Allemaal succesvol !

                                                           



Amerikaanse toestanden, ik kan het niet anders noemen.
Op facebook posten vrienden, en vrienden van vrienden en die hun familie en daar weer verre kennissen van en diens kinderen en die dan weer hun vrienden , dat ze met brio geslaagd zijn, rapport in de hand, gelukkige en fiere ouders op het volgende kiekje , foto met de beste vriendin of de leukste vriend die ook staat te glunderen , want ja, ze zijn geslaagd.

Foto's van minder blije studenten die moeten zittenblijven staan er niet op facebook.
Eén enkele post ontwaarde ik, van de dochter van een vriendin die gewoon blij was dat dochterlief met de hakken over de sloot het eerste of het tweede studiejaar had afgesloten ( om van een sloot te spreken, dus).

En dan is er het bal, en dan dragen de meisjes lange witte kleren en komt hun vriendje hen afhalen met een bloem of zo. Zoals in de jaren zeventig , in "Happy days" , niks meer niks minder.
En het is precies of dat is altijd zo geweest.
En ik heb dat allemaal gemist.
Mijn zussen en broer ook.
Mijn dochter ook.
Nooit geweten.

En nu zijn er ook speciale prijsuitreikingen voor het einde van de lagere school.
Alle 12 jarigen hebben zo'n vierkante muts op , als voor een eredoctoraat.
Maar neen, gewoon omdat de lagere school gedaan is.
Lekker feestje.
Onnozele bijeenkomst.

Maar nu las ik vandaag nog iets erger: een vriendin postte dat ze zo fier was op haar neefje, want die was ook geslaagd ( hou je nu vast hé! ) : hij heeft net zijn kleuterschool met glans beëindigd!
Baret en al op zijn kop.
Ik zweer het U ! Echt waar.
                                                   
En gij nu !?

Ik mag er niet aan denken dat je vanaf je 2,5 jaar al je best moet doen op school om zo'n papier te bemachtigen en dan naar een feestje te mogen gaan, helemaal opgedirkt en al en dat je daar als ouders moet aan meedoen.
Aude en Stienus zijn ook naar de ouderavond gegaan voor Gustje.
Hij is nog net geen drie jaar oud.
Hij ging 5 maand naar de peuterklas ( trek er de krokus-,paas-OLHemelvaart-Pinkstervakanties van af en het is 3,5 maand, hoop en al)...en de ouders moesten gaan luisteren naar zijn vooruitgang.
                                                              
Ik kan daar niet bij.
Ik ben niet meer mee.
Ik word echt oud.

't Is maar hoe je het soms bekijkt...

Marie-Claude stuurde me een ansichtkaart uit Venetië.
Mooi.
Ik was er blij mee.
Ik lees altijd eerst de geschreven tekst, uiteraard, de woorden die aan mij gericht zijn vanuit één of ander afgelegen land.
Mijn moeder had een ganse verzameling postkaarten. Toen ze stierf rommelde ik wat in die doos en vond er postkaarten in terug die ik haar jaren tevoren had toegezonden uit Griekenland of Zwitserland of uit Denemarken en Amerika. En het was zo fijn om te lezen wat ik toen belangrijk vond om haar mee te delen op zo'n kleine schrijfoppervlakte.
Het was grappig om te moeten vaststellen ook hoe mijn handschrift door de jaren heen veranderde.
Hoe ik dus jaar na jaar, dag na dag anders was.

Nadat ik de lieve woorden van Marie-Claude tot de mijne had gemaakt ,draaide ik het kaartje uit Venetië om.
En ik begreep er niets van.
Ik was nochtans gedurende jaaaaaaren naar Venetië gereisd met mijn groottante en grootooms. Maar ik kon me niet inbeelden op welke plaats die foto genomen was.

Was het één of andere begraafplaats waar mensen met lange blauwe gewaden bloemen aan het planten waren? Waar ze de aarde op de tombe aan het harken waren om het van onkruid te ontdoen?
Was het eerder een opname van een archeologische vindplaats?
Was het misschien Pompeii in plaats van Venetië ?

Ik draaide de kaart terug naar de tekstkant, neen, het was wel degelijk Venetië.

Tot ik besefte dat ik de kaart gewoon verkeerd vast had....

Het was een gondel op één van de vele kanaaltjes die de stad rijk is.

Moet er nog zand zijn?

't Is maar hoe je de dingen soms bekijkt. Hoe verkeerd je uitgangspunt kan zijn.
En hoe anders alles eruit ziet als je de zaken vanuit een andere hoek bekijkt.

Maar misschien is het gewoon lomp zijn hoor, dat kan ook natuurlijk.

La fête de la musique

                                                         

In Frankrijk wordt in gans het land op 21 juni "la fête de la musique" gevierd. Dat gaat gepaard met allerhande optredens, muziekbands, solozangers, duo's, muziektentjes, dansen , fakkeltochten 's nachts en iedereen is er gek op en wordt gemobiliseerd om toch "ergens" mee te doen.

Bij ons is het niet anders.

Rita  heeft naast haar chambres en tables d'hôtes activiteiten waarschijnlijk nog niet genoeg werk, want ze zit ook in de gemeenteraad van Flaugnac en daar is niets te doen in de winter, maar bijzonder veel in de zomer, voor zo'n onooglijk klein dorp. (http://www.loustalou.com )

Dus belde ze. Naar mij, naar Zwaan, naar Martine en Manou, naar Monique en Co, haar gasten moesten eraan geloven, kortom, iedereen die ze kende kreeg een mail om er ons aan te herinneren dat er in Flaugnac dit jaar iets bijzonders stond te gebeuren: een Middeleeuws feest.

Met zang en dans, gekleed in aangepaste kledij van die tijd, en uiteraard met een maaltijd , opgediend met houten lepel ( "breng toch maar je eigen couverts mee, voor het geval dat...") en dat alles voor een democratisch prijsje : 15 EURO alstublieft. Wijn inbegrepen.

Jan had helemaal geen zin. Hij heeft nooit zin in dergelijke evenementen. Van het moment dat er ook maar één burger zijn kweik openzet gaat hij al lopen, daar waar ik gek ben op muziek. Alles behalve heavy metal en afonische toestanden waar een andere Jan zo van houdt !

Alles klinkt "vals" volgens hem, maar dat is meestal niet zo.
Of "te luid" , behalve als Paul Fréderique Cassez , de weerman, 's morgens rond 7.50 u zijn weerpraatje maakt. Dan staat de knop op "10" , en kan Jeanette, de buurvrouw aan de overkant van de vallei meeluisteren...
Hij hoort wat hij wil horen.
J'écoute et j'entends.
Begrijp je ?

We gingen langs bij Rita en André verleden week en natuurlijk herinnerde Rita ons aan de uitstap...awel ja, zei Jan, we zullen komen voor het eten...
Ongelofelijk onvoorspelbaar die man.

Dus vlug Manou en Martine gecontacteerd en ja hoor, dat was al uitgelezen gezelschap .

Het was een prachtige avond, warm , droog, zalig gewoon, ik heb daar geen woorden voor.

En André en Alain stonden achter de toog.
Uitgedost de ene al wat grappiger dan de andere .

"Attend", zegt Alain, " je hebt hem nog niet met z'n helm op gezien...zet je helm op André, met ton casque!" En natuurlijk doet André dat .

Wat een mens hier allemaal niet moet doen om zijn boterham te verdienen !

Naast ons zaten Belgen, Walen uit Luik, Vlamingen uit Muizen, geëmigreerde Brusselaars Nederlanders  en natuurlijk ook Fransen.

Aloïs en Ria denken eraan naar hier te verhuizen en zoals steeds komt dan de vraag : " waarom zijn jullie naar hier komen wonen".
Tja, en de verhalen beginnen.
Ze twijfelen, want de ziekenkas, de hospitalisatie, stel dat je ziek wordt, zou je een eigen huis aanhouden in België?, de kinderen, je pensioen, de belastingen....

Ik luisterde, Jan ook, en toen we afscheid namen zei Aloïs : "allez dan hopelijk tot binnenkort"...
Weet je, zei ik hem, één ding is wel verschillend met jullie, ik heb er nooit zo rationeel over nagedacht om hier te komen wonen...we hebben dat gewoon gedaan.

Ik twijfel dus of ze het zullen doen.
Je bent nooit zeker van je juiste keuze voor je er bent, maar ik heb er nog nooit spijt van gehad.

Vandaag was het weer 32 graden, gisteren ben ik serieus verbrand aan het zwembad , en dus deden we het kalmer aan. onze leerboeken en woordenboeken, kruiswoordraadsels en kersen en abrikozen van bij de fruitboer Amadieu voor ons, rond het zwembad, mijmerend over Aloïs die terug is naar België waar het nu 15 graden is ( maar inderdaad, voor sommigen is 32 te koud, we weten het ondertussen hé) , en de mensen meer dan twee uur in de file stonden om naar huis te rijden.

Pff, zucht, kreun, we zitten hier goed hé.

Swati

37 was ze, mijn nicht uit een ver oosters land.
En ze zal niet ouder worden.
Plots, zo plots.
Ik weet nog dat ze eraan kwam en dat we dat vierden bij mijn oom en tante in Bertrix.
We zijn immers een rasechte Belgische familie met roots her en der, Peeters die naar het zuiden van het land trokken en franstalig werden, Meunier die naar het noorden emigreerden en Vlaamstalig geworden zijn....om jaren later naar Zuid West Frankrijk te verkassen en  met alle gemak deel uit te maken van dit France Profonde deel van de wereld- met de naam Geneviève Meunier is het hier eenvoudig vertoeven, niet?

Mijn broer werd peter.
Waarom, dat weet ik niet meer.
En zo geschiedde.
Veel heb ik haar niet gezien.
Ze studeerde kunstgeschiedenis.
Trouwde met een Fransman uit Toulon en toen haar dochter geboren werd belde ze me op om te vragen of mijn dochter meter wou zijn.
Waarom, dat weet ik niet meer.
En zo gebeurde het niet, want Aude is niet gedoopt en dat zou niet eenvoudig geweest zijn voor de katholieke kerk in Frankrijk.

Maar mijn tante, daar heb ik wel veel herinneringen bij, en zij met mij.
Toen ze me belde om me het vreselijke nieuws te vertellen, stroomden de tranen over mijn wangen, omdat ik haar stem uit duizenden had herkend.
Ik heb zelfs nog zinnen die ze zei in mijn hoofd-met die zelfde stem.
"Tu as un bel accent Français quand tu chantes!", bijvoorbeeld.
Of mijn eerste boek, dat ze me cadeau gaf , toen ik in Leuven bij bompapa logeerde voor een week en zij nog thuis woonde. "Zoek het eens op", met een turquoise kaft.
  Ik was gek op dat boek, het was versleten toen ik het voorgoed in de boekenkast opbergde.

Ik herinner me dat ze haar verloofde kwam voorstellen aan haar grootvader die toen bij mijn grootmoeder inwoonde- ik voel dat het gecomplikeerd wordt, maar dat is het nu ook wel in feite - en dat ze daar alletwee verliefd naar elkaar zaten te kijken.
En hun huwelijk.
En ja, ze was misschien wat gereserveerd, maar ze adopteerde twee kinderen en dan vind ik toch dat je wel een heel groot en warm hart moet hebben...of vergis ik me daarin?

Het leven van de ene is soms zwaarder dan dat van iemand anders, maar het is hoe je met miserie omgaat die maakt wie je bent. Niet de gebeurtenis op zich.
En ze gaat er moedig mee om, mijn tante.

Het wordt moeilijk, zover is zeker, maar ook dat gaat voorbij, echt.

Zekerheden

                                                                


En er zijn er die alles weten, altijd en overal.
Of degenen die altijd twijfelen behalve over  één ding  : God bestaat niet!
Ze zijn er zo zeker van als wat.
Ze kunnen er niet bij dat anderen gewoon kunnen geloven.

En omgekeerd : God bestaat !
En ze kunnen het niet vatten dat er zijn die daaraan twijfelen, voor waar , Ik zeg U !


En daar kan je dagen, uren, minuten over doorbomen.

Maar ik zou het niet weten, echt hé.

Mijn grootmoeder zei altijd : "Geneke, er is nog nooit iemand teruggekomen om het ons te zeggen!"
En dat was een zekerheid, toen.

En als ik eraan twijfel denk ik terug aan haar, zij die zoveel wist, al was ze nooit op reis geweest, al kende ze de wereld enkel door achter het vensterraam naar buiten te kijken, naar de voorbijgangers, die ze kende of niet.
Ze vond dat zalig, en ze trok er lessen uit.

Ze was heel gelovig, maar kritisch als het de kerk aanging.
Zo had de onderpastoor me eens bij hem thuis uitgenodigd na de cathechese en ze was daar zo van aangedaan dat ze er , paraplu in de hand , naar toe ging om hem te zeggen dat ik niet kon komen .
Hij heeft de boodschap zeker begrepen, want hij heeft het me geen tweede keer voorgesteld.
Ze heeft me daar geen uitleg bijgegeven, geen slechte verhalen over verteld, geen insinuaties gemaakt, maar ze zei het zo :
" Onze Georges zat bij de Jezuieten, hij was een brave jongen en een goede leerling en één van de paters kwam bij mijn moeder vragen of onze Georges in de Orde mocht treden"
" Jamais!" had mijn overgrootmoeder geantwoord. Ze was van La Roche ( en heette Blondeel, kan het Belgischer?) en sprak Frans als het haar te hoog zat waarschijnlijk.
"Waarom was ze daar tegen meme?"
" Er is een evrschil tussen geloof en de kerk Geneke"

Dat was het.
Meer moest ik niet weten waarschijnlijk.

Als er aan de voordeur gebeld werd en het waren Protestanten met hun tijdschriftje , dan gaf ze hen altijd een cent.
"Maar meme, en jij bent Katholiek!"
" Ja en zij protestant, en ze geloven hetzelfde als wij, en ze doen heel veel goeie werken!"

En daarmee moest ik het doen, denk er maar eens over na, zou ze er misschien aan toe gevoegd hebben, maar dat was uitzonderlijk.

En zo word je kritisch , heel langzaam worden er kleine zaadjes in de vruchtbare aarde gestrooid, en de vruchten die ze dragen zijn mooi en sappig .
En ik op mijn beurt tracht die tolerantie door te geven aan Aude en haar zoon.
En straks aan de volgende nazaat.

Héhé, het leven is vol zekerheden en onzekerheden.
We zoeken de juiste middenweg.

                                                  

Twijfelaars

Ons Anne sliep in zo'n bed, een twijfelaar.Geen tweepersoons, geen eenpersoons, maar best gezellig om er met twee in te liggen.

Maar daarover gaat het nu niet.

Ik heb nogal wat vrienden die twijfelen.
Ze twijfelen of ze van job zouden veranderen bijvoorbeeld.
En ik kan daar in komen.
Eens je 40 geworden bent en je hebt de top van je kunnen bereikt in een firma die je als groentje  alle knepen van het vak heeft bijgebracht, dan spelen faalangst op een ander en loyauteit aan die eerste baas je parten.
En het zou nogal kunnen tegenvallen op dat nieuwe werk. Je begint met een lagere wedde of het is waarempel een promotie ,maar die je niet zou aankunnen en dan ?
Tja...

Anderen twijfelen of ze in België blijven wonen of integendeel naar het buitenland zouden verhuizen.
En ik kan daar in komen.
Eens je bijna 60 geworden bent en de eerste kleinkinderen bij je afgezet worden zodat je weet wat doen, nu je toch niets meer om handen hebt volgens zoon-of dochterlief, dan zit je vastgeroest aan huis, tuin, boom en vooral aan de kinderen en nu dus ook aan het kleine grut .
Aan vrienden en hobbies, aan de tekenklas, de vioolles, de boekenclub, de rotary of de kiwani's.
Je zal ze waarschijnlijk missen, zozeer misschien dat je van heimwee terug zal kruipen naar homeland .
Het zou zomaar kunnen tegenvallen in dat gastland en dan moet je teruggaan naar het vaderland, "la honte" zoals ze hier in de sudouest zeggen.
Tja...

Sommige vrienden twijfelen of ze nu met pensioen gaan of toch zullen blijven werken tot 65 of 67 jaar.
En ik kan daar in komen.
Want eens je thuis zit heb je niets meer te doen, toch of wat ga je dan doen tenslotte?
En je houdt van je werk, van je collega's, van de drukte, van de gezonde stress.
En wat is nu 65 als je 59 bent?
Niks, slechts 6 jaartjes meer.
Die vermoeidheid kan er wel bij. Je snelheid is niet meer wat ze was, maar dat zal iedereen rond jou zeker begrijpen en je bent manager, waarom zou daar direct iets aan veranderen, jij blijft zeker op post , tenminste dat hebben ze altijd beweerd, waarom zouden ze veranderen van gedacht nu je iets minder to the point bent, al eens een dagje thuis zit met wat arthrose, een angstaanval of een dikke knie omdat je dit weekend bent gaan stappen met de wandelclub en dat dat in feite niet zo'n goed idee was, want je had al zeer aan die linkerknie, maar ja, je zal je niet laten kennen.
Vooral niet opgeven, niet afgeven en dapper verder doen.
En het bedrag van het pesnioen zou zomaar kunnen tegenvallen en al die laatste jaartjes erbij zullen een groot en duidelijk verschil maken hé...
Tja...

Anderen twijfelen of ze gevolg zullen geven aan hun verliefdheid en zich rond hun 50e toch nog eens volledig zullen geven, nu hun of haar partner al een aantal jaren geleden overleden is, of dat ze al zoveel jaren gescheiden, zijn, de kinderen afgestudeerd zijn en niets in hun weg staat om gewoon "ja" te zeggen, "ja" tegen het leven ,het geluk, welzijn en gezelschap .
En ik kan daar allemaal inkomen.
Want het zou zomaar kunnen tegenvallen , want alleen zijn is gemakkelijk, je hoeft niemand rekenschap te geven van het feit dat je tot 1 uur spelletjes hebt zitten spelen op facebook, of dat je die avond een glas te veel gedronken hebt omdat je de eenzaamheid plots niet meer kon verdragen.
En wat zullen de kinderen zeggen en de buren wel niet denken ..
Tja...


En het rare is dat mijn vrienden twijfelaars me dikwijls om raad vragen in de zin van "wat zou jij doen Gene?" omdat ze heel goed weten dat ik alles zal doen, om hen over de streep te trekken.

Zucht.

Want dat zijn allemaal dingen waar ik niet over twijfel.

Ik twijfel over gans andere dingen.
Ontastbare zaken.
Ik twijfel bijvoorbeeld heel  dikwijls of ik iemand goed heb behandeld - en dat valt soms nogal tegen, of ik beter iets niet gezegd had , of juist wel - en meestal zijn beide het geval.
Ik twijfel of mijn leven wel de moeite geweest is tot hiertoe.
Of alles waar ik vandaag in geloof wel de juiste redenen zijn om van mijn leven iets interessants te maken.

Zucht.

Dat zijn dingen om over te twijfelen vind ik.

Doe wel en zie niet om.
Dat zou misschien mijn motto moeten worden?
Maar dan twijfel ik al meteen, want heb ik wel gedaan en zou ik eens niet achterom kijken, want niet achterom kijken is ook maar niks, want wat heb je dan geleerd tenslotte als je nooit achterom kijkt...

Zucht.

Zie je, daaraan twijfel ik op slag.

                                       
                                                 

We all know Jack now !

Weggeblazen was ik.
Met wijdopengesperde ogen nam ik de leuning van de bordeauxkleurige Yori eenpersoonszetel vast en sloeg ik mijn keukenhanddoek over mijn linker schouder.
Ik schoof mijn brilletje met hyperlichte montuur wat naar achter op mijn neus en ging heel langzaam zitten, als zou een al te bruuske beweging dit magische moment verstoren.

Jack Andraka heet de jongeman.
Hij is net 18 geworden, en ontdekte een strip zo groot als een diabetestestertje om in een wip pancreaskanker te detecteren.
0,3 Dollarcent kost het strookje.
En het biedt 100 % zekerheid, alhoewel dat niet 100 % zeker genoeg is voor de wetenschap.
Gewoon in een druppeltje bloed deppen en hop, je weet het.
Het zou ook voor andere kankertests kunnen gebruikt worden.

En dat is niet het enige waar hij al sinds zijn 11e mee bezig is.
Hij zou de oorsprong van virussen kunnen bepalen, zoals bvb het ebolavirus, door in je printer de inkt te vervangen door een andere vloeistof gecombineerd met besmet water uit je kraan . Dan wordt er een map gemaakt en kan hij dat virus all over the world volgen.

En ik volg deze gast, want is er nu iets belangrijker dan iemands'gezondheid?

Hopelijk spaart de wetenschap hem, want dergelijke kerels zijn te gevaarlijk voor de pharmaceutische miljardenindustrie .

Hij schreef ook al een autobiografie : "Doorbraak" en daarmee toert hij de wereld rond.

Dat is nu nog eens hoopvol nieuws zie !
En dat mag al eens na alle miserie van de wereld.

We all know Jack Andraka now !

Weggeblazen was ik.
Met wijdopengesperde ogen nam ik de leuning van de bordeauxkleurige Yori eenpersoonszetel vast en sloeg ik mijn keukenhanddoek over mijn linker schouder.
Ik schoof mijn brilletje met hyperlichte montuur wat naar achter op mijn neus en ging heel langzaam zitten, als zou een al te bruuske beweging dit magische moment verstoren.

Jack Andraka heet de jongeman.
Hij is net 18 geworden, en ontdekte een strip zo groot als een diabetestestertje om in een wip pancreaskanker te detecteren.
0,3 Dollarcent kost het strookje.
En het biedt 100 % zekerheid, alhoewel dat niet 100 % zeker genoeg is voor de wetenschap.
Gewoon in een druppeltje bloed deppen en hop, je weet het.
Het zou ook voor andere kankertests kunnen gebruikt worden.

En dat is niet het enige waar hij al sinds zijn 11e mee bezig is.
Hij zou de oorsprong van virussen kunnen bepalen, zoals bvb het ebolavirus, door in je printer de inkt te vervangen door een andere vloeistof gecombineerd met besmet water uit je kraan . Dan wordt er een map gemaakt en kan hij dat virus all over the world volgen.

En ik volg deze gast, want is er nu iets belangrijker dan iemands'gezondheid?

Hopelijk spaart de wetenschap hem, want dergelijke kerels zijn te gevaarlijk voor de pharmaceutische miljardenindustrie .

Hij schreef ook al een autobiografie : "Doorbraak" en daarmee toert hij de wereld rond.

Dat is nu nog eens hoopvol nieuws zie !
En dat mag al eens na alle miserie van de wereld.

Doorbraak EBOOK

Doorbraak is de bijzondere autobiografie van Jack Andraka. Jack was pas 15 jaar toen hij een betaalbare test uitvond om alvleesklierkanker, eierstokkanker en longkanker vroeg te kunnen detecteren. Jacks verhaal gaat niet alleen over zijn internationale succes; het gaat ook over pesten, depressie en doorzettingsvermogen om dit het hoofd te bieden. Hij inspireert jonge mensen om hun dromen achterna te gaan en om te vechten om serieus genomen te worden. Bij elk hoofdstuk is een wetenschappelijk doe-het-zelf experiment toegevoegd. Dit maakt Doorbraak een perfect boek voor iedereen die graag nieuwe dingen ontdekt. Jacks verhaal zal zijn generatie laten zien dat we allemaal de wereld kunnen veranderen zolang we maar het lef hebben om het te proberen.

Hollandse lekkernijen

Zwany's broer Jan en schoonzus Ellie zijn naar jaarlijkse gewoonte afgezakt naar de sudouest.
En Nel is ook weer in het land, al een paar weken naar het schijnt, alleen wist ik het niet.
- Je was dan ook zo druk bezig, opperde Nel en in feite was dat ook wel zo.
Soms heb ik het gevoel dat de tijd aan mij voorbij gaat en dat ik het allemaal niet goed meer kan bijhouden.
Maar het is bijna juli en in juli gebeurt er niks bijzonders.
Hetware dat - ook een jaarlijkse gewoonte- Vlaamse, Waalse en gewoonweg Europese vrienden vragen of ze "morgen of overmorgen eens mogen passeren", want ze moeten naar de Mont Ventoux, naar Spanje, naar Portugal, naar de Provence en het ene en het andere liggen nogal ver uit de buurt wat mij betreft...maar goed, wat doe je eraan.
Wat (mijn) Jan bovenmate ergert is dat de toevallige passanten hun dag, hun uur, hun week, uitkiezen en dat wij maar moeten zien dat " dat in ons kraam past", zoals hij pleegt te zeggen.
Want wij hebben toch niets te doen hé, dus of het nu morgen of vandaag is, waarom zouden ze dat moeten vragen? Wij zien hier niets of niemand, want hoe zouden wij hier iets of iemand op bezoek krigen anders dan zij?  En hoe kunnen wij hier nu mensen kennen? We woonden tenslotte 50 jaar ( en meer ) in België.
Neen, wij moeten heel content zijn dat ze komen, die vrienden die we anders nooit zagen in die 50 jaren of die nooit bij ons op bezoek kwamen toen we nog in onze Vlaamse stulp woonden, waar we - door tijdsgebrek- nochtans ook soms alleen zaten of ons afvroegen waar zij dan zaten toen het misschien aangewezen was om eens te vragen hoe het ons verging.
Of ben ik aan het zagen?
Ik denk het.

Bref, ter zake, Jan en Elly zijn weer in het land en dat betekent palingtijd.
Gerookte paling nog wel. Verleden jaar heeft Jan bij Zwany een heuse rookton gemaakt en die zouden Zwaan en Rick weer op de gazon zetten zodat Jan ( haar Jan niet de mijne) er van bij aankomst onmiddellijk de verse paling in kan ophangen en dan kan het roken beginnen.
Nel was ook van de partij en het was allemaal een bijzonder leuk weerzien.
-Alleen zo vreseijk spijtig dat ik niet kan bridgen, zei Nel en ik kan dat alleen maar beamen.
Ik wou dat ik het kon, want ik ben gek op kaarten : wiezen en mannillen , reuzeleuk.
Mijn schoonmoeder zaliger zei altijd dat ik zo serieus was bij het kaarten dat het precies was of ik speelde "voor een hofstee" ...net of de boerderij stond op het spel.
Nonkel Michel ,een oud Westvlaams mannetje, met een pet op en een zelfgerold sigaretje in zijn mondhoek, kwam me op zaterdagavond ophalen " goigiemée Kèppe ?" , vrij vertaald " ga je mee schatje ?" .
En weg waren we. Nonkel Michel zo fier als een gieter met mij op café in Beveren-Alveringem om een mannille toernooi te spelen.
Ik was er gek op !
Het was nooit te veel, nooit te laat, nooit te vroeg.
Maar bridgen ? Neen !

Bref, ter zake, de paling was heerlijk, heerlijk, er zijn geen comperatieven mogelijk.

We bleven en bleven er van smullen!
En daarna haalden we verhalen op , bespraken we wat we deze week nog meer zouden doen, wanneer ze weer zouden evrtrekken, wanneer we elkaar zouden weerzien enz.enz.enz.

Voor herhaling vatbaar, zeker weten.
Dank je Ellie en Jan !

Chaud ,Chaud, sortez les maillots !!!!

32 graden ,zei Paul-Frédérique.
Het werden er 38 ( voor sommigen té koud, ik weet het) en dus tijd om mijn zwempak ter hand te nemen - ter hand, want misschien was het water nog net iets te koud en zou ik het weer op zijn plaats op het onderste schap in de oude houten kast leggen, in afwachting van betere tijden, warmere dagen of tenminste warmere watertemperaturen.
-Ik ga nog eens zwemmen, zei Jan , de ijsbeer.
Want hij gaat al zwemmen als het water 23 graden aangeeft.
Natuurlijk heeft dat veel te maken met het feit dat hij-vastgeroest op zijn ijzeren ros ( men leze en schrijven de tractor) - volledig oververhit is door onder de bomen door het gras voor een tweede maal af te rijden.

Of omdat hij op zijn knieën alstublieft, de reusachtige moestuin wiedt.
Ik wentel mijn blik dan af, want IK KAN ME DAT NIET VOORSTELLEN DAT IK DAT ZOU DOEN.
Maar iemand moet het doen, zegt Jan.
Chapeau dus, bij deze.

-Ga je mee zwemmen? Neen zeker?
Jawel, ik kom af.
Hoeveel graden?
24 .
Tja, al mijn moed bij elkaar genomen, trek ik mijn badpak aan ( het past nog, dank U ) .
Ik ga eerst stiekem in het technisch lokaaltje kijken en tot mijn grote verrassing wijst de thermometer 26 graden aan.
Komaan Gene, maan ik mezelf aan, niet zeveren hé, d'er van den eerste keer in hé, allez zenne, vooruit.
En zie, deze nimf gaat te water in één ,twee, drie.
Jan perplex en ik van mezelf.
Maar het lukt weer, mijn autohypnose.

We zeggen nog maar eens tegen elkaar wat een formidabele investering we toch gedaan hebben.Ook iets waar we nog geen dag spijt van gehad hebben.

Gisterenavond hoorde ik de meest verschrikkelijke geluiden van een grote machine die precies takken aan het snoeien was, maar tegelijkertijd gebeurde het net in onze pruimengaard -zo luid ging de tractor ,wat het uiteindelijk bleek te zijn, te keer.
Je hoorde stenen die door messen weggekatapulteerd werden, takken die ijselijk door de tanden van de vermaler verdwenen.
En vanmorgen waagde ik me dus tot aan het meer - door Katja "het vijvertje"genoemd - om te ontdekken wat er nu precies gebeurd was.

Prachtig, het was prachtig ....

Philippe Compan had alle bermen afgesnoeid. En nu kunnen we tot aan het meer wandelen zonder in de "ronces" , de doornen terecht te komen.
Het meer staat te koop.
50.000 EURO vragen ze ervoor en neen, wij hebben er gewoon voor bedankt.
Maar Philippe zal het misschien inkopen, nu hij er zo zijn werk van gemaakt heeft.



Sinds een paar weken heeft de Sogofim- een staatsinstelling die de belangen van de landbouwers beschermt en die zo'n 4 jaar eigenaar is van het meer- er borden komen zetten.
't Zal gaan tijd worden, amai !
Gedurende vier jaar mocht je dus wel vissen, pootje baden, zwemmen....of wa?
Niet dat zo'n plakkaat helpt als je je wil ontdoen van je verantwoordelijkheid, maar kom, een verwittigd man is er twee waard....
Een kind dat nog niet kan lezen heeft niets aan zo'n paneel hé?

Op mijn weg terug wou ik de stand van de pruimen bekijken en ja hoor, ze groeien.

De "pêches de vignes" ook, perziken van de wijngaard.

Is dat niet mooi ?.
Het belooft !