zoals in de Provence.
Neen, wij hebben iets anders : le vent d'Autan.
Die komt van de Atlantische oceaan over de Pyreneeën gewaaid en kan stevige windstoten leveren.
Dus : alerte orange vanaf vanmiddag tot over een dag of twee.
Windstoten vandaag tot 65 km/uur en morgen tot 100, zie 120 km/uur.
In verzekeringstechnisch jargon : STORM .

Waarom ik dan altijd aan Nonke Georges, alias De Krak moet denken weet ik niet. Ik zie hem dan plots rechtstaan aan tafel en het gedicht "Klokke Roeland" declameren terwijl de familie geboeid, glimlachend en fier naar hem opkeek.



Zo'n man die zodanig vriendelijk was dat het ook zijn dood werd. Te vriendelijk in feite.
Hij was advokaat , weerstander van het eerste uur , Roodkruis man, Patriot tot in de kist, Vaderlandslievend dat het geen grenzen kende.
Hij was bijzonder geëngageerd , zoals gans de familie Eemans en het is dus ook normaal dat ik die traditie verder zet met zo'n gedrevenheid dat het anderen soms angst inboezemt.
Hoe dikwijls Jan me zegt " Waar jij je allemaal mee bezighoudt!". Enthousiasme hé ! Ik ga het niet herhalen.
Hij was weerstander, de sluikpers. Hij gaf een bladje uit tijdens de oorlog en het Rode Kruis was de vrijgeleide om 's avonds die blaadjes te kunnen ronddragen. Mijn vader en hij sliepen op de Botermarkt waar die pers stond.
In hun slaapkamer stond een voorraadkast met geconcentreerde melk en suiker ,chocolade en bloem, gehamsterd door mijn overgrootmoeder. Ze hebben met hun twee alle chocolade en melk opgegeten. Na de oorlog dacht mijn overgrootmoeder eraan dat er nog een ganse voorraad "beschikbaar" was in het huis op de Botermarkt. Niet dus ....
Joodse families geherbergd, de families Stibbe en Teixeira. Nederlandse Joden. Schoenhandelaars zoals zijn ouders en broer.
Hij was ook geboren op 21 juli, 't ja, als Belg kan dat tellen.
Altijd goedgezind, altijd zacht.
Te zacht.
Hij leerde me de betekenis van waarden en wakkerde mijn rechtvaardigheidsgevoel aan.
Zo verdedigde hij na de oorlog collaborateurs. Toen ik hem dan vroeg waarom hij dat deed en hoe hij dat kon, hij die weerstander was geweest en collaboratie haatte, dan antwoordde hij : "iedereen kan fouten maken en ook die mensen hebben recht op verdediging".
Collaborateurs die na de oorlog alles kwijtraakten steunde hij door er dingen te gaan kopen.
Kortom een vredelievend mens.
Op zaterdag kwam hij op bezoek bij zijn zus, mijn meme, zijn meter. En dan maakte hij zijn zakken leeg die vol enkel geld staken. Hij nam ze in zijn vuist en zei: " Viev, als ge weet hoeveel er in zit, is het van jou".
Ik was er altijd naast, maar ik kreeg het toch altijd.
De verhalen van de oorlog staan in mijn geheugen gegrift. Ik vond dat fantastische verhalen en ik kon er maar niet genoeg van krijgen.
Mijn groottantes, grootooms, grootouders hadden iets meegemaakt ! Ik romantiseerde dat natuurlijk allemaal en waarschijnlijk heb ik dingen uitvergroot, maar toch. Het was een spannende tijd, vond ik, de oorlog.
Heel dikwijls stelde ik mezelf de vraag " stel dat het oorlog wordt, zou je dan ook in de weesrtand actief zijn?"
Mijn antwoord was altijd en is nog altijd " JA".
Waarom?
't Ja, de genen zeker. Het zit in mijn genen.
Vandaar, als het vannacht hard waait, zal ik terugdenken aan Nonkel Georges en de stormklok Klokke Roeland : " Boven Gent rijst, eenzaam en grijsd, Klokke Roeland, storm op zee. "


Boven Gent rijst eenzaam en grijsd(*)
't Oud Belfort, zinbeeld van 't verleden.
Somber en grootsch, steeds stom en doodsch
Treurt de oude Reus(**) op 't Gent van heden.
Maar soms hij rilt en eensklaps gilt
Zijn bronzen stemme door de stede.

Trilt in uw graf, trilt Gentsche helden,
Gij Jan Hyoens, gij Artevelden.
Mijn naam is Roeland, 'k kleppe(***) brand
En luide(****) storm in Vlaanderland!

Een bont verschiet schept 't bronzen lied
Prachtig weer toov'rend mij voor de oogen
Mijn ziel erkent het oude Gent
't Volk komt gewapend toegevlogen.
't Land is in nood, "vrijheid of dood"
De gilden komen aangetogen.

'k Zie Jan Hyoens, 'k zie d' Artevelden
En stormend roept Roeland de helden.
Mijn naam is Roeland, 'k kleppe brand
En luide storm in Vlaanderland!

O Heldentolk, o reuzenvolk
O pracht en macht van vroeger dagen!
O bronzen lied, 'k wete uw bedied
En ik versta 't verwijtend klagen.
Doch wees getroost, zie 't oosten bloost
En Vlaand'rens zonne gaat aan 't dagen.

Vlaanderen den Leeuw! Tril, oude toren
En paar uw lied met onze koren.
Zing: ik ben Roeland, 'k kleppe brand
Luide triomfe in Vlaanderland!

Tekst: A. Rodenbach.
Muziek: J. Destoop.
(*) Grijsd: dichterlijke verkorting van "vergrijsd", van "vergrijzen".
(**) oude Reus: sommige bronnen schrijven oude held.
(***) Kleppen: de klepel wordt tegen de stilstaande klok geslagen.
(****) Luiden: de klok wordt heen en weer gezwaaid.
[bewerken]

Spijt

Een vriend van ons heeft spijt.
Spijt dat hij niet eerder de moed gehad heeft om ons te komen bezoeken toen zijn vrouw nog leefde. Plannen hadden ze al gemaakt, er heel zeker vaak over gesproken samen hoe ze het zouden doen. Met de wagen en of ze het in één keer of in twee keer zouden doen. Maar ja, dan moet je ergens overnachten...of met het vliegtuig,maar onze vriend is bang om te vliegen...met de trein, maar dan zit je met al die bagage .
"Ach kom,Mintchen" ,hoor ik hem zeggen" dan blijven we toch gewoon gezellig thuis. En Jan en Gene die komen regelmatig terug hoor, en dan horen we hun verhalen wel en foto's en al" .
Maar zie , zijn bloem is niet meer en ook wij missen ze. Haar foto staat te pronken naast die van mijn mama, in de eetkamer. Ze heeft le Cigalou nooit gezien.
Maar onze vriend ook niet.
En hij heeft spijt.
Spijt dat hij initiatief miste.
Jan is reeds 45 jaar met hem bevriend en ook hij heeft dikwijls spijt. Omdat hij te weinig initiatief of durf miste.
Initiatief nemen heeft voor mij te maken met enthousiasme, met gedrevenheid.
En als je enthousiast en gedreven bent, dan kan je grootse dingen doen en anderen zin geven om mee te doen. En soms valt dat tegen,ja. Soms valt dat heel erg tegen.
Maar meestal brengt dat zo'n vreugde met zich mee ,dat alle tegenslagen, alle zorgen, alle inzet die je daarvoor moet leveren in een oogwenk verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Dat geeft je een gevoel dat je bergen kan verzetten. En aangemoedigd door degenen rond jou die net zo enthousiast zijn als jij, ga je steeds verde,stijg je steeds hoger en val je inderdaad soms dieper. Maar zij die dat niet zijn,hebben ook nooit die hoge toppen bereikt en konden daarom de wereld in al zijn pracht niet vanuit dat hoge perspectief bekijken.
Mijn vader heeft vele gebreken, te veel om op te noemen.
Maar één deugd heeft hij zeker : enthousiasme. Gedrevenheid in wat hij onderneemt. Nu hij 83 is, blijft hij enthousiast. Niets houdt hem tegen.
En dat is aanstekelijk. Zeker weten.
En ik heb minder spijt van dingen dan Jan of onze vriend .
Maar het is nooit te laat om te durven ondernemen.
Door mijn enthousiasme durft Jan ook al eens iets buitensporigs te doen. Verhuizen naar het zuiden van Frankrijk bijvoorbeeld.
" Meen je dat echt?" ,vroeg hij me 7 jaar geleden.
" Maar ja" ,antwoordde ik.
En ik begon onmiddellijk internet af te zoeken naar wat er zoal te koop was.
" Zonder jou had ik dat nooit gedaan" , zegt Jan.
En dat is waarschijnlijk wel zo.
Dus aan de goede vriend die me leest : Waar wacht je op om in je auto te springen en af te komen?
Al blijven we jullie allebei missen.