Je vous souhaite un toit doré, schreef Martine, een vriendin uit Braîne -le -Château die ook in de Cantal een huis heeft en die ik ondertussen 33 jaar ken.
33 jaar, dat is toch echt de moeite. Hoe symbolisch is dat?
33 jaar in dezelfde vereniging.
33 jaar vreugde, ontgoochelingen, spannende toestanden, verhogingen, 4 voorzitterschappen, zoveel nieuwe mensen leren kennen , oude kennissen terug tegengekomen, veel geleerd, veel gereisd, Kopenhagen, New York, Los Angeles, Parijs, Cahors, Sarlat en Toulouse...En het me na al die jaren nog nooit of te nimmer beklaagd.
Bref, en dit terzijde dus, een gouden dak.
En daar begon het een beetje op te lijken, eerlijk gezegd.
Want ondanks het feit dat we de werken begin 2016 besteld hadden, zijn de dakwerkers de stellingen pas komen plaatsen op 20 november, de kraan kwam een paar dagen daarna.
En dan zijn ze er eindelijk aan begonnen:
Aucun soucis, madame, le toit sera prêt avant l'hiver...
Ik keek het met lede ogen aan. Dat zouden we nog moeten zien.
En dan mogen we nog van geluk spreken, want december was een zonnige maand.
Maar uiteraard was er kerst en nieuwjaarsvakantie, één weekje opleiding in isolatie voor één van de mannen , een dag of twee vriesweer en een paar dagen regen....Zucht....
Maar zie, het is af, maar ja, het is klaar, wie had het gedacht?
De kraan komen ze deze week wegslepen. Misschien, want hier in het zuiden weet je maar nooit. De stellingen zijn van de gevel weg. Hoe dikwijls ik me daar die twee maanden aan geërgerd heb, want telkens ik naar de vuilbak ging stootte ik mijn domme kop wel bij het heengaan of weerkomen tegen de buizen die net iets te laag stonden om eronder door te kunnen lopen.
De eerste wensen voor een vreugdevol jaar zijn al met al werkelijkheid geworden.
En eerlijk gezegd, meer moet dat weeral niet zijn.
