Ik dacht dat ik het allemaal voor elkaar had.
Op internet de dienstregeling van de NMBS gezocht. Ticket "heen en terug" afgeprint en betaald met Bancontact ,netjes in mijn tas gestoken.Met Aude nog even naar de winkel en terug om de boodschappen in de koelkast te zetten, ik draai de deur op slot...en krijg de sleutel niet meer uit het slot. Aude gaat olie halen, geen avance. Ik ren naar haar schoonvader in het bureau om de hoek, een oom komt ons "redden".Maar er valt niet veel te redden want er komt helemaal geen beweging in het slot.
"Geen probleem, ik bel Eddy even"
En Eddy zal vandaag langs komen om naar het slot te kijken.
Aude is behoorlijk over haar toeren, ik probeer haar te kalmeren en aan de hoek van de straat in Boechout werd ik afgezet, had ik nog tijd zat voor de trein eraan zou komen, zo rond 10.10u.
Nog wat koekjes gekocht voor mijn vriendin bij wie ik zou gaan eten in Gent , de krant, zo lang geleden dat ik nog een papieren ' De Standaard' in mijn handen had, de nog altijd even onvriendelijke krantenman diep in de ogen gekeken en bedacht dat hij wel zou denken, "dat is lang geleden dat die vrouw nog bij mij eens een krant kwam kopen"...en dan het perronnetje opzoeken.
De spoorweg oversteken, gaan kijken in wat ooit eens het stationnetje geweest is , om te ontdekken dat het nu een café geworden is. Leuk.Maar bon, we zochten geen café maar een perron.
Het viel me op dat het behoorlijk koud aan het worden was. Mijn kraag rechter gezet en mezelf verwenst dat ik mijn nieuwe muts en mijn sjaal en mijn handschoenen in Castelnau vergeten was, wat niet zo handig is als je 950 km hogerop rondloopt...
Waar is dat perron eigenlijk en welk perron, zeker de goeie richting van de trein kiezen of ik zit in Brussel in plaats van in Antwerpen. Doemscenario's doken voor mij op. Dus, niet getreurd, ik vraag aan een best wel lieve dame die op de bus staat te wachten waar ik moet zijn...
"Oh neen mevrouw, daar moet je zijn, aan de gele wegwijzers"
OK, zo'n 300 m verder dus. Spoor 1.
Als ik eraan kom zie ik onmiddellijk dat ik verkeerd ben.
Twee leerkrachten aangesproken: "Neen mevrouw, richting Antwerpen is de andere kant op, zo'n 300 meter aan de overkant van de spoorweg"
Geen probleem, volledig ZEN loop ik de andere kant op.
Er zijn natuurlijk- hoe kan het anders in Belgie, werken aan de gang.
Spoor 2.
Voilà, ik ben er. Twee studenten hoor ik "oh neen shit hé" roepen.
Ze verlaten het perron. Ik loop ze achterna.
"Rijdt de trein niet dan?"
"Neen mevrouw, afgeschaft, er is iemand onder de trein gesprongen in Lier. Je kan de tram of de bus naar Antwerpen nemen"
Ik draai me om, nog altijd ZEn en kruis de blik van Bea, die ik herken als mijn lotsgenote 'toen ik geopereerd werd aan mijn nekwervels" zo'n 2 jaar geleden...
"Kom maar mee, we gaan over de sporen"
Ah neen, dat zou de juriste van dienst met verleden in de verzekeringssector nooit doen!
"Niet dan",vervolgt Bea
We moeten zo'n kilometer of wat lopen, wisselen onze laatste "status update" uit en bereiken net op tijd de tramhalte.
In Antwerpen Centraal stap ik af, een laatste groet en ,nog altijd Zen , bekijk ik de dienstregeling. Gelukkiglijk genoeg heb ik om 11 uur weer een trein naar Gent.
Ik neem de lift omhoog om perron 1 te bereiken en 5 zwarte Amerikanen, gepakt en gezakt met ieder een "Belgian wafel met slagroom en krieken" in hun linkerhand ,stappen mee de lift in. Ze vinden het heerlijk.
Ik zit op de trein en bel naar mijn vriendin dat ik vertraging heb.
Maar in Gent loopt alles vlotjes , ik kom heelhuids en goedgezind bij mijn vriendin aan en die heeft een heerlijke maaltijd voor mij klaar.
We genieten van elkaars gezelschap en voor we het weten is het weer tijd om afgezet te worden aan het station.
We staan in de file en ergeren ons dood aan het feit dat er blijkbaar maar één auto per keer door het groene licht kan rijden...ik stap dus uit de auto en ga te voet verder naar het station.
De trein die ik wou nemen is vertrokken.
Dus moet ik meer dan een half uur wachten op de volgende.
Het is koud op het perron.
Er is veel volk op het perron.
Het is vrijdag, bedenk ik, de studenten gaan naar huis. Gepakt en gezakt. Ze hebben elkaar veel te vertellen en zien er zo gelukkig uit, boordevol plannen voor het weekend. Ik denk terug aan mijn studententijd, precies of het was pas gisteren. Maar het is al zo lang geleden.
Ik zit op de trein en lees de krant.
Ik stap uit in Berchem en zoek op de dienstregeling het vertrekuur van de trein naar Boechout. Pff, 25 minuten wachten voor de aansluiting.
Spoor 5.
Ik besluit in de wachtzaal de tijd te doden en niet op het koude perron te gaan staan.
Ik vertrek naar spoor 5.
Twee minuten voor het vertrek hoor ik vaag iets rondroepen" de trein naar Aarschot komt aan op spoor 9"
Niet getreurd, we veranderen van spoor.
De trein is er, ik stap op.
Ik kom aan in Boechout en het is 17.40u...geen SMS van Aude, dus besluit ik Gustje alsnog te gaan oppikken bij de pleegmoeder. Gust zit op zijn fietsje en ik duw hem voort. Mijn tas valt van het fietsje en ik struikel erover en val met beide knieën op de grond. Gust slaagt achterover met zijn fiets en zet het op een onbedaarlijk brullen. Ik geraak recht en denk aan mijn mama die ook dikwijls viel . Ik voel me plots oud en neem Gustje in mijn armen. Twee dames aan de overkant met kinderwagen bekijken me en schudden hun hoofd. Geen haar op dat simpele hoofd die eraan dacht me misschien te helpen of ten minste te vragen of alles OK was. Ik strompel verder. Mijn knie doet pijn, maar ik heb zeker niets gebroken.
Er is nog niemand thuis bij Aude, ik kan niet naar binnen want er zit een nieuw slot op de deur, het oude ligt op de buitentafel.
Ik ga naar Stienus'oma. Die wacht immers op ons om haar beroemde stoofvlees met frites te komen eten.
Aude komt eraan en Stienus en Kris en we genieten van de heerlijke stoofschotel.
We gaan naar huis, Gust gaat naar bed en we liggen alledrie uitegteld in de zetel naar Scherlock Holmes te kijken.
Het was me het dagje wel.
Ik voel me echt hulpeloos zonder auto en denk aan mijn groene kever van destijds met de sticker op de achterruit "mijn auto da's mijn vrijheid". Ja dat is waar.
