De vrouw met de baard

Ziek zijn heeft ook soms zijn voordelen. Het is momenteel ondenkbaar dat ik stofzuig of dweil. Jan doet dat voor mij, voor 'ons' liever. Maar hij geeft er zich ook rekenschap van dat er leukere dingen zijn in het leven dan poetsen. Dus 'moest ik me maar eens bevragen hoe het nu juist zit met die dienstencheques hier in Frankrijk'. En dat heb ik me eerlijk gezegd geen twee keer laten zeggen. Zo gezegd zo gedaan, inlichtingen ingewonnen bij de achterban, Zwany en Rita en gebeld naar Quercy Contact . De volgende dag zou er zich al iemand komen aanbieden. Inderdaad, de volgende dag rond 15 uur komt er zo'n brommer-autootje de oprit opgebromd, en een vrouw van een jaar of dertig stapt eruit. Een vrouw met een baard. Ik wist in feite niet goed of ik moest lachen of wenen. Want met al mijn miserie van de laatste tijd begin ik te doemdenken, iets wat werkelijk niet mijn gewoonte is. Ik dacht ' wat smijten ze hier nu weeral binnen'? Bon, we gaan zitten, en ik begin wat vragen te stellen. Ze heeft 5 jaar gewerkt in het bejaardentehuis, vermits het een contract van bepaalde duur was, kwam er dan ook na die 5 jaar een definitief einde aan. Ze was er keukenhulp en deed het werk heel graag. Ik kan dus ook wat koken , zei ze . Dan twee jaar op school. Ook in de keuken, daarna weer twee jaar als poetsvrouw op school. Dan twee jaar in een restaurant als afwasster. Allemaal contracten van bepaalde duur. Nu werkt ze sinds éen jaar als poetsvrouw bij de locale kinesist en sinds een paar maanden werkt ze ook bij hem in zijn privé woning. Dat vond ik positief. Want dat betekent uiteraard dat hij tevreden is van haar werk. Ze praat moeilijk. Ik vraag me af of ze een buitenlandse is. Ze is me voor. 'u zal wellicht al gehoord hebben dat ik niet zo vlot spreek? En schrijven en lezen is ook een probleem. Dat komt omdat ik te weinig school gelopen heb. Maar elke woensdagmorgen volg ik les in Cahors. En ik kan al beter spreken, lezen en schrijven'. Zie, dan begint mijn hart te keer te gaan hé. Veel heb ik niet nodig op zo'n moment. Venus in de vissen zou mijn vader , de astroloog, zeggen. Compassie. Medeleven. Begrip. Empathie. Venus in de vissen, dus. Ik laat haar het huis zien. En ze ontmoet Jan die druk doende is in zijn bureau, zodat hij bij dit gesprek niet aanwezig hoeft te zijn! Ik kijk naar zijn gezicht , hoe hij Elisabeth opneemt, wat er in zijn geest omgaat. De vrouw met de baard. We lopen het huis door. We gaan nog eens zitten. Ik hoor mezelf zeggen' d'accord, vous commencez vendredi prochain'. Ik geef ze een kans. Ze is blij. Ik vertel aan Jan de geschiedenis van haar loopbaan. Net als ik is hij aangedaan door de moed van Elisabeth. Door haar eerlijkheid ook. Want dat is ook Jan, heel empathisch in zo'n geval. De volgende vrijdag komt ze aangetuft, ziet er stukken beter uit dan de week ervoor: haar baard is verdwenen, haar haar hangt los. Ze luistert wat er haar te doen staat. Na een uurtje word ik een beetje hopeloos, want ze is niet echt 'vlug'. Ik houd me in, ken mezelf, als er iets is wat ik nauwelijks bij iemand anders kan verdragen is het traagheid. Geef ze wat tijd, denk ik bij mezelf. Ik zie wel dat ze het heel goed probeert te doen. Ze is nauwkeurig. Ze heeft zelfs nog wat tijd over en vraagt wat ze nog kan doen. Ze zegt dat ze bij een andere dame deze week bedankt werd voor haar diensten, want dat ze te traag is. Maar zegt ze, die mevrouw heeft me wel helemaal niet gezegd wat ik moest doen. Jij bent bij me gebleven, en nu weet ik hoe je het graag hebt. Zie, we zullen het proberen. Deze week is Jan alleen met haar , benieuwd hoe ze het er van af brengt , zonder 'mevrouw die zegt wat ze meot doen'