De tafels van vermenigvuldiging

Gust zit in het tweede leerjaar en maakt elke dag trouw zijn huiswerk. Dat bestaat uit lezen, schrijven, schoon schrijven, begrijpend lezen en rekenen.
Maurice is 4 en zit in de tweede kleuterklas bij "Jufke Eva". Zo noemt hij haar vanaf de eerste dag.
Aude zit thuis en is nu "economisch werkloos". Zij die er zo prat op ging in 16 jaar nooit werkloos te zijn geweest.
Stienus zit thuis en doet aan teleworking.
Dat is het gezinnetje van mijn oogappels , ver weg van mij en momenteel onbereikbaar.
Gingen we er prat op dat er in Europa geen grenzen meer waren, dan voelen we plots weer wat een grens betekent. Ons ongeloof als ze dicht gaat. Onze blijdschap als ze straks weer opengaat.....

Voor Jan en mij en voor de meeste van mijn leeftijdsgenoten, is de "confinement" - de insluiting- niet zo'n onoverkomelijk vreselijke straf. In feite ziet mijn dagdagelijkse leven er niet zo verschillend uit als pakweg twee maanden geleden.
Ja ik deed mijn boodschappen meestal om de twee weken 's maandags als ik naar mijn vereniging in Cahors rijd....En ja daar heb ik veel sociaal contact , maak ik afspraken , regel dinertjes ...
Nu beperken mijn levensmiddelen-opslag ritjes zich tot de plaatselijke Spar waar ik zo goed als alles kan vinden wat ik nodig heb....of niet, omdat er ook hier gehamsterd wordt. Ik vind geen bloem meer bijvoorbeeld...net of heel Frankrijk bakt.
Ik zie mijn vriendinnen niet meer "in levende lijve" , maar ik facetime met de ene en bel met de andere. Onze familie heeft ook een hechte groep en we delen al de corona moppen met elkaar. Maar ook de vreselijke berichten en die die ons weer hoop zouden moeten geven.
We vormen een diaspora, zegt mijn zus Anne. Ik in Frankrijk, mijn broer in Zuid Spanje, een andere in Brussel, nog één aan zee en zij dicht bij mijn kind, in het Antwerpse...

Maar indien ons leven er dus niet zo verschillend uitziet is dat echter niet voor iedereen zo. Neen, we zijn niet allemaal gelijk in het oog van de virus ...er zijn leeftijdsgenoten die nog werken. Er zijn er die misschien al op pensioen zijn maar die zich vrijwillig aanmelden om te helpen als dokter, verpleegster, thuishulp....met alle risico's dat dat inhoudt.
En er is een jongere generatie die werkzaam is, zij het op een andere manier nu, van thuis uit, dag in dag uit. Dat zijn dan nog de gelukkigen, want er zijn er die geen werk hebben....
Er zijn er die zelfs geen huis hebben en ik vraag me af hoe die de uitspraak "blijf in uw kot" ervaren. Hoe ironisch kan het zijn?

En terwijl schoonzoon boven werkt, zit kleinzoon Gust bij hem aan zijn bureautje en maakt hij zijn huiswerk.
Kleine Maurice bakt en braadt de hele dag in zijn mini-keukentje.
-Wat staat er vandaag op het menu Maurice? , vraag ik hem
- Kaassaus en toast ! , roept hij, duidelijk verveeld dat ik hem midden in zijn kookdemonstratie om uitleg vraag.
- mamie, hij bedoelt Croque Monsieurs ! , voegt Gust er vlug aan toe. Hij vroeg zich waarschijnlijk, net als ik af waar de combinatie kaassaus en toast voor stond.
Nu weet ik het dus ook....

Elke dag om 14.30 u heb ik een afspraak met Gust.
Dan vraag ik hem naar de tafels van vermenigvuldiging.

- Gust, de tafel van 9 .
- Maar mamie, die hebben we nog niet geleerd.
- Gustje , als je de tafels van 1 tot 8 geleerd hebt, dan heb je ook telkens dat cijfer leren vermenigvuldigen met 9, niet. Enkel 9 x 9 is nieuw dan, toch?

Gust denkt na.

-Ja, dat is wel waar.

We oefenen de tafels, de ene al wat vlotter dan de andere.
- En nu van achter naar voor !
- Maar mamie, dat moeten wij nooit doen van de Juf!
- Misschien, maar dat moet je dan wel doen van de mamie !

Conversatie afgelopen en wreed tegen zijn zin begint hij de tafel van achter naar voor op te zeggen.
Ik herinner me het Lyceum in Aalst. Als je 's morgens voorbij de klaslokalen van de voorbereidende afdeling passeerde, dan hoorde je in alle klassen het gedreun van de kinderen die de tafels opzegden. Als een mantra. Als een gebed.
En we waren het nooit verleerd.
En die kladschriften waar je op de achterflap de tafels op zag staan ....zou dat nog bestaan?




Na een paar dagen dagelijkse oefensessies tussen Boechout en Castelnau merkt de kleinzoon het volgende op :
- Mamie, ik moest daar gewoonweg niet meer over nadenken!
- Dat is de bedoeling, Gustje, flink hoor !

Zo gaat het ook met gebeden. Je kent ze glad van buiten, en je weet hoegenaamd niet meer wat je prevelt. Wat ze betekenen.....Dat was dus ook wel de bedoeling....

Dagelijks zie en hoor ik mijn dochter die haar dag vertelt. Wat ze gedaan heeft, wat ze nog van plan is te doen en wat ze zou willen doen.
En dat is veel.
Al een geluk.
Stel dat je niets te doen hebt...

Marseille

Uw Booking.com boeking is geannuleerd; 3 3333

CLIMAF MARSEILLE 2020

x

Het werd zowat een traditie.
Jaarlijks verzamel ik hier wat vrienden om samen naar een Congres te gaan. Onze mannen ,ook vrienden ondertussen , schieten goed met elkaar op en gaan met ons mee.
Twee jaar geleden gingen we naar Rome, verleden jaar naar Berlijn en dit jaar was het in ons land, Frankrijk, maar op een locatie die wij in feite nog nooit bezocht hadden.
Dus, allen daarheen.
We vertrokken met 7 vanuit Toulouse met het vliegtuig van Air France , twee anderen gingen met de auto en zouden ervan profiteren om hun dochter in Nice te gaan bezoeken. Nog twee anderen gingen ook met de wagen, een paar dagen voordien, en die gingen op bezoek bij hun zoon in Avignon. Zo is dat hier trouwens, families worden uit elkaar gerukt door studies, door werkomstandigheden, door opportuniteiten die op hun weg komen en soms, neen vaak door de liefde die je soms blindelings volgt. Dichte familie ziet elkaar hier niet zo vaak. Twee drie keer per jaar, en dan nog. Maar als ze elkaar zien is dat voor een langere tijd. Ze komen bij elkaar op vakantie bijvoorbeeld. De kleinkinderen worden bij mamie en papie gebracht , de ouders vertrekken weer naar hun huis en komen een week of drie nadien hun kinderen halen. En voor die kleinkinderen is het een onderdompeling in het verleden. Ver van de stad, soms zelfs té ver van de dorpskern om een levende ziel tegen te komen, alleen met hun broers en zussen, nichten en kozijns, met mamie en papie en de wijde natuur om hen heen. En ze komen graag en jaarlijks. Dat zie je , als die nieuwe samengestelde gezinnen bestaande uit grootouders en kleinkinderen naar de fêtes du village gaan, of naar de guinguettes of naar een marché gourmand....

Maar goed, ik wijk af. Omdat ik vrees dat Gust en Maurice deze zomer nu niet naar hier zullen komen, door het lelijke coronavirus natuurlijk en de gesloten grenzen tussen onze beide landen. Het is zo vreemd om het woord "grens" terug te gebruiken, wij die jaren geen grenzen kenden...Misschien verdwijnt de virus even snel als hij gekomen is...laat het ons hopen.

Votre réservation a bien été annulée gratuitement

Bonjour Geneviève Meunier, Nous vous confirmons que votre réservation à l’établissement Hôtel Carré Vieux Port a été annulée. Vous n’avez rien à faire mais si jamais vous avez des questions pour l’établissement, voici ses coordonnées :

We hadden de Marseille reis dus helemaal gepland, van in december.
Een Berlijnse vriendin zou ons groepje vervoegen en mijn zus zou er ook een weekendje van maken, zo zagen wij elkaar  nog eens terug.
We vonden een vlucht vrij vroeg in de ochtend en een uurtje later zouden we al in Marseille zijn. Ik boekte de hotelkamers voor gans dat gezelschap, regelde een taxi met genoeg plaatsen naar het hotel heen en terug, Jan maakte een strak plan vol bezienswaardigheden ,bezoeken, wandelingen.
Ik wikte en woog de beste en niet te dure restaurantjes in de buurt, uit de buurt, halverwege de wandeling....
Oh, wat keken we ernaar uit.

                                      Bonjour MEUNIER

                      VOTRE RÉSERVATION DE PARKING 95899559-1  A ÉTÉ ANNULÉE.

Maar eens te meer, en dat sinds een maand of zes, wil het me maar niet lukken een reis te plannen en ervan te mogen verwachten dat ze dan ook doorgaat zoals ik ze me  had voorgesteld.

In december liep alles in het honderd door de trein-en metrostakingen, congressen werden afgelast, treinen reden niet, we gingen met de wagen naar Parijs, veertien dagen nadien vertrok het vliegtuig naar Brussel een halve dag later wegens stakingen bij de luchtverkeersleiders , we vreesden niet te kunnen terug komen , ik zou in januari weer naar Parijs gaan, opnieuw stakingen bij trein en metro. Toch vertrokken, gesleur met je valies van het station naar een metrostation dat wel reed een paar kilometer verder, niet uit de vergadering durven te komen, want traangas aan het Gare de l'Est waar ons Congres doorging , en hetzelfde gesleur met de valies toen we terug naar huis gingen....en dan nu Marseille.

Door al deze perikelen had ik mijn lesje al geleerd wat betreft de niet-terugbetaalbare kamer reservaties in het hotel. Nu ben ik geleerd, ik boek enkel nog een kamer die ik tot een dag ervoor kan annuleren.
Het vliegtuig, dat is weer andere koek. In elk geval was Air France bereid mijn niet omwisselbaar ticket toch als een "tegoed" te ruilen en ik heb een jaar de tijd om een andere vlucht te boeken.
Al-oef zoals Aude zou zeggen.
Maar dat doe ik ook niet meer. Ik ga vanaf nu flex tickets nemen. Die zijn dan wel duurder, maar dan voel je je tenminste op je gemak.

Dus tja, vandaag zouden we anders al een ganse dag rondgewandeld hebben in Marseille....en zouden we nu pastis aan het drinken  zijn in Le Vieux Port om ons wat later te verheugen op een echte bouillabaise in een heerlijk restaurantje .....

Niet dus.

We zitten binnen, zoals iedereen.

Maar gaan we klagen?
We mogen content zijn zeker dat we tot hiertoe gespaard bleven van dat lelijk beest.

En Marseille gaat niet lopen hé, misschien geraken we er in november, of anders volgend jaar.

Je vous tiens au courant !

De berg af....

Dagelijks ga ik met Pipa wandelen.
Ik vertrek van bij ons en ga de berg op, langs de Engelse buur die bijna nooit "in zijn kot is" want hij woont in Londen , de Franse buur wiens vriendin in Parijs werkt, een gemak, zeg nu zelf , zo'n 600 km van hier en dan ga ik helemaal tot aan de drie brievenbussen die verleden jaar een keer of twee door vandalen in elkaar geramd zijn. Dan draai ik rechtsaf en denk ik even aan Michèle van Domaine Lacombe die een prachtige B&B uitbaatte toen we hier pas kwamen wonen en bij wie we trouwens bij ons eerste bezoek aan dit dorp logeerden....het was vlug beslist: voor ons geen B&B, daar zou ons koppel niet tegen bestand zijn.
En we zijn blij dat we dat niet gedaan hebben. Michèle woont nu in Portugal. Maar ze was hier voor een week of twee en nu kan ze niet meer terug....

Een beetje verder draai ik rechtsaf en na enkele tientallen meters ben ik weer in een dreef omringd door bossen en hou ik de sleutel van mijn andere Engelse bovenburen vast om te kijken of er post in hun brievenbus ligt. Zo ja, dan scan ik die en vraag ik wat ik ermee moet doen. Dat kan bvb een groene verzekeringskaart zijn en dan stuur ik die naar Ralph, een andere Engelsman die in Montcuq woont en waar Paul's -want zo heet hij- auto geparkeerd staat de helft van het jaar. Het kan een attest van de bank zijn, of van de Thésaurie voor de onroerende voorheffing, kortom het kan van alles zijn en vermits hij hier niet permanent woont zorg ik ervoor.
Hij was ongerust in verband met de Brexit en vroeg zijn residentie aan in Frankrijk, en dus verwachten zowel hij als ik die kaart op een dag in de brievenbus. Dan kan ik hem hopelijk het goede nieuws brengen " Yes Paul, it worked ! You can stay on the continent if you want too".....maar tot hiertoe hebben ze hem van de Franse administratie nog niets laten weten.
Maar nu zijn we natuurlijk des te meer ongerust. Door het coronavirus. Want zien we elkaar nog terug? De grenzen zijn dicht. Hij kan niet meer naar hier komen ....


En dan bevrijd ik Pipa van haar leiband en mag ze weer dartel vrij rondlopen tot bij ons thuis.
Zo gaat dat, dag in , dag uit, in de zon, in de mist, door de wind door de regen, dwars door alles heen ,zoals Ingeborg het zo mooi kon zingen.

Maar nu, nu doe ik dat niet meer. Dat zal niet eeuwig en altijd zo blijven, trouwens we zijn niet eeuwig en mijn leeftijd werd nog maar eens flink benadrukt door mijn dochter Aude die  me op het hart drukte " Mama, ze hebben daarnet gezegd dat mensen boven de 60 jaar binnen moeten blijven en niet op de kleinkinderen mogen letten".
Omdat mijn eerste reactie op dat lelijke virus uiteraard was dat ik mijn koffer zou nemen en naar Belgenland zou rijden om mijn twee hartendieven te verwennen terwijl hun ouders zouden werken.

Nu, de kinderen zijn inderdaad thuis, maar de ouders ook. Stienus is zelfs ziek en als hij hopelijk volgende week aan de beterhand is zal hij thuiswerken om alle geplande evenementen  die hij het tweede trimester voor de Zaventemse jeugd gepland had naar een latere datum te verplaatsen.
En Aude is economisch werkloos. Ze is vrij ongerust want ze was nog nooit "werkloos". Wat moet ze zich daarbij voorstellen? Zal ze toch geld op haar rekening krijgen deze maand? Zullen ze hun lening nog kunnen betalen?
We stellen haar gerust. De staat zal ervoor zorgen.
En we zijn toch blij verrast dat die maatregelen er zo vlug komen. Dat er voor ons gezorgd wordt.

Op de sociale media zie ik onwaarschijnlijk agressieve wansmakelijke reacties op de nieuwe Federale noodregering. Ik ben daar niet goed van. Op Premier Wilmes die tenslotte doet wat ze kan. Die dat kalm doet en flink haar best doet om vrij goed Nederlands te praten. Hoeveel Vlamingen zijn er niet die geen woord Frans spreken? Ik versta dat niet. Dat je zo lelijk uit de hoek kan komen als je zelf die andere taal niet beheerst. Ca me dépasse!

Ja, we zitten thuis. Maar wij zitten  meestal zitten thuis, waar zouden we anders zijn? In feite is er niet veel verschil in ons bestaan door het coronavirus, zolang we niet bezocht worden door dat lelijke beest.
We gaan nu winkelen in de supermarkt van het dorp, maar blijven naar de twee bakkers gaan, naar de slager, naar de kleine kruidenier Frédo....Tevoren zouden we voor grotere aankopen naar Cahors gaan. Dat is het enige verschil. Meer niet.

Ons verenigingsleven ligt plat. Ik probeer de leden van mijn groep op de hoogte te houden van eenieders gezondheid en situatie. We sturen gekke mailtjes naar elkaar en bellen naar de oudere leden 2 X per week.
Maar iedereen stelt het goed.

 De verkiezingen gingen wel door, maar de burgemeesters worden niet "geïnstalleerd" op een bijzondere vergadering die erop volgt....hoe gek is dat? Waarom werd die eerste toer dan toch gehouden, vragen we ons allemaal af....Want we zouden een nieuwe burgemeester krijgen, Domino of zo...neen, echt zo, ook een buurman en daar zijn we blij mee. Maar we zullen nog even moeten wachten vrees ik.

Wat er wel veranderd is, is het traject van  mijn dagelijkse ochtendwandeling. Ik ga de berg niet meer op.
Ik ga nu de berg af met de hond.
En maak een wandeling rond het meer .
Een ander perspectief.
Het huis vanop afstand . Ik bekijk het nu van beneden naar boven en niet omgekeerd.
Totdat alles achter de rug is en ik de berg weer op zal gaan.
Zoals iedereen.
En tijdens al die wandelingen denk ik terug aan het allerlaatste zinnetje van de speech van President Macron « le jour d’après, quand nous aurons gagné, ce ne sera pas un retour au jour d’avant »
 Ik denk het ook niet.
We zullen de wereld vanuit een gans andere kant gezien hebben.

Een andere omstandigheid

Nog een omstandigheid is het feit dat ik veel inspiratie opdoe door te lezen. En mijn leesvoorkeur is heel divers.
Dat gaat van thrillers en detectives, naar hoogst literaire dikke turven, of juist hele kleine essays die meer aanleunen bij filosofie of psychologie, psychanalyse, symboliek of een benadering om symbolen te beschrijven,kranten en tijdschriften ook,  biografieën van beroemde of juist onbekende personen tot doodgewone romans die ofwel grappig en goed geschreven zijn ofwel boeiend en spannend waarbij je wil naar bed gaan om 22 uur om je boek uit te lezen of om te weten wat er nu in 's hemelsnaam nog kan in gebeuren.
Dus, ik lees van alles.
Als je op de vreemden woont, dan kan je zomaar geen Standaard boekhandel binnenlopen of je vindt geen Boekuil om de hoek.
Hoe doe je dat dan?
Telkens we naar België gaan lopen we de Standaard boekhandel binnen, Jan op de eerste verdieping, ik op het gelijkvloers en daarna op de eerste verdieping en ik fotografeer in feite alles wat ik interessant vind of alles wat kleurrijk uitgestald ligt en waarvoor je een paar valiezen en heel veel geld nodig zou hebben om ze allemaal mee te nemen.

Maar meestal smijt ik mij 's vrijdags op de literaire bijlage van De Standaard.
We hebben een De Standaard digitaal abonnement. Een papieren krant is geen optie , de postbode komt drie keer per week- als hij al zin heeft om langs te komen en de brief aan de juiste bestemmeling te bezorgen, want heel vaak worden brieven lukraak in één van de drie brievenbussen van de bewoners van de vallei gedropt. Voor wie die brief is doet er niet toe voor de postman.
Patrick is de Franse buur en die zal onmiddellijk een aan hem verkeerde brief in één van de twee andere bussen steken. Adam, de Engelse buur die hier maar sporadisch verblijft, heeft de eerste brievenbus die het dichtst aan de voor de postbode gemakkelijk met één arm uit het autoraam te bereiken is en daar verwateren, verschrompelen, stapelen brieven voor de omliggende straten zich op . Na een paar maanden worden die dan in de juiste bus gestoken. En zo krijg je soms op 29 februari nog nieuwjaarskaartjes van een kennis die je misschien wel dood waande.
Ik had een abonnement op Le Monde, dat heb ik opgezegd omdat ik dat een onleesbare krant vind. Ik vind daar mijn draai niet in. Begrijp de à propos niet. Ik kan er niet bij en weet niet wat sommige zinnen betekenen of welke meerwaarde sommige "tournures de phrase" inhouden. Stop, weg ermee.
Dan had ik een abonnement op de weekendbladen van Le Figaro. Nogal rechts. Ook niet moeilijk als je eigenaar een multimiljonair is , zoals Groupe Dassault.
Maar- ik geef het toe- heel mooie tijdschriften met heel veel culturele info over tentoonstellingen, boekenrecensies, interviews over nieuwigheden allerhande. De krant van vrijdag kreeg ik de laatste tijd de week nadien op woensdag, dus dat vond ik overdreven en één belletje was voldoende om ook daaraan een eind te maken.

Maar De Standaard, en de boekenrecensies op vrijdag, ja daar had ik veel aan. Mijn zus Anne ook. En soms werd het bijna een wedstrijd wie het eerst iets ontdekt had wat de andere graag zou lezen.
Het is zo leuk als je ook iets voor iemand anders vindt.
"Zeg Anne, ik denk dat dat iets voor jou is zie !"
En als dat dan effectief ook zo is, tja dan betekent dat toch dat je de ander goed kent.
Of in elk geval weet wat de ander boeit en beroert.

Maar het laatste anderhalf jaar ben ik ontgoocheld .
Afgaand op de lovende commentaar van één of ander boek ,spring ik op de kans, koop ik het boek aan en ben ik na een dertigtal bladzijden zo teleurgesteld dat ik op een ander boek overstap om tot hetzelfde triestige resultaat te komen.
Of de vertaling van een leuk boek is zo verschrikkelijk dat ik me soms afvraag of iemand van de uitgeverij dat ooit herlezen heeft....

Hoe kan het nu toch dat ik vroeger heel vaak kon vertrouwen op de boekbeschrijving van de krant en tegenwoordig niet meer.

Daar zijn gewoonweg onleesbare boeken bij. Wat mij betreft natuurlijk hé. Ik kan niet veralgemenen.
Maar mijn zus heeft ook dikwijls die bedenking.
En ik word daar triest van.
Heel triest.
En als ik wroet in een boek dat ik niet begrijp, dan word ik chagrijnig. En zo komt het dat ik nu gewoon  heel eenvoudige romans aan het lezen ben. 
Ik word langzamerhand weer gelukkig door de eenvoud. Geen conflicten, Ik kan er soms gewoonweg niet meer tegen. Na alle verschrikkingen die we tijdens het journaal moeten kauwen en herkauwen kan een boek over alle wereldellende me momenteel niet meer boeien.

Maar dat is ook één van de redenen dat ik mijn inspiratiebronnen kwijt ben.
Voor het moment toch allez.
Sinds een paar weken heb ik mijn oude schriftjes ter hand genomen en heb ik alle nota's weer samengeraapt en heb ik weer "leesbare" boeken gevonden.