 |
| Jeanette, de overbuur |
Zondag had ik afgesproken met drie vriendinnen om naar Toulouse te gaan. We zouden om 8 uur elkaar opwachten aan de "payage" Cahors Sud.
Voor mij is dat wel een omweg in aantal kilometers, want waar ik woon ben ik zo'n 30 km dichter bij Toulouse. In tijd echter scheelt het niets.
Zo gaat dat hier, je drukt je niet uit in "afstand" ,maar in "tijd" .
- Is het ver rijden?
- Zo'n 70 km.
- En hoelang ben je onderweg?
- Wel, je mag toch gauw 1.15u tellen
Het kan serieus tegenvallen.
Van hier naar Sarlat , 105 km, 1.45 u rijden.
Allemaal kronkelende weggetjes.
En sinds 1 juli mag je geen 90 per uur meer rijden, maar 80.
De Fransen zijn woest, begrijpen het niet, duiken te laat op bij vergaderingen " avec la limitation de vitesse !!!" En dan beginnen ze met hun ogen te rollen, dat het niet schoon is om aan te zien.
Ze kunnen er geen enkel begrip voor opbrengen.
Maar goed, ik wijk weeral af, mijn handelsmerk.
Klokslag 8 uur sta ik daar.
Rond 8.10u stopt er een Renault Clio - de wagen waarmee mijn vriendin rijdt- achter de mijne. Ik stap uit, doe de koffer van die wagen open om al gauw de drie boekentassen uit te pakken, als ik me realiseer dat dit onmogelijk de wagen kan zijn die ik verwacht...er staan namelijk koekentrommels, drank en boterhammen in de koffer, geen boekentassen...
Ik hoor een ijselijke kreet uit de wagen komen en ik begin "excusez-moi, madame, monsieur, c'est une erreur, je me suis trompée....je...je.....ja wat stamel je dan in zo'n situatie?
De dame op de passagierszetel houdt beide handen voor haar mond, compleet bevrozen van schrik en de chauffeur springt prompt uit zijn auto...
Ik verontschuldig me duidend keer, wat kon ik anders ?
- Ja ik verwacht mijn vriendinnen en wou reeds hun tassen overhevelen naar mijn wagen zodat mijn vriendin haar auto aan de overkant kan zetten zodat we straks niet meer moeten omrijden en ze rijdt met dezelfde auto als de uwe, sorry mijnheer, echt waar...
Hij kan er toch om lachen, al een chance !
Ik zou het ook niet graag meemaken, zo vroeg 's morgens, precies een carjacking...
Rond 8.20u stopt de verwachte wagen. Ik stap uit en de man van de eerste auto die ook nog op zijn vrienden stond te wachten, stapt uit, doet zijn koffer open en lacht " je mag de boekentassen bij mij zetten hoor mevrouw!"
Enfin.
De volgende dag gaan Jan en ik naar de Spar, de supermarkt in het dorp.
We komen er niet zo vaak, maar soms kan je niet anders Naar Cahors rijden om een fles melk is overdreven, toch ?.
Eerst gaan we echter de vuilzakken in de daartoe bestemde containers gooien.
Als je buiten de dorpskern woont wordt afval niet afgehaald. Dan moet je afval zelf in gesloten zakken naar de containers brengen.
Iedereen doet dat. We vinden dat normaal.
Zo gezegd zo gedaan.
En daarna rijden we verder naar de Spar.
Terwijl ik in het lang en het breed sta uit te wijden tegen Jan wat er allemaal de dag tevoren gebeurd is in Toulouse, open ik de koffer, haar er de groene lege containerbak uit voor papierafval , sluit de koffer en stap parmantig met de containerbak aan mijn arm naar de ingang van de Spar....terwijl Jan me met steeds groter wordende ogen nakijkt....
- Waar ga je naartoe met die bak?, vraagt hij.
Ik kijk naar de bak, naar de auto, naar Jan, naar de Spar ...........
Hoer verstrooid kan je zijn feitelijk???
 |
| nieuw soort handtas ? |
