De compromis was getekend, ons huis stond te koop.
Ik ging terug werken.
Er was goed nieuws zeiden mijn collega's: de Nederlander vertrok naar Nederland en ik kreeg er een dienst bij....wat vond ik daarvan?
Wel, een paar weken tervoren zou ik een gat in de lucht gesprongen zijn, nu deed het me niets.
Ik zei aan mijn collega die rechtover mij zat : "Geert, wil je me helpen met mijn opzegbrief?"
Zijn gezicht sprak boekdelen. Wat bedoelde ik ? Wel, ik liet de boel de boel en wou vertrekken.
Ik belde naar Jan, zei hem dat de Nederlander vertrok en ik een dienst bijkreeg, waarop hij prompt " Ah, dan gaat het niet door" zei....Neen, neen, Jan, wees gerust, we vertrekken.
Dus toen ik een poosje later bij de baas geroepen werd die me het heuglijke nieuws zou meedelen over mijn toekomst , kon ik van opwinding bijna niet meer op mijn benen staan: ik hoefde het cadeau niet, ik hield het voor bekekeb.
En zoals het me al eens eerder te beurt gevallen was toen ik mijn eerste werk vaarwel zei, mocht ik ook nu mijn volledige opzegperiode uitdoen !!!!!! Vreselijk.Maar goed.
Het hoefde niet meer voor mij. Ik had iets anders om naar uit te kijken.
Het heeft nog eens ganse poos geduurd eer het huis verkocht was. Het was dan ook geen klein optrekje. Het was een grote kluif.
Maar, het geraakte verkocht. Dus, we klagen niet.
De verhuisdatum werd bepaald : 14 februari 2007, Valentijn.
Mijn dochter had het er uiteraard moeilijk mee. Ik ook, maar waarschijnlijk niet zoals zij het aanvoelde.
Het is en blijft steeds een knagende pijn, maar we bellen dagelijks of zo goed als en we zien elkaar een keer of 4 per jaar. Het eigenaardige is dat dat hier in Frankrijk volledig 'gewoon' is. Mensen verhuizen nu eenmaal voor hun werk, of om een partner te volgen die een betere job heeft en dan ben je al gauw 600 km verder.
Het goede aan de plek waar we wonen is, is dat we met om het even welk vervoermiddel op 1 dag in Antwerpen staan . Hopelijk hebben we nooit met zo'n 'noodsituatie' te maken....
We begonnen afscheid te nemen van kennissen, vrienden, buren, familie.Aan iedereen zeiden we "jullie komen ons toch bezoeken he?", want we vreesden inderdaad wel dat we geïsoleerd zouden zijn, zo ver weg, van alles wat ons zo vertrouwd klonk.
