Jean Claude is een sobere drinker. Hij prefereert ( mannen, ik vertoef té vaak bij Hollanders!!!!) porto. Dat is tamelijk ongebruikelijk in het zuid westen.
Meestal drinkt men er Ricard
Cava kennen ze niet, ten ware het Freixenet zou zijn. Alles moet en zal van Frankrijk komen "achetez Français" is het motto.
We bespraken "de zondvloed", de vreselijke hagelbui die ons te beurt viel toen hij met Simonne bij ons op bezoek was.
Zijn schoonzoon nam zijn bedrijf over en die heeft het momenteel hard te verduren.
Alle tabak verwoest, alle meloenen naar de vaantjes. En toch, hij heeft voor de derde maal de meloenen
en de tabak herplant en de courgetten "herpakken", de tabak ook, de maïs doet het, de zonnenbloemen geen probleem.
Hij vertelt ons dat Philippe het twee dagen heel moeilijk gehad heeft. Dat ze hem proberen troostten, dat hen dat ook meermaals te beurt is gevallen, maar dat het allemaal wel weer goedkomt en dat het volgend jaar gans anders zal zijn, car la nature ne se venge pas!
Ik vond dat zo mooi. Want ooit werkte er hier een landbouwer in de vallei , en die dacht dat dat namelijk wel zo was. Als het al eens misliep met de pruimenoogst, dan verzorgde hij zijn boomgaard gewoonweg niet. Il se vengeait...
Wat een verschil in filosofie !
En dus, zegt Jean Claude, eens hij over zijn teleurstelling heen was, en iedereen hem moed insprak, kwamen de Spaanse gastarbeiders naar hem toe en zeiden ze dat ze een week gratis wilden werken om hem er weer bovenop te helpen ...
Alsof solidariteit niet meer bestond !
En misschien omdat we daar niet meer in geloofden, sprongen de tranen in onze ogen . We vonden dat zo diep, zo warm , zo menselijk, zo dicht bij het essentiële zijn...want als baas en medewerkers elkaar begrijpen en elkaar helpen, wat is er dan mooier dan te werken en gelukkig te zijn met de geleverde arbeid en het verdiende geld?
Niets toch?
Jaja, la solidarité in le Sudouest, het heeft iets hoor.
