We waren er weken mee bezig.
Eerst zouden we de verjaardag vieren van één welbepaalde zus en dus zouden mijn broer en ik een ticket nemen naar om het even waar- Parijs,Berlijn of domweg Brussel om te eindigen in Oostende- of misschien zouden mijn broer en mijn zus een ticket boeken naar Toulouse en dan zouden we hier vieren- cfr. mijn verjaardag waar mijn twee zussen en mijn dochter me verrasten verleden jaar-, of we zouden het niet vieren want naar 't schijnt wil de ene niet vieren, of weer wel want dat was maar om te lachen.
Maar toen ontvingen we een bericht van de dochters van mijn andere zus dat ze hun ouders wilden verrassen voor een andere aangelegenheid.
En dan begonnen we zowat in een knoop te geraken van wie mag wat weten, wat moet ik doen om me niet te vergissen van onderwerp bij de ene of de andere zus, met mijn broer kon ik alles bespreken, want wij hadden helemaal niets te vieren, helaas...
Op een bepaald moment hakten we de knoop door.
We hadden meer kans veel mensen die we ooit regelmatig ontmoetten terug te zien indien we vanuit Malaga en Toulouse naar Brussel vlogen dan omgekeerd.
En we zouden dan ter plekke met één van de twee feestvarkens de avond van het ene feest wel afspreken wat we voor het andere feestkonijn bedacht hadden.
En mijn broer zou ergens moeten logeren, maar die was twee dagen te vroeg in het land en dus zou hij bij Aude blijven, maar die was aan zee , maar dat was niet erg, hij kon sowieso toch bij haar blijven overnachten, maar dan mocht hij zeker niet buiten komen in het liefelijke Boechout met zijn sympathieke cafeetjes, zeker niet naar de Delhaize, want mijn andere zus gaat daar dagelijks heen en dus zou mijn andere zus hem dagelijks komen halen om hem te "voeren", want ze was bang dat hij anders zou verhongeren en dat is nu wel het laatste wat wij zouden willen, nietwaar.
Stress?
Verschrikkelijke stress.
En omdat ik op vrijdag toekwam en de trein zou nemen naar Antwerpen en ik nog even de stad in wou om een accessoire te kopen voor mijn outfit om er nog beter uit te zien dan gewoonlijk (! maar ja, maar ja ik meen het) maar ik daarbij toch geweldig moest oppassen dat ik niet dezelfde winkelstraatjes afliep dan mijn zus die zeker naar de kapper zou gaan alwaar ik moest voorbijkomen, nam ik voor de eerste keer in eeuwen een taxi .
De taxichauffeur was een Albanees.
"Boodschappen doen mevrouw?"
"Neen hoor, gewoon maken dat ik de stad uit ben, want vanavond hebben we een verrassingsfeest voor mijn zus en die mag me hier zeker niet tegenkomen op straat, vandaar..."
Hij moest er hartelijk om lachen de lieve man terwijl hij me feilloos door Antwerpen reed naar de Albertstraat. Want daar zat iemand anders op mij te wachten.
Een andere verrassing .
Jan -een andere dan de mijne en dus die van iemand anders - was jarenlang de advocaat waarmee ik dagelijks belde toen ik nog bij Royale Belge werkte. Hij was gespecialiseerd in beroepsaansprakelijkheid.
Ik was 23 en hij 10 jaar ouder.
Na zes maanden over en weer gebel zei hij plots " Mevrouw dit is te gek! We bellen elke dag en ik heb U nog nooit gezien. Ik kom af!"
En dat deed hij ook.
Vanaf dan, men zegge en schrijve 1980 , aten we één keer per maand samen, tot ik naar Frankrijk vertrok , bijna 11 jaar geleden.
Hoe straf is dat?
En vermits we elkaar dus bijna 11 jaar niet gezien hadden en ik al meerdere "onverwachte vruchteloze pogingen" had ondernomen waarbij ik telkens lik op stuk ving, want Meester Jan was weer op reis, had ik ditmaal het voortouw genomen en degelijk afgesproken of we elkaar die dag konden ontmoeten?
Dat kon.
Bij hem.
En dus geschiedde.
En het was leuk en goed en aangenaam.
En toen stond Jan erop me naar Boechout te brengen zodat hij Aude ook nog eens zag en de kleinkinderen, want die wou hij ook wel eens zien...en dat kon allemaal en dus gebeurde dat volgens plan en strak op schema.
Ondertussen zond Jan me al een gans album foto's op van die heuglijke ontmoeting, maar echte foto's dan en geen GSM toestandjes en die kan ik niet met jullie delen...
Eens Jan weg was en Aude's auto uitgeladen was van een week aan zee, begonnen we ons klaar te maken voor de surprise van de avond.
We waren oprecht zenuwachtig ,want mijn zus noch mijn schoonbroer, ook al een Jan, maar weeral niet die van mij, wisten van iets.
En zo hoort het ook als het om een verrassing gaat.
Van bij onze aankomst begon de emotieronde, want als eerste zag ik mijn tante , Tante Nizon, 87 jaar en hoe ouder ze wordt hoe meer ze op mijn moeder lijkt. Vooral haar handen maakten me nostalgisch...en ik raakte ze dikwijls aan, als wou ik nog een stukje "echte Peeters" in me opnemen, helaas...
Ik herkende zoveel mensen, en dat gold ook voor mijn broer.
We dansten tot stukken in de nacht en namen weer een taxi naar huis....
De volgende morgen was quality time met Gust, Maurice en Aude.
We hadden zoveel te vertellen.
"Stop met praten mamie, ik moet me concentreren"....Ongelofelijk, waar heeft hij dat woord nu weeral gehoord. Maar natuurlijk zit hij nu in de derde kleuterklas en dan leer je waar het echt op aankomt....
's Middags aten we een ijsje in de plaatselijke tearoom. Maurice wou een koekje van de mamie maar ik wou niet delen. Toen hij chipjes at vroeg ik om er eentje te krijgen en hij zei prompt "Neen" en een minuutje later wees hij met zijn handje naar mijn koekjes: "Jij hebt koekjes!" . Volià, zo'n karaktertje is dat! Jij niet delen? Geen Probleem! Ik ook niet delen!
's Avonds kwam het ene feestvarken die nog niet bekomen was van haar surprise de avond ervoor met het andere succesnummer aangereden....en dat was weer een verrassing : in plaats van een "goed" Italiaans restaurant werd het een sterrenzaak ; De Schone van Boskoop van Wouter Keersmaekers, oom van Stienus,mijn schoonzoon.
Mijn zus kon er niet van over: "dat mag ik ook schrappen op mijn bucketlist" !
Het was hemels .
Zondag spendeerden Aude en ik met koffiekoeken, friet en curryworst- het kan niet altijd sterrenniveau zijn en wat gaat er boven Belgische kost, I wonder ?- en zat ik weer op het vliegtuig naar Toulouse...
Wat een memorabel weekend !
Ik had het voor niets willen missen !
