 |
| Maurice op zijn ster in Oostende |
Mamie , ik heb over een appel geleerd op school !
Ah bon, Maurice, en ga je er een tekenen ook?
Maar Mamie, het is Karel Appel.
Eerst begreep ik helemaal niet waarover mijn kleinzoon het had.
Welke appel zou hij bedoelen?
Karel Appel?
Verkeerde biotoop , dacht ik.
Hij bedoelt toch niet Karel Appel, de schilder, daagde het me plots...
Karel Appel, Mamie, dat is een kunstenaar.!
Ik bekeek het 4 jarig kleinkind, sprakeloos, want wat kan je daar nu over zeggen?
Karel Appel en die woont in een ander land.
Ah ja, da's waar - inmiddels was ik weer bij mijn positieven gekomen en kon ik "weer mee" . Die woont in Nederland ,hé Maurice ?
Neen Mamie, die woont in een ander land.
Awel, in Nederland!
Neen Mamie, in een "ander" land.
Waarschijnlijk kan hij zich geen ander land voorstellen waarin het woord "land" gewoon voorkomt.
En ik herinnerde me dat Gust me een paar jaren geleden hetzelfde lapte met Mondriaan.
Toen was ik ook even onthutst over wat zo'n kleine kleuter allemaal al weet en kan.
Het is zo fijn te ontdekken dat kleintjes al met kunst bezig zijn en dat ze daar dan iets mee doen zoals in de stijl van Appel of Mondriaan tekeningen maken en vooral dat ze naar kunst leren kijken.
Misschien zelfs zin krijgen om te schilderen, of om te zingen, of om te dansen.
Fijn vind ik dat.
Tijdens de vakantieperiode is er hier veel te doen geweest over een andere Maurice, de haan uit l'Ile d'Oléron ( Charente-Maritime). Ondertussen is hij de meest beroemde gevleugelde zanger van het halfrond.
Er werd zelfs een artikel aan hem gewijd in De Standaard https://www.standaard.be/cnt/d
Een stel gepensioneerde vakantiegangers had de eigenaar van Maurice-de haan dus- een proces aangedaan, omdat zijn gekraai hen belette 's morgens uit te slapen.
De rechter besliste in juli dat het nu echt eigen aan een haan is dat die kraait, jawel.
Het vonnis beschrijft nauwkeurig de vaststellingen van de deurwaarder die ter plaatse ging.
"De eerste ochtend - bij het krieken van de dag- heeft de deurwaarder niets gehoord."
De tweede dag hoort Meester Godet in de verte een haan "toeteren" .
"Om 6.42u hernam de haan zijn gekraai.", zegt de deurwaarder.
De Rechtbank leidt eruit af " dat het gekraai onderbroken werd ....om te hernemen tot 7 uur."
"Hij kraait niet constant, maar stopt af en toe...In de leefruimte van het bejaarde koppel is het gekraai, hoorbaar, zelfs al zijn de vensters gesloten. Maar dat houdt in , dat het geluid slechts van lichte aard is...."
De derde ochtend wordt hetzelfde vastgesteld als de twee vorige dagen.
Het vonnis besluit dat een haan nu eenmaal kraait en dat dat geluid niet "overdreven" is, geen geluidshinder uitmaakt en dat je op het platteland met dergelijke geluiden geconfronteerd wordt.
Het is het gevecht tussen stedelingen en plattelandsbewoners.
De eersten dromen van zoiets als een universele geluidloosheid. Van kerken zonder klokken, van boerenerven zonder gekakel.
De anderen van een "wet Maurice" om alle landelijke geluiden te beschermen.
De landbouwer van de vallei vertelde ons ooit dat Parijzenaars die rechtover ons een huis bezitten hem gevraagd hadden of hij zijn graan niet veertien dagen later kon afrijden "ze waren immers met vakantie".
Toen hij hen zei dat dat spijtig genoeg niet kon, zijn ze naar de burgemeester gegaan , maar ze kregen lik op stuk.
Andere stedelingen die hier kwamen wonen zochten ook de burgervader op omdat een telefoon pyloon dicht bij hun huis stond en ze vonden dat die moest verzet worden.
"Wie was eerst?" , zei Monsieur le Maire," de pyloon of jullie?"
't Was vlug van de baan , of eerder, de pyloon bleef op de baan staan.
Verdraagzaamheid , een schone deugd.
