Het zag er gans verlaten uit.
De ene winkel na de andere sluit.
De eens zo bloeiende groentewinkel werd rond kerstmis overgenomen door een jong koppel dat er nu precies niet heel kwik en monter uitzag.
Van bij de start zag ik het met lede ogen aan: dat zal niet blijven duren.
En kijk, we zijn nog geen drie maanden verder en iedereen uit Castelnau heeft het erover: die winkel heeft geen maand meer te gaan.
Fletse groenten, lege bakken, onverzorgd.
Je me demande monsieur,vroeg ik,est-ce que vous avez des salsifis, la dame avant vous en avait tout l'hiver.... ( ik vraag me af mijnheer, hebt U soms schorseneren? De vorige uitbater had er gans de winter).
De man - en dan de vrouw- bekeken me precies of ik kwam uit een exotisch land.
Salsifis? Schorseneren? Nog nooit van gehoord.
En hoe noem je dat?,vroeg de man, met een blik alsof ik zeker en vast een fout gemaakt had en dat er voorwaar een ander "Frans ditmaal" woord bestond voor die groente die ik de ganse winter lang gedurende 9 jaar kon kopen in dat groentewinkeltje....
De salsifis,opperde ik nogmaals dapper.
Kende hij niet.
En zijn vrouw ook niet.
Kan je dat nu geloven?
Verslagen liep ik over het marktplein en besloot naar Fredo te gaan. Die heeft nooit schorseneren gehad in zijn winkel, maar de man weet wel wat het is. Euh !
De schoonheidsspecialiste sluit de deuren. De bloemenwinkel is dicht.
Een paar maanden open en dan een bordje ' gesloten, te huur'....
Ik kwam terug , bekeek de Bardouquet die er niet bepaald uitnodigend uitzag om alleen een koffie te gaan drinken...
Dan maar terug naar huis.
In de hoofdstraat zag ik Plume die met Denis stond te praten. Ze hielden mijn wagen staande.
Dat hoeft geen pas hoor, degenen die achter jou komen gereden moeten maar wachten, want ze kunnen je in elk geval niet voorbij steken in de "hoofdstraat"...
Ah Geneviève, ça va? Et Jan? Tu viens au repas de la chasse lundi en huit?
Oh neen, dacht ik, ook dat nog. Het diner van de jachtvereniging.
Ik doe het echt om Jan en zijn vrienden plezier te doen, want echt, ik weet niet wat ik daar zit te doen.
Maar Jan gaat ook niet graag alleen, want hij vindt dat ook niet zo plezant. Nochtans kan hij nog enige aanhang vinden bij zijn jachtmaten die dan alle onwaarschijnlijke verhalen en trofeeën oprakelen van het afgelopen jachtseizoen.
Oui bien sur Denis!
A plus !,riep Plume die er vandoor ging.
Denis, hebben jij en Yvonne zin om met Jan en mij naar Lou Bordié te gaan eten zondag?
Denis komt immers jaarlijks in de vroege lente-uren Jan helpen met snoeien en dat moet gevierd worden.
Met wie? , vroeg Denis.
Het schemerde voor mijn ogen. Zijn vrouw heet toch Yvonne , dacht ik bij mezelf.
Avec Yvonne, herhaalde ik.
Die ken ik niet,zei hij.
Ik werd zowaar blauw met rode stippen. Zou ik me dan toch vergist hebben? Was het Simonne in plaats van Yvonne?
Yvonne, ta femme! , je vrouw riep ik hem toe.
Ahhhhhhh, Yvooooooooooone , zei hij en hij sprak de voornaam Yvonne uit met heel langgerekte "o"....Nous on dit Yvooooooooooone!
Echt, ik was er niet goed van.
De meeste Fransen die ik ken spreken één taal: Frans. En dat is het.
En als ze zeggen dat ze Engels spreken, dan moet je dat zien als Frans-Engels, genre POELHAOESE ( poolhouse ) , BURNAOET ( burnout ) , over Duits zullen we het niet hebben, en als ze Russisch spreken zou ik de kop van de eerste de beste Rus eens willen zien die daarmee een conversatie moet aangaan.
Non mais !
Yvooooooooooooone!
Jongens toch !
