"Allo Gene? 't Is Ingrid, we hebben samen in de klas gezeten...."
"Ingrid, de kleindochter van de kleermaker in de Hoogstraat?"
"Ja, de die !"
Want we zijn van Aalst en dus , "de die" , dat begrijp ik.
Mijn hersens begonnen onmiddellijk berekeningen te maken, tot in welke klas zaten we samen, tot in welk jaar ging ik ze samen met Tessa elke morgen en middag ophalen bij haar grootouders, helemaal op weg naar school in de Pontstraat?
40 jaar?
45 jaar?
Als ik bij zo'n getal uitkom denk ik onmiddellijk dat ik verkeerd zit.
In de zin van : "45 jaar, allez Gene, onnozelaar! Dat is veel hoor!"
Om dan tot het meer dan onthutsend resultaat van de redenering te komen dat het inderdaad best wel mogelijk is dat we elkaar al 45 jaar geleden voor het laatst gezien hebben.
Hoe oud ben je dan, als je tot zo'n conclusie komt?
Oud dus, veel te oud.
Ik herpak me snel, en neem de draad van al die jaren geleden met gemak weer op.
"Ja Ingrid, dat is lang geleden!"
"Inderdaad, we zijn in Catus , met de moto, en we vroegen ons af of je zin hebt met ons een glas te komen drinken of iets te gaan eten in Cahors?
Daar stond ik dan, volledig uitgedost zoals Jeanette , mijn overbuurvrouw, met een oude broek tot op mijn kuiten, een vaalgroen T-shirt dat veel te spannend oogt en is in feite, plastic handschoenen en een klep op mijn kop.
Het werd deze week immers een Indian Summer en we tekenden tot 29 graden op.
Was dat geen ideaal moment om eindelijk de luiken te verven en de ramen te schilderen?
Zou dat nu eens geen goed gedacht zijn?
En dus waren we al een dag of twee bezig dat plezante klusje te klaren.
En het is eens iets anders dan kuisen. Of laat het me zo stellen: het geeft me een ideale smoes om niet te moeten poetsen!
Maar ja, alles laten vallen en naar Cahors rijden....
"Morgen kan ik dat zeker, of vanavond, maar vanavond is Jan naar een vergadering en morgenavond moet ik een vergadering voorzitten, dus tja..."
"We bellen je morgen terug en we zien wel"
De volgende morgen belde Ingrid terug, vanuit St Cirq Lapopie ditmaal.
"Ja wat doen we?"
"Wel kom naar hier en kom iets drinken"
En dat deed ze, samen met haar man, op de moto alsjeblief !
Een uur of twee later, de luiken hadden ondertussen de noodzakelijke tweede laag gekregen, belde ze terug, ze zaten op een terras in wat waarschijnlijk het centrum moest zijn, zei ze lachend.
Het gaf me onmiddellijk het gevoel dat zij niet zou kunnen aarden in zo'n boerengat.
Vermits ze uitgedost waren als echte stoere motards, was het gemakkelijk om ze uit de andere toeristen te herkennen. Want na 45 jaar ziet een mens er al wat anders uit.
En ja hoor, toen we wat later achter een glas rosé bij ons thuis herinneringen zaten op te halen, herinnerde ik me haar profiel , haar neus, haar mooie trekken, haar stem.
"Dat is ze nu, Kris" , zei ze tegen haar man "ik mocht niet veel van mijn grootmoeder, maar zij mocht helemaal niks!"
"Dat is helemaal waar, zei ik, en toch heb ik geen slechte herinnering aan mijn grootmoeder"
"Natuurlijk niet, zei Ingrid, ze hield zoveel van jou"
En naargelang de uren voorbijvlogen en we jonger en jonger werden besefte ik dat we hetzelfde verleden hadden, zij en ik.
Om misschien wel elk een verschillende reden, maar om een reden zover was duidelijk, groeiden we op bij onze grootouders, zonder onze ouders en zussen en of broer, mochten we zo goed als niets, waren we de oogappel van oude mensen die ons koesterden zoals oude mensen kinderen bepamperen, uit vrees dat er iets ergs met ze zouden gebeuren.
En daarom mochten we zo goed als niets. Niet fietsen, niet naar de bib, niet bij de jeugdbeweging, niet naar de dansles, naar niks en zelfs dat was al te veel.
De volgende dag spraken we weer af en Ingrid grapte dat ze al 35 jaar getrouwd was en dat dat zeker niet evident was.
Ik bekeek Jan en moest zo lachen om wat ze zei, en ja zei ze, ik kan mij op o zetten en me helemaal afzonderen in mijn gedachten. Je kan er toch niets aan veranderen en zo werden we nu eenmaal grootgebracht, we hadden geen keuze en legden er ons bij neer.
En waarom weet ik niet, maar plots begreep ik mezelf veel beter, was er als het ware een tipje van de sluier van mijn jeugd opgetild en snapte ik waarom ik vrij gemakkelijk het adagio hanteer " het is nu zo , je kan er toch niks aan veranderen".
Soms heb ik veel en drastisch veranderd aan mijn leven, maar soms kon en kan ik ook jaren verder gaan met iets wat me bezighoudt of met vrienden die ik bijna als familie beschouw.
Zelfs al zou ik er soms iets aan willen veranderen, ik neem het zoals het is, ik verdraag ze zoals ze zijn, en ik zeg niets, zoals Ingrid me zei, omdat we niks moesten zeggen, we moesten er ons bij neerleggen.
En daarom hebben we allebei misschien een man die zo ons tegengestelde is, die onmiddellijk zegt wat hij denkt.
Omdat hij anders in elkaar steekt en directer is. En wij veel terughoudender zijn.
En dat dat aan onze opvoeding ligt.
Zover is duidelijk.
Sinds gisteren.
Met dank aan Ingrid.
