Programma

Binnenkort ga ik weer naar België...naar Gustje kijken natuurlijk. Jan heeft een foto van Gustje vergroot en die pronkt nu op mijn bureautje , binnen oogbereik. Ik kijk er dikwijls naar , ik vind dat mijn kleinkind op mij lijkt en terwijl ik dit denk en schrijf moet ik hard lachen. Toen Aude werd geboren had ik niet de indruk dat we op elkaar leken. Nu zeggen de meeste mensen me, als ze een foto van Aude zien of als we samen ergens heengaan " waaw, wat gelijken jullie op elkaar", of nog " jullie kunnen niet wegsteken dat jullie moeder en dochter zijn" , of op de Franse charmante manier " vous êtes soeurs?".... Ik voel me daardoor geflatteerd, want ik vind Aude een mooi kind. Eigen kind, mooiste kind. En nu dus , eigen kleinkind ,mooiste kleinkind. Maar dat ik vind dat die op mij lijkt? En tegelijkertijd vind ik ook dat hij op Stienus lijkt. En vermits Stienus en ik geen familie zijn, kan het toch niet dat hij op ons twee lijkt?.Of wel? Het schattigste vind ik het als Gust lacht. Als ik zijn kuiltjes in zijn wangen zie, net zoals bij zijn mama ( en neen, niet zoals bij zijn Mamie France !). Dat is het leukste. Gustje krijgt sinds kort 'patatjes en worteltjes, of rode biet, of brocoli, of witloof...'. De eerste keer dat hij daarop getracteerd werd , heeft Stienus de beelden vastgelegd op video en dat is echt hilarisch. hij vindt het vreselijk (Gust), trekt verschrikkelijke gezichten. De volgende dag was het al wat beter en deed hij zijn mondje open om 'nog' te krijgen. Hij gaat nu ook drie maal per week naar de pleegmoeder en hij komt er steevast steendood van thuis 's avonds en dan is Aude ongelukkig, droef dat hij niet wakker is en dat ze niet méér van hem kan genieten. Dan maakt ze hem wakker rond 22 uur om hem pap te geven, om hem wakker te zien, maar dan heeft hij weinig honger. Uiteraard ,zei ik tegen Aude, " wat zou jij ervan vinden moest ik je midden in je eerste slaap wakker maken om aardappelen te eten????". Dan moet ze lachen en dan kan ze er weer tegen. Binnenkort ga ik dus weer naar België. En Aude heeft al een volledig wraak-programma voor mij opgesteld : vrijdag op Gust letten, maandag op Gust passen, woensdag samen met Ingrid op Gust passen, donderdag op Gust passen....Hallo! Ik zal even mijn eigen agenda opstellen zie en af en toe eens op Gust passen. Dat zeg ik nu, maar als ik dat ventje dan zie, smelt ik uiteraard. En ik wil hem ook wel eens worteltjes geven...

La grande famille 100 %

Een paar weken geleden stond ik te strijken terwijl ik naar de radio luisterde. Meestal beluisteren we radio 100% , een lokale zender van de Tarn. Castelnau-Montratier is een grensstadje op de Lot en de Tarn, vandaar dat we beter een zender uit De Tarn ontvangen dan uit de Lot. De omroeper kondigde een kwis aan. Een acteur beschreef een historisch personnage en je moet raden wie bedoeld wordt. Vrij vlug had ik door dat het om Daudet ging, de schrijver van Tartarin de Tarascon. Waarom zou ik niet bellen, dacht ik? Ik had nog nooit meegedaan met een radiokwis,maar er moet voor alles een begin zijn. Dus, ik bel. Geef mijn antwoord telefonisch door . En een vijftal minuten nadien word ik opgebeld door de omroeper, een man met éen van de mooiste,warmste stemmen die ik ooit heb gehoord. Een stem om op slag verliefd op te worden, echt waar. Ik was van slag, niet door het feit dat ik werd gebeld omdat ik het antwoord juist had, maar door die zwoele stem. Soit, de man begint buitengewoon vriendelijk met me te praten. Waar woon ik, hoe oud ben ik, van waar kom ik. Hij moet lachen als ik zeg dat ik het gevoel heb meer te werken nu ik op pensioen ben dan tevoren ...hij maakt er een grapje over en vraagt me of ik kan herhalen wat ik net zei als ik rechtstreeks op antenne kom, want ik heb gewonnen en maak kans op 1000 Euro . Waaow ! Zeker! En daar sta ik dan, helemaal alleen beroemd te zijn voor een paar minuten. Jan is hout aan het hakken beneden, ik bel hem, hij hoort zijn Gsm niet rinkelen. Niemand anders in de buurt die mijn ' moment de gloire' gaat meemaken. Ik voel me belachelijk, helemaal alleen en verlaten op mijn berg. Het moment is aangebroken, het is aan mij, je suis sur antenne . Nu wachten tot het einde van de week ,als ik eventueel zal uitgeloot worden als winnaar met de prijzenpot. Vergeet het echter, ik had niet alle geluk en beleefde geen tweede gloriedag op de radio, ik heb de 1000 Euro spijtig genoeg niet gewonnen. Maar Daudet en Tartarin de Tarascon, neen, nooit gedacht dat die nog eens van pas gingen komen. Wat hield ik toch van de lessen Frans op school, mijn lievelingsvak eigenlijk en mijn eerste beroepskeuze was Romaanse, vlug weggewuifd door mijn ouders omdat 'ik toch niét van plan was les te geven zeker?' Neen, dat was niét mijn bedoeling, ik wou gewoon Frans leren voor het Frans. Deze week las ik nog in een boek over een jong meisje die gek was op wiskunde maar er niet durfde voor uitkomen dat ze gewoon wiskunde wou leren voor de wiskunde, niet om les te geven. Bij mij was het net zo. En waarschijnlijk was ik gek op Frans omdat mijn moeder franstalig was maar ik niet van die tweetalige opvoeding genoot, vermits ik bij mijn grootmoeder opgroeide. En dus deed ik mijn uiterste best in Frans opdat ik geen achterstand zou hebben als ik naar huis ging of als mijn moeder op bezoek kwam. En zo geschiedde, na zes jaar de beste te zijn geweest op school, kreeg ik de prijs van de Lycée Français, een mooie ingebonden reeks boeken van klassieke Franse auteurs. Ik heb ze nooit kunnen wegdoen, te veel herinneringen. Maar ik heb mijn droom vlug opgeborgen en studeerde rechten, zoals mijn moeder vòòr mij, dus er was toch die link. En hoe meer ik graaf in de herinneringen, hoe vaker ik er me op betrap toch een gemis te hebben gehad , het gemis van een onbereikbare moeder. Raar dat je dat nooit op het moment zelf ontdekt of vaststelt, dat er soms jaren moeten overgaan voor je beseft hoe je in elkaar zit. Alphonse Daudet ja en Tartarin de Tarascon. 't Zijn de mannen !

Parijs

Toch telkens weer mooi Parijs, de lichtstad.... Eind november zijn de 'vitrines' van de grote magazijnen de blikvanger. Dit jaar vieren de Galeries Lafayette hun honderste verjaardag ( 't kan meer zijn ook !) , vandaar dat de binnenkoepel volledig gerestaureerd is en de moeite waard om te gaan bekijken. Dus hebben we alle verdiepen gedaan, om van dichter of van verder het glaswerk in art nouveau te bewonderen. De kerstboom stond ook al en dus een fotootje. We logeerden in de 'Marais', éen van onze lievelingsplekken .Place des Vosges, ST Paul, Bastille hebben voor ons nog nauwelijks geheimen. We bezochten de Notre Dame ( steeds en telkens weer), L'institut du Monde Arabe waar Jan in de wolken was van de prachtige tentoonstelling en ik op de bovenverdieping een thé à la menthe gourmande verorberde. Jan nam twee koffies achteraf, die duurder bleken dan mijn dessert.... We bekeken een fototentoonstelling in het Hotel de Ville , Paris vu par le cinéma Américain. Jan ging naar Rafaël in het Louvre en naar de nieuwe vleugel over de Islam kunst. We deden het 'chateau de Cluny', middeleeuwse kunst, met onder andere de tapijten van La dame à la licorne . We zijn gaan eten 'chez Paul', zoals steeds in de Rue Charonne. Maar ook bij de Vietnamees, in een visrestaurant waar ik zo'n schaaldierenplateau liet aansleuren, in de Marais zelf bij één of andere Fransoos, kortom het is niet gisteren dat we zullen vermagerd zijn. Op de grote boulevards, in ST Germain des Prés, op de kaden langs de boekenstalletjes, rue de Rivoli, Quai des Orphèvres, in de metro, uit de metro, rue Puteaux voor de kenners , naar een 'salon du livre', ja ook dat nog. Hoeveel kilometers we dus gestapt hebben weet ik niet, maar op het einde van de dag waren we zooooooooo moe dat we nauwelijks nog iets konden zeggen tegen elkaar, en dat gebeurt niet gauw...meestal hebben we stof op overschot. Dus gingen we rond 21.30h slapen , om uiteraard om 3 uur klaarwakker te zijn en te beginnen lezen. In New York zou je bijvoorbeeld de straat op kunnen en een koffie of zo gaan drinken, wat enigszins anders is in Parijs ( het nachtleven buiten beschouwing gelaten natuurlijk). Kortom, het was weer geweldig. Ik hou van Parijs. Altijd al van gehouden. Eventjes langs Hotel Welcome gegaan , waar ik de eerste keer logeerde met mijn moeder, rue de Seine in het Quartier Latin , zeker 35 jaar geleden en daarna met 'de harde kern' , Philippe en Anneke en Ludo, en Guy en Nicole en Leo en... En al die herinneringen die dan terug bovengehaald worden en zoveel mensen die er al niet meer zijn...of gescheiden zijn, of weg zijn, of of of.... En dan plots je naam in koeien van letters op het 'marché des fleurs' zien staan, tja, een Meunier vind je overal nietwaar

Zou het dan toch het weer zijn?

Nicole's huis in België staat te koop. Ze stuurde me enkele foto's van haar prachtwoonst, heel gezellig, met aparte stulpjes her en der , een heel mooie tuin en nu dus een koper vinden. Toen ik de foto's bekeek van het huis dat ik nog nooit in het echt gezien had vroeg ik me af waarom ze dat allemaal zou willen opzeggen om hier in een (ander) verloren gat te komen wonen, lees oud worden. Na wat heen en weer ge-sms, schreef ze gewoon : "het weer". Toen moest ik zo lachen, want het was deze week al vrij koud geweest 's morgens, met rijm op de autoruiten en je kon best de twee kachels verdragen. Dus antwoordde ik haar :"het kan hier best koud zijn hoor, denk er maar eens goed over na". Nicole begon waarschijnlijk al te twijfelen aan haar plan, ware het niet dat het de dag nadien weer zomer was in Castelnau , 24 graden en een gevoel van in de dertig...Eén kachel hebben we ondertussen weer laten uitdoven, niet uit te houden van de warmte. Willy , Nicole's man stuurde me prompt een mail met een foto van zijn stoof " hier is het ook 25 graden : binnen !". De achterdeur staat inderdaad wijd open ,de warmte van de kachel maakt het onuithoudbaar binnen. Dus, tja, misschien is het hier inderdaad toch gewoon een stuk warmer dan noordwaarts en ben ik het ondertussen al goed gewoon geworden. Deze morgen ben ik naar de kapper in Cahors geweest, gewoon in m'n fleece jas. Niks koud inderdaad. En toch is het de 15e november. Dag van de Dynastie, waarop ons koningspaar gehuld in bonten jassen naar het Te Deum gaat. Of 1 november , waarop ik een keer of drie naar het kerkhof in Aalst moest, met mijn bloemstuk, meme's bloempot en Tante Louise's bloemstukje. Daarna verslag gaan doen van wie er allemaal al geweest was en wat voor bloemen ze gekocht hadden. Jean-Paul en Jozef hingen carrément hun adreskaartje op de pot, zodanig dat er geen misverstand zou kunnen ontstaan over wie wat meegebracht had . Dit ter info voor de suikertante. En koud dat dat was. Ik akn me niet herinneren dat het ooit warm was, laat staan 'zacht' op een 1e november . Bevroren kwam je terug van die kerkhof-gang. Dikwijls in de sneeuw. Meestal 0 graden of eronder en dikwijls serieuze vorst met chrysanten die zwart bevroren waren en dus onbetaalbaar als je nog enkele frisse exemplaren wou. De koffie en de patekes van Tante Louise of van meme maakten veel goed en je was er weer voor een jaar vanaf. Maar toch, ik zag er tegen op. Dus, voor de mensen die rondom mij gestorven zijn, geen graf, maar crematie. Weeral een zorg minder. Mijn zus Anne wil een graf. Ik schaterlach terwijl ik dit neerpen. Uiteraard is dat niet grappig, maar het feite dat ik dat zo duidelijk weet maakt het voor mij hilarisch. Ze wil een plek waar men naartoe kan gaan, omdat ze zo graag een plek gehad had voor mama waar ze dan naartoe had kunnen gaan. En ik kan daar inkomen. Maar voor mij hoeft het niet. Ik denk dat die plek gewoon in mijn hart zit . Dus het weer, tja, dat zal het zijn dat ons Belgen en andere wereldburgers hiernaartoe drijft, het weer...en niks meer niks minder dan het weer, toch ?

Oude vrienden,nieuwe vrienden,zomervrienden,wintervrienden

In België had ik ook winter- en zomervrienden, mensen die je meer ziet in de zomer of die je juist knus en gezellig bij de kachel ontvangt in de winter.
Jan T.  is zo'n wintervriend, want tijdens de zomermaanden was hij veel op reis, ver op reis, te ver op reis soms.
Hij schrijft me regelmatig en uit ervaring weet ik dat dat zeldzaam is, een vriend die schrijft. Ik heb redelijk wat vriendinnen die schrijven, maar slechts één vriend die dit pleegt te doen en die op die manier de vriendschap in stand houdt.
Jan T. was ook die vriend die ooit , en dan spreek ik van 33 ( jawel, hoogst symbolisch realiseer ik me nu ) jaar geleden , de hoorn van de telefoon neerlegde en zei: " ik wil je zien, nu, ik heb er genoeg van om enkel je stem aan de telefoon te horen, dagelijks, en niet te weten hoe je eruit ziet".
Ik wist niet waar ik het had. Hij was advokaat en dagelijks bespraken we de lopende dossiers en nieuwe zaken beroepsaansprakelijkheid, en die man kon er niet meer tegen geen gezicht op een stem te kunnen plakken. En zie, het verliep vlotjes. Stilletjes aan hadden we meer contact, we gingen bijna maandelijks samen eten, ook toen ik na 17 jaar vertrok naar een andere maatschappij waar hij niet op de lijsten van advokaten voorkwam. We bleven in contact. Ook met zijn vrouw had ik contact, maar toch respecteerde ze die vriendschap en vervoegde ze ons maar af en toe.
Hij vergat ook geen enkele keer mijn verjaardag, bracht bloemen aan huis, jawel, zelfs eenmaal bracht hij de bloemen op het vliegveld toen ik terug kwam uit Denemarken en hij dacht te laat te zijn met zijn wensen.
Kortom, een ongelooflijk preofessioneel contact dat uitgroeide tot vrienschap. Het gebeurt niet vaak.
En nu schrijven we dus. Jan schrijft onzin, surrealistisch gekribbel waar je niet veel wijzer van wordt, grappen, hij heeft precies al mijn brieven en kaarten en foto's bijgehouden, want regelmatig stuurt hij mij  mijn eigen geschrijf terug, soms daterend van twintig jaar geleden ...
Zo heb ik verschillende kaartjes van hem, ondertekend met 'de wintervrienden'.
Hier hebben we ook wintervrienden, dat zijn zij die 's zomers te druk bezig zijn met hun chambres d'hôtes, met hun gîtes, of die hier enkel zijn in de winter.
Als we elkaar dan terug zien heb ik soms de indruk dat die heel lang op reis zijn geweest, want sommige verhalen ken je niet, en omgekeerd.
En natuurlijk zijn er zomervrienden, zij die hier enkel in juli en augustus zijn en de winter laten voor wat het is in het zuiden, meestal omdat hun huis hier niet voorzien is van de nodige verwarming.
Wij hebben ook geen centrale verwarming, we denken na over de meest ecologische manier van verwarmen, maar we zijn er nog niet uit.
Dus momenteel hebben we een hout-en kolenkachel en een Cantou, grote open haard met système Behrmann, brandt op hout en doet het heel goed.
Enigste vereiste: je moet verdomd gezond zijn om dat hout te verzagen, met de tractor naar boven te brengen en elke morgen binnen te brengen. Bovendien kan je zomaar niet een ganse dag weg van huis, je moet nadenken wanneer en ( vooral) tot wanneer je wegblijft, anders moet je het vuur weer aanmaken en aangezien de muren hier superdik zijn kan het serieus afkoelen binnen.
Maar Jan ( de andere Jan) kan dat allemaal, ik niet, vandaar dat we nadenken om er nog een ander systeem op na te houden, problemen voor later.
We hebben ook winter én zomervrienden, zij die er het ganse jaar door zijn, die steeds beschikbaar zijn en die bijna als het ware deel beginnen uit te maken van je gezin. Als er iets te vieren valt denk je onmiddellijk aan hen en zij aan jou, en dat maakt die vriendschap dan weer boeiend. Vrienden van vroeger in België, die je niet vergeten zijn en die regelmatig bellen of mailen. Of klasgenoten die hier ook wonen, jaja, zelfs dat gebeurt. Of zij die nog verder wonen dan ik . Vrienden die hier vrienden geworden zijn en die we vroeger niet kenden. Vrienden van vrienden die onze vrienden geworden zijn. Vrienden die eerst geen vrienden waren en het nadien werden. Franse vrienden, Vlaamse vrienden, Nederlandse vrienden, Engelse vrienden, jachtvrienden, tekenklasvrienden, verenigingsvrienden, buren-vrienden, zelfs vliegtuigpassagiersvrienden, die je een kaartje sturen na een ganse dag tijdens een luchthavenstaking in Blagnac samen doorgebracht te hebben. En allemaal zijn ze anders . En allemaal maken ze deel uit van onze biotoop hier in het zuiden. Maar het doet altijd plezier als iemand die je vroeger gekend hebt op facebook plots de vraag stelt " vrienden worden?" . Beter zou zijn " terug vrienden worden?" Daarom vind ik facebook zo leuk, Jan zegt het niks. Ik vind het leuk omdat ver weg ook dichtbij is soms. Om elkaar weer te vinden , terug te vinden, op te sporen , samen te lachen , of te wenen, om op de hoogte te blijven van iemand zijn leven. Maar evengoed zegt het je dus niks en stuur je kaartjes , zoals Jan T., de enige onvervalste wintervriend, sinds 33 jaar.

Vol au vent

Gisteren sprak ik af met een vriendin in Cazes-Mondenart, een onooglijk dorpje hier tien kilometer vandaan, om dat er 'foire' was, zei ze.
'Foire' is niet hetzelfde als marché. Marché is de wekelijkse markt waar je groenten en fruit, bloemen en manden, vlees allerhande koopt en foire is dan eerder de maandelijkse markt waarop er ook schoenen en kleren en naaigerief en granen en zaden aangeboden worden in de kleine dorpjes. Want in grotere steden is er wekelijks een grote marché waar je uiteraard veel meer vindt. Er is een mooie markt, twee maal per week in Cahors. Vooral 's zomers leuk en belangrijk, want veel toeristischer dan gedurende de rest van het jaar. In Montauban is er ook wekelijks markt, ook op zaterdag zoals in Cahors en die markt is dan wel meer zuiders getint dan Cahors, veel meer Marokkaanse en Algerijnse kramen, veel meer kruiden, veel volkser.
Wij gaan graag op maandagmorgen naar Caussade. Foire en markt tegelijk en ook 'marché au gras'. Dat zijn dan ganzen en eenden die uitgestald staan mét of zonder lever , grote beesten die echter overheerlijk zijn als confit of rillettes of ook nog fritons. Tja, jullie zullen het moeten komen proeven om te weten waar ik het over heb.
Dat allemaal om uit te leggen waar die foire of de markt op slaat en wat jullie aich daar moeten bij voorstellen.
Ik had dus gehoopt op zo'n kraam of 20 in Cazes-Mondenart. Viel dat even tegen, vijf verkleumde marktkramers, met geitenkaas, groenten, vlees ,vis en dan een kippenkraam.
Aangezien Jan morgen jarig is en ik hem al lang beloofd heb om 'vol au vent' te maken, vroeg ik om een soepkip. Ik had geen idee dat dat gewoon 'une poule' is, en een kip om te braden is 'un poulet'. Dit terloops opdat jullie het ook zouden weten indien jullie echt beslissen om langs hier te komen...
'oh chouette, une poule pour faire du poule au pot' , zegt Pierette, de vriendin in kwestie.
Ah neen zeg ik, ik ga vol au vent maken.
' Qu'est- ce que c'est?', vraagt Pierette.
En voor ik kan antwoorden , begint de marktkraamster een ganse uitleg te geven over wat vol au vent is. Haar schoonvader is immers Vlaming, zegt ze terloops, en ze heeft wel aan mijn accent gehoord dat ik uit het noorden kom.
We lachen samen omdat ik er haar op wijs dat ik aan haar accent hoor dat zij uit het zuiden komt, maar ze is oprecht blij haar kennis van de kippengerechten te kunnen delen en te kunnen rekenen op mijn heftig ja- geknik als blijkt dat ze het allemaal kan uitleggen.
Zo, dat was leuk.
We zouden het daar niet bij laten en een koffie drinken samen . We lopen de straat af, geen café. We vragen aan een voorbijgangster of zij soms weet waar we een koffie kunnen nuttigen?
' Ja hoor, bij de bakker, want het café is in verbouwing'.
We gaan binnen bij de bakker , vragen of we er koffie kunnen krijgen, jazeker!
En de bakkerin sleurt twee stoeltjes naar voor en schuift een piepklein tafeltje tussen ons in. Melk heeft ze niet, maar koffie wel. Twee euro, allez belachelijk goedkoop. Ondertussen komen er klanten om brood, slaan een praatje, spreken ons ook aan, als zijn we meubilair van de zaak.
We nemen afscheid en op weg naar huis herinner ik me de vol au vent van mijn eerste communie, mijn peetoom had het gemaakt met 'sepieten' zei hij. Ik dek dat het cèpes zijn, de grote dure paddenstoelen die je hier vindt.
Of de vol au vent van meme , op feestdagen en de heerlijke rijstsoep die ze maakte van de bouillon.
Of die van mijn zus Anne, ook vermaard tot buiten de contreien.
Ondertussen zijn we een dag verder: de bouillon is rijstsoep geworden, de kip is gepeld, de balletjes in de bouillon gekookt, morgen maak ik de saus met de opgespaarde bouillon en de honden krijgen het vel en de ingewanden, want daar houdt Jan niet van.
Het wordt een reuzeleuke verjaardag, met kippensoep en koninginnehapjes. Echte, van vroeger, we gaan smullen, daar ben ik zeker van.

Administratiesoap : de stationschef

Het is een echte soap de Franse administratie. De bank, de post, de verzekeringen, de mairie, de thesaurie , de belastingen, de prefecture, de kliniek, de dokter , nu ook : de stationschef .
We trekken een paar daagjes naar Parijs, één van mijn lievelingssteden.
Twee maanden geleden (al) heb ik treintickets besteld via internet, een heel goeie deal, 70  euro per persoon, heen en terug, eerste klas. We vertrekken op vrijdagmorgen en komen terug maandagavond.
Verleden week krijg ik een email : spijtig maar er zijn werken op de lijn en dus stopt de avondtrein niet in Cahors. Kan gebeuren. De rest van de mail is redelijk onbegrijpelijk, zelfs voor de juriste in mij die administratieve contractentaal gewend is ( geweest ) .
Ik besluit naar het station in Cahors te gaan om uitleg en omruil te vragen. Liever dan hopeloos en eindeloos zitten surfen op internet, want dat is ook een brug te ver voor Fransmannen en vrouwen die het liever ingewikkeld uitleggen dan vrij duidelijk in een klare en eenvoudige taal.
Ik verzeker jullie, Walen zijn geen Fransen en leggen veel eenvoudiger en klaarder uit waar ze het over hebben. Fransen niet, die maken er een nationale sport van een eenvoudige brief lees-onklaar te maken voor iedere landsbewoner.
Dus, hop naar het station.
Een heel vriendelijke baliebdiende leest de mail die ik ontvangen heb, bekijkt de tickets die ik besteld heb en vertrekt van haar werkplek naar de stationschef.
Oep, dat betekent niet veel goeds...
De man komt mee en bevestigt me de werken en het feit dat die geboekte trein die avond niet rijdt.
En als ik nu in Montauban op en afstap, vraag ik?
"Ah , vous voulez partir depuis Montauban?"
Neen dus, maar misschien stopt de bewuste trein wel in Montauban?
" ja, als u vanaf Montauban wil reizen, dan neemt u beter de TGV naar Bordeaux en dan naar Parijs"
Neen, neen, het was maar een vraag.
" Neen mevrouw, de treinen stoppen in Brive"
Dat is 110 km van Cahors en dus 140 km van mijn voordeur. Niet dus.
En een ander uur ?
" Enkel de volgende dag om 13.15u"
Ok dan, het kost me wel een nacht hotel meer, maar bon.
" nu luister mevrouw, ik kan u het geboekte ticket niet terugbetalen"
Op dat ogenblik buigt mijn kop zich automatisch naar rechts, mijn gezichtsuitdrukking wordt één groot vraagteken.
Dus, zeg ik, als ik een frigo koop en betaal en bij de levering blijkt dat het door mij gekozen type niet meer beschikbaar is, dan ben ik mijn geld kwijt?
Ik schiet daarbij in een lach en ik betrap er mij op dat ik ook zo eens gelachen heb op mijn Werk toen een administratieve bediende al zuchtend voor een klasseerkast stond. Ik had de manier van klasseren gewijzigd. In plaats van op nummer zouden ze per beheerder klasseren. En dat was voor deze dame kwasi onbegonnen werk. En ik lachte. Ze was zo verontwaardigd dat ze bij mijn baas gaan klagen is dat dat die man me vanaf dan catalogeerde als iemand die geen respect had voor mensen. Ik ben dus voorzichtig geworden, je zou voor minder.
Toch moet mijn houding de chef de gare doen nadenken hebben.
"Mais je vais vous rembourser ,madame, ne vous inquiétez pas!"
Allez vooruit.
Het ticket voor de volgende dag kost wel het dubbel, zegt hij terloops....
Dus 154 euro ipv 70...
En in tweede klas? Vraag ik op de valreep.
Dan is het maar 114 euro.
"De betaalde 70 euro kan ik wel niet in mindering brengen van het door u te betalen bedrag"
Dus eerst stort hij 70 euro op mijn rekening en dan moet ik met mijn bankkaart 114 euro betalen. Eenvoudig toch?
Ik kan me daar zo in ergeren, zo verschrikkelijk in ergeren.
Maar vandaag las ik op facebook dat het regent in Lier en dat het koud is.
En hier schijnt de zon en voorspellen ze 22 graden.
Tja, denk ik dan, je kan niet alles hebben hé?

Will Tura: 't Is vandaag de eerste schooldag.....

Een echt moederke. Ja, een echt moederke is ze.
Mijn Audeke, wie had dat ooit gedacht?
Vandaag ging ze voor de eerste keer na 4 maanden opnieuw aan het werk bij Le Chapeau in Antwerpen.
Ze werkt er graag. Zoveel is duidelijk. Ze werkt er hard, zoveel is ons ondertussen ook duidelijk geworden.
Maar zie, nu was ze vier maanden thuis en dat was 9 jaar geleden, want Aude werkt al van haar 19e.
En nu heeft ze dus Gustje om voor te zorgen.
En dat doet ze goed.
Bij elke kik, elke kuch, elke zucht, elke aanstoot tot wenen, elke aandrang tot schreeuwen, elke beweging, hoe klein ook, ze heeft het gezien, ze staat recht en begeeft zich naar wieg ,park, buggy, koets, relaxzeteltje, en ze geeft die tut nog maar eens, ze vraagt zich af of hij dorst heeft, of slaap nodig heeft, of een natte pamper, of hij wel goed ligt, of niet, of hij het vooral naar zijn zin heeft of niet en ze doet dat met een engelengeduld . Zowaar.
Gisteren stond het wenen haar nader dan het lachen, want vandaag zou ze Gust de ganse dag moeten missen. En morgen ook en volgende week ook. En dat vond ze heel erg.
Verdwaasd keek ik naar de hoorn van de telefoon. Ik kon me moeilijk inbeelden waar ze het over had. Was ik ook zo geweest? Had ik het vroeger, 28 jaar gelden ook erg gevonden toen Aude voor het eerst naar de pleegmoeder ging? Dat was Martine, een nicht van Philippe die in Opwijk woonde. Ze is er twee en een half jaar geweest en dat was een engel op zich!
Neen, ik betrap me erop dat ik anders was. Ik was zo blij dat ik weer aan de slag kon. Mijn wereld met Aude was niet vol genoeg, ik had meer afwisseling nodig. Zowaar.
Mijn zus Anne die later thuisgebleven is omwille van de kinderen, die begrijpt dat gevoel heel goed. Onmiddellijk gaf ze me aan dat ze begreep hoe moeilijk het was het kind achter te laten bij de pleegmoeder en niet elke stap te kunnen volgen van de kleine man.
Ik herinner me plots een beeld dat in mijn geheugen gegrift staat : het was in Boechout, Ella moet zo'n jaar geweest zijn, in de Heuvelstraat, ik ga naar boven, en daar zit Anne op de leuning van de zetel in vieux rose, te kijken naar Ella die rondpeddelt en over aankomt waar ze beter af zou blijven. En Anne die telkens weer zegt : " Neen, Ella, afblijven!".
Ik heb een ganse tijd staan kijken door de deuropening naar dat tafereeltje, ik vond dat zo mooi.
Heel lang heb ik me niet kunnen inleven in het feit dat mijn zus, of iemand anders, thuisbleef om voor de kinderen te zorgen. Nu, zoveel jaren later zie ik de vruchten die mijn zus plukt door juist thuis te blijven. Natuurlijk heeft zij dan weer andere dingen gemist, maar omgekeerd is niet minder waar.

Maar iedereen heeft zijn eigen drive. Bij mij was dat het werk. Zelfstandig zijn, op mijn eigen benen staan, want het leven zou eens kunnen tegenvallen.
Het is tegengevallen soms en dan was ik dankbaar dat ik werk had en gedreven bezig was.
Maar nu kan ik wel begrijpen waarom iemand ook graag thuis is en blijft , bij de kinderen , om ze te zien opgroeien.
Aude houdt van haar werk, maar ze houdt meer van Gust. Zover is duidelijk.
De ganse dag liep ik rond met dat refreintje van het liedje van Will Tura in mijn hoofd : 't Is vandaag de eerste schooldag , lalallala....!

De huisvrouw hier in het zuiden zal haar schorseneren eens opzetten zie en dan eens bellen met dochterlief om te horen of ze het overleefd heeft, en Gust ook !