Nicole schrijft af en toe 'impressiekes' zoals ze dat noemt. Het heerlijke aan haar stukjes is dat ze professionele belevenissen ook steeds toepast op haar eigen zijn, wat een houding, een uitspraak, een gedachte van een patïent(e) met haar doet en welke conclusie ze er vooralsnog uit trekt.
Dat is misschien wat ons bindt, iets wat maakt dat we elkaar met weinig woorden begrijpen.
Zo schreef ze deze week een stukje over een Marokkaanse man die haar telkens hij op consultatie komt dezelfde vraag stelt : 'mag ik U eens iets vragen? ' , 'jazeker ' antwoordt zij steevast.
' Kan U mij hieruit helpen ?' . ' Ik kan U zeker helpen om uzelf te helpen ', antwoordt zij telkens weer, waarop de man bijna ontploft, heen en weer begint te lopen, of op zijn stoel zit te wippen van links naar rechts en op en neer, vandaar : Duracell man .
Ik heb ondertussen een Marokkaanse huishoudhulp. Sanaé . Té onderdanig naar mijn zin. Wel een prima hulp, daar niet van.
Maar telkens weer stelt ze mij dezelfde vraag : ' Mevrouw ( onmogelijk om dat uit haar hoofd te praten en gewoon Geneviève te zeggen, het blijft Madame ) , kunnen wij niet samen een contract van onbepaalde duur afsluiten, want anders verliest mijn man een deel van zijn arbeidsongevallenuitkering ...?' .
En telkens weer antwoord ik haar ' dat ze onder contract staat van Quercy Contact en dat ik met deze tussenpersoon ook een contract heb afgesloten; dat ik er niet aan denk om dat te veranderen, want dat dit niks verandert aan het feit dat haar man meer of minder trekt van de verzekering. Het is als ze 'zonder contract' zou werken dat geen enkele instantie er iets zou van weten, maar wil ze dat wel echt? . Want als ze daar toch zouden achterkomen verliest hij niet alleen een deel , maar alles wegens fraude ?' .
Tja, Sanaé heeft het ongeluk bij een ex-fraudebeheerder terechtgekomen te zijn. Wat wil je dan.
Maar ze stelt me telkens weer dezelfde vraag.
Ik heb haar reeds gezegd dat ze toch beter af is, zijzelf, om in het wit te werken , dan heeft ze later pensioen , of zelfs recht op werkloosheidsuitkering , enz enz...kortom dan zal ze later kunnen genieten van alle sociale voordelen die er zijn...niks gekort zeggen ze in Boechout, ze antwoordt me altijd met : 'Madame, moi pas comprendre, moi pas d'ici..'
Ik denk dan van wel, en het bezorgt me ergernis dat geef ik toe, want ik vind het vervelend me telkens te moeten verrechtvaardigen , dat ze wel heel goed weet wat het betekent want dat ze het anders niet zou vragen.
Maar door dat stukje impressie van Nicole te lezen, besefte ik plots dat het telkens weer dezelfde vraag stellen waarschijnlijk cultuurgebonden is . Dat dit een soort strategie is om op de lange duur toch voldoening te krijgen, alleen al om van het gezaag vanaf te zijn.
In elk geval, ik hou voet bij stuk. Indien ze ooit haar man zou verlaten, dan zal ze vet zijn met haar zwartwerk . Ik mag er niet aan denken.
En Nicole die zal ook altijd hetzelfde blijven antwoorden. Ze kan moeilijk de gevangenisdeur voor de duracell man open laten staan als ze vertrekt na consultatie...
Maar zie, soms zijn er ook positieve dingen . Zo noemde een patiënte-slachtoffertje Nicole een fee. Een echte, met alles erop en eraan. Iemand die haar helpt in donkere tijden . Niks zwart, alles wit, of tenminste al een beetje grijs om wit te worden. Houden zo Nicole , je bent altijd iemands'fee. En dat maakt het zo waard om (soms) te blijven vasthouden aan bepaalde principes.
