We zouden dringend de zolder eens moeten onder handen nemen, zei Jan en ik kon hem geen ongelijk geven.
Nadat er een nieuw dak boven ons hoofd was gelegd, met isolatie en al, dat er overal dubbel glas was gestoken en er twee warmtepompen geplaatst waren, slingerde er overal puin, steenafval, houtafval op die zolder rond en er stonden na bijna 12 jaar zoveel dozen op die zolder dat we niet meer wisten wat nu juist waar stond.
Vooral het "wat"....en daarna het "waar".
Ondanks al de isolatie en de degelijke bescherming van het huis hoorden we weer een relmuis , loir genaamd, boven ons hoofd als we gingen slapen, of midden in de nacht, of 's morgens vroeg, bref, we werden er wakker van.
Je kan je niet voorstellen hoeveel geluid zo'n klein beestje maakt.
We zetten een rattenval, twee relmuis-vangers met lekkere okkernoot in gemonteerd, twee gewone muizenvallen....eens zouden we ze toch kunnen vangen.
De dozen en de relmuis waren dan ook de aanleiding om de daad bij het woord te voegen en we begonnen er aan.
Ik was uitgedost als een oude heks. Met voorschoot en al, chirurgenhandschoenen aan voor het stof of indien ik één of andere dode muis zou moeten oprapen, en op mijn weelderige haardos had ik een douchekapje gezet, zo van die kapjes die je in betere hotels op het badrekje vindt.
Zo'n kapje zorgt ervoor dat je haar niet nat wordt....dit geweldig idee van mij maakte juist dat mijn krullenbol kletsnat was na twee uur werken. Maar er is geen spin in mijn haar terechtgekomen en dat is al met al ook al iets.
Jan had de Kärcher stofzuiger naar boven getorst en daar stonden we dan.
Eén dode loir zat in de rattenval.
Een andere bekeek ons van op een balk en kroop vlug weg maar we weten niet naar waar of hoe.
We begonnen te stofzuigen , te vegen, te openen, vonden papieren terug van voor 1996, of van na 1998, bankuittreksels van banken waar we al jaren geen klant meer waren,twee fietsen waar we nooit meer mee gereden hebben, fotoalbums, veel videocassettes maar we hebben geen video meer, lege fardes van ING of van De Vaderlandsche, cursussen " Change management" en andere verschrikkelijk goede managementideeën, dia's , een oude antenne mast, lege dozen, veel lege dozen, schoenen, dekens en lakens,een elektrische grasmachine, antieke vazen , kristal, voedingen van laptops " dat moeten we bijhouden!" riep Jan, maar hij kon niet antwoorden op de vraag "waarom?"
Weg ermee. Dat is mijn motto. Als je het 11 jaar niet gemist hebt zou het me verwonderen dat het een onlosmakend deel van jezelf uitmaakt.
Houden. Dat is meer Jan zijn motto. "Ik wist dat ik dat had, maar ik wist niet dat het hier lag" en dus houdt hij het nog even bij.
De dekens gaan naar Madame Diczy, van het dierenasiel. Ze zal er blij mee zijn.
Alle prullaria ook, ze kan ze op de kerstmarkt verkopen.
De lege dozen worden kapot gescheurd, één en ander nemen we toch mee naar beneden, blij dat we het dierbare iets terugvonden. Of om het aan Aude te geven. ZIj zal er blij mee zijn, denk ik, dacht ik, dacht hij....
Twee dagen en drie ritten naar het containerpark verder kan je er van de grond eten.
Staan er geen lege dozen meer, kunnen we weer een overzicht hebben over een hele grote ruimte.
Wat we niet zagen, was een gat waarlangs de relmuis, of de muis of de veldmuis, of de rat ( je weet maar nooit) het huis binnenkomt.
Zucht.
Ondertussen hebben we acht relmuizen gevangen....Nooit hebben we er zoveel gehad op zolder. Dagelijks bijna, op een tiental dagen tijd. Want het wordt kouder en dus komen ze binnen een plaatsje zoeken
Het gat hebben we nog altijd niet gevonden.
Gilbert zal eens komen kijken zegt hij.
't Zal vlug opgelost zijn.
Maar het allerergste was niet het leger relmuizen op zolder.
Het was zondag en ik zou eens beefsteak frites maken, was dat geen goed idee?
Jan had al een lekker flesje wijn opgerakeld, ik zou er peper-roomsaus bijmaken, kortom het zou een leuke namiddag worden.
Aperootje en zo, je kent dat wel.
De frietjes waren gesneden.
De frietketel was juist van verse olie voorzien.
Hij staat onder de auvent, want ik haat frituurlucht in huis.
Ik haal de plastic zak van de ketel, en ruik onmiddellijk een vreemde geur...raar, want het was toch verse olie...
En dan , tot mijn afgrijzen, zie ik een dikke veldmuis drijven in mijn proper vet...
Walgelijk, echt.
Ik vis ze eruit met een spatel, doe ze in een zak en dan de vuilbak in.
Jan, vergeet de frieten en de steak, we eten de overschot van gisteren op, balletjes in tomatensaus met rijst!!!!
De frieten heb ik gekookt en de volgende dag gebakken in de pan, dat viel al met al nogal mee.
De rust is weergekeerd op zolder.
Het is er proper.
We zijn weer veel items lichter.
En morgen haal ik verse olie voor in de frietketel.
 |
| Castelnau-Montratier |
