Mamabeer en mamiebeer

Vrijdag, om 4.20 u , telefoon. Ik dacht ' oh neen, ik ben vergeten mijn telefoon uit te zetten, Jan zal boos zijn ', om dan te denken ' wie belt er nu op zo'n onmenselijk nachtelijk uur ?', om dan totaal onthutst de hoorn op te nemen en aan Aude te denken, inderdaad : ' Mamabeer, ik denk dat je wens niet zal uitkomen ( die erin bestond dat haar zoon om het even wanneer mocht geboren worden, maar NIET op 20 juli! ) , want ik lig in het moederhuis en ik denk dus dat je vandaag oma wordt. Maar zit er niet mee in, ik weet immers dat je zondag komt, het kind loopt niet weg en ik verwacht je dan. Wees gerust, je zal de eerste zijn die het grote nieuws zal horen!'. Ik begon spontaan te wenen. Van emotie, van bezorgdheid, van ontroering en daarna van absolute machteloosheid dat het nu juist de 20e juli was en dat de Ronde van Frankrijk bijna voorbij onze voordeur passeert...dat houdt in dat we noch van ,noch naar de autostrade kunnen rijden tussen 9 uur en 15 uur. Ik kijk Jan aan, zeg ' dat zal me nu toch niet gebeuren dat ik mijn kleinzoon niet te zien zal krijgen vandaag, ik weet niet of ik dat kan verdragen, gewoonweg.' 'OK , zegt Jan, ik zal op internet kijken of het niet al te druk is vandaag en als het enigszins te doen is, dan moeten we er alles aan doen om vòòr 9uur op weg te zijn.' De dag werd aangekondigd als 'oranje' voor de vertrekkers en 'groen' voor de terugkeerders, maar wat daar nu precies onder verstaan wordt is me niet helemaal duidelijk. Soit, we gingen. Wat dat allemaal inhield zal een afzonderlijk stukje worden, vrees ik. In elk geval, om 8.55 u zijn we vertrokken, gepakt en gezakt en om 19 u heb ik mijn kleinzoon Gust in mijn armen genomen. Neen, eerst heb ik Aude lang in mijn armen genomen, zo fier dat ik was met haar 'prestatie'. Zo aangedaan dat zij was ( én Stienus) dat ik er toch was en ik zag dat ze stilletjes gehoopt had dat ik er toch alles aan zou gedaan hebben om er dan ook bij te zijn, vanaf dag 1. En dan Gust, de mooiste, de wonderbaarlijkste , de schattigste baby ter wereld, wee degene die het tegendeel durft beweren! Hij gelijkt op Aude, zover is zeker, maar af en toe zie ik ook een glimps van Stienus. Mooier kan niet.Want 20 juli is ook de verjaardag van de trotse papa, is dat geen wonder ?mooier kan toch niet? Dankbaar voor al dat geluk . Dankbaar voor Jans'inzet om er toch op tijd te zijn. Nu ben ik mamiebeer en Aude wordt de mamabeer. Dat is ons intern koosnaampje , voor altijd.

Domweg gelukkig in de Dapperstraat.....

Aude belde vanmorgen, zoals elke dag.Het wachten op de baby wordt zo spannend, dat kunnen zij noch ik verwoorden;gisteren ging ze naar Paul Simon kijken in Vorst( Graceland) en ze was zoooo blij dat ze dat nog aangedurfd had, op enkele dagen van de geboorte. Het was zo mooi , zei ze, ze was zo ontroerd, tot tranen toe bewogen zelfs. Van de schoonheid en de troost....
Toen Stienus en zij 's nachts waren thuisgekomen was ze dan ook overrompeld door emoties, ze voelde zich gelukkig, zo gelukkig dat niets er nog toe deed, ze had alles wat ze wou ,zei ze, een man waar ze van hield, een mooi huis, genoeg geld om te leven en naar Paul Simon te gaan kijken, familie en vooral schoonfamilie, haar moeder, de baby...dat is pas gelukkig zijn.
En onmiddellijk dacht ik terug op dat ene moment in mijn leven waar ik ook volledig overrompeld was door dat gevoel van 'geluk' , bijna tastbaar zelfs en een gevoel dat ik altijd weer kan 'ophalen' uit de herinneringsbibliotheek van mijn hersenen , waar de tranen steeds weer over mijn wangen stromen, waarvan ik denk ' dat was nu geluk, zie !';
Als oudste van 5 ben ik nochtans opgegroeid bij mijn grootmoeder en haar tweede echtgenoot, mijn pepe. Ik heb nooit een andere grootvader gekend, dus ben ik opgegroeid bij mijn grootouders.
Toen ik 18 was en in het bezit van een groene dolle kever , zijn mijn moeder en ik naar Montagnola gereisd, meer bepaald naar Casa Camuzzi, het huis van Herman Hesse, waar een vriend van ons die inmiddels is overleden, Miguel Seranno, lange tijd gewoond heeft. Ikzelf verbleef er later een maand of drie .
Mijn moeder en ik logeerden in een hotelletje beneden dat magische huis en het was daar, op dat terras, 's morgens bij het ontbijt dat ik ondergedompeld werd in een bad van gelukzaligheid.
Ik zie mezelf nog staan, we hadden net ontbeten, hetzelfde gegeten en gedronken, de krant gelezen, kortom we herkenden en erkenden ons in elkaar, wij die nooit hadden samengewoond, alsof we op dit moment gewacht hadden om er ons van te vergewissen dat we moeder en dochter waren.
Ik ging tegen de leunig van het balkon staan, het was prachtig weer, in de verte de besneeuwde bergtoppen , voor mij het meer van Lugano, en naast mij mijn moeder, eindelijk samen en alleen met haar en het was toen dat ik zei ' nu mag ik sterven!'.
Nooit zal ik dat moment vergeten, niets heeft dit gevoel ooit kunnen evenaren.
Vandaar dat ik heel goed begrijp wat Aude gevoeld heeft.
Maar ik vind wel dat haar moment bijzonder is ,net op het ogenblik dat ze gaat bevallen; dat kind zal graag gezien worden, zoveel is duidelijk.

We maken deel uit van een 'hameau'.

We maken deel uit van een 'petit hameau', we vormen een klein gehucht met drie andere buren. Maar meestal merk je daar niets van, want het overgrote deel van het jaar wonen we hier helemaal alleen. Het is dan ook een raar gevoel als de vallei 'compleet'is. Als je door de heel steile kronkelende bochtjes naar beneden komt gereden dan beland je eerst bij de Franse buurman. Patrick. Avec sa compagne, son fils et leur chien. Ze wonen het grootste deel van het jaar in Parijs. En daar zijn we blij om! Vòòr Patrick hier zo'n drie jaar geleden regelmatig op valantie kwam was het huis bewoond door diens zoon en zijn vriendin die samen een zoontje hebben. Ze waren amper 20 of 22 jaar oud, kwamen amper hun huis uit, we hadden nauwelijks contact, maar er was contact. Ze hadden een fantastisch lieve hond, Titi. Een épargneul breton. Die was meer bij ons dan bij hen. Zoveel meer bij ons dat je zou gedacht hebben dat het onze hond was.Het sneeuwde en Titi had zich ingegraven in ons gazon, in plaats van in zijn hok bij Adams ( neen dit is geen tikfout, het is wel Adams met een 's' ,Patricks'zoon dus). Jan maakte voor hem een soort beschermd hok onder de auvent en hij bleef bij ons. Op een dag werden we uitgenodigd door Adams, diens vrouw en haar ouders en Titi ging mee, om na afloop van het etentje met ons gewoon terug mee naar huis te komen.... De volgende dag is Adams hem komen halen . Hij heeft hem aan een ketting van een meter of twee vastgelegd en we hoorden de hond huilen tot bij ons. Dat was één van de uitzonderlijke momenten waarop ik gedacht heb om naar Belgïe terug te keren. Honden liggen hier nog vaak aan de ketting, zeker bij de landbouwers. Op een dag, Adams had zich ook een 'Rottweilerke' gekocht, vertrok het jonge paar op reis, zonder ons iets te zeggen en de twee honden waren gewoon vastgebonden aan een ketting...na twee dagen heeft Jan hem opgebeld om te vragen hoelang hij nog dacht weg te blijven? We komen vandaag naar huis, zei Adams'vrouw. De volgende dag ging Jan aankloppen bij de buren. Céline opende de deur, haar 'mec' (sic) voelde zich onwel. Was het misschien in verband met de honden? Oh neen, zei Jan , het was om jullie uit te nodigen om te komen eten, maar nu Adams zich niet goed voelt, is het nutteloos. Ze hebben nooit meer met ons gesproken. En toen zijn vader dus nadien hier op vakantie kwam, met Pasen en in de grote vakantie, heeft die ook nooit met ons een woord gewisseld. De verhalen van die bijzondere familie zijn hier legio in de vallei.Het is een beetje zoals 'Flodder', maar dan in het zuidwesten in plaats van in het noorden! Zo had Adams een cannabisplantage opgezet in een bijgebouwtje, én in de tuin van de Engelse buur...werd onderhanden genomen door Portugese dealers en verwittigde de politie van het voorval. Die kwamen kijken en...vonden zijn plantage. Adams weg. Céline weg. Huis leeg. En dus alleen Patrick, op vakantie af en toe. De volgende buur is een Engelsman. Adam ( ditmaal correct geschreven). Adam is getrouwd met Carina en ze hebben 5 kinderen,waaronder een tweeling. Henry, de oudste is 9jaar,Maria 7,Giovanna 4 en de tweeling Quinten en Anna 2. Vijf dus. Carina is hier gisteren aangekomen met vriendinnen om te fietsen (we zien echter geen fietsen) en om de Tour de France te bekijken die op zo'n kilometer van onze hameau passeert op 20 juli. Zonder kinderen, weliswaar. Carina komt nooit met de kinderen. Carina komt niet graag naar het zomerhuis met zwembad. Adam komt wel met de kinderen en met zijn moeder, Pauline. Deze zomer zullen ze hier zes weken vertoeven, zonder Carina dus. Heel bizar. Adam is heel vriendelijk, de kinderen zijn even hautain als hun moeder en van hen horen we enkel gekir uit het zwembad overdag. Nooit het geluid van hun stem als we bij hen op bezoek komen. En Adam trekt goed zijn plan met die bende, wat toch heel bewonderenswaardig is. Hij komt bij ons op bezoek als hij eens een weekendje alleen naar hier komt, of anderes vullen wij de kruiwagen met onze potten en pannen en gaan we het eten bij hem opeten. Ook leuk en bijzonder hé? Onze bovenbuur is ook een Engelsman. Paul, getrouwd met Lynn. Hij is een socioloog, net met pensioen, dik tegen zijn zin. Zij werkt nog. Paul is sinds een week hier met een vriend, Ben. Hij blijft tot in september zegt hij, om het huis wat op te frissen . Het is de bedoeling om hier binnen een jaar of zo definitief te komen wonen. Ik heb er mijn twijfels over. Het zijn heel leuke mensen, maar ze spreken geen woord ( behalve 'oui' en 'non') Frans en dat is toch een vreselijk handicap. Dus komt hij voor een hik en een kik naar beneden om raad te vragen. Heel leuke mensen, helemaal niet de doorsnee Engelsman die je hier meestal tegenkomt. We vieren nieuwjaar samen. Bij ons, ik kook en zij brengen Stilton kaas en Port mee. Heel memorabele nieuwjaren hebben we al samen meegemaakt. Het is handig ook, gewoon met de zaklamp naar boven, te voet. Nogal steil, maar bon, je moet er iets voor over hebben. Dus de vallei is volledig bewoond dezer dagen. Het is echt vreemd . Plots is er meer geluid. Je hoort al eens een auto aanzetten of toekomen. Een kind dat huilt, een hond die niet van jou is die blaft...En dan bedenk ik dat ik net zo graag alleen ben in 'mijn' vallei. Zonder buren, hoe vriendelijk ze ook zijn. Maar ja, we maken nu eenmaal deel uit van een 'petit hameau', niets aan te doen.

14 juillet of de start van les fêtes du sud-ouest !

Dat houden jullie niet voor mogelijk : de feesten in het zuidwesten !
Vanavond beginnen die feestelijkheden, aan de vooravond van de 14e juli ,met het jaarkijkse mosselsouper, georganiseerd door ' les pompiers sapeurs' de Castelnau-Montratier.
Gevolgd door La fête de Flaugnac eind juli, La fête de Lard, begin augustus, Capmié midden augustus,  het jachtfestijn van de jagers van Castelnau en Flaugnac, het feest van la Saint Martin, van de oudstrijders van Algerije ( ik zou willen vragen hier niet bij in de lach te schieten, want hier wordt dat heel serieus genomen, het was een vreselijk lange oorlog !).
Er zijn veel meer feesten in deze streek, je kan ze niet allemaal meemaken ( misschien wel, maar dat is een beetje van het goede te veel) .

En je moet het meemaken om te geloven waar ik het over heb: lege dorpen worden plots overbevolkt, ingericht met lange houten tafels, waar wel 900 mensen bij aanschuiven.
De organisatie verloopt feilloos. Al het werk wordt verdeeld: 'les entrées' in één gang, 'steack/saucisses' in een andere gang , 'fromages/dessert/vin' in de laatste gang.
We zijn altijd bij de eersten om aan te schuiven, want als er zo'n 800 man voor jou staan wordt het wel lang wachten. Maar niemand klaagt daarover, dat hoort erbij.
We spreken af met onze vrienden en kennissen en komen andere kennissen tegen die mee aanschuiven.
Plaats houden is heel moeilijk, niet voor twee mensen natuurlijk, maar als je spreekt over 6/8/10 plaatsen , tja ! Hoe doe je dat? Meestal is de zon van de partij en zoek je dus de tafel die niet in de vlakke zon staat.
Een uur afspreken helpt, toch zijn er dikwijls misverstanden omtrent dat 'uur' ...
Maar eenmaal iedereen elkaar heeft weergevonden kan het feest beginnen.
Er is Bal Musette, accordeon , orkestje, goeie zangeressen, de papies en mamies die met hun kleinkinderen dansen, af en toe een oud mannetje die het hem waagt naar een jonge frisse 'bees' toe te gaan om een dansje te placeren...je ziet het allemaal.
Je moet zeker je eigen bestek meebrengen.
Elke man heeft hier wel een mes, een laguiole , elke jager heeft trouwens een mes. De vrouwen SMS-en naar elkaar om het bestek niet te vergeten.
Een ander heeft servetten mee, of een vork op overschot etc etc.
Er is bestek uiteraard, plastic bestek en als je op een everzwijncotelet snijdt kan dat tegenvallen.
Het eten is bijzaak.
Je komt niet om te 'eten', je komt om te feesten.
Behalve bij het mosseldiner, want de mosselen van de pompiers zijn buitengewoon lekker .
Vanavond dus, mosselen.
Gemaakt op een plancha , een heel grote ronde plancha met hout onder, en de pompiers stoken natuurlijk, veilig -zoals het hoort.
De wijn vloeit overtollig.
Té zelfs.
Toen we een paar jaar geleden naar het mosselfestijn gingen zaten Zwany en Rick ons op te wachten.
De mannen trokken naar de 'buvette', de toog dus, en bestelden elk een fles rosé.
' 5 Euro maar' zei Rick.
Ze zijn (veel te) dikwijls flessen gaan bijhalen.
Rond 23.30 u wordt er verzameld rond de kerk waar het vuurwerk voor de nationale feestdag wordt afgestoken. Mooi vuurwerk, de moeite, heel lang zelfs voor zo'n kleine gemeente.
De mannen blijven meestal aan tafel zitten en blijven meestal rosé ( van 5 Euro maar!) drinke.
Zoals Zwany de volgende dag zei : ' Nou joh, Rick heeft het vuurwerk niet gezien hoor !'
Die uitspraak is een codezin geworden, telkens we teveel gefeest hebben in het zuidwesten.
Vanavond voorspellen ze echter onweer, en dat is nu buitengewoon spijtig, want ik vrees dat we deze keer helemaal het vuurwerk niet gaan zien, niet van overmatig rosé consumptie, maar van de regen.
Het is hier ook een kwakkelzomer, zelfs met leuke warme temeraturen overdag.
We gaan het niet aan ons hart laten komen en we gaan (eens te meer) genieten...

 e

'la poste' en andere administratieve diensten

Ik moest er weer aan denken toen onze Engelse bovenbuur Paul, die hier verleden week is aangekomen om deze keer een paar maanden echt te 'blijven',een postzegel nodig had om een 'orange-contract' naar Orange te sturen: de post, een sketch op zich. De post opent rond 9 uur, niet om 9 uur. Een groot verschil. Ze kan dus openen om vijf vòòr 9 of om kwart ná 9. Ja, dat kan nu eenmaal in het zuidwesten. Daar wordt hooguit om 'gezucht' door de wachtenden, maar niet woedend over geprotesteerd. Neen, dat doe je niet. Er zijn nu eenmaal omstandigheden die maken dat je vijf minuten vroeger ( uiterst zeldzaam uiteraard) of een kwartier later kan aankomen op het werk. Je kan je overslapen, maar dat zeg je niet. Je kinderen waren nog niet klaar, maar dat zeg je niet. Je had gewoon geen zin om op tijd te zijn, maar dat zeg je niet. Neen, in die omstandigheden doe je best 'gewoon'. Precies of je bent op tijd, toch?. Dus vòòr 9 uur staat er meestal al een groepje burgers ( ik hou van dat woord, hier in het zuiden spreekt men graag over ' la cité ' en 'les citoyens', ik waan me dan altijd een beetje in 1789, de Franse revolutie of la commune. Verbijsterend hoe dat hier nog altijd leeft ) te wachten dus, op de postdame. Er is er maar één. In feite zijn er meerdere, maar je ziet er altijd maar één die bezig is aan het loket en een andere die zuchtend over en weer loopt achter het loket om ik weet niet wat te doen. Ze is ook het klankbord van de dame achter het loket als die bijvoorbeeld iets niet weet liggen, en dat gebeurt vaak. En dan kan zij helpen in de zin van : ' ga eens kijken achteraan, misschien op de onderste plank '! Zelf zal ze immers niet gaan kijken, zij heeft wel iets beters te doen. Wat dat 'beters' inhoudt is en blijft een raadsel voor de citoyens. De dame aan het loket verkoopt dus postzegels allerhande en toont je alle reeksen die ze heeft. Met windmolens, met plaatselijke unicums, in boekjes van 12 of van 10, groene eco-zegels , dat zijn zegels die er langer over doen dan een rode zegel. Zegels voor Belgïe, zegels voor Zwitserland ( vermits dat land niet in de EEG zit wordt dat land telkens apart vernoemd! Dat geeft me de kans om aan mijn nichtje Sophie te denken , die er toch maar in geslaagd is in dat bijzondere land te wonen en te werken!), zegels voor Amerika. Dezelfde dame geeft je ook de papieren die je moet invullen voor aangetekende zendingen. Waarna je weer de ganse rij moet aanschuiven om die dan af te geven.... Ze beheert ook de bank van de post: ze helpt oude papys en mamys met het invullen van die formulieren. Ze geeft geld en neemt geld aan. Ze helpt het geld in de portemonnée te steken van de oude mensen. Daarna slaat ze ook een babbeltje met hen, met de achteraan lopende dame die er zich dan wel mee bemoeit en zelfs met de aanschuivende mensen. Zo komt een mens al eens iets te weten. Sinds kort zijn er ook GSM's van La Poste. Dus, ze verkoopt ook GSM's en kan ze weer opladen. Ze helpt ook met het kiezen van pakjes om wat je wil verzenden te versturen. Zo kom je bvb met een minuskuul pakje aan en je vraagt hoe je dat naar Belgïe best kan versturen? Daar weet zij raad op: je kan het in een grote doos doen, van 25 Euro. Duur uiteraard en té gek. Bovendien zijn die dure dozen niet voor het buitenland, enkel voor Frankrijk roept de dame die achter het loket rondloopt ons toe. Misschien in zo'n enveloppe die een beschermde binnenwand heeft? Goedkoper , in elk geval. Wel opletten dat je de juiste neemt, want er zijn er voor binnen- en buitenland. 'Het is toch niet voor Zwitserland?' . Neen dus. Of weet je wat je doet? Wikkel er gewoon een papier rond en we sturen het via gewone post op. Kost dan 1,75 Euro. Goed hé?. Ja, zegt de dame die rondloopt, dat is misschien het beste, als het niet dringend is wel te verstaan. 'Maar je hebt geen papiertje bij?' Geen nood, zij heeft er wel ergens één. 'Kijk eens in de onderste la' , roept de voorbijwandelende andere dame. Ik krijg een papier. Ik kan gerust alles inpakken aan het tafeltje. Dat betekent dat ik daarna weer de ganse rij moet aanschuiven. Maar ik was er op voorbereid. Ik wist dat het lang zou duren. Het is terug aan mij. Voilà, dat is dan geregeld. Ik wil ook nog postzegels. Ik krijg weer de ganse uitleg en kies verschillende soorten zegels. Jan zegt dat ik de post hier onderhoud. Ik schrijf graag brieven en kaartjes maar krijg er niet gauw terug. Achter mij staat weer een lange file. Er wordt gezucht maar niet geklaagd. Soms hoor je wel iemand uit de rij 'wegstappen' en de deur achter zich luid toetrekkend. Een vorm van protest? We zouden niet durven,neen. Als je naar de post moet, hier in het zuiden, en ik zeg 'moet', want als je niet moet ben je beter dat je niet gaat, dus, als je naar de post moet, dan trek je daar best een halve voormiddag voor uit. Het is echt een expeditie op zich! Een troost is dat de dame achter het loket, voor iedereen evenveel tijd neemt, nooit moppert , even vriendelijk en onverstoord verder gaat, net zoals de andere dame die van links naar rechts in het kantoor rondloopt om één of andere voor mij tot hiertoe ongekende reden. Soms kan je ook echt pech hebben, zoals dat André te beurt viel. Die stond te wachten met zijn ogen op nul gericht. Maar er kwam NiEMAND opdagen. Noch de loketdame, noch de rondwandelende dame. Niet na tien minuten, niet na een kwartier....niet dus. Dan heeft er iemand van de chtenden gebeld naar het hoofdkantoor in Cahors. Daar vonden ze het even onbegrijpelijk, maar tja, het kan gebeuren hier in het zuidwesten. Het kan gebeuren hé?

Les goûts et les couleurs.....

Vandaag komt Zwany terug , ze was op reis. Dat gebeurt niet vaak ,vandaar. Het leven is gewoon leuker als Zwany in het land is, lekker plannen maken van wat we deze week allemaal te doen hebben, eens samenkomen, of niet. Eens aperitieven of niet. Eens samen eten of niet.niets hoeft en alles kan. Onze mannen komen ook zo goed overeen, het is altijd een leuk weerzien. Het is zomer en dat betekent dat onze andere vrienden druk bezig zijn met het runnen van hun chambres d'hôtes. Wij niet dus. Zo bezig met het managen van hun bedrijfje dat er geen tijd is voor niets, zelfs niet voor de wekelijkse apéro in de Bardouquet, ons stamcafé. En dus zien Zwany en ik elkaar meer dan we onze andere Nederlandstalige of Franse vrienden zien. We houden allebei van mooie dingen, zij al meer dan ik. We wisselen adresjes uit, of bellen elkaar in de supermarkt om een aanbieding te delen van een item waar de andere tuk op is. 'Zwany, de carpaccio staat hier in de aanbieding. Zegt het je iets? Hoeveel pakken neem ik mee voor jou?' of 'Gene, de Paddy whisky kost hier omzeggens niks in de U winkel. Kopen?' We gaan ook graag uit eten. En dan valt het voor dat wat Jan en ik heerlijk vinden niet even lekker wordt bevonden door Zwany en Rick. Zo bijvoorbeeld het overheerlijke restaurant :'la table de Haute Serre'. Daar hebben we nu drie keer al zo lekker gegeten, dat we het alleen maar aan iedereen kunnen aanbevelen. Dus, Zwany ging er ook heen met vrienden . En ze vond het maar niks zei ze. Zo zie je maar , les goûts et les couleurs ne se discutent pas. Wat was er met het eten dat ze geserveerd kregen, wat wij lekker vonden , daar vonden zij niks aan. Hoe kan zoiets toch? En dacht ik terug aan andere goede vrienden van ons die er een hobby van maken om jaarlijks naar Frankrijk, Italïe of Spanje te gaan en er alle beroemde sterrenrestaurants aan te doen. Gecombineerd met golf voor mevrouw. Jaarlijks komen ze ook naar Le Cigalou, jawel en worden we steevast uitgenodigd in zo'n sterrenzaak. Jawel, dat gebeurt jaarlijks, jawel! En het is altijd buitengewoon heerlijk. De sfeer errond, het idee alleen al, het ernaar toe leven, alles kom. En dan herinner ik me de eerste keer dat ze bij ons kwamen, 5 jaar geleden en ze ons uitnodigden in Montauban, hotel Crown Plaza, les capucines, want daar was een chef die genomineerd was om een ster te krijgen. Of we het niet erg vonden om in een 'nog net geen sterrenrestaurant ' te gaan eten, alsof het een verontschuldiging betrof. Uiteraard niet. Het was zalig lekker. Er waren maar twee tafels bezet, de onze en een andere grote tafel van een tiental mensen, Vlamingen...natuurlijk. Achteraf zei Herman: we zijn nu elke avond in een sterrenzaak gaan eten en vanavond was het lekkerste eten van de ganse reis!'. Waarop ik hem zei : 'je was dan ook in buitengewoon gezelschap hé!' We hebben er flink om gelachen, maar toch. Ik denk echt dat de omgeving, het weer, het kader, de stemming van de gasten, de sfeer, de warme vriendschap tussen mensen allemaal factoren zijn die een maaltijd doen slagen. Overschotje opeten op een zondagmiddag na de apéro die uitgelopen (of ontaard!!!) is met een stokbrood , wat kaas en sla en uiteraard veel rosé van de plaatselijke wijnboer , kan soms heerlijk smaken en een bijzonder souvenir worden . Stijf opgedost in een sterrenzaak zitten, verveeld naar buiten kijkend omdat het gesprek niet goed op gang komt of omdat je elkaar niet veel (meer) te vertellen hebt, kan een slechte (en veel te dure ) ervaring worden. Non, les goûts et les couleurs ne se discutent pas !

Katoenen huwelijk

Gisteren waren Aude en Stienus één jaar gehuwd. Dit jaar ,deze maand, verwachten ze hun eerste baby. Aan de telefoon hoorde ik Jan ,naast gelukwensen uiteraard, zeggen dat hij het leuk zou vinden mocht er volgend jaar in de zomermaanden eens niets belangrijks gepland staan, zodat we niet op weg hoeven in juli en augustus, om uren aan 'payages' te staan , her en der in het Franse land.... Het doet iets met een mens, vind ik, oma worden. Ik kan het me niet goed voorstellen. Ik vat het nog niet helemaal, ondanks alle fantastische verhalen van vriendinnen, hier en ginder, want dat oma-gevoel is internationaal. Wat ik wel weet, is dat ik nu al van dat kind hou. Dat ik daar zelfs al een keer of drie van gedroomd heb. Er was één zo mooie droom bij, dat ik hem neerpen om hem nooit meer te vergeten. Zo kan ik het later aan de jongen vertellen, dat hij reeds geliefd was vòòr hij op de wereld was. Het is volgens mij heel belangrijk dat je dat verteld wordt. Het is heel belangrijk dat de kern van je 'ui' goed vol zit, dik is, 'aangedikt wordt' zelfs, zodat je nooit vergeet dat je voor veel mensen een 'geluk' betekende. Dat is alleszins wat mevrouw Aigrisse, een psychanaliste, me ooit op het hart drukte. Ik droom dat ik samen met Aude naar de gynecologe ga. Die gynecologe is Ingrid, een vriendin van mij. Maar Aude's schoonmoeder heet ook Ingrid... Ingrid zegt me ' maar nu je hier bent, Gene, zal ik er hem eens uithalen zie!'. En ze licht inderdaad de kleine jongen uit Aude's buik en legt hem op mijn ooghoogte. Ik streel zijn contouren met mijn rechterhand en zeg ' zo mooi!'. Ik weet zeker dat ik dat kind doodgraag ga zien. Zoals ik ook Aude het liefste zie van alles en iedereen op de wereld. Daar kan niets of niemand iets aan veranderen, dat is nu eenmaal zo. Deze maand is het niet meer 'zij en ik' , maar 'zij, hij en ik'. Spannend. Nog even genieten van zij en ik alleen! Dat komt nooit meer terug, vandaar.