21 graden overdag.
Slechts één kachel aan , waar ik af en toe een blok hout op gooi, kwestie van het vuur niet te laten uitgaan. Dat is de enige reden. Want ik zit hier vanavond achter mijn laptop in een T-shirtje zonder mouwen, met enkel de Behrman aan ,met dus weinig hout erop en ik heb het nog te warm.
Cartouche versleept zich van op de tapijt naar de koele oude terracotta tegels en zucht .
Warm, denkt hij.
En het is bijna december.
Het is zo'n dubbel gevoel.
Enerzijds duidt alles op de herfst.
Een dik bladertpijt bedekt de landweggetjes en het is echt uitkijken dat je niet valt, want dehonderdduizenden roestbruine eikenbladeren bedekken de door tractors kapotgereden dunne asfaltlaag die naar ons huis leidt.
Ik ben bang van met mijn voet in een serieus gat te trappen en één of andere breuk op te lopen, stel je voor!
Ik wil in topconditie zijn als ik straks naar Belgïe terugvlieg om Gustje te verrassen met Sinterklaas, die ook bij mamie gekomen is.
De velden zien al groen van de opkomende scheuten van de wintertarwe en het koolzaad dat een tijdje geleden werd gezaaid en het is vreemd om op het einde van de herfst naar die groene kleurenvariaties te kijken.
Je ziet het graan letterlijk groeien terwijl je erbij staat.
Ik vind dat raar.
Maar het maakt me ook blij.
Zalig dat het zo warm is .
Dat het nog lang moge duren ook.
