Toen we hier zo'n 14 jaar geleden kwamen wonen begon ik een verwoede Facebook gebruikster te worden.
Ik postte af en toe een foto, een opinie, een verslagje van het ene of het andere en ik begon ook kort nadien mijn blog. Ik deelde mijn blog op mijn tijdlijn en later ook op de tijdlijn van enkele groepen waarvan ik lid werd. Zo post ik regelmatig op " Vlamingen in de Sud Ouest" of "Vlamingen in l'Occitanie" , bij BIB bloggers ( Belgen in het Buitenland) en ook bij Frankrijkgangers, waar vooral Nederlanders die in Frankrijk wonen of er willen komen wonen lid van zijn.
Dank zij die groepen, dank zij de reacties op mijn blog, vormde er zich een web van FB vrienden rond mij. En echt, we staan elkaar met "raad" en "daad" bij.
"Heb jij je belastingaangifte al ontvangen?"
"Philippe heb ij idee waarom je in België steun krijgt voor dubbel glas , maar niet als je hier woont?"
"Ja hoor, je moet vakje 951 invullen....probeer eens " en klik , het werkt!
" Gene, dat nieuwe huisnummer, dat is de afstand van jouw huis tot aan je brievenbus hoor"
Zo heb ik tientallen voorbeelden , van conversaties tussen mensen die elkaar niet echt kennen, die elkaar nog nooit gezien hebben, maar die heel veel van elkaar weten.
Ja dat is vreemd.
Jan "zit" niet op FB.
En toch kent hij ondertussen ook al veel namen van kennissen waar ik soms mooie verhalen van navertel, net zoals zij dat ook met mijn verhaaltjes van mijn blog doen.
"Jan, Filip zegt dat hij dat ook al eens meegemaakt heeft dat...."
Zelfs Jan geeft toe dat het soms handig en nuttig is om contacten te onderhouden.
Facebook houdt ook mijn vroegere contacten , mijn vriendenkring en oud collega's bij elkaar.
We blijven veel weten van elkaar. We feliciteren elkaar, of delen elkaars' leed.
En er zijn ook spelletjes op facebook.
Spelletjes laten me toe mijn verstand op nul te zetten en na te denken. Ik moet niets, ik wil me gewoon focussen op de balletjes die verspringen , problemen oplossen bij wijze van spreken. Zonder iemand lastig te vallen, enkel het spel en ik.
Toen we hier dus zo'n 13 /bijna 14 jaar geleden kwamen wonen speelde ik een spelletje waarbij ik "levens" nodig had en die levens kon je bekomen dooradat andere spelers je helpen. Ze maken "punten of levens" vrij , schenken die aan jou en zo kan je verder.
Mijn zus speelde ook spelletjes en zei me op een dag " Gene hier in de ploeg in Antwerpen zijn er twee dames die jouw spel ook spelen. Claire en Rhoda. Ik heb je naam doorgegeven en je zal een vriendschapsverzoek krijgen. Ga erop in, het zijn lieve dames die je graag zullen willen helpen.
En zo leerde ik Rhoda kennen.
Telkens ik om hulp vroeg ,stuurde ze me een opgeheven duimpje ! Voilà, zei ze dan...
En langzaamaan verdwenen de spelletjes en volgenden we elkaar op een andere manier.
Cor, haar man, leerde ik ook kennen en haar ganse gezin. Prachtige kleinkinderen waar ze -zover was duidelijk- dol op was.
Geboortes, doopsels, plechtige communie...het passeerde allemaal de revue.
Ze deed ook geregeld een oproep aan haat vriendinnen " Wie gaat er mee naar Mie Goor?"
Ik weet bij de verste verte niet waar Mie Goors'zaak gevestigd is, maar ik antwoordde steevast" Ik Rhodake, maar ik vrees dat ik er niet op tijd zal geraken" "Geeft niet hoor kind, altijd welkom!"
Of ze toonde beelden van de nieuwe keuken of badkamer, de gordijnen, het terras....de kerstcadeautjes voor de kinderen, of voor sinterklaas.
Ze klaagde over het lawaai van de Sinksenfoor en of dat nog lang zou duren dat gejengel....
Met Rhoda was het echt altijd vrolijk, jolig, schalks.
Ze was zeker graag gezien, de foto's met de vriendinnen logen er niet om .
.En dan plots, out of the blue, net na de communie van haar kleinzoon las ik een berichtje van Cor " Rhoda is opgenomen in het ziekenhuis met Corona !"
Het zal toch niet waar zijn , dacht ik. Maar ook niet meer dan dat. Goed ze was opgenomen, maar bon, er zijn zoveel corona zieken.
Maar de berichtjes van Cor werden met de dag verontrustender. "Ik mag er niet bij, ze ligt aan de beademing, de toestand is stabiel, nog altijd het zelfde, ik ben zo droef, ...."
En we spraken moed op hem in. Het komt goed Cor, zeker weten, hou de moed erin....
Tot ik vanmorgen een bericht van gisterenavond las " Rhoda haalt de nacht niet...;" en haar FB pagina werd overspoeld door lieve woorden van hoop, om te veranderen in woorden van medeleven.
Ik was er niet goed van.
Dat het zo vlug kan gaan.
Dat het zo dichtbij komt.
Dat het zo spijtig is.
En dat je zo droef kan zijn omdat iemand die je nooit van je leven gezien of gesproken hebt er niet meer is.
Ik zal je missen Rhoda!
Mijn immens medeleven aan Cor en de ganse familie.
