Toen we hier pas woonden hadden we een heel jong koppeltje als buren: Adams ( wat een naam?) en Céline. Zij was amper 19 jaar oud en sprak van 'mon mec' als ze over Adams sprak, die zo'n 22 jaar was en dus al een 'hele ' man! Ze hadden een baby , Dylan. En een hond, een épargneul breton, Titi genaamd. Een doodbraaf beest. Hij kwam vaak op bezoek en na een aantal weken was hij bij ons niet meer weg te slaan.
Hij had zich zelfs een gat gegraven in ons gazon en lag 's morgens met een laagje sneeuw bedekt in een bolletje opgerold al bibberend op ons te wachten. Jan had dan maar een beschutter 'kot' gemaakt onder de auvent en sindsdien was hij 'hond aan huis'. Kreeg eten op tijd en stond, ging mee wandelen, kreeg zijn anti vlooi en teken ampullen enz enz. Op een dag werden we gevraagd om te gaan eten bij Adams en Céline en Titi ging met ons mee, om na het eten ( dat echt goed was) terug met ons mee naar huis te gaan, precies of hij had nooit in het huis van Adams en Céline gelogeerd. Dat was waarschijnlijk een brug te ver, want de volgende dag is Adams heel stilletjes Titi komen halen en heeft hij hem aan de ketting gelegd...we hoorden de hond huilen en huilen, maar wat konden we doen, het was onze hond niet.
Kort erna kocht Adams een tweede hond ( hij zorgde al zo goed voor de eerste niet?) , een Rottweilerke (?!)ocharme....Op een dag vertrokken Céline en hij op reis voor een aantal dagen, ze hadden ons niets gezegd of gevraagd , de honden hingen aan een ketting met een gamel eten...dat was het. We zijn ze gaan eten geven. Na twee dagen heeft Jan gebeld naar Adams om te vragen hoe lang hij nog dacht weg te blijven, want de honden konden toch niet langer aan een ketting hangen zonder eten of drinken....hij zou diezelfde avond terugkomen.
De volgende morgen ging Jan met Adams praten, maar hij voelde zich ziekjes zei zijn vrouw, hij kon niet opstaan en sindsdien hebben we niet meer met alkaar gesproken.
Adams is verhuisd, gescheiden van zijn jonge hinde, in de gevangenis gezeten voor marihuana- bezit en kweek in een bijgebouwtje en sindsdien komt zijn vader, die in Parijs woont hier elke vakantie naartoe. Hij wuift alleen, van praten is geen sprake.
Joost mag weten wat Adams allemaal over ons verteld heeft.
Het gaat hem nu over die hond.
Want vandaag vertelde Rita een bijna gelijkaardig verhaal: Grenadine, de hond van de buren , landbouwers Odile en René, ligt ofwel aan de ketting ofwel loopt hij vrij rond en dus ook bij Rita en André. Voor hen is dat niet zo eenvoudig, want ze hebben een ( heel leuke ) chambres d'hôtes en al hun gasten zijn geen dierenliefhebbers...Maar goed, Grenadine is zo'n lieve hond, dus ze verzorgen hem, anti vlooi en tekenampul, af en toe een knabbel, speelplezier met de poezen en met Pacha , hun eigen hond....maar Odile en René pikken het niet dat hun hond zo veel bij Rita komt. Dus deze week hebben die er niet beter op gevonden van ze een bericht te laten op hun antwoordapparaat om hen te zeggen dat ' ze het niet meer aanvaarden dat Grenadine meer bij hen is dan bij hun en dat ze erop rekenen dat Rita en André , Grenadine slaag zullen geven en terug naar huis zullen sturen wanneer hij nog bij hen langs komt'...
André ging onmiddellijk met hun zoon, ook een landbouwer die zo'n 100 m verder woont, praten . Waarschijnlijk had hij nog hoop dat die zijn mentaliteit ietwat geëvolueerder zou zijn, maar dat was buiten de waard gerekend want daar kreeg hij het deksel op de neus : ' Ja André, het is niet jullie hond, maar die van mijn ouders, je moet hem wegslaan zodat hij niet bij jullie terugkomt'...
Is dat de omgekeerde wereld of is dat de omgekeerde wereld ?
Wat doe je aan zo'n mentaliteit?
Is er ons iets ontgaan?
Zijn we niet mee?
Als jullie ene oplossing kennen voor dit soort problemen, laat het weten, want mijn vrienden en ik zouden echt willen bijleren op dat vlak.
