Venetië

En eindelijk werd het dan 7 september en konden we niet wachten om onze valiezen te pakken en richting Toulouse te rijden.
Want ja, ik zou na pakweg 20 jaar Venetië terugzien en Jan zou de Dogenstad voor het eerst in zijn leven ontdekken.
Ik was al bijna zenuwachtiger dan hij, zo benieuwd was ik naar "zijn" ontdekking van dit wereldwonder.
Zou hij het even adembenemend vinden als ik? Zou hij blijven kijken naar al dat moois? Zou hij kunnen genieten van de terrasjes en de passanten? Van al die culturen en nationaliteiten? Van de Japanners, de Chinezen en de Russen?

Ik stond er op twee extra grote valiezen mee te nemen. 't Zal wel zijn ! AL die prachtige schoenen en handtassen! Ik ging er ook kopen. Schoenen, sandalen en botten. En een handtas.
Ik had het al lang in mijn hoofd allemaal op een rijtje gezet. Niet nadenken, gewoon doen !

En laat dat nu het op één na enige van de reis zijn dat -wat mijn ervaring dan betreft- is tegengevallen ( een tweede tegenvaller was een nachtelijke mug.....en er zijn er veel in Venetië!) : er zijn zo goed als geen mooie exclusieve Italiaanse schoenwinkels meer in Venetië. Het is net of iedereen loopt op sneakers, want daar zie je er heel veel in de uitstalramen, van Gucci, Ferrangamo, Mosccino....maar zo goed als geen schoenen.
En de handtassen...allemaal eenheidsworst. Allemaal identieke handtassenwinkels met exact dezelfde modellen....uitgebaat door Russen , stuk voor stuk.

Voor de rest zijn het de één na de andere souvenirwinkeltjes met "brol" en winkels met maskers en andere met Murano glas. All MADE IN ITALY , vanzijneigensda !.
En als je al eens een handtas zou vinden die je mooi vindt- dan kost ze minstens 500 EURO. En zelfs al klaag ik niet, ik ging tenslotte naar Venetië, en ik ben dankbaar dat ik er naartoe kan, dan nog is 500 EURO voor een handtas die ik nu net "iets" beter vond dan al de rest, veel geld.

Ik liet dus de schoenen en de sacoches voor wat ze waren en had veel plaats over in mijn grote koffers op het einde van de reis....

We hadden ook tevoren een compromis gemaakt Jan en ik: Venetië uiteraard, Murano en de glasblazerij, maar ook Burano, Torcello, in een gondel zitten en een glas prosecco drinken op de Place San Marco....meer moet het niet zijn ...

En daar zaten we dan, ondergedompeld in de mensenmassa en tegelijkertijd met ons tweetjes, terugdenkend aan de voorbije 18 jaren en wat er sindsdien allemaal is gebeurd...






We probeerden de vaporetto met een driedagenabonnement, en ja we riskeerden ons ook de gondel. We hadden de beste dag gekozen, namelijk op zondag als het motorbotenverkeer verboden is in de binnenstad....

 Wat me vooral opviel was de stilte als je op die gondel zit. Volledige rust. Zalig.....

Ja we bezochten Murano en zagen de meester-glasblazer bezig terwijl hij een paardje en een vaas maakte, maar mijn herinneringen gingen uit naar de clowns, waarvan mijn grootooms en tantes een serieuze verzameling hadden. 

Je ziet geen prijzen staan bij die clowns en ik wrong me dan ook in onmogelijke bochten om de prijs te kunnen achterhalen....800 EURO en op sommige plaatsen - 50 %, 400 EURO alla, een peulschil. Ik heb er geen gekocht.

Van Murano naar Burano. Wel dat is een kleurrijk eiland. En prachtige winkels met modieuze kleding. In de eerste zaak die we bezochten zag ik een droom tafellaken in kant. Ik vroeg naar de prijs : 7000 EURO ( dit is geen typfout, zevenduizend EURO).
Tja, rijke mensen moeten ook iets hebben, placht mijn mama te zeggen.

En dan naar Torcello. Warm, heet, vochtig, een plek waar ik me dan weer plots op de buiten waande, rustig en vredig, een plaats waar Venitianen waarschijnlijk op zondag komen uitrusten, speeltuinen voor de kinderen, picknickplaatsen en dan een bijzonder oude kerk ( 7e eeuw) en museum .

Op zondag bezocht ik het Peggy Guggenheim museum en ik kan me geen betere culturele ervaring meer voorstellen....de plek is onwaarschijnlijk mooi, een palazzo op de Canal Grande en dan het ene meesterwerk naast het andere. Ik was vooral onder de indruk van Max Ernst en van Brauner, met een schilderij van " the magician" uit het tarotspel.

Als je dan uit het museum komt hoor je gedurig aan klokkengelui van tientallen kerken. Je hebt geen idee hoeveel kerken mensen gebouwd hebben op zo weinig vierkante meter...Elke wijk zijn kerk, of meer kerken...

We logeerden in Carnareggio en bezochten er de Joodse wijk. Een netwerk van smalle doodlopende steegjes, kosjer restaurants , om dan na een poosje terug aan het Canal Grande te geraken.

Venetië is echt een web van straatjes en steegjes en iedereen loopt er rond, gewapend met één of meer plannetjes, die je dan eens links omhoog houdt, dan eens draait om degene die op je afkomt met een vraagtekengezicht aan te staren , als was je er heimelijk van overtuigd dat hij zou weten waar je je op dat eigenste moment bevindt...niet dus. Want de stad bestaat uit honderden kleine eilandjes die met elkaar verbonden zijn door bruggetjes. En als je dus denkt dat je weet hoe de stad in elkaar zit, ben je er meteen ook zeker van dat je verkeerd bent. Want je kan geen logisch plan in je hoofd opslaan. Ga je rechts, rechts en denke je , ik ga terug links links, dan kom je aan één of andere kerk terecht die je ook nog niet gezien hebt maar na een tijdje heb je het wel gehad met die kerken, me dunkt.

We hebben ook heel lekker gegeten en gedronken in Venetië. Aperol spritz als aperitief is een must, prosecco een alternatief, vino bianccho of rosso, chianti, kalfslever met pollenta, gefrituurde zeevruchten, gebakken vis, baars, pladijs, tong, antipasti, pasta's...we aten en dronken het allemaal....

En toen de reis ten einde was zaten Jan en ik nog te mijmeren over wat we gezien hadden en wat we eventueel gemist hadden....

Het was de moeite.