Ja, een zwembad hebben kan leuk zijn.Vooral in de zomer dan.
Eens het herfst wordt vallen er dorre bladeren op het electrisch rolluik.
En dat is voor niets goed.
Want , zo vertelde de Heer Novarino ons, de bladeren blijven op het rolluik plakken en eens de zon erop schijnt, wordt hun afdruk erop vastgezet als het ware. En dat gaat er nooit meer uit, zei hij.
Ik vreesde al dat Jan vanmorgen "werk wou maken" van het opruimen van de bladeren op het rolluik, het verwijderen van de herfstbladeren uit het water , het inladen van het zwembad met halfvolle plastic flessen, het afrollen van het rolluik en tenslotte, het aanbrengen van de winterbache.
Op maat gemaakt. Houdt niets in hoor ! Zo gefikst.
Het afkeren van de bladeren op het rolluik ging redelijk goed.
Het verwijderen van de herfstbladeren in het water , dat was in feite zelfs een leuk karweitje.
Maar dan.
Ik wou persé het rolluil met een vochtige doek eens afkuisen terwijl het rolluik afrolde.
Maar dat was een heel dom idee volgens Jan.
Want hij wou de plastic flessen onder het rolluik krijgen en als ik dan met die vod op het rolluik heen en weer zou wrijven, dan kon hij niet tegelijkertijd de flessen onderduwen én de sleutel van het rolluik bedienen.
Dus moest ik stante pede mijn plan vaarwel zeggen en bij de sleutel blijven staan en die af en toe een draai geven.
Terwijl Jan in een verwoede poging de flessen met een aftrekker in de diepte probeerde te houden.
Er zat te weinig water in de flessen, was mijn besluit.
Want de flessen bleven niet rechtop staan.
Dus weer naar beneden en meer water in de flessen doen.
En herbeginnen maar.
Af en toe streelde ik toch met mijn vochtige vod eens over de lamellen van het rolluik, maar Jan zag het en dan maar weer gemekker dat ik dat moest laten!
Goed.
De flessen zaten eronder.
Nu de winterbache erover en de piketten in de grond slaan.
"Stomme, godverd....stomme piketten !", hoor ik Jan roepen.
En dan moet ik vlug zijn, want als ik hem laat doen, dan zou hij uit pure frustratie al de piketten in het midden van het zwembad gooien, ho maar, ik ken hem!
Dus, waarom zouden we de tomatenstaken niet gebruiken, opperde ik?
Heel slecht idee, vond Jan.
Toch ging ik ze halen en wat blijkt? Het werkt.
Ok, niet zoals het op de foto staat, want de mooie ijzeren piketten zijn te kort voor ons zwembad, maar kom, de bache ligt erop.
Drie uur zijn we ermee bezig geweest.
Neen, het hield niks in hoor .
Was ik blij dat ik enkel een daags tevoren gemaakte ovenschotel in de oven moest steken !
Allez, ook weer iets wat we hier geleerd hebben : het winterklaarmaken van het zwembad.
Op naar de volgende !
