We zijn er nog lang niet !

Pipa is onderhand zo'n twee en een halve week bij ons en de nachten blijven kort.
We houden vol om ze beneden in een bench te houden 's nachts.
We hadden er een hele mooie gekocht in Caussade verleden week maandag.
Een snoezige ,comfortabele, luxueuze reismand.
Aan de kassa vroeg de dame ons voor welk ras de mand zou dienen?
Croisement Jack Russel,  zei ik fier.
Je crains le pire ! lachte ze, maar gelijk had ze.

We gingen nog maar eens naar het feest in Flaugnac en kwamen rond middernacht thuis....
Pipa kwam ons kwispelend tegemoet ,wat normaal gezien dus niet kon, ze lag immers in de bench.
Ze is waarschijnlijk tegen het net aangesprongen en daar is er een scheur ontstaan en zo is ze dus uit de mand gewipt...
Maar bon, onafgezien van de slechte kwaliteit van een vrij dure bench- Pipa weegt 2,5 kg en de mand is goed voor een hond van 30 kg....- er was niets kapot gebeten in huis, althans heb ik nog niets stukgebeten gevonden tot hiertoe, en de twee honden liepen vrolijk naast elkaar, dus ruzie hadden ze ook niet gehad.
Cartouche is immers vrij jaloers.
Buiten geen probleem, binnen , ho dat is andere koek.

Dus ging Jan gisteren om een andere bench. Een steviger modelleke, even duur, daar niet van.
Zoals een vriend van ons gisteren opmerkte " je hebt haar misschien gratis en voor niks gekregen, maar nu zijn er kosten aan !"

Er staan ook twee ijzeren kooien op zolder. 
Stel dat het weer verkeerd loopt, dan hebben we nog "gerief" !

Pipa huilt, weent en blaft minder lang dan in het begin.
Maar die twee en een halve week waren bijzonder vermoeiend.
Rond 23.00u gaan slapen, om 5 uur op, om 5.15u, om 5.30u ,om 6 uur...en tussenin de kwartieren enzovoort enzovoort.
Ik sta op, maak koffie en lees de krant terwijl de kleine spruit op één of ander speeltje knabbelt.
Om dan doodleuk terug in slaap te vallen onder tafel.....
Zucht.

Na een tijdje was ik volledig uitgeteld.
Doodop.

Ik bedacht dat vrouwen het toch zwaar hebben als ze jong zijn. Aude kan soms ook volledig "op" zijn. Een paar nachten doorslapen en ze is er weer volledig "klaar" voor .....maar dat gebeurt zo zelden.

Op een ochtend zei ik tegen Jan dat ik toch progressie ondervond ,ze huilt en blaft al wat minder lang nu hé? , zei ik.
Maar nu blaft ze toch niet meer?,antwoordde hij.
Ik was verbouwereerd.
Maar Jan, dat heb je toch wel gehoord? Het is minder OK, maar toch nog altijd een half uurtje hoor....
Ik heb niets gehoord, zei hij, maar ik heb dan ook oordoppen in hé .

Echt? ,dacht ik.
Echt waar?

En ik waande me 35 jaar terug in de tijd, toen mijn man tegen vrienden pochte dat we zo'n braaf kind hadden, dat nooit 's nachts weende....terwijl ik tot ze twee jaar geworden was zo goed als elke nacht opstond om rond twee uur haar tut in haar mondje te steken..

Er is nog niet veel veranderd in 35 jaar.
Het zijn nog altijd meestal de vrouwen die  's nachts opstaan om te gaan kijken wat er met de kinderen -of in casu met de dieren scheelt.
Vrouwen denken na over de opvoeding van de baby of de pup ....het zijn nog altijd meestal zij die onwezenlijk naar dat klein grut zitten te staren, die nauwelijks werk kunnen verzetten want ze  mogen die kleintjes geen moment uit het oog verliezen, terwijl manlief "ik zal boven een beetje op mijn bureau gaan werken"  prevelt.
Hij werkt, boven, op zijn bureau.
Zij doet niets, zit doodop te staren naar de kroost.
En er wordt van uit gegaan dat je daar moeilijk moe kan van worden hé, van dat staren...

Moet ik iets doen? vraagt manlief als het allemaal allang voorbij is.
En er -neen- niets meer moet gedaan worden van wat had kunnen gedaan worden..

We zijn er nog lang niet!
Oh neen !

Korte zomernachten

Sinds één week-welgeteld-hebben we een nieuwe leefgenoot.
Pipa.
Gustje opteerde nochtans voor "Emma", alsof hij de krant gelezen had en haar de populairste meisjesnaam wou toebedelen.
Maurice dacht dat "Waffie" wel leuk zou zijn.
En dus werd het in gemeen overleg "Pipa,Emma,Waffie", iedereen tevree.

Haar komst was volledig onverwacht.
Aude ging op bezoek bij Sandra, Gilberts'dochter en zei me "weet je dat Sandra een nest hondjes heeft van één van Gilberts'hondjes ? Ze zijn zo schattig mama !"
Sandra stuurde me een paar fotootjes per whatsapp en ik was op slag verliefd.
Sinds Spot er niet meer is hadden we het er al meer dan eens over of we opnieuw een tweede hond zouden nemen.
Danielle Diczy van de refuge hielp mee zoeken. Maar we vingen telkens bot.
En volgens haar zat Cartouche er niets mee in dat hij alleen was.
Toch vonden we dat hij treurde. Hij begint kale plekken te krijgen doordat hij zich constant likt. Een "toc" zegt de veearts, een "tic" zeggen wij.
Of misschien zijn het hormonen, zou ook kunnen , of een "champignon" , en dus wachten we op de uitslag van een analyse van een haarstaal. Dat kan een week of drie duren, dus moeten we nog wat geduld uitoefenen.
Van de ene op de andere dag had hij ook net een blaas van opgehoopt vocht in zijn oorschelp.
"Dat is een hematoom, door met zijn oren te schudden" zei de veearts.
Een week onnodig pilletjes geslikt - want volgens Danielle Diczy helpen die pilletjes NOOIT- en daarna operatie. Vijf gaatjes in zijn oor geprikt, vijf keer genaaid en dan 14 dagen wachten ( quinze jours, in Frankrijk duurt een veertiendaagse immers een dag langer, daar moet je niet van verschieten)
Dinsdag mogen de draadjes eruit..

Dus ja, ik had altijd al een hondje gewild van Gilbert zijn hondjes. Ze zijn grappig, goede jagers, niet te groot maar ook niet heel klein, slim, proper op hun eigen.....
"Mogen we komen kijken Sandra?"
En dat deden we dan ook, stante pede.
Jan en Stienus kwamen mee en uiteraard Aude en de twee kinderen.
Ik wou een vrouwtje, Jan vond het enigste mannetje van het nest het mooist. Dat was ook wel zo, maar ik wou een teef. Voilà.
En dus kozen we , en na algemeen overleg werd het deze viervoeter.

Gilbert zit dan wel in Madagaskar vanille te oogsten, wij profiteren hier van wat hij achterliet.

"Wat vraag je ervoor Sandra?"
"Helemaal niets, ik wil hem je geven, Gilbert zou niet anders gewild hebben!"

Kan je nog meer van toeval spreken ?

En dus gingen we hem allemaal samen op vrijdag halen. Net op tijd zodat kinderen en kleinkinderen  nog een volle dag van Pipa konden genieten.

De eerste nacht sliep ik op de zetel met het piepkleine diertje, want Aude vertrok vroeg naar België de volgende dag en ik wou ten allen prijze vermijden dat ze allemaal een ganse nacht geblaf, gehuil en gepiep zouden horen.
Ik herinnerde me maar al te goed de komst van Cartouche ,nu meer dan twaalf jaar geleden.
Een ganse week een ganse nacht door geblaf, geween, gehuil, gekrab aan zijn keef, zodat ik op een nacht-moegetergd- hem uit het nest haalde, mee naar onze slaapkamer nam en hem op een kussen legde, waarna we een hele grote,langzame "ZUCHT" hoorden en we hem nooit of te nimmer nog hebben horen huilen, janken, blaffen of piepen .
Hij had zijn veldslag gewonnen.

Maar nu zou het niet waar zijn.
Pipa zou in een keefje slapen.
Da's zeker dat.
En niets aan tafel krijgen.
Da's zeker dat.
En geen overschot van ons eten krijgen 's middags. neen gij !
Dit hondje wordt opgevoed door kenners.
Ho maar !

Dus na een eerste, bijna slapeloze ongemakkelijke nacht op de zetel, heb ik ze in een nestje gezet met malse kussentjes, een speeltje, een zachte pluchen diertje, een kleedje dat mijn geur heeft.....

Het gevolg was, gejank, gepiep ,gekrijs, gehuil, de ganse nacht.
Om 4.30u ben ik van armoe opgestaan.
Ik moet eruit gezien hebben als een zombie.

En de volgende nacht, idem.
Al was het 5.30u, we maakten vooruitgang.
Jan stak quiesbolletjes in zijn oren.
Cartouche zuchtte en kreunde.
Ik was meestal wakker.

De derde nacht hoorde ik na een halfuurtje niets meer. Tot een uur of vijf.
Allez, toch iets kunnen rusten.

En nu verbetert het een beetje.Maar we zijn er nog lang niet.
Waarschijnlijk doe ik iets fout, ik wil het best geloven.
Maar ik weet niet wat ik anders zou moeten doen.

Danielle Diczy zegt dat je van haar keef een nest moet maken, waar ze in en uit kan , zodat ze niet de indruk heeft dat ze "gestraft" wordt als ze moet gaan slapen.
Maar ze gaat nooit naar dat keefje om te rusten, ze ligt overal maar niet daar.

"En hoe zit het met Cartouche?" vroeg mijn zus.
Die is jaloers.
Heel jaloers.

Buiten op wandeling kan hij best Pipa's aanwezigheid verdragen. Buiten ook feitelijk.
Binnen is het iets moeilijker.

"Het komt goed" verzekert iedereen me.
Maar ondertussen heb ik toch stress.

En stress, dat is iets dat je verleert als je in Frankrijk op het platteland woont, geloof me!
Ik ben die stress niet meer gewoon.
Ik wil geen stress.

Dus goede tips zijn welkom.
Laat maar horen !