Demaciado !

Té veel ! Soms heb ik de indruk dat ik onderhevig ben aan té veel indrukken. Zoveel indrukken dat ik niet weet welke indruk ik zou uitkiezen om erover te schrijven. Indrukken die aan elkaar verbonden zijn of los staan van elkaar. Springend van de hak op de tak, van gevoel naar gevoel ,van mens naar mens, van gebeurtenis naar omstandigheid , van zwart naar wit gaand over grijs uiteraard, want de voegen van de mozaieke vloer zijn het allerbelangrijkst... Zo ben ik een weekje in Belgïe geweest en voor het eerst in lang heb ik dat stil gehouden. Nu Gust er is weet ik immers niet wat er exact van mij verwacht wordt in mijn nieuwe status van 'mamie France'. Is het de bedoeling dat ik Gustje dagelijks naar de oppas breng en hem ook terughaal? Of niet? Of is het een week waarin Gust helemaal niet naar de oppas zal gaan? Zal zijn moemoe hem ook in die week een dagje bijhouden, of neem ik dat over? Zal Aude 's avonds met Stienus eens uitgaan en houd ik Gust ondertussen bij? Kortom, ik wist het niet. Ik wist niet hoe Aude mijn korte week gepland had en wanneer ik vrij zou zijn. Vandaar. Schuldgevoel denk ik achteraf, schuldgevoel dat ik er niet ben om op hem te letten, maar wel beseffend dat indien ik in Belgïe zou gebleven zijn, ik nog zou werken overdag en er toch niet zou zijn voor de kleine man. Vandaar. Stilletjes, heel stiekem naar Belgïe zoals jaarlijks in december, om Dr Becq weer te zien en te hopen dat alles onder controle is op geneeskundig vlak. Maar zie, het verliep vlotter dan verwacht. Gust ging 's morgens naar de oppas met of zonder mij. Hij werd of door mij of niet opgehaald, de moemoe was er , en samen hebben we ook een leuke dag in de stad gehad. Dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om dingen te doen die ik anders niet doe : eens met een andere vriendin afgesproken, naar Keulen geweest met mijn zus en een prachttentoonstelling bezocht van David Hockney, de moeite en aangezien we in de creatieve les op dinsdag volledig in de ban zijn van die kunstenaar was dat een unieke gebeurtenis. 's Avonds lekker bij Aude vertoeven , samen in de zetel , met of zonder Gust. Maar dus is er een tijd vòòr Gust en een tijd nà Gust. En die tijd nà Gust is heel intensief. Het ventje kan bijzonder goed zijn keel openzetten. En dan weet je helemaal niet meer wat doen of beter gezegd dan weet ik helemaal niet meer wat doen. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe ik het vroeger deed? Of Aude ook zoveel weende? Ik weet het niet meer. Waarschijnlijk niet, want Ingrid, de andere moemoe herinnert zich wel nog heel goed hoe hard Stienus weende, zo hard dat ze hem op zolder gelegd had tot de buren kwamen bellen om er haar attent op te maken dat haar kind weende...wat ze natuurlijk wel wist... neen, ik weet het niet meer. Wat ik wel nog weet is dat ik heel kleine babys niet zo leuk vind. Leuk is wel als ze je doen smelten met hun lach en Gust kan ook heel goed lachen, schateren zelfs, leuk is ook als ze heel warm en dicht tegen je aan liggen om hun melk op te drinken of gewoon om gewiegd te worden, maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik veel liever grotere kinderen heb. Kinderen die er iets uitflappen, of die je boos maken of die je hard doen lachen, iets groter dus en het wordt nog beter. Volgende week komen ze alle drie naar hier en Jan is druk doende met het isoleren van de gastenbadkamer opdat Gustje het warm zou hebben. Zo levert hij ook zijn bijdrage aan het kleine ventje. ZIjn pakje ( zeg maar pak) staat al gereed onder de kerstboom . benieuwd wat hij daarvan zal vinden...