De weg naar ons huis zit vol putten en gaten en het is niet alleen de postbode ( la factrice, want we hebben vrouwelijke postbodes) die klaagt als haar auto te diep in het bladerdek zakt , maar ook onze vrienden vinden het geen pretje om naar Le Cigalou af te zakken, zeker in de winter.
Van tijd tot tijd, maar wel regelmatig, stappen zowel Jan als ik de mairie binnen om hen nogmaals te wijzen op de slechte staat van het wegdek.
Telkenmale schrijven ze ons adres op, ons telefoonnummer en zullen ze het "sans faute" doorgeven aan de verantwoordelijke voor de wegen.
Ook van tijd tot tijd klampt Jan Maurice Bonnamort aan , een mede-jager op de ree op dinsdagmorgen, en als verkozene in ons dorp dé aangewezen persoon om de dingen te laten vooruitgaan.
Toen de factrice tussen kerst en nieuw haar beklag had gedaan over het dikke bladertapijt heeft hij er wel degelijk voor gezorgd dat de bladeren werden weggeblazen.
Dat is een groot verschil en de factrice zwiert nu weer heel gezwind door de scherpe bochten naar onze nederige stulp.
Maar de putten, tja, dat is een ander paar mouwen.
Dus Jan vroeg nogmaals aan Maurice hoe het nu zat met die wegenwerken , waarop die doodleuk antwoordde ; "Nous n'avons plus de matériel,Jan, nous ne pouvons pas le faire!"
Eerlijkheid slaat een mens soms keihard in het gelaat.
Het geld is op.
De putten blijven.
Triestig maar helaas....
